Paul Holden, 18 sierpnia 2020 r
Cena Od Daily Maverick
Republika Południowej Afryki szybko zbliża się do ważnego kamienia milowego: w październiku 2020 r. Kraj dokona ostatecznych spłat pożyczek zaciągniętych na zakup okrętów podwodnych, korwet, helikopterów oraz myśliwców i samolotów szkolno-treningowych znanych pod wspólną nazwą Arms Deal.
Zakupy te, sformalizowane w momencie podpisania kontraktów na dostawy w grudniu 1999 r., głęboko zdefiniowały i ukształtowały polityczną trajektorię Republiki Południowej Afryki po okresie apartheidu. Obecny kryzys przejęcia władzy przez państwo i epidemia korupcji, która podważa wysiłki na rzecz pomocy Covid-19 i jej łagodzenia, mają swoje korzenie w całkowitym zniszczeniu zdolności państwa do walki z korupcją, aby te zdolności nie ujawniły pełnej zgnilizny handlu bronią.
Ten koszt polityczny jest ogromny, ale ostatecznie nieobliczalny. Ale to, co jest o wiele bardziej namacalne i można je sprowadzić do twardych liczb, to koszt handlu bronią w realnych, twardych, gotówkowych kategoriach.
Korzystając z najlepszych dostępnych informacji, szacuję, że koszt Handlu bronią, po uwzględnieniu inflacji, wynosi 142 miliardy rupii indyjskich w 2020 r. Lub, ujmując to w inny sposób, gdyby transakcja zbrojeniowa miała mieć miejsce dzisiaj, całkowity całkowity koszt pokrycia zakupów i pożyczek zaciągniętych w celu ich sfinansowania wyniósłby 142 miliardy rupii. Obliczenia, których użyłem do osiągnięcia tych szacunków, przedstawiłem poniżej w Części 2 dla bardziej rygorystycznego (czytaj: nerdowskiego) czytelnika.
Ta niepokojąco imponująca postać przyćmiewa niektóre postacie wyłaniające się ze skandali związanych z przejęciem państwa. Jest to na przykład prawie trzykrotność wartości 50 miliardów rupii w zamówieniach złożonych przez Transnet u różnych chińskich państwowych producentów kolei, za które przestępcze przedsiębiorstwo Gupta zarobiło soczyste 20% łapówki.
Za co można było zapłacić w zamian?
Za co innego moglibyśmy zapłacić, gdybyśmy teraz wydali te 142 miliardy rupii na rzeczy, których naprawdę potrzebowaliśmy (w przeciwieństwie do garstki niedostatecznie używanych myśliwców i symbolicznych symboli potęgi morskiej)?
Po pierwsze, moglibyśmy spłacić wysoce symboliczną pożyczkę, którą rząd właśnie zaciągnął od Międzynarodowego Funduszu Walutowego (MFW). Pożyczka w wysokości 4.3 miliarda dolarów to równowartość 70 miliardów rupii. Pieniądze z umowy zbrojeniowej mogłyby spłacić tę pożyczkę dwukrotnie; lub, co ważniejsze, w pierwszej kolejności wyeliminowałby potrzebę pożyczki.
W najnowszym budżecie na rok 33.3/2020 przewidziano finansowanie w wysokości 2021 miliarda R w ramach programu National Student Financial Aid Scheme. Program ten oferuje studentom studiów licencjackich pożyczki na opłacenie czesnego na uniwersytecie. Republika Południowej Afryki mogłaby sfinansować ten program czterokrotnie, gdyby zamiast tego wykorzystała pieniądze z umowy na broń.
Z tego samego budżetu wynika, że rząd planował wydać 65 miliardów rupii na zasiłki na dzieci. Korzystając z pieniędzy z umowy na broń, moglibyśmy zapłacić za to dwukrotnie lub, bardziej hojnie, podwoić całkowitą wartość stypendiów na opiekę nad dziećmi przez rok.
Jednak liczba, która jest najbardziej uderzająca, zwłaszcza w obliczu kryzysu Covid-19 oraz krajowej i globalnej recesji, którą on wywoła, to niedawne oszacowanie, ile kosztowałoby roczne prowadzenie programu dotacji dochodu podstawowego, który podniósłby każdy RPA w wieku od 18 do 59 lat powyżej granicy ubóstwa wynoszącej 1,277 rupii miesięcznie. Peter Attard Montalto z firmy Intellidex zajmującej się prognozami biznesowymi zasugerował, że kosztowałoby to 142 miliardy rupii rocznie: dokładny koszt umowy zbrojeniowej w wartościach z 2020 roku.
Wyobraź sobie, że przez cały rok, pośród globalnej pandemii, która rozdziera tkankę południowoafrykańskiego społeczeństwa, każdy RPA wydobywa się z biedy. Prawdziwy długoterminowy wpływ ekonomiczny, psychologiczny i polityczny jest trudny do wyobrażenia.
Oczywiście, pedant może zwrócić uwagę, że te porównania są trochę niesprawiedliwe. Umowa zbrojeniowa była ostatecznie opłacana przez ponad 20 lat, a nie jednorazowo. Ale pomija to fakt, że Umowa zbrojeniowa została w dużej mierze sfinansowana z zagranicznych pożyczek, które pokryły większość kosztów Umowy zbrojeniowej. Powyższe wydatki również można było sfinansować podobnymi pożyczkami po podobnych kosztach przez 20 lat. I to bez wrzucania Republiki Południowej Afryki do worka ze sprzętem wojskowym, którego tak naprawdę nigdy nie potrzebowała, a którego utrzymanie i eksploatacja wciąż kosztuje fortunę.
Kto zarobił pieniądze?
Na podstawie moich najnowszych obliczeń Republika Południowej Afryki zapłaciła w 108.54 r. 2020 miliarda randów brytyjskim, włoskim, szwedzkim i niemieckim firmom zbrojeniowym, które dostarczyły nam myśliwce, łodzie podwodne, korwety i helikoptery. Kwota ta została wypłacona w ciągu 14 lat od 2000 do 2014 roku.
Jednak w dyskusjach na temat umowy zbrojeniowej często zapomina się, że nie tylko europejskie firmy zbrojeniowe zarobiły fortunę na tej transakcji, ale także główne europejskie banki, które udzieliły rządowi Republiki Południowej Afryki pożyczek na spłatę transakcji. Banki te obejmowały brytyjski Barclays Bank (który sfinansował samoloty szkoleniowe i myśliwce i który udzielał największych pożyczek ze wszystkich), niemiecki Commerzbank (który sfinansował korwetę i okręty podwodne), francuski Societe Generale (który sfinansował zestaw bojowy korwety) oraz włoski Mediocredito Centrale (która sfinansowała helikoptery).
Rzeczywiście, z moich obliczeń wynika, że w latach 20-2020 Republika Południowej Afryki zapłaciła europejskim bankom nieco ponad 2003 miliardów randów w samych tylko odsetkach. opłaty prawne na rzecz tych samych banków w latach 2020–211.2.
Co ciekawe, niektóre z tych banków nawet nie podjęły ryzyka, udzielając tych pożyczek Republice Południowej Afryki. Na przykład pożyczki Barclays były gwarantowane przez brytyjski departament rządowy zwany Departamentem Gwarancji Kredytów Eksportowych. W ramach tego systemu rząd brytyjski wkroczyłby i zapłacił Barclays Bank, gdyby Republika Południowej Afryki nie wywiązała się ze swoich zobowiązań.
Bankowość Rentier nigdy nie była tak łatwa.
Kilka dodatkowych złych wiadomości
Porównania te muszą jednak uwzględniać inny komplikujący czynnik: cena zakupu 142 miliardów rupii w ramach Handlu zbrojeniowego wcale nie jest całkowitym kosztem Handlu zbrojeniowego: tylko tyle kosztowało to rząd Republiki Południowej Afryki na zakup sprzętu i spłatę kredytu wykorzystanego na sfinansowanie zakupu.
Rząd nadal musi wydawać znaczne środki na konserwację sprzętu w czasie. Jest to znane jako „koszt cyklu życia” sprzętu.
Do tej pory nie ujawniono, ile wydano na konserwację i inne usługi związane ze sprzętem do handlu bronią. Wiemy, że koszty były tak wysokie, że Siły Powietrzne potwierdziły w 2016 r., że tylko połowa myśliwców Gripen jest w aktywnym użyciu, podczas gdy połowa jest przechowywana w „magazynowaniu rotacyjnym”, co zmniejsza liczbę godzin lotu rejestrowanych przez SAAF.
Jednak na podstawie międzynarodowych doświadczeń wiemy, że długoterminowe koszty cyklu życia mogą być znaczne. W Stanach Zjednoczonych najbardziej szczegółowe ostatnie szacunki oparte na danych historycznych sugerują, że koszty operacyjne i koszty wsparcia głównych systemów uzbrojenia wahają się od 88% do 112% kosztów zakupu. Stosując to do przypadku Republiki Południowej Afryki i stosując te same założenia, Republika Południowej Afryki będzie musiała wydać mniej więcej dwa razy więcej niż koszt kapitałowy umowy zbrojeniowej w swoim zamierzonym okresie 40 lat, jeśli ma utrzymać sprzęt do użytku operacyjnego.
Biorąc jednak pod uwagę brak twardych danych rządowych na temat kosztów utrzymania, zdecydowałem się nie uwzględniać kosztów cyklu życia w moich wyliczeniach. Ale pamiętaj, że liczby, które omawiam poniżej, nie zbliżają się do pełnego kosztu umowy zbrojeniowej dla południowoafrykańskiego podatnika.
Dlaczego ściganie handlu bronią nadal ma znaczenie
Na podstawie ponad dwudziestoletnich dochodzeń, przecieków i postępowań karnych wiemy, że europejskie firmy, które sprzedały RPA niepotrzebny sprzęt, wypłaciły miliardy randów w łapówkach i „opłatach za konsultacje” graczom powiązanym politycznie. I chociaż Jacob Zuma w końcu stanie przed sądem w związku z tymi nielegalnymi prowizjami, to powinien być dopiero początek: o wiele więcej postępowań musi śledzić.
Nie dzieje się tak tylko dlatego, że tego wymaga sprawiedliwość: dzieje się tak dlatego, że może to mieć poważne implikacje finansowe dla rządu Republiki Południowej Afryki. Co najważniejsze, wszystkie kontrakty dotyczące handlu bronią zawierały klauzulę stwierdzającą, że firmy zbrojeniowe nie będą angażować się w żadną korupcję. Co więcej, gdyby w postępowaniu karnym stwierdzono, że firmy naruszyły tę klauzulę, rząd Republiki Południowej Afryki mógłby nałożyć grzywnę w wysokości 10% odszkodowania.
Co ważne, kontrakty te były wyceniane w dolarach amerykańskich, funtach brytyjskich, koronach szwedzkich i euro, co oznacza, że ich wartość w randach będzie śledzona wraz z inflacją i wahaniami kursów walut.
Korzystając z moich szacunków całkowitego kosztu transakcji, Republika Południowej Afryki mogłaby odzyskać 10 miliardów RPA w 2020 roku, gdyby wszyscy dostawcy w ramach umowy z bronią zostali ukarani grzywną w pełnej wysokości 10% przewidzianej w umowach. To nic godnego uwagi i tylko ułamek tego, ile kosztowałby rząd doprowadzenie tych firm przed wymiar sprawiedliwości.
Część 2: Szacowanie całkowitego kosztu transakcji zbrojeniowej
Dlaczego nie znamy pełnego kosztu Handlu zbrojeniowego ze 100% pewnością?
Wiele mówi fakt, że wciąż musimy oszacować koszt umowy zbrojeniowej, zamiast odwoływać się do twardej i konkretnej liczby. Dzieje się tak dlatego, że odkąd ogłoszono umowę zbrojeniową, jej rzeczywisty koszt był owiany tajemnicą.
Tajność otaczająca umowę została ułatwiona dzięki wykorzystaniu tak zwanego konta specjalnej obrony, które służyło do rozliczania wydatków na handel bronią w budżetach Republiki Południowej Afryki. Konto Obrony Specjalnej zostało utworzone w okresie apartheidu z wyraźnym zamiarem stworzenia budżetowej czarnej dziury, która mogłaby zostać wykorzystana do ukrycia zakresu nielegalnego łamania przez kraj międzynarodowych sankcji.
Taka tajemnica oznaczała, na przykład, że całkowite płatności dokonane na rzecz dostawców Handlu Bronią zostały po raz pierwszy ujawnione dopiero w 2008 r., kiedy to po raz pierwszy zadeklarowano je w budżecie krajowym. Do tego czasu wypłacono już dziesiątki miliardów randów.
Liczby te nie uwzględniały jednak kosztów pożyczek zaciągniętych w celu sfinansowania transakcji (w szczególności zapłaconych odsetek i innych opłat administracyjnych). Oznaczało to, że przez wiele lat jedynym sposobem oszacowania kosztu transakcji było uwzględnienie podanego kosztu i dodanie 49%, co według dochodzeń rządowych stanowiło całkowity koszt finansowania.
W 2011 roku, kiedy wraz z moim kolegą Hennie van Vuurenem opublikowałem szczegółowe sprawozdanie z umowy zbrojeniowej, dokładnie to zrobiliśmy, opracowując szacunkowy koszt 71 miliardów rupii w tamtym czasie (bez uwzględnienia inflacji). I chociaż okazało się to niemal całkowicie słuszne, jesteśmy teraz w sytuacji, w której możemy opracować coś jeszcze dokładniejszego.
Najbardziej szczegółowe i pełne rozliczenie kosztów transakcji zbrojeniowej zostało upublicznione w zeznaniu długoletniego i szanowanego urzędnika skarbu, Andrew Donaldsona. Donaldson dostarczył dowody tak zwanej komisji śledczej Seriti, której zadaniem było zbadanie wykroczeń w handlu bronią. Jak obecnie dobrze wiadomo, ustalenia Komisji Seriti zostały uchylone w sierpniu 2019 r., ponieważ stwierdzono, że przewodniczący sędzia Seriti i jego kolega komisarz, sędzia Hendrick Musi, nie przeprowadzili pełnego, uczciwego i sensownego dochodzenia w sprawie handlu bronią.
Sposób, w jaki komisja potraktowała dowody Donaldsona, był w rzeczywistości mikrokosmosem tego, jak źle komisja wykonała swoją pracę. Stało się tak, ponieważ pomimo kilku bardzo przydatnych ujawnień, oświadczenie Donaldsona zawierało istotną dwuznaczność, której komisja nie zidentyfikowała ani nawet nie przesłuchała Donaldsona, pozostawiając to niejasne - a całkowity koszt handlu bronią nadal niejasny.
Niejasności w rozliczaniu handlu bronią
Aby zrozumieć dwuznaczność wypowiedzi Donaldsona, trzeba zrobić nieprzyjemną wycieczkę do funkcjonowania Ministerstwa Skarbu i sposobu księgowania różnych wydatków w budżecie państwa. Proszę o chwilę cierpliwości.
Transakcja zbrojeniowa została w dużej mierze sfinansowana z megapożyczek zaciągniętych w dużych międzynarodowych bankach. Pożyczki te leżały w garnkach, z których Republika Południowej Afryki mogła pobierać pieniądze na opłacenie dostawców sprzętu. W praktyce oznaczało to, że RPA co roku pobierała część pieniędzy z udzielonych jej przez banki kredytów (tzw. rzeczywistej ceny zakupu) firmom zbrojeniowym.
Jednak nie wszystkie pieniądze, które zostały wypłacone firmom zbrojeniowym, pochodziły z tych pożyczek, ponieważ Republika Południowej Afryki również wykorzystywała pieniądze z istniejącego budżetu obronnego na dokonywanie rocznych płatności. Kwota ta pochodziła z budżetu państwa i stanowiła część typowych wydatków rządowych. Przedstawiono to graficznie poniżej:
Oznacza to, że nie możemy po prostu polegać na całkowitej wartości pożyczek i ich oprocentowaniu w celu obliczenia kosztów transakcji zbrojeniowej, ponieważ część kosztów transakcji nie została pokryta z megapożyczek, ale zamiast tego została opłacona z południowoafrykańskich normalnego krajowego budżetu operacyjnego.
Donaldson w swoich zeznaniach stwierdził, że rzeczywisty koszt transakcji zbrojeniowej lub, mówiąc prościej, kwota zapłacona bezpośrednio firmom zbrojeniowym wyniosła 46.666 miliardów rupii między 2000 a 2014 rokiem, kiedy dokonano ostatniej płatności. Stwierdził również, że od marca 2014 r. Republika Południowej Afryki nadal musiała spłacić same pożyczki w wysokości 12.1 mld RPA, oprócz dalszych 2.6 mld RPA odsetek.
Biorąc to za dobrą monetę i posługując się liczbami, wydaje się, że najłatwiejszym sposobem obliczenia kosztów Handlu zbrojeniowego jest po prostu dodanie kwot wypłaconych firmom zbrojeniowym w latach 2000-2014, zgodnie z budżetem Departamentu Obrony, oraz kwota pozostająca do spłaty z tytułu pożyczek wraz z odsetkami od 2014 r., jak poniżej:
Po zsumowaniu w ten sposób uzyskujemy kwotę 61.501 miliarda rupii. I rzeczywiście, była to dokładnie ta sama liczba, którą podawano w tamtym czasie w południowoafrykańskich mediach, błąd częściowo ułatwiony przez brak wyjaśnienia zeznań Donaldona przez Komisję Seriti.
Błąd polega na tym, że dowody Donaldsona zawierały szczegółową tabelę na samym końcu jego oświadczenia, która wyjaśniała, ile zapłacono na uregulowanie części kapitałowej i odsetkowej pożyczek. Tabela ta potwierdziła, że do 2014 r. zapłacono odsetki w wysokości 10.1 mld RXNUMX ponad spłatę kapitału pożyczki.
Logicznie rzecz biorąc, możemy wywnioskować, że kwota ta nie została wypłacona z budżetu Departamentu Obrony z dwóch powodów. Po pierwsze, kwoty wypłacane z budżetu Departamentu Obrony były wypłacane firmom zajmującym się handlem bronią, a nie bankom. Po drugie, jak potwierdził również Donaldson, spłata pożyczki i odsetek rozliczana jest w Krajowym Funduszu Skarbowym, a nie w konkretnych budżetach departamentów.
Oznacza to po prostu, że mamy inny koszt do uwzględnienia w naszym koszcie Formuły Handlu Bronią, a mianowicie kwotę zapłaconą z tytułu odsetek w latach 2000-2014, co daje nam:
Korzystając z tych obliczeń, uzyskujemy całkowity koszt w wysokości 71.864 miliarda rupii:
A teraz dostosowanie do inflacji
Inflacja to wzrost kosztów towarów i usług w czasie w określonej walucie. Lub, prościej, bochenek chleba w 1999 roku kosztował znacznie mniej w randach niż w 2020 roku.
Dotyczy to również umowy dotyczącej broni. Aby zorientować się, ile naprawdę kosztowała umowa zbrojeniowa w kategoriach, które możemy dziś zrozumieć, musimy wyrazić koszt transakcji w wartościach z 2020 roku. Dzieje się tak dlatego, że 2.9 miliarda rupii, które wypłaciliśmy firmom zbrojeniowym w 2000/01, nie jest warte tyle samo, co 2.9 miliarda rupii wypłaconych teraz, podobnie jak 2.50 rupii, które zapłaciliśmy za bochenek chleba w 1999 roku, jest nie zamierza kupić bochenka chleba, który kosztuje 10 R2020 w XNUMX roku.
Aby obliczyć koszt transakcji zbrojeniowej w wartościach z 2020 r., wykonałem trzy różne zestawy obliczeń.
Po pierwsze, odjąłem kwoty wypłacane rok po roku firmom zbrojeniowym z budżetu Departamentu Obrony. Następnie dostosowałem każdą roczną kwotę do inflacji, aby dostosować ją do cen z 2020 r., tak jak poniżej:
Po drugie, dla już zapłaconych odsetek, zrobiłem to samo. Jednak rząd nigdy nie opublikował, ile co roku płacono odsetek. Wiemy jednak z wypowiedzi Donaldsona, w którym roku rząd zaczął spłacać niektóre kredyty, wiemy też, że kredyty były spłacane w równych ratach co roku. Jest więc prawdopodobne, że odsetki zostały zwrócone w ten sam sposób. Wziąłem więc kwotę zapłaconych odsetek dla każdej pożyczki i podzieliłem ją przez liczbę lat między spłaceniem pożyczki a 2014 r. (Data oświadczenia Donaldsona), a następnie co roku korygowałem o inflację.
Dla przykładu rząd Republiki Południowej Afryki zaciągnął trzy pożyczki w Barclays Bank na pokrycie kosztów zakupu odrzutowców Hawk i Gripen od BAE Systems i SAAB. Oświadczenie Donaldsona potwierdza, że pożyczka została przestawiona w tryb „spłacania” w 2005 r., a od tego czasu do 6 r. spłacono 2014 miliardów rupii. Podzielenie tej całkowitej kwoty równo między lata 2005 i 2014, a następnie dostosowanie do inflacji daje nam to obliczenie:
Wreszcie, wykonałem prawie takie same obliczenia dla kwot pozostałych do spłaty z tytułu pożyczek (zarówno kapitału, jak i odsetek) z 2014 r. Oświadczenie Donaldsona potwierdziło, że różne pożyczki będą spłacane w różnym czasie. Na przykład pożyczki na okręty podwodne miałyby zostać spłacone do lipca 2016 r., korwety do kwietnia 2014 r., a kredyty Barclays Bank na odrzutowce Hawk i Gripen do października 2020 r. Potwierdził również łączne kwoty do spłaty każdej pożyczki między 2014 a tymi datami.
Aby dostosować się do inflacji, wziąłem kwotę, która została zgłoszona jako pozostała do spłaty (zarówno w spłacie kapitału, jak i odsetek od pożyczek), podzieliłem ją równo na lata aż do ostatecznej daty płatności, a następnie co roku korygowałem o inflację. Aby ponownie użyć przykładu Barclays Bank, otrzymujemy następujące liczby:
Uważny czytelnik zauważyłby coś ważnego: im bliżej roku 2020, tym mniejsza jest inflacja. Możliwe więc, że moje szacunki są zbyt wysokie, ponieważ jest możliwe (choć mało prawdopodobne), że część wypłat odsetek nastąpiła bliżej 2020 roku niż 2014 roku.
Przeciwwagę temu stanowi fakt, że w oświadczeniu Donaldsona kwoty do zwrotu zostały podane w randach. Jednak pożyczki były faktycznie denominowane w funtach brytyjskich, dolarach amerykańskich i koronach szwedzkich. Biorąc pod uwagę osłabienie randów w stosunku do wszystkich tych walut od 2014 roku, jest wysoce prawdopodobne, że faktycznie wypłacone kwoty w randach były wyższe niż to, co powiedział Donaldson, w latach 2014-2020.
Po usunięciu tego zastrzeżenia możemy teraz dodać wszystkie kwoty skorygowane o inflację, co daje łączny koszt w wysokości 142.864 miliarda rubli w cenach z 2020 r.:
