Wojsko USA powinno przestać szkolić policję i trzymać się rzezi niewinnych cudzoziemców

Zdjęcie autorstwa Richarda Granta, @richardgrant88

David Swanson, World BEYOND War, Czerwiec 3, 2020

Oto, co powinno się teraz wydarzyć, sądząc po tym, co widzę w mediach społecznościowych i innych.

Armia Stanów Zjednoczonych i Gwardia Narodowa oraz inne formacje wojenne powinny zniknąć z ulic Stanów Zjednoczonych, wsiąść do niektórych samolotów i wyruszyć, by właściwie zamordować wiele mężczyzn, kobiet i dzieci bardzo daleko. Zabijanie ludzi w tej oświeconej krainie, w której odkryliśmy, że życie ma znaczenie, jest po prostu niewłaściwe.

Wojna nie powinna opierać się na kłamstwach, że protestujący są agresywni, czarni są dzikusami lub Trump potrzebuje naprawy swojej religii. Wojny powinny opierać się, jak ustaliła długa tradycja, na leży o obcych rządach, terrorystach, paliwach kopalnych, dzieciach w inkubatorach, broni masowego rażenia, pociskach fantomowych, atakach chemicznych i zbliżających się masakrach.

Dlatego armia izraelska powinna się zatrzymać szkolenie policji w Minnesocie i w całych Stanach Zjednoczonych, jak toczyć wojnę z lokalną ludnością. Tak więc, jeśli o to chodzi, czy armia USA i prywatne firmy amerykańskie. A rząd USA powinien przestać wręczanie broni wojennej do oddziałów policji. Tych należy dać okrutni zagraniczni dyktatorzy i Plotery zamachu stanu oraz najemnicy i tajne agencje.

Nieco mniej jasne jest, co należy zrobić z kimś takim jak Derek Chauvin, który dowiedziałem być policjantem w armii amerykańskiej, zarówno w Fort Benning, gdzie wyszkolono wielu morderczych zamachowców i dokonano innych dobrych uczynków, jak iw Niemczech, które oczywiście należy powstrzymać. Kiedy Chauvin jest miejscowym policjantem, nie jest już w wojsku, prawda? Więc on nie jest problemem. A jeśli strzela do ludzi w pracy, to tak po prostu jest. A jeśli lubi używać gazu pieprzowego na czarnych ludziach w swojej innej pracy jako „ochroniarz”, cóż, nikt nie jest doskonały. Osiemnaście skarg to niewiele, biorąc pod uwagę, że nigdy nie był ścigany przez ani jednego szanującego się rasistowskiego prokuratora, który miał nadzieję, że pewnego dnia zostanie wiceprezydentem.

Ważne jest, żeby policja była policją, a wojsko wojsko, a broń i taktyka wojenna były używane wyłącznie wobec ciemnoskórych ludzi w odległych krajach, którzy nie mogą zakłócać moich wieczornych wiadomości ani blokować żadnych skrzyżowań w pobliżu ani obalać pomników wojennych białej supremacji tam, gdzie mógłbym je zobaczyć.

Czekaj, czy to prawda?

A może prawdziwym problemem jest mordowanie ludzi w jakikolwiek sposób, gdziekolwiek i komu się to robi. Być może członkowie Gwardii Narodowej i wojska USA powinni odmawiać rozkazów do walki w Stanach Zjednoczonych, ale także odmawiać rozkazów do walki gdziekolwiek indziej. Nie ma nic bardziej moralnego lub prawnego w jednym niż w drugim.

Często żałuję, że opowieści o odległych wojnach nie dorównują opowieściom o straszliwych tragediach bliżej domu. Być może to przyciągnęłoby ludzi, często fantazjuję. Cóż, właśnie odebrałem kopię nowej książki pt Wojna, cierpienie i walka o prawa człowieka przez Peadara Kinga. Oto facet z Irlandii, który podróżował do dwunastu różnych krajów, aby zdobyć swoje historie dla telewizji, a teraz zamienił je w książkę. Nie mogę tego wystarczająco polecić.

To są głosy wojen wszelkiego rodzaju. To ofiary obu stron tych samych wojen. Nie są wybrani, by mówić o konkretnym winowajcy, taktyce lub czymkolwiek innym niż potrzeba zobaczenia cierpienia i pracy nad jego zakończeniem. W Libii słyszymy o cierpieniach spowodowanych ostatnio przez Stany Zjednoczone i ich sojuszników, ale dużo więcej słyszymy o cierpieniach spowodowanych przez Kadafiego – nie dlatego, że było w jakiś sposób gorsze, ale dlatego, że King spotkał te ofiary i najwyraźniej poczuł się zobowiązany do opowiedzenia ich historii.

W Syrii dowiadujemy się o ogromnym bólu, jaki zadała rodzinie zastrzelenie jednej kobiety, ale nigdy tak naprawdę nie wiemy, po której stronie wojny był strzelec. Nie o to chodzi. Chodzi o zło wojny, każdej wojny, z każdej strony — i to nie tylko jej prowadzenie, ale tworzenie narzędzi i szkolenie dla niej. Ojciec Syryjki w końcu wykrzykuje, że obwinia handlarzy bronią.

Oprócz głosów ofiar wojny słyszymy także głos Peadara Kinga — oburzony, oburzony, zniesmaczony hipokryzją i zniesmaczony złem, zarówno tym banalnym, jak i sadystycznym. Stany Zjednoczone stosują „karę śmierci” w kraju, a następnie prowadzą wojnę, która generuje, między innymi, grupę zwaną ISIS, która również stosuje „karę śmierci” – a oburzenie ze strony USA jest przedstawiane jako podstawa do jeszcze większej wojny. King — podobnie jak ludzie z najbiedniejszych dzielnic USA — ma dość i nie ma ochoty dłużej tego znosić.

„Nigdy nie ma usprawiedliwienia dla wojny. Wiedzieć o tym znaczy coś z tym zrobić. Stań w obronie sprawiedliwości!” Tak mówi Clare Daly, posłanka do Parlamentu Europejskiego, we wstępie do książki.

„Mam nadzieję, że ta książka będzie małym przypomnieniem, że mamy wizję i zdolność nie tylko do wyobrażania sobie, ale do tworzenia world beyond war” – pisze King we wstępie.

„W Palestynie/Izraelu”, pisze King w dalszej części książki, „są ludzie, podobnie jak wszędzie na świecie, którzy nie chcą zaakceptować faktu, że wojna jest nieunikniona. . . . Rami Elhahan powiedział mi: „Poświęcam swoje życie, aby przekazać tę jedną wiadomość, nie jesteśmy skazani na zagładę, nie jest naszym przeznaczeniem dalsze zabijanie się nawzajem”.

„Kiedyś myślałem, że istnieją sprawiedliwe, szlachetne wojny”, mówi José Alberto Mujica Cordano, były prezydent Urugwaju, „ale już tak nie myślę. Teraz myślę, że jedynym rozwiązaniem są negocjacje. Najgorsze negocjacje są lepsze niż najlepsza wojna, a jedynym sposobem na zapewnienie pokoju jest kultywowanie tolerancji”.

W pewnym momencie King przeplata dwa punkty widzenia, co daje dramatyczny efekt. Oto nauczycielka przedszkola Samira Dawood:

„Byłam sama z dziećmi. Nikt inny. Mój mąż wyjechał z Bagdadu. Byli mali”.

Oto prezydent George W. Bush:

„Moi współobywatele. W tej chwili siły amerykańskie i koalicyjne są na wczesnym etapie operacji wojskowych, których celem jest rozbrojenie Iraku, uwolnienie jego ludności i obrona świata przed poważnym niebezpieczeństwem”.

Samira:

„Zostaliśmy zaskoczeni. Spaliśmy w środku nocy. Syreny ostrzegawcze stały się bardzo głośne i nastąpiło zaciemnienie, to było przerażające, a ja i moje dzieci nie wiedzieliśmy, gdzie iść. Dzieci płakały i trzęsły się ze strachu. Moja mała córeczka schowała się ze strachu pod fotel i do dziś ma traumę. Rano na ulicy leżały trupy, zburzone domy, zniszczone budynki”.

Jerzy:

„Ludzie, których wyzwolicie, będą świadkami honorowego i przyzwoitego ducha narodu amerykańskiego. W tym konflikcie Ameryka mierzy się z wrogiem, który nie szanuje konwencji wojennych ani zasad moralności. Saddam Hussein [próbował] użyć niewinnych mężczyzn, kobiet i dzieci jako tarcz dla własnej armii. Ostateczne okrucieństwo wobec jego ludu. Chcę, aby świat wiedział, że zostaną podjęte wszelkie wysiłki, aby oszczędzić niewinnym cywilom”.

Samira:

„Byłem zdenerwowany, a moje dzieci płakały, nie było jedzenia. Brakowało żywności, rynki w Bagdadzie były opustoszałe, a wszystkie sklepy były zamknięte. Dwa tygodnie później, wciąż przeżywając cierpienia w tym samym domu, udało nam się w pośpiechu zorganizować samochody, pojechaliśmy w kierunku Al-Anbar. Widziałem martwe ciała leżące na ulicy - kobiety, mężczyźni, dzieci - i zwierzęta jedzące ciała, kraj zamienił się w terror. To było przekleństwo, a nie błogosławieństwo”.

Wiesz, gdzie jeszcze brakuje jedzenia i ciał na ulicach? Biedne i czarne dzielnice amerykańskich miast.

Kolejna ciekawa książka, która właśnie wyszła Kapitał i ideologia przez Thomasa Piketty'ego. Jego zainteresowania to nierówności. Zwraca uwagę, że w różnych krajach najbiedniejsze 50% ludzi miało 20-25% dochodów w 1980 r., ale 15-20% w 2018 r., a tylko 10% w 2018 r. w Stanach Zjednoczonych — „co jest szczególnie niepokojące”. Piketty stwierdza również, że wyższe podatki nakładane na bogatych przed rokiem 1980 powodowały zarówno większą równość, jak i bogactwo, podczas gdy obniżanie podatków bogatych powodowało zarówno większą nierówność, jak i mniejszy „wzrost”.

Piketty, którego książka jest w dużej mierze katalogiem kłamstw używanych do usprawiedliwiania nierówności, stwierdza również, że w krajach takich jak Stany Zjednoczone, Francja i Wielka Brytania w okresie względnej równości istniała względna korelacja w polityce wyborczej dotyczącej bogactwa, dochodów i edukacji. Ci, którzy mieli mniej wszystkich trzech rzeczy, zwykle głosowali razem na te same partie. To już nie ma. Niektórzy z najlepiej wykształconych i najlepiej zarabiających wyborców popierają partie, które twierdzą, że opowiadają się (choć trochę) za większą równością (a także za mniejszym rasizmem i względną przyzwoitością – strzelając ci w nogę zamiast w serce, jak mógłby to ująć Joe Biden).

Piketty uważa, że ​​nie powinniśmy skupiać się na obwinianiu rasizmu klasy robotniczej czy globalizacji. Nie jest jasne, jaką winę zrzuca na korupcję — być może widzi w tym symptom tego, za co obwinia, a mianowicie niezdolność rządów do utrzymania progresywnego opodatkowania (oraz sprawiedliwej edukacji, polityki imigracyjnej i własnościowej) w epoce globalnego bogactwa. On jednak widzi inny problem jako symptom tych niepowodzeń, podobnie jak ja, a mianowicie problem trumpowskiego faszyzmu podsycającego rasistowską przemoc jako odwrócenie uwagi od zorganizowanej walki klasowej o równość.