Stany Zjednoczone zbierają to, co zasiały na Ukrainie

Sojusznicy USA na Ukrainie, z flagami NATO, batalionu Azowskiego i neonazistowskimi. Zdjęcie autorstwa russia-insider.com

Medea Benjamin i Nicolas JS Davies, World BEYOND WarStycznia 31, 2022

Więc w co sądzą Amerykanie w związku z rosnącymi napięciami wokół Ukrainy? Stany Zjednoczone i Rosja twierdzą, że ich eskalacje mają charakter defensywny, reagując na zagrożenia i eskalację ze strony drugiej strony, ale wynikająca z tego spirala eskalacji może tylko zwiększyć prawdopodobieństwo wojny. Prezydent Ukrainy Zełenski ostrzega, że ​​„panika” przez przywódców USA i Zachodu już powoduje destabilizację gospodarczą na Ukrainie.

Nie wszyscy sojusznicy USA popierają obecną politykę USA. Niemcy są mądre odmawianie skierować więcej broni na Ukrainę, zgodnie z jej długotrwałą polityką nieprzesyłania broni do stref konfliktu. Ralf Stegner, starszy poseł z ramienia rządzących w Niemczech socjaldemokratów, powiedział BBC 25 stycznia, że ​​proces mińsko-normandzki uzgodniony przez Francję, Niemcy, Rosję i Ukrainę w 2015 roku jest nadal właściwymi ramami do zakończenia wojny domowej.

„Porozumienie z Mińska nie zostało zastosowane przez obie strony”, wyjaśnił Stegner, „i po prostu nie ma sensu myśleć, że forsowanie możliwości militarnych poprawiłoby sytuację. Raczej myślę, że nadeszła godzina dyplomacji.

W przeciwieństwie do tego, większość amerykańskich polityków i korporacyjnych mediów poszła zgodnie z jednostronną narracją, która przedstawia Rosję jako agresora na Ukrainie i popierają wysyłanie coraz większej ilości broni do ukraińskich sił rządowych. Po dziesięcioleciach militarnych katastrof USA opartych na takich jednostronnych narracjach, Amerykanie powinni już wiedzieć lepiej. Ale czego tym razem nie mówią nam nasi liderzy i media korporacyjne?

Najbardziej krytyczne wydarzenia, które zostały wymazane z narracji politycznej Zachodu, to pogwałcenie umowy Zachodni przywódcy zobowiązali się pod koniec zimnej wojny nie rozszerzać NATO na Europę Wschodnią, a Wspierany przez USA zamach stanu na Ukrainie w lutym 2014 r.

Relacje zachodnich mediów głównego nurtu datują kryzys na Ukrainie na powrót Rosji 2014 reintegracja Krymu oraz decyzja etnicznych Rosjan ze wschodniej Ukrainy o oderwaniu się od Ukrainy jako Ługańsk i Donieck republik ludowych.

Nie były to jednak działania niesprowokowane. Były to odpowiedzi na wspierany przez Stany Zjednoczone zamach stanu, w którym uzbrojony tłum kierowany przez neonazistowską milicję Prawego Sektora szturmowali ukraińskiego parlamentu, zmuszając wybranego prezydenta Janukowycza i członków jego partii do ucieczki w obawie o życie. Po wydarzeniach z 6 stycznia 2021 r. w Waszyngtonie powinno to być teraz łatwiejsze do zrozumienia dla Amerykanów.

Pozostali członkowie parlamentu głosowali za utworzeniem nowego rządu, podważając przemiany polityczne i plany nowych wyborów, które Janukowycz miał publicznie zgodził się na dzień wcześniej, po spotkaniach z ministrami spraw zagranicznych Francji, Niemiec i Polski.

Rola USA w zarządzaniu zamachem stanu została ujawniona przez wyciek z 2014 roku nagrywanie dźwięku asystenta sekretarza stanu Victorii Nuland i ambasadora USA Geoffreya Pyatta pracujących nad ich plany, który obejmował odsunięcie Unii Europejskiej na boczny tor ("Fuck the EU", jak ujął to Nuland) i podkucie amerykańskiego protegowanego Arsenija Jaceniuka ("Yats") jako premiera.

Pod koniec rozmowy, ambasador Pyatt powiedział Nuland: „…chcemy postarać się, aby ktoś o międzynarodowej osobowości przyszedł tutaj i pomógł położnej”.

Nuland odpowiedział (dosłownie): „Więc w tym fragmencie, Geoff, kiedy napisałem notatkę, [Doradca ds. Bezpieczeństwa Narodowego Bidena, Jake] Sullivan wrócił do mnie VFR [bardzo szybko?], mówiąc, że potrzebujesz [wiceprezydenta] Bidena i powiedziałem, że prawdopodobnie jutro dla atta-chłopaka i żeby szczegóły [szczegóły?] się przykleiły. Więc Biden jest chętny.

Nigdy nie wyjaśniono, dlaczego dwaj wyżsi urzędnicy Departamentu Stanu, którzy planowali zmianę reżimu na Ukrainie, zwracali się do wiceprezydenta Bidena, aby „pomocą to”, zamiast do własnego szefa, sekretarza stanu Johna Kerry'ego.

Teraz, gdy kryzys na Ukrainie wybuchł z nawiązką podczas pierwszego roku prezydentury Bidena, takie pytania bez odpowiedzi dotyczące jego roli w zamachu stanu w 2014 roku stały się bardziej naglące i niepokojące. I dlaczego prezydent Biden mianował Nuland na # 4 pozycja w Departamencie Stanu, pomimo (a może z powodu?) jej krytycznej roli w wywołaniu dezintegracji Ukrainy i ośmioletniej wojny domowej, w której zginęło do tej pory co najmniej 14,000 XNUMX osób?

Obie ręcznie wybrane marionetki Nuland na Ukrainie, premier Jaceniuk i prezydent Poroszenko, wkrótce ugrzęzli w skandale korupcyjne. Jaceniuk został zmuszony do rezygnacji po dwóch latach, a Poroszenko został wykluczony w skandalu z uchylaniem się od płacenia podatków ujawnił w dokumentach panamskich. Po zamachu stanu, rozdarta wojną Ukraina pozostaje najbiedniejszy kraj w Europie i jeden z najbardziej skorumpowanych.

Ukraińskie wojsko nie miało entuzjazmu do wojny domowej przeciwko własnemu narodowi we wschodniej Ukrainie, więc rząd po zamachu stanu utworzył nowy „Gwardia Narodowa” jednostki do szturmu na separatystyczne republiki ludowe. Niesławny Batalion Azowski pozyskał pierwszych rekrutów z milicji Prawego Sektora i otwarcie pokazuje neonazistowskie symbole, ale wciąż otrzymywał od USA broń i trening, nawet po tym, jak Kongres wyraźnie odciął finansowanie z USA w ustawie o środkach obronnych na rok 2018.

W 2015 r. Mińsk i Normandia Negocjacje doprowadziło do zawieszenia broni i wycofania ciężkiej broni ze strefy buforowej wokół obszarów zajętych przez separatystów. Ukraina zgodziła się na przyznanie większej autonomii Donieckowi, Ługańsku i innym etnicznie rosyjskim obszarom Ukrainy, ale tego nie udało się.

System federalny, z pewnymi uprawnieniami przekazanymi poszczególnym prowincjom lub regionom, mógłby pomóc rozwiązać walkę o wszystko albo nic między ukraińskimi nacjonalistami i tradycyjnymi więzami Ukrainy z Rosją, która prześladowała jej politykę od czasu uzyskania niepodległości w 1991 roku.

Ale zainteresowanie USA i NATO Ukrainą tak naprawdę nie polega na rozwiązaniu jej regionalnych różnic, ale na czymś zupełnie innym. ten zamach stanu w USA obliczono, by postawić Rosję w sytuacji bez wyjścia. Gdyby Rosja nic nie zrobiła, po zamachu stanu Ukraina prędzej czy później przystąpiłaby do NATO, jako już członkowie NATO zgodził się na zasadniczo w 2008 roku. Siły NATO posunęłyby się pod samą granicę z Rosją, a ważna rosyjska baza morska w Sewastopolu na Krymie znalazłaby się pod kontrolą NATO.

Z drugiej strony, gdyby Rosja odpowiedziała na pucz, najeżdżając Ukrainę, nie byłoby odwrotu od katastrofalnej nowej zimnej wojny z Zachodem. Ku frustracji Waszyngtonu, Rosja znalazła pośrednią drogę wyjścia z tego dylematu, akceptując wynik referendum na Krymie w sprawie ponownego przyłączenia się do Rosji, ale udzielając jedynie tajnego wsparcia separatystom na Wschodzie.

W 2021 r., kiedy Nuland ponownie zainstalowano w narożnym biurze Departamentu Stanu, administracja Bidena szybko przygotowała plan wprowadzenia Rosji w nową marynatę. Stany Zjednoczone już od 2 roku przekazały Ukrainie 2014 miliardy dolarów pomocy wojskowej, a Biden dodał kolejną $ 650 mln do tego, wraz z rozmieszczeniem trenerów wojskowych USA i NATO.

Ukraina wciąż nie wdrożyła zmian konstytucyjnych wymaganych w porozumieniach mińskich, a bezwarunkowe wsparcie wojskowe ze strony Stanów Zjednoczonych i NATO zachęciło przywódców Ukrainy do skutecznego porzucenia procesu mińsko-normandzkiego i po prostu przywrócenia suwerenności na całym terytorium Ukrainy, w tym Krym.

W praktyce Ukraina mogła odzyskać te terytoria jedynie poprzez poważną eskalację wojny domowej i właśnie tym wydawała się być Ukraina i jej zwolennicy z NATO przygotowywać się do w marcu 2021 r. Skłoniło to Rosję do rozpoczęcia przemieszczania wojsk i przeprowadzania ćwiczeń wojskowych na własnym terytorium (w tym na Krymie), ale na tyle blisko Ukrainy, aby powstrzymać nową ofensywę ukraińskich sił rządowych.

W październiku ruszyła Ukraina nowe ataki w Donbasie. Rosja, która wciąż miała około 100,000 XNUMX żołnierzy stacjonujących w pobliżu Ukrainy, odpowiedziała nowymi ruchami wojsk i ćwiczeniami wojskowymi. Urzędnicy amerykańscy rozpoczęli kampanię wojny informacyjnej, aby wrobić rosyjskie ruchy wojsk w niesprowokowaną groźbę inwazji na Ukrainę, ukrywając swoją rolę w podsycaniu ukraińskiej eskalacji, na którą odpowiada Rosja. Propaganda amerykańska posunęła się tak daleko, że prewencyjnie odrzuciła każdy nowy ukraiński atak na wschodzie jako operację pod fałszywą flagą Rosji.

U podstaw wszystkich tych napięć jest: Rozszerzenie NATO przez Europę Wschodnią do granic Rosji, z naruszeniem zobowiązania Urzędnicy zachodni dokonali pod koniec zimnej wojny. Odmowa przez Stany Zjednoczone i NATO uznania, że ​​naruszyły te zobowiązania, lub wynegocjowania z Rosjanami rezolucji dyplomatycznej, jest głównym czynnikiem zerwania stosunków amerykańsko-rosyjskich.

Podczas gdy amerykańscy urzędnicy i korporacyjne media straszą Amerykanów i Europejczyków opowieściami o zbliżającej się rosyjskiej inwazji na Ukrainę, rosyjscy urzędnicy ostrzegają, że stosunki amerykańsko-rosyjskie są bliskie punktu krytycznego. Jeśli Stany Zjednoczone i NATO są nieprzygotowany aby wynegocjować nowe traktaty rozbrojeniowe, usunąć amerykańskie rakiety z krajów graniczących z Rosją i zahamować ekspansję NATO, rosyjscy urzędnicy twierdzą, że nie będą mieli innego wyjścia, jak tylko odpowiedzieć „odpowiednimi wojskowo-technicznymi środkami wzajemności”. 

Wyrażenie to może nie odnosić się do inwazji na Ukrainę, jak zakładała większość zachodnich komentatorów, ale do szerszej strategii, która może obejmować działania, które zachodnim przywódcom uderzą znacznie bliżej domu.

Na przykład Rosja może umieścić rakiety nuklearne krótkiego zasięgu w Kaliningradzie (między Litwą a Polską), w zasięgu stolic europejskich; mogłaby zakładać bazy wojskowe w Iranie, Kubie, Wenezueli i innych zaprzyjaźnionych krajach; i może rozmieścić okręty podwodne uzbrojone w naddźwiękowe pociski nuklearne na zachodni Atlantyk, skąd mogłyby zniszczyć Waszyngton w ciągu kilku minut.

Od dawna powszechnym refrenem wśród amerykańskich aktywistów jest wskazywanie na około 800 amerykańskich baz wojskowych na całym świecie i zapytaj: „Jak by się Amerykanom podobało, gdyby Rosja lub Chiny zbudowały bazy wojskowe w Meksyku lub na Kubie?” Cóż, może się dowiemy.

Hiperdźwiękowe pociski nuklearne u wschodniego wybrzeża USA postawiłyby Stany Zjednoczone w sytuacji podobnej do tej, w jakiej NATO umieściło Rosjan. Chiny mogłyby przyjąć podobną strategię na Pacyfiku, aby odpowiedzieć na amerykańskie bazy wojskowe i rozmieszczenia wokół jego wybrzeża.

Tak więc wskrzeszona zimna wojna, którą bezmyślnie kibicują amerykańscy urzędnicy i korporacyjne media, może bardzo szybko zmienić się w taką, w której Stany Zjednoczone znalazłyby się tak samo otoczone i zagrożone jak ich wrogowie.

Czy perspektywa takiego XXI wieku? Kryzys kubański wystarczy, aby doprowadzić nieodpowiedzialnych przywódców Ameryki do rozsądku i z powrotem do stołu negocjacyjnego, aby rozpocząć rozwijanie samobójczy bałagan, w który wpadli? Mamy taką nadzieję.

Medea Benjamin jest współzałożycielem CODEPINK dla pokojuoraz autor kilku książek, w tym Wewnątrz Iranu: prawdziwa historia i polityka Islamskiej Republiki Iranu.

Nicolas JS Davies jest niezależnym dziennikarzem, badaczem z CODEPINK i autorem Krew w naszych rękach: amerykańska inwazja i zniszczenie Iraku.