Scientific American: Stany Zjednoczone powinny dążyć do zakończenia wszystkich wojen

Afgański żołnierz stoi na straży, podczas gdy wojska amerykańskie badają opuszczony dom w prowincji Kandahar. Kredyt: Behruz Mehri Getty Images

John Horgan, Scientific American, Maj 14, 2021

Tam są Nadal dostępne są 3 miejsca w nadchodzącym internetowym klubie książki Johna.

Większość moich uczniów urodziła się już po wojnie amerykańskiej w Afganistanie. Teraz prezydent Joe Biden w końcu powiedział: Wystarczająco! Wypełniając zobowiązanie podjęte przez swojego poprzednika (i dodając termin), Biden zobowiązał się wycofać wszystkie wojska amerykańskie z Afganistanu do 11 września 2021 r., dokładnie 20 lat po atakach, które sprowokowały inwazję.

Eksperci, jak można było przewidzieć, skrytykowali decyzję Bidena. Mówią, że wycofanie się USA będzie skrzywdzić afgańskie kobiety, mimo że, jak zauważa dziennikarz Robert Wright, okupowany przez USA Afganistan jest już „wśród najgorszych miejsc na świecie dla bycia kobietą”. Inni twierdzą, że przyznanie się USA do porażki utrudni to zdobyć poparcie dla przyszłych interwencji wojskowych. Mam taką nadzieję.

Biden, który wspierał inwazję Afganistanu, nie mogę nazwać wojny pomyłką, ale mogę. The Projekt kosztów wojny z Brown University szacuje, że wojna, która często rozprzestrzeniała się na Pakistan, zabiła od 238,000 241,000 do 71,000 XNUMX ludzi, z czego ponad XNUMX XNUMX to cywile. O wiele więcej cywilów padło ofiarą „choroby, utraty dostępu do żywności, wody, infrastruktury i/lub innych pośrednich konsekwencji wojny”.

Stany Zjednoczone straciły 2,442 żołnierzy i 3,936 kontrahentów, a na wojnę wydały 2.26 biliona dolarów. Te pieniądze, jak podkreśla Costs of War, nie obejmują „dożywotniej opieki nad amerykańskimi weteranami” wojny oraz „przyszłych spłat odsetek od pieniędzy pożyczonych na sfinansowanie wojny”. I co dała wojna? Pogorszyło to zły problem. Razem z inwazja na Irak, wojna afgańska osłabiła globalną sympatię do USA po atakach z 9 września i zniszczył jej moralną wiarygodność.

Zamiast eliminować terroryzm muzułmański, USA to zaostrzyły mordując tysiące muzułmańskich cywilów. Rozważmy incydent z 2010 roku, który cytuję w mojej książce Koniec wojny: według New York Times, siły specjalne USA podczas nalotu na afgańską wioskę zastrzeliły pięciu cywilów, w tym dwie kobiety w ciąży. Świadkowie powiedzieli, że amerykańscy żołnierze, zdając sobie sprawę ze swojego błędu, „wykopali kule z ciał ofiar, starając się ukryć to, co się stało”.

Z tego horroru może wyniknąć coś dobrego, jeśli zaczniemy mówić o tym, jak możemy zakończyć wszystkie wojny między narodami, a nie tylko „wojnę dnia”, jak twierdzi organizacja aktywistów World Beyond War stawia to. Celem tej rozmowy byłoby stworzenie masowego, ponadpartyjnego ruchu pokojowego, składającego się z demokratów i republikanów, liberałów i konserwatystów, ludzi wiary i niewierzących. Wszyscy bylibyśmy zjednoczeni w uznaniu, że pokój na świecie nie jest utopijną mrzonką, ale jest zarówno praktyczną, jak i moralną koniecznością.

Jako uczeni tacy jak Steven Pinker zauważyli, świat już staje się mniej wojowniczy. Szacunki dotyczące zgonów związanych z wojną różnią się w zależności od tego, jak zdefiniujesz wojnę i policzysz ofiary. Jednak większość szacunków zgadza się, że roczne zgony związane z wojną w ciągu ostatnich dwóch dekad są dużo niższe— mniej więcej o dwa rzędy wielkości — niż w krwawej pierwszej połowie XX wieku. Ten dramatyczny spadek powinien dać nam pewność, że możemy raz na zawsze zakończyć wojnę między narodami.

Powinniśmy również czerpać otuchę z badań naukowców, takich jak antropolog Douglas P. Fry z University of North Carolina w Greensboro. W styczniu on i ośmiu kolegów opublikowali badanie w Natura o tym, jak „Społeczeństwa w systemach pokojowych unikają wojny i budują pozytywne relacje międzygrupowe”, jak głosi tytuł artykułu. Autorzy identyfikują liczne tak zwane „systemy pokojowe”, definiowane jako „skupiska sąsiadujących ze sobą społeczeństw, które nie toczą ze sobą wojen”. Systemy pokojowe pokazują, że wbrew temu, w co wierzy wielu ludzi, wojna jest daleka od nieuchronności.

Często systemy pokojowe wyłaniają się z długich okresów walk. Przykłady obejmują koalicję plemion rdzennych Amerykanów znaną jako konfederacja Irokezów; współczesne plemiona w górnym dorzeczu rzeki Xingu w Brazylii; narody nordyckie północnej Europy, które nie prowadziły ze sobą wojny od ponad dwóch stuleci; kantony Szwajcarii i królestwa Włoch, które w XIX wieku zjednoczyły się w swoje narody; i Unii Europejskiej. I nie zapominajmy o stanach USA, które nie użyły wobec siebie śmiercionośnej siły od 19 roku.

Grupa Fry'a identyfikuje sześć czynników, które odróżniają systemy pokojowe od nie pokojowych. Obejmują one „nadrzędną wspólną tożsamość; pozytywne wzajemne powiązania społeczne; współzależność; niewojujące wartości i normy; niewojujące mity, rytuały i symbole; i przywództwa pokojowego”. Fry i in. stwierdzili, że najbardziej statystycznie istotnym czynnikiem jest wspólne przywiązanie do „niewojujących norm i wartości”, które mogą wywołać wojnę w systemie "niepojęty”. Dodano kursywę. Jak zauważa grupa Fry'ego, jeśli Kolorado i Kansas zostaną uwikłane w spór o prawa do wody, „spotykają się raczej na sali sądowej niż na polu bitwy”.

Jego odkrycia potwierdzają wniosek, do którego doszedłem podczas pisania Koniec wojny: główną przyczyną wojny jest wojna. Jako historyk wojskowości John Keegan to ujął, wojna wynika przede wszystkim nie z nasza wojownicza natura or rywalizacja o zasoby ale z „samej instytucji wojny”. Dlatego, aby pozbyć się wojny, nie musimy robić nic dramatycznego, jak wyeliminowanie kapitalizmu i utworzenie globalnego rządu socjalistycznego lub usunięcie „geny wojownika” z naszego DNA. Musimy tylko wyrzec się militaryzmu jako rozwiązania naszych sporów.

Łatwiej powiedzieć niż zrobić. Chociaż wojna spadła, militaryzm pozostaje zakorzenione we współczesnej kulturze. „[T] on czyny naszych wojowników są uwiecznione w słowach naszych poetów” — antropolog Margaret Mead napisała w 1940 r. „[T] on zabawki naszych dzieci są wzorowane na broni żołnierza”.

Narody świata wydały prawie 1.981 bilionów dolarów na „obronę” według Sztokholmskiego Międzynarodowego Instytutu Badań nad Pokojem w 2020 roku, o 2.6 procent więcej niż w roku poprzednim.

Aby wyjść poza militaryzm, narody muszą wymyślić, jak zmniejszyć swoje armie i arsenały w sposób, który zapewni wzajemne bezpieczeństwo i zbuduje zaufanie. Stany Zjednoczone, które odpowiadają za 39 procent światowych wydatków wojskowych, muszą przewodzić. Stany Zjednoczone mogłyby wykazać się dobrą wiarą, zobowiązując się do zmniejszenia o połowę swojego budżetu obronnego, powiedzmy, do 2030 r. Gdyby administracja Bidena zdecydowała się na ten krok dzisiaj, jego budżet nadal przewyższałby łączne budżety Chin i Rosji.

Zauważając, że dawni przeciwnicy często stawali się sojusznikami w odpowiedzi na wspólne zagrożenie, Fry i in. zwracają uwagę, że wszystkie narody stoją w obliczu niebezpieczeństw związanych z pandemiami i zmianami klimatycznymi. Wspólne reagowanie na te zagrożenia może pomóc krajom kultywować „rodzaj jedności, współpracy i pokojowych praktyk, które są cechą charakterystyczną systemów pokojowych”. Wojna między Stanami Zjednoczonymi a Chinami, Pakistanem a Indiami, a nawet Izraelem a Palestyną może stać się tak samo nie do pomyślenia jak obecnie między Kolorado a Kansas. Kiedy narody przestaną się siebie nawzajem bać, będą miały więcej zasobów do przeznaczenia na opiekę zdrowotną, edukację, zieloną energię i inne pilne potrzeby, zmniejszając prawdopodobieństwo niepokojów społecznych. Tak jak wojna rodzi wojnę, tak pokój rodzi pokój.

Lubię pytać moich uczniów: Czy możemy zakończyć wojnę? Właściwie to źle postawione pytanie. Właściwe pytanie brzmi: W jaki sposób kończymy wojnę? Kończąca się wojna, która robi z nas potworypowinno być imperatywem moralnym, tak samo jak położenie kresu niewolnictwu czy ujarzmieniu kobiet. Zacznijmy teraz rozmawiać o tym, jak to zrobić.