List otwarty w sprawie AUKUS do premiera Nowej Zelandii

Niżej podpisany, 18 kwietnia 2023 r

Bezpieczeństwo w regionie Indo-Pacyfiku, w tym stosunki Nowej Zelandii z Sojuszem AUKUS

DO: Hon Chris Hipkins, Hon Nanaia Mahuta i Hon Andrew Little
Budynki Parlamentu
Wellington

Szanowny Panie Premierze i Ministrowie,

Komisja Spraw Międzynarodowych i Rozbrojenia popiera oparte na wartościach podejście do polityki zagranicznej przyjęte przez obecny rząd i wyrażone w inauguracyjnym przemówieniu ministra Nanaii Mahuty na temat polityki zagranicznej (4 lutego 2021 r.), w którym podkreślono międzynarodowy porządek oparty na zasadach, globalne działania na rzecz zrównoważonego rozwoju zagadnienia, których rozwiązanie zależy od współpracy międzynarodowej, oraz zasady manaaki, whanaunga, kaitiaki, mahi tahi i kotahitanga.

Bylibyśmy wdzięczni za odpowiedź na komentarze i obawy, jakie mamy na temat AUKUS, relacji Nowej Zelandii z tym nowym sojuszem oraz niedawne komentarze rządu Ministra Little i innych osób na temat zaangażowania Nowej Zelandii w ten sojusz. Wiele aspektów AUKUS wydaje się kłócić z opartym na wartościach podejściem Nowej Zelandii. Ponadto mamy szczególne obawy, że AUKUS może potencjalnie podważyć ważne traktaty o nierozprzestrzenianiu i rozbrojeniu. Podzielamy obawy dotyczące zaangażowania AUKUS i Nowej Zelandii, które zostały wyrażone przez byłych premierów Nowej Zelandii Helen Clark i Jima Bolgera, byłych premierów Australii Paula Keatinga i Malcolma Frasera oraz byłego przywódcę Partii Narodowej, Dona Brasha.

AUKUS polega na dostarczaniu wysoko wzbogaconego jądrowego materiału rozszczepialnego, co oznacza, że ​​nadaje się on jako paliwo do bomb jądrowych, do państwa nieposiadającego broni jądrowej. Jak stwierdziło wielu niezależnych ekspertów, a także rządy Indonezji i Chin, zagraża to celom i celom Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej. Dzieje się tak zwłaszcza dlatego, że ten materiał rozszczepialny nie będzie podlegał kontrolom i monitorowaniu przez Międzynarodową Agencję Energii Atomowej. Naleganie na takie inspekcje i monitorowanie było kluczowe dla zapewnienia, że ​​Iran nie opracuje środków do zabezpieczenia wysoko wzbogaconego uranu, który mógłby zostać użyty w broni jądrowej, i pojawiły się sugestie dotyczące podwójnych standardów wraz z obawami dotyczącymi ryzykownego precedensu.

Szereg krajów południowego Pacyfiku, w tym Wyspy Cooka i Wyspy Salomona, również wyraziło zaniepokojenie, że AUKUS może osłabić traktat z Rarotonga, którego artykuły zobowiązują się do powstrzymania broni jądrowej i zanieczyszczenia środowiska substancjami radioaktywnymi z dala od Południowego Pacyfiku. Traktat ten jest kluczowym środkiem kontroli zbrojeń zarówno dla nich, jak i dla Nowej Zelandii, i jest ważny dla zmniejszenia zagrożenia wojną nuklearną. Wraz z tymi rządami nie zgadzamy się, aby rozwój i wzmacnianie konkurencyjnych sojuszy wojskowych, zwłaszcza sojuszy nuklearnych, takich jak AUKUS, oraz dalsza militaryzacja regionu Indo-Pacyfiku, zwiększały długoterminowe bezpieczeństwo, rozwiązywały konflikty regionalne lub zapewniały odpowiednie i trwałe metody zapobiegania wojnie i przestrzegania prawa międzynarodowego. Zamiast tego mają tendencję do zwiększania międzynarodowych napięć i generowania wyścigów zbrojeń, przekierowując środki na zdrowie i rozwój.

W regionie istnieją nierozwiązane konflikty, zagrożenia militarne i inne rzeczywiste problemy związane z bezpieczeństwem. Jednak doświadczenie pokazało, że znacznie lepiej rozwiązuje się je na drodze dyplomacji i stosowania wspólnych mechanizmów bezpieczeństwa – takich jak umowy handlowe, traktaty rozbrojeniowe, Organizacja Narodów Zjednoczonych i Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości (MTS) – niż sojusze wojskowe. Nowa Zelandia ma wiele udanych przykładów wykorzystania takich wspólnych mechanizmów bezpieczeństwa do rozwiązywania konfliktów i zwiększania bezpieczeństwa – z których większość dotyczyła konfliktów z dużo potężniejszymi krajami. Należą do nich sprawa testów jądrowych MTS, mediacja ONZ w sporze Tęczowego Wojownika z Francją, umowa o wolnym handlu między Nową Zelandią a Chinami (która obejmuje skuteczne przepisy dotyczące ochrony środowiska i prawa pracy) oraz wykorzystanie mechanizmów ONZ w celu zakończenia brutalnej okupacji Timoru Wschodniego przez Indonezję i ustanowienia Niepodległość Timoru Wschodniego.

Pojawiło się ostatnio kilka komentarzy rządowych, w tym minister obrony Andrew Little, na temat wspierania przez Nową Zelandię, a nawet przyłączenia się do aspektów „drugiego filaru” sojuszu AUKUS. Stanowczo sprzeciwiamy się jakiemukolwiek udziałowi Nowej Zelandii w sojuszu AUKUS na jakimkolwiek szczeblu. Zgadzamy się z potrzebą niezależnej współpracy Nowej Zelandii z innymi dobrze poinformowanymi krajami, w tym z tymi, które są członkami AUKUS, w zakresie cyberbezpieczeństwa i innych ważnych kwestii bezpieczeństwa cyfrowego, w tym pojawiających się zagrożeń ze strony sztucznej inteligencji i obliczeń kwantowych. Taka współpraca powinna pochodzić spoza sojuszu AUKUS, ponieważ musi również aktywnie angażować inne kraje, które przodują w kwestiach cyberbezpieczeństwa, takie jak Francja, Singapur, Korea Południowa i Japonia.

Cieszymy się, że kiedy ogłoszono porozumienie AUKUS i umowę dotyczącą okrętów podwodnych o napędzie atomowym, rząd dał jasno do zrozumienia, że ​​nasza polityka bezatomowa będzie nadal zakazywać takim statkom wpływania do nowozelandzkiej strefy wolnej od broni jądrowej. Jednak bycie zaangażowanym w sojusz zależny od możliwego użycia broni jądrowej sprawia, że ​​wyglądamy na współwinnych i może ograniczać naszą wiarygodność w promowaniu środków kontroli zbrojeń, takich jak Traktat o zakazie broni jądrowej. W ostatnich dziesięcioleciach dyplomacja i siły zbrojne Nowej Zelandii mają godne pozazdroszczenia osiągnięcia w przywracaniu pokoju i stabilności w naszym regionie południowego Pacyfiku na świecie, takim jak Bougainville. Pomoc w zmniejszaniu napięć i ryzyka wojny zarówno w regionie Południowego Pacyfiku, jak i Indo-Pacyfiku jest najlepiej realizowana przez Nową Zelandię, która pozostaje niezaangażowana i niezależna od AUKUS i NATO, a zamiast tego promuje wprowadzanie pokoju i konstruktywne wspólne rozwiązania w zakresie bezpieczeństwa dla zagrożeń militarnych i inne zagrożenia, które mogą się pojawić.

„Przegląd Obronny” słusznie podkreśla pojawiające się zagrożenia wynikające ze skutków zmian klimatu jako równie ważne jak te wynikające ze strategicznej rywalizacji w naszym regionie. Ponownie, jeśli chodzi o zmiany klimatyczne, sojusz tylko z niektórymi kluczowymi graczami może okazać się nieskuteczny, gdy wymaga współpracy z nimi wszystkimi, zwłaszcza z Chinami i zagrożonymi klimatem państwami wyspiarskimi Południowego Pacyfiku. Działanie w sposób, który wydaje się ogłaszać Chiny naszym wrogiem, byłoby poważnym błędem, podczas gdy ich aktywna współpraca w odpowiedzi na zmiany klimatyczne jest absolutnie niezbędna. Współpraca z nimi iz innymi krajami naszego regionu w celu rozwiązania źródeł napięć i zagrożeń ma znacznie większe szanse na konstruktywny sukces niż wspieranie sojuszu wojskowego przeciwko nim. Na przykład, podobnie jak w przypadku niedawnej rezolucji Zgromadzenia Ogólnego ONZ, która skierowała egzekwowanie działań związanych ze zmianami klimatycznymi do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, oraz w przypadku Opinii Trybunału z 1996 r. w sprawie legalności groźby lub użycia broni jądrowej, powinniśmy przekonywać wszystkie kraje zaakceptować jurysdykcję Trybunału i skierować tam więcej sporów międzynarodowych, takich jak te dotyczące atoli na Morzu Południowochińskim. Wspólne środki bezpieczeństwa oparte na współpracy wszystkich uczestników zapewniają większe bezpieczeństwo i większe prawdopodobieństwo osiągnięcia sprawiedliwych i trwałych rozwiązań niż udział w wyścigu zbrojeń, który sojusz AUKUS czyni bardziej niebezpiecznym.

pozdrowienia

Richarda Northeya, Krzesło

Rod Alley, Lyndon Burford, Kevin Clements, Kate Dewes, Rob Green, Liz Remmerswaal, Laurie Ross i Alyn Ware, Użytkownicy

Komisja Spraw Międzynarodowych i Rozbrojenia