Jak rząd Nowej Zelandii przestał się martwić bombą i pokochał NATO

przez Matta Robsona, zielona lewica, Kwiecień 21, 2023

Matt Robson jest byłym ministrem gabinetu Nowej Zelandii i był posłem w latach 1996-2005, najpierw jako członek Alians, potem jako postępowiec.

Jako minister ds. rozbrojenia i kontroli zbrojeń Aotearoa/Nowej Zelandii w koalicyjnym rządzie Labour-Alliance w 1999 roku zostałem upoważniony do promowania na świecie sprzeciwu Nowej Zelandii wobec broni nuklearnej i członkostwa w agresywnych blokach wojskowych, takich jak NATO. I zrobiłem.

Z czego nie zdawałem sobie wówczas sprawy — a powinienem był, czytając Ralpha Milibanda o „Parlamentarnym socjalizmie” — było to, że wszyscy najwyżsi dowódcy armii Nowej Zelandii, służby wywiadowcze i najwyżsi urzędnicy służby cywilnej pracowali po godzinach, aby zapewnić Stanom Zjednoczonym urzędników, że NZ ostatecznie powróci do owczarni (oczywiście nie ich słowa) jako młodsze imperialistyczne mocarstwo na południowym Pacyfiku i zwolennik sojuszy kierowanych przez wojsko USA. I to właśnie się dzieje.

Polityka antynuklearna Nowej Zelandii i związana z nią opozycja wobec uzbrojonych w broń nuklearną bloków wojskowych opierała się na 1987 r. Ustawa o strefie wolnej od broni jądrowej, rozbrojeniu i kontroli zbrojeń, uchwalony przez ówczesny rząd Partii Pracy, w celu wzmocnienia członkostwa w Traktacie o strefie wolnej od broni jądrowej na Południowym Pacyfiku lub w Traktacie z Rarotonga.

Ta silna polityka antynuklearna, która doprowadziła do wyrzucenia Nowej Zelandii z paktu wojskowego ANZUS przez jej „sojuszników” – przy czym premier Australii Bob Hawke był szczególnie natarczywy – została narzucona laburzystowskiemu rządowi przez tętniący życiem ruch masowy, który rozlał się na Baza robotnicza.

Liderzy związkowi mieli cynicznie twierdzić, że warto było przyznać się do stanowiska antyatomowego, aby odwrócić uwagę od blitzkriegu, który przeforsował neoliberalny program hurtowej prywatyzacji, deregulacji i zakończenia bezpłatnej publicznej opieki zdrowotnej i edukacji. Rzeczywiście, w okresie sukcesu kampanii antyatomowej NZ ucierpiała na realizacji kompletnej agendy neoliberalnej i wycofaniu się z państwa opiekuńczego. Ta zdrada zdobyczy ruchu robotniczego doprowadziła Partię Pracy do krachu w 1990 roku i doprowadziła ją do najgorszej klęski wyborczej.

Teraz następcy Partii Pracy dokonują nowej zdrady: zdobyczy masowego ruchu antywojennego. Korzenie tego potężnego ruchu tkwiły w sprzeciwie wobec imperialistycznej wojny Stanów Zjednoczonych z Wietnamem, zbrodni wojennej, w której uczestniczyły zarówno Australia, jak i Nowa Zelandia, i która z kolei podsyciła masowy ruch antynuklearny, sprzeciw wobec południowoafrykańskiego apartheidu i ujarzmienie Timoru Wschodniego.

Sprzeciw wobec broni jądrowej i bloków wojskowych z bronią jądrową był tak silny, że nawet konserwatywna Partia Narodowa była zmuszona to poprzeć. Lider opozycji National, Don Brash, powiedział odwiedzającym go senatorom w 2004 r., że jeśli National zostanie ponownie wybrany, polityka antyatomowa zniknie w porze lunchu. W rzeczywistości to Brash zniknął — jeśli nie w porze lunchu, to przynajmniej w porze popołudniowej — a National potwierdził swoje zaangażowanie w uwolnienie Nowej Zelandii od broni jądrowej.

Była premier Jacinda Ardern — reklamowana przez zachodnie media jako propagatorka pokoju i dobrej woli — odwiedziła Stany Zjednoczone w maju ubiegłego roku. Tam spotkała się między innymi z prezydentem USA Joe Bidenem i Kurtem Campbellem, koordynatorem ds.

Minister obrony Andrew Little również spotkał się z Campbellem w zeszłym miesiącu i 23 marca potwierdził The Guardian że NZ rozważała przystąpienie do drugiego filaru AUKUS — nienuklearnej części sojuszu obronnego założonego przez Australię, Wielką Brytanię i Stany Zjednoczone. Filar drugi obejmuje udostępnianie zaawansowanych technologii wojskowych, w tym obliczeń kwantowych i sztucznej inteligencji.

Partia Pracy również entuzjastycznie, ale bez żadnej publicznej dyskusji, stała się częścią NATO Asia Pacific 4 (AP4): Australii, Nowej Zelandii, Korei Południowej i Japonii.

Wydaje się — z wielu oświadczeń, działań i wizyt najwyższych panjandrum USA, NATO i innych — że doszło do porozumienia w sprawie filaru drugiego AUKUS i jego większej integracji z AP4.

Najwyraźniej AP4 to „miłość na tym etapie, która nie odważy się wymówić swojego imienia”, mimo że szef NATO Jens Stoltenberg niedawno ogłosił to na przemówienie na Uniwersytecie Keio w Tokio w lutym, jak donosi artykuł Geoffreya Millera z 11 kwietnia dla demokracjaprojekt.nz. Stoltenberg powiedział swoim słuchaczom, że NATO „na wiele sposobów… już zinstytucjonalizowało” AP4 i określił udział czterech krajów w szczycie przywódców NATO w Hiszpanii w 2022 r. jako „historyczny moment”, napisał Miller.

Szef planowania polityki NATO, Benedetta Berti, przemówi w tym tygodniu na konferencji NZ Institute of International Affairs (NZIIA), gdzie w 2021 roku Campbell i Ardern dali pokaz wzajemnego podziwu, gdy premier Nowej Zelandii powitał „demokratyczne” i „oparte na zasadach” USA z powrotem na Pacyfik, by stawić czoła Chinom.

Bez wątpienia na NZIIA Berti wyjaśni, w jaki sposób NATO, największa siła militarna na świecie z polityką pierwszego uderzenia nuklearnego i bazami na całym świecie, rozszerza swoje powiązania z AP4, aby powstrzymać agresywne i militarystyczne Chiny.

minister spraw zagranicznych NZ Nanaia Mahuta udział doroczne spotkanie ministrów spraw zagranicznych NATO w Brukseli w tym miesiącu – wraz z jej odpowiednikami z Australii, Japonii i Korei Południowej. Niedawno mianowany premier Chris Hipkins pojedzie w lipcu na szczyt przywódców NATO w Wilnie na Litwie (w towarzystwie innych członków regionu Azji i Pacyfiku) i bez wątpienia pokaże Rosji (i Chinom, naszemu największemu partnerowi handlowemu), że jesteśmy częścią największego rosyjskiego strach — ciągły postęp uzbrojonego w broń nuklearną NATO i jego sojuszników aż do granicy z Rosją.

Udział Nowej Zelandii w ćwiczeniach wojskowych Talisman Sabre i Rim of the Pacific oraz interoperacyjność są częścią przygotowań Nowej Zelandii do tej agresji.

Miller pokazał, że rozpoczęła się największa zdrada: całkowita integracja Nowej Zelandii z uzbrojonym w broń nuklearną NATO; udział w strategii powstrzymywania Chin w ramach strategii NATO na Pacyfiku; oraz w ramach Filaru Drugiego AUKUS z cyberbezpieczeństwem itp. w ramach wymówki.

Wydaje się, że stanowisko NZ będzie jeszcze bardziej złagodzone. Niedawne komentarze, które usłyszałem od urzędników Ministerstwa Spraw Zagranicznych i Handlu — że ustawodawstwo z 1987 r. jest nieaktualne — z pewnością na to wskazują.

Tylko Te Pati Maori (Partia Maorysów) wydaje się być przygotowana do walki i nie ma ani słowa z Partii Pracy. Mamy walkę (by użyć militarnego terminu) na naszych rękach.