Nga Winslow Myers
Kapaciteti njerëzor për të 'jetuar në të vërtetën', . . . është arma bërthamore që i jep fuqi të pafuqishmëve.” —Michael Zantowsky, duke shkruar për Vaclav Havel
Unë nuk jam një ekspert, thjesht një qytetar tjetër i interesuar që ndjek lajmet, por diçka mbetet në mendjen time në lidhje me negociatat tona me Iranin, pavarësisht nëse ato janë përfundimisht të suksesshme apo jo.
Ekziston një distancë e madhe midis asaj që mund të arrihet realisht politikisht dhe disa të vërtetave të pranuara rrallë që mund të na lejojnë të shkojmë shumë më tej. Unë e admiroj mënyrën se si Presidenti Obama (shih intervistën e fundit (link) me Tom Friedman në New York Times) e pranoi sinqerisht se Irani ka pasur marrëdhënie legjitime me SHBA-në, si ndërhyrja jonë në zgjedhjet e tyre në 1953, ose mbështetja jonë për Irakun në lufta Iran-Irak edhe kur Sadami përdori armë kimike kundër Iranit. Është një hap drejt së vërtetës, dhe jo thjesht një dorëzim ndaj relativizmit të lehtë moral, të pranosh se ka korniza të shumta referimi që janë të dobishme për t'u marrë parasysh në marrëdhëniet ndërkombëtare.
Në asnjë mënyrë Irani nuk duhet të lihet nga grepi për antisemitizmin e tij virulent dhe ndërhyrjen e tij shkatërruese me prokurë. Por, siç thekson me të drejtë Obama, Nikson negocioi me sukses me Kinën, ashtu siç bëri Regani me Rusinë Sovjetike, perandorinë e dikurshme të së keqes.
Konteksti i vërtetë, pothuajse tërësisht i pashprehur, për negociatat midis dy ose më shumë palëve në epokën bërthamore, të cilat secila e sheh tjetrën si të pabesueshme, me të meta ose dredharake, mishërohet nga fjalia që Albert Einstein shkroi në një telegram drejtuar udhëheqësve botërorë në vitin 1946: "Fuqia e çliruar e atomit ka ndryshuar gjithçka, përveç mënyrave tona të të menduarit, dhe kështu ne shkojmë drejt një katastrofe të pashembullt."
Ky është një pohim i madh: gjithçka ka ndryshuar. A është e vërtetë?
Edhe duke marrë parasysh reduktimet e armëve SHBA-Rusi, në këtë planet të vogël ekzistojnë ende 17,500 armë bërthamore, të shpërndara midis 9 kombeve. Ajo që profetizoi Ajnshtajni ka ndodhur me lopata: fuqitë bërthamore mbajnë një trillim të përpunuar se interesat e tyre të sigurisë avancohen duke zotëruar një arsenal të fuqishëm bërthamor dhe se parandalimi do të na mbrojë të gjithëve përgjithmonë në të ardhmen. Kjo është gënjeshtra e madhe që mbështet kërkimin tonë të shqetësuar për siguri.
E vërteta – mënyra e re e të menduarit që nënkuptoi Ajnshtajni është dëshpërimisht e nevojshme – është se ekzistenca e armëve bërthamore, pa marrë parasysh se kush i ka ato, është një sfidë e përbashkët, e përbashkët, ndërkombëtare, që nuk na bën më të sigurt, por na bën ditën. ditën drejt humnerës. Njerëzit e zakonshëm duket se e kuptojnë më qartë këtë sesa "ekspertët" dhe politikanët e vendosur për të ruajtur status quo-në, një status quo që në fakt është një zhvendosje graduale, siç tha Ajnshtajni, drejt katastrofës.
Supozimi është se Amerika është aq e avancuar teknikisht sa armët tona bërthamore janë të sigurta nga dështimi, duhet të vendosen kundër llogarive në lajmet e ushtarakëve të mërzitur në siloset e raketave të Midwest që mashtrojnë në testet e gatishmërisë. Nëse ndodh një gabim fatal dhe një luftë bërthamore fillon rastësisht, do të ishte një e keqe përfundimtare që kapërcen shumë të mirën ose të keqen e supozuar të çdo regjimi ekzistues kombëtar - duke përfshirë Shtetet e Bashkuara, të cilat refuzojnë ta shohin veten si një forcë të jashtëzakonshme për mirë në botë.
Një rrezik i mëtejshëm i këtij iluzioni të përjashtimit është prirja jonë për të përcaktuar veten se kush janë armiqtë tanë (Irani torturon në mënyrë rutinore; ne nuk - prit - oops!) pa shqyrtuar rolin tonë në këtë përzierje. Politikanët që dëshirojnë të shpërqendrojnë elektoratin e tyre nga vështirësitë e brendshme, mund ta gjejnë nocionin e një “tjetri” të frikshëm, qoftë afrikan në vend apo persian jashtë vendit, shumë të përshtatshëm – duke lënë mënjanë faktin që e mban industrinë e armëve të zhurmshme. E vërteta është se në këtë planet të vogël, nuk ka "tjetër". Ne jemi të gjithë në këtë së bashku.
Pra, ndoshta ajo që e shqetëson këtë qytetar të thjeshtë në lidhje me negociatat e furishme me Iranin dhe kundërshtimin po aq të furishëm ndaj tyre nga ana e linjave të ashpër në të dy vendet, është elefanti në dhomën e një standardi të dyfishtë jashtëzakonisht hipokrit. Mijëra armët tona bërthamore, qindra të Izraelit, qindra të Pakistanit janë në rregull.
Ajnshtajni do ta shihte këtë standard të dyfishtë, gati shtatëdhjetë vjet përtej shqiptimit të së vërtetës së zhveshur, si thellësisht iluziv – një lloj psikoze planetare e rrënjosur në një mënyrë të menduari tashmë të vjetëruar, e cila vë kombin kundër kombit sikur të ishim kthyer në kohën para luftërat botërore, kur arma më shkatërruese ishte një top.
Ndërsa ne duhet të duartrokasim Obamën dhe Kerry-n për këmbënguljen e tyre këmbëngulëse dhe të shpresojmë me zjarr që marrëveshjet e reja të lidhura me Iranin të kapërcejnë dyshimet si në Kongresin tonë ashtu edhe në mesin e ekstremistëve iranianë, çështjen më të thellë të kërkimit të heqjes së armëve bërthamore në mbarë botën, pa përjashtime. vazhdon të injorohet me dhimbje në favor të politikës së vjetëruar të pushtetit të bazuar në Gënjeshtrën e Madhe. Kjo mund të ndryshohet vetëm nëse jetojmë në të vërtetën.
Winslow Myers, autori i "Living Beyond War: A Citizen's Guide", shkruan mbi çështjet globale dhe shërben në Bordin Këshillimor të Iniciativës për Parandalimin e Luftës.
