By Projekt Balfoura, Lipiec 14, 2019
Wypowiedź Sir Vincenta Feana w ostatnim czasie Meretz Wielka Brytania wydarzenie
Meretz UK było gospodarzem wydarzenia 7 lipca w londyńskim Centrum Społeczności Żydowskiej JW3, aby przedyskutować perspektywy, korzyści i prawdopodobne skutki uznania przez rząd brytyjski państwa Palestyny obok państwa Izrael. Sir Vincent Fean, były konsul generalny Wielkiej Brytanii w Jerozolimie i przewodniczący Projektu Balfour, często rozmawiał z Palestyńczykami podczas negocjacji sekretarza stanu USA Johna Kerry'ego. Podzielił się spostrzeżeniami ze swojego doświadczenia w regionie i przemyśleniami na ten temat. Większość wydarzenia była poświęcona sesjom Q&A z publicznością.
Lawrence Joffe, sekretarz Meretz UK i Sir Vincent Fean (zdjęcie: Peter D Mascarenhas)
Pierwszym założeniem rozmowy było to, że jako Brytyjczycy nie jest naszą rolą mówienie, co Izrael i Palestyna powinny zrobić, ale raczej sugerowanie, co powinna zrobić Wielka Brytania, patrząc na obie strony i traktując je jak równych sobie. „Współistnienie pociąga za sobą równość szacunku między dwoma narodami” – powiedział Sir Vincent. Inną przesłanką było to, że Palestyna nie jest dziś suwerenna, ale terytorium okupowane. Uznanie będzie krokiem w kierunku niepodległości.
Dyskusja koncentrowała się wokół następujących pytań:
- Czy Wielka Brytania może uznać obok Izraela państwo palestyńskie?
- Powinniśmy?
- Czy bedziemy?
- Co dobrego (jeśli w ogóle) by to dało?
Czy Wielka Brytania może uznać obok Izraela państwo palestyńskie?
Istnieją dwa sposoby definiowania państwa: deklaratoryjny i konstytutywny. Pierwszy pociąga za sobą uznanie: gdy rozpoznaje cię wiele różnych stanów. Na dzień dzisiejszy 137 państw uznało Palestynę; Szwecja uczyniła to w 2014 roku. Spośród 193 państw członkowskich ONZ obecnie około dwie trzecie uznało Palestynę, więc Palestyna zdaje egzamin deklaratywny.
Metoda konstytutywna obejmuje cztery kryteria: ludność, określone granice, zarządzanie i zdolność do prowadzenia stosunków międzynarodowych.a. Populacja jest prosta: 4.5 miliona Palestyńczyków żyje na okupowanych terytoriach palestyńskich.
B. Kwestia granic jest „zagmatwana” przez nielegalne osiedla izraelskie, ale logika każe nam odnieść się do granic zawieszenia broni sprzed czerwca 1967 roku. Kiedy Wielka Brytania uznała Izrael w 1950 roku, nie uznała jego granic ani stolicy – uznała państwo.
C. Jeśli chodzi o zarządzanie, w Ramallah istnieje rząd, który kontroluje edukację, opiekę zdrowotną i podatki. Autonomia Palestyńska jest również de Jure prawowitą władzą w Gazie. Rząd brytyjski uznaje stany, a nie rządy.
D. Jeśli chodzi o prowadzenie stosunków międzynarodowych, Izrael oficjalnie uznał OWP za jedynego prawowitego przedstawiciela narodu palestyńskiego. OWP prowadzi stosunki międzynarodowe w imieniu narodu palestyńskiego.
Czy Wielka Brytania powinna uznać obok Izraela państwo palestyńskie?
W obecnych okolicznościach uznanie państwa Palestyny jest równoznaczne z uznaniem przez Wielką Brytanię równych praw obu narodów do samostanowienia. Uznała już prawo narodu izraelskiego do samostanowienia, a naszą polityką jest poszukiwanie rozwiązania dwupaństwowego. Jest to również potwierdzenie, że „suwerenność minus” dla Palestyny, za którą opowiadał się izraelski premier Beniamin Netanjahu, jest niewystarczająca. Polityka tworzenia państwa bantustanów oznacza państwo apartheidu.
„Uznanie nie uprzedza negocjacji i nie powinno być ich owocem, ale ich prekursorem. Samostanowienie zarówno dla ludów Izraela, jak i Palestyny jest prawem, a nie kartą przetargową. Izraelczycy już to mają, a Palestyńczycy na to zasługują”.
Czy Wielka Brytania uzna obok Izraela państwo palestyńskie?
Pewnego dnia będziemy. Partia Pracy, Liberalni Demokraci i SNP uznają państwo palestyńskie obok Izraela za swoją politykę. Istnieje znaczna mniejszość konserwatywnych posłów, którzy zgadzają się, że tak, aw 2014 roku nasz parlament głosował za uznaniem Palestyny obok Izraela, 276 za i tylko 12 przeciw.
Czy istnieje czynnik wyzwalający uznanie? Wyborcza obietnica Netanjahu dotycząca aneksji osiedli jest potencjalnie wyzwalaczem, ponieważ jest to egzystencjalne zagrożenie dla wyniku dwóch państw.
W pytaniach i odpowiedziach padło pytanie, czy Wielka Brytania może promować uznanie jako środek zapobiegający przyszłej aneksji osiedli przez izraelski rząd, czy raczej reagować na to. Sir Vincent założył, że Wielka Brytania nie ma możliwości powstrzymania Izraela przed aneksowaniem osiedli, ale wprowadzenie ustawy aneksyjnej przez izraelski rząd może stać się bodźcem do uznania Palestyny. Retoryczne potępienie izraelskiej aneksji osiedli nie przyniosłoby skutku.
Co dobrego przyniosłoby brytyjskie uznanie?
Stanowisko byłego przywódcy konserwatystów i ministra spraw zagranicznych Williama Hague'a w sprawie uznania w 2011 roku było następujące: „Rząd brytyjski zastrzega sobie prawo do uznania Palestyny w wybranym przez nas czasie i wtedy, gdy będzie to najlepiej służyło sprawie pokoju”. Pragmatyczny polityk unikałby tego kroku w dzisiejszych czasach, aby uniknąć prowokacji, a przede wszystkim ze względu na krytykę, jaką otrzymałby od Trumpa i Netanjahu oraz ich administracji.
Z drugiej strony uznanie jest całkowicie zgodne z wynikiem rozwiązania dwupaństwowego. Polityka brytyjska pozostaje polityką UE: Jerozolima jako wspólna stolica, sprawiedliwe i uzgodnione rozwiązanie problemu uchodźców, negocjacje w sprawie granic z 1967 r. itd. Sir Vincent dodał do tej listy pełne, etapowe wycofanie IDF z OPT , zgodnie z zaleceniami prezydenta Obamy, oraz zakończenie zamknięcia Strefy Gazy.
Uznanie daje nadzieję państwom dwupaństwowym w obu krajach w czasach, gdy nadziei brakuje. Zachęca Ramallaha, aby nie wręczał kluczy Netanjahu. Tutaj, w Wielkiej Brytanii, zmienia sposób myślenia ludzi, od zarządzania konfliktem do zajmowania się jego przyczynami, przy zrozumieniu, że dwa narody pozostawione samym sobie nie mogą go same rozwiązać, a obecna administracja USA nie działa jako uczciwy pośrednik .
Brytyjska decyzja o uznaniu obu państw odbiłaby się echem w krajach takich jak Francja, Irlandia, Hiszpania, Belgia, Portugalia, Luksemburg i Słowenia.
Podczas pytań i odpowiedzi Sir Vincent został zapytany, czy uznanie Palestyny przez Brytyjczyków nie podsyciłoby argumentu izraelskiego lobby osadników, że „świat nas nienawidzi”? Odpowiedział, że trudno komukolwiek w Izraelu czy gdziekolwiek indziej powiedzieć, że nie wierzy w równe prawa. Obrońcy status quo z pewnością przedstawiliby to jako atak na państwo Izrael, mający na celu połączenie dwóch różnych rzeczy: państwa Izrael i przedsięwzięcia osadniczego. Rezolucja Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2334, przyjęta po odejściu Obamy ze stanowiska, słusznie rozróżnia państwo Izrael od przedsiębiorstwa osadniczego. Wcale nie są takie same.
Uznanie dotyczy tego, co my, Brytyjczycy, możemy zrobić i powinniśmy trzymać się naszych zasad równych praw.
Czy uznanie przez Wielką Brytanię przekona Izrael do zakończenia okupacji? Nie, ale jest to krok we właściwym kierunku: ku równym prawom i wzajemnemu poszanowaniu przez i dla obu narodów. Premier Netanjahu powiedział kiedyś, że nie chce państwa binarnego. Jaka jest więc polityka? Status quo / Suwerenność minus / Wyrzucić puszkę z drogi i budować? Żadne z nich nie oznacza równych praw. Premier Netanjahu powiedział również, że Izrael zawsze będzie musiał żyć z miecza. Nie musi tak być.
