Joseph Essertier, World BEYOND War.
NAGOYA, Japonia (27 maja 2018 r.) — 26 maja 2018 r. 60 osób zebrało się 26 maja 2018 r. na „Kibo no Hiroba” (Plac Nadziei) obok „Kibo no Izumi” (Fontanna Nadziei) w mieście Nagoya na czuwanie przy świecach w celu wsparcia trwającego procesu pokojowego w Korei. To wydarzenie zostało zorganizowane przez „Korea Annexation 100 Years Tokai Area Action” (Kankoku Heigo 100-nen Tokai Kodo). , kilku mieszkańców Korei (w tym Yi Doohee, Koreańczyk mieszkający w Japonii) oraz World BEYOND War, który był naprawdę reprezentowany przez ciebie. („Tokai” odnosi się do regionu otaczającego miasto Nagoya, czwarte co do wielkości miasto Japonii). W wydarzeniu aktywnie i hojnie uczestniczyło wielu mieszkańców regionu Tokai z różnych środowisk kulturowych, głównie Japończyków. Niektórzy podróżowali z miast, które wymagałyby godzinnej lub dwugodzinnej podróży pociągiem.
Ludzie w Japonii wskakują do „pociągu pokoju” zmierzającego do zakończenia wojny koreańskiej. Jak zauważyła Christine Ahn z Women Cross DMZ, „Koreański pociąg pokojowy opuścił stację bez względu na to, czy USA są włączone, czy nie”. (Zobacz wywiad Christine Ahn i Joe Cirincione z 27 maja w MSNBC o godz https://www.msnbc.com/am-joy/watch/north-korea-and-south-korea-leaders-meet-despite-trump-1242553923608). W swoim przemówieniu podkreśliłem, że ponieważ ogólne nieobliczalne zachowanie prezydenta Trumpa – a konkretnie jego przesłanie do Korei Północnej – nieuchronnie spowoduje izolację Waszyngtonu. Nadszedł czas, aby Japonia wybrała nowego przywódcę, który reprezentuje ich interesy, który nie podąża ślepo za Waszyngtonem w polityce międzynarodowej i który działa na rzecz pokoju. W przeciwnym razie Japonia również zostanie odizolowana. Jak powiedział Joe Cirincione, Waszyngton Trumpa gra w „dyplomację kolejki górskiej”, która denerwuje sojuszników USA w Azji Wschodniej.
Uczestnicy trzymali kolorowe transparenty i wygłaszali pełne pasji przemówienia — wszystkie zawierały wspólne żądanie pokoju na Półwyspie Koreańskim. Nareszcie pokój może być możliwy, if wytrwale pracujemy dla niej po 70 latach koreańskiego bólu i cierpienia, które obejmują: okupację amerykańską w latach 1945-1948; wojna koreańska, która zakończyła się w 1953 roku; oraz stale utrzymywany podział kraju na dwie części. A wszystko to poprzedzone było cierpieniami sprzed 1945 roku podczas półwiecznej inwazji i brutalnej kolonizacji przez Cesarstwo Japonii (1868-1947). W tym wcieleniu, jako Imperium, Tokio zaostrzyło konflikt klasowy na Półwyspie i pomogło przygotować grunt pod wojnę koreańską. Można więc powiedzieć, że w szczególności ten sąsiad (ale także w mniejszym, ale znaczącym stopniu inne potężne państwa w regionie) ponoszą dużą odpowiedzialność za cierpienia Korei.
Niemniej jednak to Waszyngton, daleki outsider, niesąsiad, który nie ma nic do stracenia na wojnie w regionie i jako najpotężniejsze tam państwo w ciągu ostatnich siedmiu dekad, manipulował Koreą na swoją korzyść poprzez odwieczną strategii dziel i rządź, która ma na rękach najwięcej krwi. Dlatego Amerykanie ponoszą największą odpowiedzialność ze wszystkich stron zaangażowanych w wojnę koreańską, domagając się, aby oblężenie sankcji gospodarczych i groźba drugiego holokaustu na Półwyspie (symbolizowanym przez bazy wojskowe, które naruszają suwerenność Korei Południowej i prawo do samostanowienia wszystkich Koreańczyków), wreszcie koniec — raz na zawsze. Na szczęście coraz więcej miłujących pokój Amerykanów interesuje się Koreą, studiując historię „świata” (czyli właściwie amerykańska historia), że ich nauczyciele w szkole średniej ich nie uczyli, i domagając się zaprzestania zastraszania.
Konkretne przesłania wyrażone podczas czuwania przy świecach w znakach i przemówieniach wspierały ogólne żądanie pokoju na Półwyspie. Napisy głosiły: „Tokio musi nawiązać dialog z Phenianem”, „Popierać szczyt USA-Korea Północna w dniu 12 czerwca”, „Zastąpić rozejm z 1953 r. traktatem pokojowym kończącym wojnę koreańską”, „Stop mowie nienawiści i innym formom dyskryminacji”. przeciwko Koreańczykom mieszkającym w Japonii”, „Znieść broń nuklearną” i „Uwolnić północno-wschodnią Azję od amerykańskich baz wojskowych”.
Japońscy i koreańscy uczestnicy swobodnie wyrażali swoje opinie w przemówieniach. Piosenki śpiewano po koreańsku, japońsku i angielsku. Koreańczycy dzielili się ze wszystkimi swoją kulturą i historiami, w tym koreańskimi piosenkami i tańcem. Ulica była oświetlona świecami symbolizującymi nadzieję na pokój, a nagranie wideo inspirującej interpretacji „Imagine” Johna Lennona przez Watanabe Chihiro, japońską gimnazjalistkę, zostało wyświetlone na projektorze na ulicy. (https://www.youtube.com/watch?v=0SX_-FuJMHI)
Dla każdego, kto wie trochę o historii Korei i śledził dyplomację rollercoastera ostatniego roku – pod wojowniczą prezydenturą Trumpa i rządem, w skład którego wchodzą pierwszorzędni militaryści John Bolton i Mike Pence – jest oczywiste, że pokój przyniósłby ogromne postępy w zakresie praw człowieka, wolności, demokracji i dobrobytu dla wszystkich Koreańczyków z Północy i Południa; a także pokój dla całej Azji Północno-Wschodniej.
Wszystkie państwa, w tym Nuke Haves, muszą podpisać Traktat o zakazie broni jądrowej, owoc kilkudziesięciu oddolnych walk, które sięgają brytyjskiej kampanii na rzecz rozbrojenia jądrowego (CND), z której wywodzi się pierwotny symbol pokoju.
Czując się zainspirowani pokojowymi, ale potężnymi rewolucjonistami przy świecach z Korei Południowej, niektórzy z nas utworzyli ten sam symbol pokoju ze świecami na ruchliwej ulicy w centrum Nagoi, aby przekazać mieszkańcom Japonii i światu nasze marzenie o pokoju i naszym mam nadzieję, że szczyt z 12 czerwca będzie przebiegał zgodnie z planem. (https://mainichi.jp/articles/20180527/k00/00m/040/094000c).
Dzięki Gar Smith z World BEYOND War za pomocną redakcję.
