Helen Peacock, World BEYOND War, South Georgian Bay, Kanada, 13 listopada 2020 r
Uwagi wygłoszone 11 listopada:
Tego dnia, 75 lat temu, podpisano traktat pokojowy kończący II wojnę światową i od tego czasu w tym dniu wspominamy i oddajemy cześć milionom żołnierzy i cywilów, którzy zginęli w I i II wojnie światowej; i miliony innych, którzy zginęli lub zniszczyli swoje życie w ponad 250 wojnach od II wojny światowej. Ale pamięć o tych, którzy zginęli, to za mało.
Musimy również wykorzystać ten dzień, aby potwierdzić nasze zaangażowanie na rzecz pokoju. 11 listopada był pierwotnie nazywany Dniem Rozejmu – dniem przeznaczonym na świętowanie pokoju. Zapominamy o tym, prawda? Dzisiaj przeczytałem „Globe and Mail”, od deski do deski. Jedenaście stron mówiło o Pamięci, ale nie znalazłem ani jednej wzmianki o słowie Pokój.
Tak, chcemy uczcić pamięć tych, którzy zginęli. Ale nie zapominajmy, że wojna to tragedia, tragedia, której nie chcemy gloryfikować w naszych filmach, w naszych książkach historycznych, w naszych pomnikach, w naszych muzeach iw naszych Dniach Pamięci. Idąc naprzód, pragniemy mieć blisko serca nasze pragnienie Pokoju i chcemy wykorzystywać każdą okazję do świętowania Pokoju.
Kiedy ludzie wzruszają ramionami i mówią „wojna leży w naturze ludzkiej” lub „wojna jest nieunikniona”, musimy im powiedzieć NIE – konflikt może być nieunikniony, ale użycie wojny do jego rozwiązania jest wyborem. Możemy wybrać inaczej, jeśli myślimy inaczej.
Czy wiesz, że kraje, które najczęściej wybierają wojnę, to te, które najwięcej inwestują w wojsko. Nie znają niczego poza militaryzmem. Parafrazując Abrahama Maslowa: „Kiedy masz tylko broń, wszystko wygląda na powód, by jej użyć”. Nie możemy dłużej odwracać wzroku i pozwalać na to. Zawsze są inne opcje.
Kiedy mój wujek Fletcher zmarł w wieku 80 lat, mój tato, młodszy o dwa lata, przemawiał na jego pamiątkę. Ku mojemu całkowitemu zdumieniu tata zaczął mówić, dość tęsknie, o II wojnie światowej. Najwyraźniej on i wujek Fletcher zapisali się razem i razem zostali odrzuceni z powodu słabego wzroku.
Ale bez wiedzy mojego taty, mój wujek Fletcher odszedł, nauczył się na pamięć wykresu oka, a następnie pomyślnie się zaciągnął. Został wysłany do walki we Włoszech i nie wrócił już tą samą osobą. Był uszkodzony – wszyscy o tym wiedzieliśmy. Ale było dla mnie jasne, gdy tata mówił, że nie uważa, że miał szczęście. Wujek Fletcher był bohaterem, a tato w jakiś sposób stracił chwałę.
To jest myślenie, które musimy zmienić. W wojnie nie ma nic czarującego. Na stronie 18 dzisiejszego Globe weteran opisuje inwazję na Włochy, w której walczył mój wujek: „Czołgi, karabiny maszynowe, ogień… To było piekło”.
Tak więc dzisiaj, oddając cześć milionom, które zginęły na wojnie, potwierdźmy również nasze zobowiązanie do wybrania POKOJU. Możemy zrobić lepiej, jeśli wiemy lepiej.
POŚWIĘCENIE
Czerwonym makiem oddajemy cześć ponad 2,300,000 118,000 XNUMX Kanadyjczyków, którzy służyli w wojsku w całej historii naszego narodu, oraz ponad XNUMX XNUMX, którzy złożyli najwyższą ofiarę.
Z białym makiem upamiętniamy tych, którzy służyli w naszym wojsku ORAZ miliony cywilów, którzy zginęli na wojnie, miliony dzieci osieroconych przez wojnę, miliony uchodźców, którzy zostali wysiedleni ze swoich domów przez wojnę, i toksyczne szkody dla środowiska spowodowane wojną. Zobowiązujemy się do pokoju, zawsze pokoju, i kwestionowania kanadyjskich zwyczajów kulturowych, świadomych lub nie, w celu upiększania lub celebrowania wojny.
Niech ten czerwono-biały wieniec symbolizuje wszystkie nasze nadzieje na bezpieczniejszy i bardziej pokojowy świat.
