David Swanson, World BEYOND War, Październik 11, 2019
Komitet przyznający Pokojową Nagrodę Nobla słusznie nie przyznał jej Grecie Thunberg, która zasługuje na najwyższe dostępne nagrody, ale nie została stworzona w celu finansowania dzieła zniesienia wojen i sił zbrojnych. Sprawa ta powinna mieć kluczowe znaczenie dla działań na rzecz ochrony klimatu, ale tak nie jest. Należy postawić pytanie, dlaczego żadna młoda osoba pracująca na rzecz zniesienia wojny nie ma dostępu do sieci telewizyjnych.
Wizja Berthy von Suttner i Alfreda Nobla dotycząca nagrody pokojowej — popieranie braterstwa między narodami, postęp w zakresie rozbrojenia i kontroli zbrojeń oraz organizowanie i popieranie kongresów pokojowych — nie została jeszcze w pełni zrozumiana przez komisję, ale czynią postępy.
Abiy Ahmed działał na rzecz pokoju w swoim i sąsiednich krajach, kończąc wojnę i ustanawiając struktury mające na celu utrzymanie sprawiedliwego i trwałego pokoju. Jego wysiłki pokojowe obejmowały ochronę środowiska.
Ale czy jest aktywistą potrzebującym finansowania? A może komisja zamierza kontynuować praktykę uznawania polityków, a nie aktywistów? Czy rozsądne jest przyznanie tylko jednej stronie porozumienia pokojowego? Komisja przyznaje w swoim oświadczenie że w sprawę zaangażowane były dwie strony. Czy właściwe jest stwierdzenie przez komisję, że jej zamierzeniem jest zachęta do dalszej pracy na rzecz pokoju? Być może tak jest, nawet jeśli przypomina to ludziom nagrody takie jak nagroda Baracka Obamy, które nigdy nie zostały zdobyte z mocą wsteczną. Istnieją również nagrody, takie jak nagroda doktora Martina Luthera Kinga Jr., które rzeczywiście zostały zdobyte z mocą wsteczną.
Ubiegłoroczna nagroda trafiła do działaczy sprzeciwiających się jednemu rodzajowi okrucieństwa. Rok wcześniej nagrodę otrzymała organizacja dążąca do wyeliminowania broni nuklearnej (której działaniom sprzeciwiały się rządy zachodnie). Jednak trzy lata temu komisja przyznała nagrodę militarystycznemu prezydentowi, który stworzył połowę porozumienia pokojowego w Kolumbii, które nie wyszło dobrze.
Komisja uznawała więcej niż jedną stronę porozumienia: Timor Wschodni z 1996 r., Bliski Wschód z 1994 r., Afryka Południowa z 1993 r. Być może w pewnym momencie podjęto decyzję o wybraniu tylko jednej strony. Być może w tegorocznym przypadku jest to bardziej uzasadnione niż w roku 2016.
Nagroda dla Tunezyjczyków w 2015 r. była trochę nie na temat. Nagroda w dziedzinie edukacji w 2014 r. była zupełnie nie na temat. Nagroda w 2013 r. dla innej grupy rozbrojeniowej miała pewien sens. Jednak nagroda przyznana Unii Europejskiej w 2012 r. zapewniła pieniądze na rozbrojenie podmiotowi, który mógł zebrać środki w prostszy sposób, kupując mniej broni – podmiotowi opracowującemu obecnie plany dotyczące nowej armii. Od tego momentu z biegiem lat jest coraz gorzej.
W ostatnich latach można zaobserwować umiarkowaną poprawę w zakresie spełniania wymogów prawnych Wola Nobla. Organizacja Pokojowej Nagrody Nobla zaleciła przyznanie nagrody dowolnemu z długich podstęp godnych odbiorców, w tym aktywistów działających na rzecz przestrzegania artykułu 9 japońskiej konstytucji, działacza pokojowego Bruce'a Kenta, wydawcy Juliana Assange'a oraz sygnalistę, który stał się aktywistą i autorem Danielem Ellsbergiem.
