Wojna, pokój i kandydaci na prezydenta

Medea Benjamin i Nicolas JS Davies, 27 marca 2019 r

Czterdzieści pięć lat po tym, jak Kongres uchwalił ustawę o uprawnieniach wojennych w następstwie wojny w Wietnamie, w końcu się udało użył go po raz pierwszy, aby spróbować zakończyć amerykańsko-saudyjską wojnę z ludem Jemenu i odzyskać konstytucyjną władzę w kwestiach wojny i pokoju. To jeszcze nie powstrzymało wojny, a prezydent Trump zagroził zawetowaniem ustawy. Ale jego przejście w Kongresie i wywołana przez niego debata mogą być ważnym pierwszym krokiem na krętej drodze do mniej zmilitaryzowanej polityki zagranicznej USA w Jemenie i poza nim.

Podczas gdy Stany Zjednoczone brały udział w wojnach przez większą część swojej historii, od czasu ataków z 9 września wojsko amerykańskie było zaangażowane w seria wojen które ciągnęły się przez prawie dwie dekady. Wielu nazywa je „niekończącymi się wojnami”. Jedną z podstawowych lekcji, których wszyscy się z tego nauczyliśmy, jest to, że łatwiej jest rozpocząć wojnę niż ją zatrzymać. Tak więc, nawet jeśli zaczęliśmy postrzegać ten stan wojny jako rodzaj „nowej normalności”, amerykańska opinia publiczna jest mądrzejsza, wzywając do mniej interwencja wojskowa i większy nadzór Kongresu.

Reszta świata też jest mądrzejsza o nasze wojny. Weźmy przypadek Wenezueli, gdzie administracja Trumpa Nalega że opcja militarna jest „na stole”. Podczas gdy niektórzy sąsiedzi Wenezueli współpracują z amerykańskimi wysiłkami zmierzającymi do obalenia rządu Wenezueli, żaden z nich nie oferuje własnych sił zbrojnych.

To samo dotyczy innych kryzysów regionalnych. Irak odmawia służenia jako miejsce postoju wojny amerykańsko-izraelsko-saudyjskiej z Iranem. Tradycyjni zachodni sojusznicy USA sprzeciwiają się jednostronnemu wycofaniu się Trumpa z porozumienia nuklearnego z Iranem i chcą pokojowego zaangażowania, a nie wojny, z Iranem. Korea Południowa jest zaangażowana w proces pokojowy z Koreą Północną, pomimo chaotycznego charakteru negocjacji Trumpa z przewodniczącym Korei Północnej Kim Jung Unem.

Jaka jest więc nadzieja, że ​​jeden z parady Demokratów ubiegających się o prezydenturę w 2020 roku może być prawdziwym „kandydatem pokojowym”? Czy jeden z nich mógłby położyć kres tym wojnom i zapobiec nowym? Cofnąć narastającą zimną wojnę i wyścig zbrojeń z Rosją i Chinami? Zmniejszyć armię USA i jej pochłaniający wszystko budżet? Promować dyplomację i przestrzeganie prawa międzynarodowego?

Odkąd administracja Busha/Cheneya rozpoczęła obecne „długie wojny”, nowi prezydenci obu partii wymachiwali powierzchownymi apelami o pokój podczas kampanii wyborczych. Ale ani Obama, ani Trump nie próbowali poważnie zakończyć naszych „niekończących się” wojen ani powstrzymać naszych uciekających wydatków wojskowych.

Sprzeciw Obamy wobec wojny w Iraku i niejasne obietnice nowego kierunku wystarczyły, by zdobyć prezydenturę i Pokojowa Nagroda Nobla, ale nie po to, by przynieść nam pokój. Na końcuwydał więcej na wojsko niż Bush i zrzucił więcej bomb na więcej krajów, w tym na dziesięciokrotny wzrost w atakach dronów CIA. Główną innowacją Obamy była doktryna tajnych i zastępczych wojen, która zmniejszyła liczbę ofiar amerykańskich i stłumiła wewnętrzny sprzeciw wobec wojny, ale przyniosła nową przemoc i chaos w Libii, Syrii i Jemenie. Eskalacja Obamy w Afganistanie, legendarnym „cmentarzysku imperiów”, zamieniła tę wojnę w najdłuższą wojnę USA od czasów podbój USA rdzennej Ameryki (1783-1924).

Wybór Trumpa został również wzmocniony przez fałszywe obietnice pokoju, które dostarczyli niedawni weterani wojenni głosów krytycznych w wahających się stanach Pensylwanii, Michigan i Wisconsin. Ale Trump szybko otoczył się generałami i neokonserwatystami, eskalował wojny w Iraku, Syrii, Somali i Afganistanie oraz w pełni poparł prowadzoną przez Arabię ​​​​Saudyjską wojnę w Jemenie. Jego jastrzębi doradcy do tej pory dbali o to, by wszelkie kroki USA w kierunku pokoju w Syrii, Afganistanie czy Korei pozostały symboliczne, a amerykańskie wysiłki zmierzające do destabilizacji Iranu i Wenezueli grożą światu nowymi wojnami. skarga Trumpa, „Już nie wygrywamy” odbija się echem w jego prezydenturze, złowieszczo sugerując, że wciąż szuka wojny, którą może „wygrać”.

Chociaż nie możemy zagwarantować, że kandydaci dotrzymają obietnic wyborczych, ważne jest, aby przyjrzeć się tej nowej grupie kandydatów na prezydenta i zbadać ich poglądy – oraz, jeśli to możliwe, wyniki głosowania – w kwestiach wojny i pokoju. Jakie perspektywy pokoju każdy z nich może wnieść do Białego Domu?

Bernie Sanders

Senator Sanders ma najlepszy wynik głosowania ze wszystkich kandydatów w kwestiach wojny i pokoju, zwłaszcza w wydatkach wojskowych. Sprzeciwiając się zbyt dużemu budżetowi Pentagonu, głosował tylko na 3 z 19 rachunki za wydatki wojskowe od 2013 r. Pod tym względem żaden inny kandydat się nie zbliża, w tym Tulsi Gabbard. W innych głosowaniach dotyczących wojny i pokoju Sanders głosował zgodnie z żądaniem Peace Action 84% czasu od 2011 do 2016, pomimo pewnych jastrzębich głosów na Iran w latach 2011-2013.

Jedną z głównych sprzeczności w opozycji Sandersa do wymykających się spod kontroli wydatków na wojsko było jego wsparcie za najdroższy i najbardziej marnotrawny system uzbrojenia na świecie: wart bilion dolarów myśliwiec F-35. Sanders nie tylko wspierał F-35, ale naciskał – pomimo lokalnego sprzeciwu – aby te myśliwce stacjonowały na lotnisku w Burlington dla Gwardii Narodowej Vermont.

Jeśli chodzi o powstrzymanie wojny w Jemenie, Sanders był bohaterem. W ciągu ostatniego roku on i senatorowie Murphy i Lee prowadzili nieustanne wysiłki, aby przeprowadzić przez Senat jego historyczną ustawę o uprawnieniach wojennych w Jemenie. Kongresman Ro Khanna, którego Sanders wybrał na jednego ze swoich 4 współprzewodniczących kampanii, kierował równoległymi działaniami w Izbie.

Kampania Sandersa z 2016 roku uwydatniła jego popularne krajowe propozycje dotyczące powszechnej opieki zdrowotnej oraz sprawiedliwości społecznej i ekonomicznej, ale została skrytykowana jako lekka w polityce zagranicznej. Poza karceniem Clintona za bycie „zbyt wiele w zmianie reżimu” wydawał się niechętny do debatowania z nią na temat polityki zagranicznej, pomimo jej jastrzębich osiągnięć. Z kolei podczas swojej obecnej kampanii prezydenckiej regularnie zalicza kompleks wojskowo-przemysłowy do głęboko zakorzenionych interesów, z którymi boryka się jego rewolucja polityczna, a jego wyniki w głosowaniu potwierdzają jego retorykę.

Sanders popiera wycofanie się USA z Afganistanu i Syrii oraz sprzeciwia się amerykańskim groźbom wojny przeciwko Wenezueli. Ale jego retoryka na temat polityki zagranicznej czasami demonizuje zagranicznych przywódców w sposób, który nieświadomie wspiera politykę „zmiany reżimu”, której się sprzeciwia – jak wtedy, gdy dołączył do chóru amerykańskich polityków, którzy nazwali pułkownika Kaddafiego z Libii „bandyta i morderca”, na krótko przed tym, jak wspierani przez USA bandyci rzeczywiście zamordowali Kaddafiego.

Otwórz sekrety pokazuje, że Sanders zarobił ponad 366,000 2016 USD z „przemysłu obronnego” podczas swojej kampanii prezydenckiej w 17,134 r., ale tylko 2018 XNUMX USD na kampanię reelekcyjną do Senatu w XNUMX r.

Więc nasze pytanie do Sandersa brzmi: „Którego Berniego widzielibyśmy w Białym Domu?” Czy byłby to ten, który ma jasność i odwagę, by zagłosować „nie” na 84% rachunków wydatków wojskowych w Senacie, czy też ten, który popiera wojskowe bzdury, takie jak F-35 i nie może się oprzeć powtarzającym się podżegającym oszczerstwom zagranicznych przywódców ? Istotne jest, aby Sanders mianował prawdziwie postępowych doradców ds. polityki zagranicznej do swojej kampanii, a następnie do swojej administracji, aby uzupełnić swoje większe doświadczenie i zainteresowanie polityką wewnętrzną.

Tulsi Gabbard

Podczas gdy większość kandydatów unika polityki zagranicznej, członkini kongresu Gabbard uczyniła politykę zagraniczną – zwłaszcza zakończenie wojny – centralnym punktem swojej kampanii.

Była naprawdę imponująca w swoim 10 marca Ratusz CNN, mówiąc bardziej szczerze o wojnach w USA niż jakikolwiek inny kandydat na prezydenta w najnowszej historii. Gabbard obiecuje zakończyć bezsensowne wojny, takie jak ta, której była świadkiem jako oficer Gwardii Narodowej w Iraku. Jednoznacznie wyraża swój sprzeciw wobec amerykańskich interwencji „zmiany reżimu”, a także nowej zimnej wojny i wyścigu zbrojeń z Rosją oraz popiera ponowne przystąpienie do porozumienia nuklearnego z Iranem. Była także oryginalnym współsponsorem ustawy Jemen War Powers kongresmana Ro Khanny.

Ale rzeczywisty wynik głosowania Gabbarda w kwestiach wojny i pokoju, zwłaszcza w sprawie wydatków wojskowych, nie jest nawet w połowie tak gołębi jak Sandersa. Głosowała na 19 z 29 rachunki za wydatki wojskowe w ciągu ostatnich 6 lat, a ona ma tylko 51% rekord głosowania na Akcję Pokojową. Wiele głosów, które Akcja Pokojowa liczyła przeciwko niej, to głosy za pełnym finansowaniem kontrowersyjnych nowych systemów uzbrojenia, w tym pocisków manewrujących z głowicą nuklearną (w 2014, 2015 i 2016 r.); 11. amerykański lotniskowiec (w 2013 i 2015 r.); oraz różne elementy antybalistycznego programu rakietowego Obamy, który podsycił nową zimną wojnę i wyścig zbrojeń, które teraz potępia.

Gabbard co najmniej dwukrotnie głosował (w 2015 i 2016 r.) Zezwolenie na użycie siły zbrojneji trzykrotnie głosowała za tym, aby nie ograniczać korzystania z funduszy Pentagonu. W 2016 roku głosowała przeciwko poprawce mającej na celu zmniejszenie budżetu wojskowego o zaledwie 1%. Gabbard otrzymał 8,192 $ przemysł „obronny”. datków na jej kampanię reelekcyjną w 2018 roku.

Pomimo tego Gabbard nadal wierzy w zmilitaryzowane podejście do walki z terroryzmem badania naukowe pokazując, że napędza to samonapędzający się cykl przemocy po obu stronach.

Sama nadal jest w wojsku i wyznaje to, co nazywa „wojskowym nastawieniem”. Zakończyła swój ratusz w CNN, mówiąc, że bycie głównodowodzącym jest najważniejszą częścią bycia prezydentem. Podobnie jak w przypadku Sandersa, musimy zapytać: „Którego Tulsi widzielibyśmy w Białym Domu?” Czy byłaby to major z wojskowym nastawieniem, która nie może zmusić się do pozbawienia swoich wojskowych kolegów nowych systemów uzbrojenia lub nawet 1% cięcia z bilionów dolarów wydatków wojskowych, za którymi głosowała? A może weteran, który widział okropności wojny i jest zdeterminowany, by sprowadzić żołnierzy do domu i nigdy więcej nie wysyłać ich, by zabijali i ginęli w niekończących się wojnach o zmianę reżimu?

Elizabeth Warren

Elizabeth Warren zyskała reputację dzięki śmiałym kwestionowaniu nierówności ekonomicznych naszego kraju i korporacyjnej chciwości, i powoli zaczęła określać swoje stanowisko w polityce zagranicznej. Jej strona internetowa kampanii mówi, że popiera „cięcie naszego rozdętego budżetu obronnego i położenie kresu uciskowi kontrahentów zbrojeniowych na naszą politykę wojskową”. Ale, podobnie jak Gabbard, głosowała za zatwierdzeniem ponad dwóch trzecich „rozdętych” wydatki wojskowe projektów ustaw, które trafiły do ​​niej w Senacie.

Jej strona internetowa mówi również: „Czas sprowadzić żołnierzy do domu” i że popiera „ponowne inwestowanie w dyplomację”. Opowiedziała się za ponownym przystąpieniem Stanów Zjednoczonych Iran Umowa jądrowej a także zaproponowała ustawodawstwo, które uniemożliwiłoby Stanom Zjednoczonym użycie broni nuklearnej jako opcji pierwszego uderzenia, mówiąc, że chce „zmniejszyć szanse na błędną kalkulację nuklearną”.

Jej Rekord głosowania na Akcję Pokojową dokładnie pasuje do Sandersa przez krótszy czas, kiedy zasiadała w Senacie, i była jednym z pierwszych pięciu senatorów, którzy współsponsorowali jego ustawę o uprawnieniach wojennych w Jemenie w marcu 2018 r. Warren zebrał 34,729 XNUMX USD w Przemysł „obronny”. datków na kampanię wyborczą do Senatu w 2018 roku.

Jeśli chodzi o Izrael, senator rozgniewał wielu jej liberalnych wyborców, kiedy w 2014 r utrzymany Izraelska inwazja na Gazę, w wyniku której zginęło ponad 2,000 osób, a za ofiary cywilne obwiniono Hamas. Od tego czasu zajęła bardziej krytyczne stanowisko. Ona przeciwny projekt ustawy kryminalizującej bojkot Izraela i potępił użycie przez Izrael śmiercionośnej siły wobec pokojowych demonstrantów w Gazie w 2018 r.

Warren podąża za tym, gdzie Sanders prowadził w kwestiach od powszechnej opieki zdrowotnej po kwestionowanie nierówności i korporacyjnych, plutokratycznych interesów, a także podąża za nim w sprawie Jemenu i innych kwestii związanych z wojną i pokojem. Ale podobnie jak w przypadku Gabbarda, Warren głosuje za zatwierdzeniem 68%. rachunki za wydatki wojskowe ujawniają brak przekonania co do pokonania tej samej przeszkody, którą sama przyznaje: „duszenie kontrahentów obronnych w naszej polityce wojskowej”.

Kamala Harris

Senator Harris ogłosiła swoją kandydaturę na prezydenta w długie przemówienie w jej rodzinnym Oakland w Kalifornii, gdzie poruszyła szeroki zakres problemów, ale w ogóle nie wspomniała o wojnach w USA ani wydatkach wojskowych. Jej jedynym odniesieniem do polityki zagranicznej było niejasne stwierdzenie o „wartościach demokratycznych”, „autorytaryzmie” i „rozprzestrzenianiu broni jądrowej”, bez żadnej wzmianki, że Stany Zjednoczone przyczyniły się do któregokolwiek z tych problemów. Albo nie interesuje się polityką zagraniczną ani wojskową, albo boi się mówić o swoich stanowiskach, zwłaszcza w swoim rodzinnym mieście w sercu postępowej dzielnicy kongresowej Barbary Lee.

Jedną z kwestii, o której Harris głośno mówiła w innych sytuacjach, jest jej bezwarunkowe poparcie dla Izraela. powiedziała an Konferencja AIPAC w 2017 r. „Zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby zapewnić szerokie i ponadpartyjne poparcie dla bezpieczeństwa Izraela i prawa do samoobrony”. Pokazała, jak daleko posunie się w tym poparciu dla Izraela, gdy prezydent Obama w końcu zezwolił Stanom Zjednoczonym na przyłączenie się do rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ potępiającej nielegalne izraelskie osiedla w okupowanej Palestynie jako „rażące naruszenie” prawa międzynarodowego. Harris, Booker i Klobuchar byli wśród 30 demokratycznych (i 47 republikańskich) senatorów, którzy współfinansował rachunek wstrzymania amerykańskich składek na rzecz ONZ w związku z rezolucją.

W obliczu oddolnej presji na #SkipAIPAC w 2019 roku, Harris dołączył do większości innych kandydatów na prezydenta, którzy zdecydowali się nie zabierać głosu na spotkaniu AIPAC w 2019 roku. Popiera również ponowne przystąpienie do porozumienia nuklearnego z Iranem.

W swoim krótkim czasie w Senacie Harris głosowała na sześć z ośmiu rachunki za wydatki wojskowe, ale była współsponsorem i głosowała za ustawą Sandersa o jemenskich mocach wojennych. Harris nie ubiegał się o reelekcję w 2018 roku, ale zgarnął 26,424 XNUMX $ Przemysł „obronny”. składek w cyklu wyborczym w 2018 roku.

Kirsten Gillibrand

Po senatorze Sanders, senator Gillibrand ma drugi najlepszy wynik w przeciwstawianiu się uciekinierom wydatki wojskowe, głosując przeciwko 47% ustaw dotyczących wydatków wojskowych od 2013 r. Jej Rekord głosowania na Akcję Pokojową wynosi 80%, pomniejszony głównie o te same jastrzębie głosy na Iran, co Sanders w latach 2011-2013. Na stronie internetowej kampanii Gillibranda nie ma nic o wojnach ani wydatkach wojskowych, mimo że jest członkiem Komitetu Sił Zbrojnych. Zgarnęła 104,685 XNUMX $ przemysł „obronny”. składek na jej kampanię reelekcyjną w 2018 roku, więcej niż jakikolwiek inny senator kandydujący na prezydenta.

Gillibrand był wczesnym współsponsorem ustawy Sandersa o Jemenach War Powers. Poparła również pełne wycofanie się z Afganistanu co najmniej od 2011 r., kiedy pracowała nad rachunek za wycofanie z ówczesną senator Barbarą Boxer i napisał list do sekretarzy Gatesa i Clintona, prosząc o stanowcze zobowiązanie, że wojska amerykańskie wyjdą „nie później niż w 2014 roku”.

Gillibrand współsponsorowała ustawę o bojkocie antyizraelskim w 2017 r., Ale później wycofała się ze swojego współsponsorowania, gdy została popchnięta przez oddolnych przeciwników i ACLU, i głosowała przeciwko S.1, która zawierała podobne przepisy, w styczniu 2019 r. Przychylnie wypowiadała się o dyplomacji Trumpa z North Korea. Pierwotnie Demokratka Blue Dog z wiejskiej części stanu Nowy Jork w Izbie Reprezentantów, stała się bardziej liberalna jako senator stanu Nowy Jork, a teraz jako kandydatka na prezydenta.

Cory Booker

Senator Booker głosował za 16 z 19 rachunki za wydatki wojskowe w Senacie. Określa się też jako „zagorzały orędownik zacieśnienia relacji z Izraelem” i był współautorem senackiego projektu ustawy potępiającego rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ przeciwko osiedlom izraelskim z 2016 r. Był pierwotnym współwnioskodawcą projektu ustawy o nałożeniu nowych sankcji na Iran w grudnia 2013 r., zanim ostatecznie głosowano za porozumieniem nuklearnym w 2015 r.

Podobnie jak Warren, Booker był jednym z pierwszych pięciu współsponsorów ustawy Sandersa dotyczącej mocy wojennych w Jemenie i ma 86 proc. Rekord głosowania na Akcję Pokojową. Ale pomimo służby w Komisji Spraw Zagranicznych, nie wziął stanowisko publiczne za zakończenie wojen w Ameryce lub obniżenie rekordowych wydatków wojskowych. Jego wyniki głosowania za 84% wydatków wojskowych sugerują, że nie dokonałby większych cięć. Booker nie ubiegał się o reelekcję w 2018 roku, ale otrzymał 50,078 XNUMX dolarów przemysł „obronny”. składek na kampanię wyborczą w 2018 r.

Amy Klobuchar

Senator Klobuchar jest najbardziej nieskruszonym jastrzębiem spośród senatorów w wyścigu. Głosowała na wszystkich z wyjątkiem jednego, czyli 95%. rachunki za wydatki wojskowe od 2013 r. Głosowała tylko zgodnie z żądaniem Peace Action 69% czasu, najniższy wśród senatorów kandydujących na prezydenta. Klobuchar poparła prowadzoną przez USA-NATO wojnę o zmianę reżimu w Libii w 2011 r., a jej publiczne oświadczenia sugerują, że jej głównym warunkiem użycia siły militarnej przez USA w dowolnym miejscu jest udział sojuszników USA, tak jak w Libii.

W styczniu 2019 roku Klobuchar był jedynym kandydatem na prezydenta, który głosował za S.1, ustawą o ponownej autoryzacji amerykańskiej pomocy wojskowej dla Izraela, która zawierała również przepis przeciw BDS, umożliwiający władzom stanowym i lokalnym USA zbycie udziałów w firmach bojkotujących Izrael. Jest jedyną demokratyczną kandydatką na prezydenta w Senacie, która nie była współsponsorem ustawy Sandersa o mocy wojennych w Jemenie w 2018 roku, ale była współsponsorką i głosowała za nią w 2019 roku. Klobuchar otrzymała 17,704 XNUMX USD w przemysł „obronny”. datków na jej kampanię reelekcyjną w 2018 roku.

Beto O'Rourke

Były członek kongresu O'Rourke głosował na 20 z 29 rachunki za wydatki wojskowe (69%) od 2013 roku i miał 84% Rekord głosowania na Akcję Pokojową. Większość głosów przeciwko niemu w Akcji Pokojowej to głosy sprzeciwiające się określonym cięciom w budżecie wojskowym. Podobnie jak Tulsi Gabbard, w 11 roku głosował za 2015. fundusz marynarki wojennej. O'Rourke był członkiem Komisji Sił Zbrojnych Izby Reprezentantów i otrzymał 1 2016 dolarów od przemysł „obronny”. za kampanię w Senacie, bardziej niż jakikolwiek inny demokratyczny kandydat na prezydenta.

Pomimo oczywistego pokrewieństwa z interesami wojskowo-przemysłowymi, których jest wiele w całym Teksasie, O'Rourke nie podkreślał polityki zagranicznej ani wojskowej w swoim Senacie ani w kampaniach prezydenckich, co sugeruje, że jest to coś, co chciałby bagatelizować. W Kongresie był członkiem korporacyjnej Koalicji Nowych Demokratów, którą postępowcy postrzegają jako narzędzie plutokratycznych i korporacyjnych interesów.

John Delaney

Były członek kongresu Delaney stanowi alternatywę dla senatora Klobuchara na jastrzębim końcu spektrum, po głosowaniu na 25 z 28 rachunki za wydatki wojskowe od 2013 roku i zarabia 53% Rekord głosowania na Akcję Pokojową. Wziął 23,500 dolarów od Interesy „obronne”. za swoją ostatnią kampanię w Kongresie i, podobnie jak O'Rourke i Inslee, był członkiem korporacyjnej Koalicji Nowych Demokratów.

Jay Inslee

Jay Inslee, gubernator stanu Waszyngton, zasiadał w Kongresie w latach 1993-1995 i 1999-2012. Inslee był zdecydowanym przeciwnikiem wojny Stanów Zjednoczonych w Iraku i przedstawił projekt ustawy o postawieniu w stan oskarżenia prokuratora generalnego Alberto Gonzaleza za zgodę na stosowanie tortur przez siły amerykańskie. Podobnie jak O'Rourke i Delaney, Inslee był członkiem Koalicji Nowych Demokratów korporacyjnych Demokratów, ale także silnym głosem na rzecz działań w sprawie zmian klimatu. W swojej kampanii wyborczej w 2010 roku zarobił 27,250 XNUMX dolarów przemysł „obronny”. składki. Kampania Inslee jest bardzo skoncentrowana na zmianach klimatycznych, a strona internetowa jego kampanii jak dotąd w ogóle nie wspomina o polityce zagranicznej ani wojskowej.

Marianne Williamson i Andrew Yanga

Ci dwaj kandydaci spoza świata polityki wnoszą świeże pomysły do ​​konkursu prezydenckiego. Nauczyciel duchowy Williamson wierzy„Sposób, w jaki nasz kraj radzi sobie z kwestiami bezpieczeństwa, jest przestarzały. Nie możemy po prostu polegać na brutalnej sile, aby pozbyć się międzynarodowych wrogów”. Zdaje sobie sprawę, że wręcz przeciwnie, zmilitaryzowana polityka zagraniczna Stanów Zjednoczonych tworzy wrogów, a nasz ogromny budżet wojskowy „po prostu zwiększa(s) kasy kompleksu wojskowo-przemysłowego”. Pisze: „Jedynym sposobem na zawarcie pokoju z sąsiadami jest zawarcie pokoju z sąsiadami”.

Williamson proponuje 10- lub 20-letni plan przekształcenia naszej gospodarki wojennej w „gospodarkę czasu pokoju”. „Od ogromnych inwestycji w rozwój czystej energii, poprzez modernizację naszych budynków i mostów, po budowę nowych szkół i stworzenie zielonej bazy produkcyjnej” – pisze – „nadszedł czas, aby uwolnić ten potężny sektor amerykańskiej geniuszu w dziele propagowania życia zamiast śmierci”.

Przedsiębiorca Andrzej Jan obiecuje „zapanować nad naszymi wydatkami wojskowymi”, „utrudnić Stanom Zjednoczonym angażowanie się w zagraniczne zobowiązania bez jasnego celu” oraz „ponownie zainwestować w dyplomację”. Uważa on, że znaczna część budżetu wojskowego „koncentruje się na obronie przed zagrożeniami sprzed dziesięcioleci, w przeciwieństwie do zagrożeń z 2020 r.”. Ale on definiuje wszystkie te problemy w kategoriach zagranicznych „zagrożeń” i odpowiedzi militarnej USA na nie, nie dostrzegając, że militaryzm USA sam w sobie jest poważnym zagrożeniem dla wielu naszych sąsiadów.

Juliana Castro, Pete'a Buttigiega i Johna Hickenloopera

Ani Julian Castro, Pete Buttigieg, ani John Hickenlooper w ogóle nie wspominają o polityce zagranicznej ani wojskowej na swoich stronach internetowych kampanii.

Wnioski

Stany Zjednoczone są w stanie wojny od ponad 17 lat i wydajemy większość naszych krajowych dochodów z podatków na opłacenie tych wojen oraz sił i broni do ich prowadzenia. Głupotą byłoby sądzić, że kandydaci na prezydenta, którzy mają niewiele lub nic do powiedzenia na temat tego stanu rzeczy, nagle wpadną na genialny plan odwrócenia kursu, gdy tylko umieścimy ich w Białym Domu. Szczególnie niepokojące jest to, że Gillibrand i O'Rourke, dwaj kandydaci najbardziej zależni od kompleksu wojskowo-przemysłowego do finansowania kampanii w 2018 r., są niesamowicie cicho w tych pilnych kwestiach.

Ale nawet kandydaci, którzy obiecują uporać się z tym kryzysem militaryzmu, robią to w sposób, który pozostawia poważne pytania bez odpowiedzi. Żaden z nich nie powiedział, jak bardzo obniżyłby rekordowy budżet wojskowy, który umożliwia te wojny – a zatem jest prawie nieunikniony.

W 1989 roku, pod koniec zimnej wojny, byli urzędnicy Pentagonu, Robert McNamara i Larry Korb, powiedzieli Senackiej Komisji Budżetowej, że budżet wojskowy USA może być bezpiecznie cięte przez 50% przez następne 10 lat. To oczywiście nigdy się nie wydarzyło, a nasze wydatki wojskowe za Busha II, Obamy i Trumpa wyprzedził szczyt wydatków zimnowojennego wyścigu zbrojeń.

Kampanie prezydenckie to momenty kluczowe dla poruszenia tych kwestii. Jesteśmy bardzo zachęceni odważną decyzją Tulsi Gabbard, która umieściła rozwiązanie kryzysu wojny i militaryzmu w centrum swojej kampanii prezydenckiej. Dziękujemy Berniemu Sandersowi za głosowanie rok po roku przeciwko nieprzyzwoicie rozdętemu budżetowi wojskowemu oraz za uznanie kompleksu wojskowo-przemysłowego za jedną z najpotężniejszych grup interesu, z którymi musi się zmierzyć jego rewolucja polityczna. Pochwalamy Elizabeth Warren za potępienie „duszenia dostawców obronnych w naszej polityce wojskowej”. Witamy w tej debacie Marianne Williamson, Andrew Yang i inne oryginalne głosy.

Ale w tej kampanii musimy usłyszeć o wiele bardziej ożywioną debatę na temat wojny i pokoju, z bardziej szczegółowymi planami wszystkich kandydatów. To błędne koło amerykańskich wojen, militaryzmu i niekontrolowanych wydatków wojskowych wyczerpuje nasze zasoby, korumpuje nasze priorytety narodowe i osłabia współpracę międzynarodową, w tym w zakresie egzystencjalnych zagrożeń związanych ze zmianami klimatycznymi i rozprzestrzenianiem broni jądrowej, których żaden kraj nie jest w stanie rozwiązać samodzielnie.

Wzywamy do tej debaty przede wszystkim dlatego, że opłakujemy miliony ludzi, którzy zginęli w wojnach w naszym kraju i chcemy, aby to zabijanie ustało. Jeśli masz inne priorytety, rozumiemy to i szanujemy. Ale dopóki nie zajmiemy się militaryzmem i wszystkimi pieniędzmi wysysanymi z naszych narodowych kas, rozwiązanie innych bardzo poważnych problemów stojących przed Stanami Zjednoczonymi i światem w XXI wieku może okazać się niemożliwe.

Medea Benjamin jest współzałożycielem CODEPINK dla Pokoju i autor kilku książek, w tym Kingdom of the Unjust: Behind the US-Saudi Connection. Nicolas JS Davies jest autorem Krew na naszych rękach: amerykańska inwazja i zniszczenie Iraku i badacz z CODEPINK.