Uwikłanie militaryzmu i humanitaryzmu poszerza geografie przemocy

By Peace Science Digest, Czerwiec 24, 2022

Niniejsza analiza podsumowuje i odzwierciedla następujące badania: McCormack, K. i Gilbert, E. (2022). Geopolityka militaryzmu i humanitaryzmu. Postęp w geografii człowieka, 46 (1), 179 – 197. https://doi.org/10.1177/03091325211032267

Punkty Rozmawiać

• Militaryzm i humanitaryzm, w szczególności humanitaryzm zachodni, wytwarzają i usprawiedliwiają przemoc polityczną w różnych miejscach i na różną skalę, wykraczającą poza ustalone strefy konfliktów lub pola bitew.
• „Inicjatywy humanitarne często współistnieją z tradycyjnymi siłami zbrojnymi, a czasem je wspierają”, a tym samym poszerzają geografię wojny, rozciągając się na „przestrzenie lokalne i krajowe, które zazwyczaj znajdują się poza zasięgiem militarnym w przypadku konfliktu”.
• Militaryzm i humanitaryzm działają w tandemie w obszarach takich jak „wojna i pokój; odbudowa i rozwój; włączenie i wykluczenie; [i] obrażenia i ochrona”

Kluczowy wgląd w praktykę informowania

• Nowa wizja budowania pokoju i humanitaryzmu musi pociągać za sobą demontaż paradygmatu rasizmu i militaryzmu, w przeciwnym razie wysiłki te nie tylko nie osiągną swoich długoterminowych celów transformacyjnych, ale będą aktywnie wspierać destrukcyjny system. Droga naprzód to zdekolonizowany, feministyczny, antyrasistowski program pokojowy.

Podsumowanie

Kryzysy humanitarne i konflikty zbrojne mają miejsce w wzajemnie powiązanym, wielowymiarowym kontekście. Podmioty humanitarne tradycyjnie mają za zadanie dostarczanie pomocy logistycznej i materialnej osobom potrzebującym pomocy. Działania mające na celu ratowanie życia i zmniejszanie cierpienia w odpowiedzi na kryzysy odbywają się w ramach humanitarnego imperatywu neutralności. Killian McCormack i Emily Gilbert kwestionują ten pomysł humanitaryzm jest neutralnym przedsięwzięciem i zamiast tego ma na celu ujawnienie „brutalnych geografii powstałych w wyniku zmilitaryzowanego humanitaryzmu”. Dodając soczewkę geograficzną, autorzy pokazują, jak to zrobić militaryzm i humanitaryzm, w szczególności humanitaryzm zachodni, powodują i usprawiedliwiają przemoc polityczną w różnych miejscach i na różną skalę, wykraczającą poza ustalone strefy konfliktów lub pola bitew.

Humanitaryzm „skupia się wokół domniemanego powszechnego człowieczeństwa, zakorzenionego w zbiorze praktyk pomocy i opieki, które są napędzane neutralnym pragnieniem„ czynienia dobra ”i apolitycznym współczuciem dla cierpienia innych”.

Militaryzm „nie dotyczy tylko wojska, ale normalizacji i rutyny konfliktów i wojen w społeczeństwie w sposób, który wkracza w systemy polityczne, obejmuje wartości i przywiązania moralne oraz rozciąga się na to, co zwykle uważa się za domeny cywilne”.

Aby nakreślić przestrzenną dynamikę skrzyżowania humanitaryzmu i militaryzmu w tym artykule teoretycznym, autorzy prowadzą pięć linii dociekań. Najpierw badają, w jaki sposób humanitaryzm reguluje wojnę i konflikt. Na przykład międzynarodowe prawo humanitarne (MPH) wydaje się ograniczać skutki wojny w oparciu o uniwersalne rozumowanie moralne, które wymaga ochrony osób niewalczących. W rzeczywistości jednak nierówne globalne relacje władzy decydują o tym, „kto może być zbawiony, a kto zbawiony”. MPH zakłada również, że zasady „proporcjonalności” w odniesieniu do sposobu prowadzenia wojny lub „rozróżnienia” między cywilami a kombatantami czynią wojnę bardziej humanitarną, podczas gdy w rzeczywistości legitymizują one określone zgony w określonych miejscach w oparciu o kolonialne i kapitalistyczne stosunki władzy. Praktyki humanitarne wytwarzają następnie nowe formy przemocy, przekształcając społeczne i polityczne kwestie związane z przestrzeniami takimi jak granice, więzienia czy obozy dla uchodźców w kwestie bezpieczeństwa.

Po drugie, autorzy badają, w jaki sposób interwencje wojskowe są racjonalizowane jako wojny humanitarne. Wyrażone w zasadzie odpowiedzialności za ochronę (R2P), interwencje wojskowe są uzasadnione w celu ochrony ludności cywilnej przed jej własnym rządem. Interwencje militarne i wojny w imię ludzkości są zachodnimi konstrukcjami opartymi na zakładanej moralnej i politycznej władzy Zachodu nad narodami niezachodnimi (zwłaszcza krajami z większością muzułmańską). Humanitarne interwencje wojskowe to oksymoron, w którym cywile są zabijani pod pozorem obrony życia. Geografie przemocy są poszerzane o relacje płciowe (np. idea uwolnienia kobiet spod rządów talibów w Afganistanie) czy uzależnienie od pomocy humanitarnej wynikające z wojennych kryzysów humanitarnych (np. oblężenie Gazy).

Po trzecie, autorzy omawiają, w jaki sposób siły zbrojne są wykorzystywane do rozwiązywania kryzysów humanitarnych, a tym samym przekształcania przestrzeni działań humanitarnych w przestrzenie bezpieczeństwa. Siły zbrojne często zapewniają wsparcie logistyczne w przypadku różnego rodzaju kryzysów (np. Peace Science Digest artykuł Prywatne i wojskowe firmy ochroniarskie podważają wysiłki na rzecz budowania pokoju) i szlaki migracyjne. Zachodni kolonialny charakter kontroli i wykluczenia jest godny uwagi, jeśli chodzi o „ochronę” migrantów i uchodźców, którzy „są zarówno podmiotami do ocalenia, jak i tymi, którym uniemożliwia się podróżowanie”.

Po czwarte, omawiając praktyki humanitarne stosowane przez wojsko, autorzy pokazują, w jaki sposób imperialne projekty wojskowe były powiązane z takimi obszarami, jak interwencje medyczne, projekty infrastrukturalne, promocja rozwoju gospodarczego Zachodu i ekologizacja wojska. Było to widoczne w cyklach destrukcji i rozwoju w miejscach takich jak Palestyna, Afganistan, Gwatemala i Irak. We wszystkich przypadkach „inicjatywy humanitarne często współistnieją, a czasem wspierają, tradycyjne siły zbrojne”, a tym samym poszerzają geografię wojny, rozciągając się na „przestrzenie lokalne i krajowe, które zazwyczaj znajdują się poza zasięgiem militarnym w przypadku konfliktu”.

Po piąte, autorzy ilustrują związek między humanitaryzmem a rozwojem broni. Środki wojny są nieodłącznie związane z dyskursem humanitarnym. Niektóre technologie uzbrojenia, takie jak drony, są uważane za bardziej humanitarne. Zabijanie dronami – głównie zachodnia praktyka – jest uważane za humanitarne i „chirurgiczne”, podczas gdy użycie maczet jest uważane za nieludzkie i „barbarzyńskie”. Podobnie pod pozorem humanitaryzmu opracowano nieśmiercionośną broń. Broń ta wykorzystuje innowacje technologiczne i dyskurs humanitarny w celu poszerzenia obszarów geograficznych przemocy w sprawach wewnętrznych i międzynarodowych (np. użycie paralizatorów lub gazu łzawiącego przez policję i prywatne siły bezpieczeństwa).

Niniejszy artykuł pokazuje splot zachodniego humanitaryzmu i militaryzmu przez pryzmat przestrzeni i skali. Militaryzm i humanitaryzm działają w tandemie w obszarach takich jak „wojna i pokój; odbudowa i rozwój; włączenie i wykluczenie; [i] obrażenia i ochrona”

Praktyka informacyjna

W tym artykule stwierdza się, że związek humanitarno-militarny jest „w niemałej części odpowiedzialny za trwałość wojny w czasie i przestrzeni, zarówno jako„ stałej ”, jak i„ wszędzie ”. Wszechobecny militaryzm jest uznawany przez organizacje budujące pokój, podmioty finansujące pokój i bezpieczeństwo, organizacje społeczeństwa obywatelskiego i międzynarodowe organizacje pozarządowe (INGO). Mniej znany krajobraz obejmuje jednak sposób, w jaki ci aktorzy radzą sobie z własnymi rolami w ramach opartego na Zachodzie programu humanitarnego i budowania pokoju, który często opiera się na strukturalny przywilej białych i postępy neokolonializm. Biorąc pod uwagę kontekst nierównych globalnych relacji władzy, związek humanitarno-militarny jest być może niewygodną prawdą, do której nie można się odnieść bez zbadania niektórych podstawowych założeń.

Strukturalny przywilej białych: „System białej dominacji, który tworzy i utrzymuje systemy przekonań, które sprawiają, że obecne zalety i wady rasowe wydają się normalne. System obejmuje silne zachęty do utrzymania przywileju białych i jego konsekwencji oraz silne negatywne konsekwencje za próbę przerwania przywileju białych lub zmniejszenia jego konsekwencji w znaczący sposób. System obejmuje wewnętrzne i zewnętrzne przejawy na poziomie indywidualnym, międzyludzkim, kulturowym i instytucjonalnym”.

Grupa fundatorów pokoju i bezpieczeństwa (2022). Seria edukacyjna „Dekolonizacja filantropii na rzecz pokoju i bezpieczeństwa” [materiały informacyjne].

Neokolonializm: „Praktyka wykorzystywania ekonomii, globalizacji, imperializmu kulturowego i pomocy warunkowej do wywierania wpływu na kraj zamiast wcześniejszych kolonialnych metod bezpośredniej kontroli wojskowej lub pośredniej kontroli politycznej.

Neokolonializm. (nd). Pobrano 20 czerwca 2022 r. Z https://dbpedia.org/page/Neocolonialism

W jaki sposób uznajemy i badamy geografię przemocy wytwarzanej przez militaryzm jako fundamentalną dla konieczności pracy humanitarnej i budowania pokoju? Jak angażować się w pracę humanitarną i budowanie pokoju, nie pozwalając militaryzmowi określić parametrów zaangażowania i sukcesu?

We wspólnym wysiłku Peace Direct i partnerzy podjęli niektóre z tych kluczowych pytań w swoich wyjątkowych raportach, Czas na dekolonizację pomocy i Rasa, władza i budowanie pokoju. Ta pierwsza stwierdziła „systemowy rasizm w szerszych sektorach humanitarnych, rozwojowych i budowania pokoju”, podczas gdy druga zachęca „sektor budowania pokoju do przyjęcia programu dekolonizacji i zajęcia się nierówną dynamiką władzy na poziomie globalnym i lokalnym”. Raporty zdecydowanie sugerują zajęcie się nierówną dynamiką władzy między podmiotami z Globalnej Północy i Globalnego Południa w kontekście budowania pokoju i pomocy. Konkretne zalecenia dla sektora budowania pokoju podsumowano w poniższej tabeli:

Kluczowe zalecenia dla podmiotów działających na rzecz budowania pokoju w Rasa, władza i budowanie pokoju raport

Doskonałe rekomendacje, które mają charakter transformacyjny, mogą zostać wdrożone jeszcze silniej, jeśli budowniczowie pokoju, darczyńcy, organizacje pozarządowe itp. wezmą sobie do serca poszerzone geografie wojen omówione w tym artykule. Militaryzm i rasizm, a w przypadku Stanów Zjednoczonych „długa historia ekspansji imperialnej, rasizmu strukturalnego oraz dominacji gospodarczej i militarnej” (Booker i Ohlbaum, 2021, s. 3) muszą być postrzegane jako szerszy paradygmat. Nowa wizja budowania pokoju i humanitaryzmu musi pociągać za sobą demontaż paradygmatu rasizmu i militaryzmu, w przeciwnym razie wysiłki te nie tylko nie osiągną swoich długoterminowych celów transformacyjnych, ale będą aktywnie wspierać destrukcyjny system. Droga naprzód to zdekolonizowany, feministyczny, antyrasistowski program pokojowy (zob. Wizja feministycznego pokoju or Demontaż rasizmu i militaryzmu w polityce zagranicznej USA). [PH]

Podniesione pytania

• Czy sektory budowania pokoju i humanitaryzmu są w stanie przekształcić się po trajektoriach zdekolonizowanych, feministycznych i antyrasistowskich, czy też uwikłanie między militaryzmem a humanitaryzmem jest przeszkodą nie do pokonania?

Ciąg dalszy czytania

Centrum Polityki Międzynarodowej i Komitet Przyjaciół ds. Legislacji Krajowej. (2021). Demontaż rasizmu i militaryzmu w polityce zagranicznej USA. Pobrano 18 czerwca 2022 r. Z https://www.fcnl.org/dismantling-racism-and-militarism-us-foreign-policy

Ohlbaum, D. (2022). Demontaż rasizmu i militaryzmu w polityce zagranicznej USA. Przebieg dyskusji. Komitet Przyjaciół ds. Legislacji Krajowej. Pobrano 18 czerwca 2022 r. Z https://www.fcnl.org/sites/default/files/2022-05/DRM.DiscussionGuide.10.pdf

Paige, S. (2021). Czas na dekolonizację pomocy. Peace Direct, Adeso, Alliance for Peacebuilding i Women of Color Advancing Peace and Security. Pobrano 18 czerwca 2022 r. Z https://www.peacedirect.org/wp-content/uploads/2021/05/PD-Decolonising-Aid_Second-Edition.pdf

Peace Direct, Global Partnership for the Prevention of Armed Conflict (GPPAC), International Civil Society Action Network (ICAN) i United Network of Young Peacebuilders (UNOY). (2022). Rasa, władza i budowanie pokoju. Spostrzeżenia i wnioski z globalnych konsultacji. Pobrano 18 czerwca 2022 r. Z https://www.peacedirect.org/wp-content/uploads/2022/05/Race-Power-and-Peacebuilding-report.v5.pdf

Biały, T., Biały, A., Gueye, GB, Moges, D. i Gueye, E. (2022). Dekolonizacja rozwoju międzynarodowego [Dokumenty polityczne kobiet kolorowych, wydanie 7]. Kolorowe kobiety na rzecz pokoju i bezpieczeństwa. Pobrano 18 czerwca 2022 r. Z

Organizacje

Kolorowe kobiety na rzecz pokoju i bezpieczeństwa: https://www.wcaps.org/
Feministyczna Inicjatywa Pokojowa: https://www.feministpeaceinitiative.org/
Pokój bezpośredni: https://www.peacedirect.org/

Słowa kluczowe:  demilitaryzację bezpieczeństwa, militaryzm, rasizm, wojnę, pokój

Zdjęcie kredytowe: Marbury Brown