Jack Gilroy, 21 lipca 2020 r
6 sierpnia 1945 zastałem mnie w samochodzie z moim wujkiem Frankiem Pryalem. Wujek Frank, nowojorski detektyw w cywilu, przejechał ruchliwymi ulicami Manhattanu aż do zoo w Central Parku, aby spotkać się ze swoim przyjacielem Joe. Było to tętniące życiem miejsce z rodzinami cieszącymi się zwierzętami. Joe, goryl, zobaczył zbliżającego się wujka Franka i zaczął bić się w pierś, kiedy się zbliżaliśmy. Frank wyjął cygaro z kieszeni marynarki, zapalił je i podał mu. Joe zaciągnął się mocno i wydmuchnął w nas dym… Pamiętam, że śmiałem się tak mocno, że musiałem się schylić, żeby przestać.
Wujek Frank i ja nie mieliśmy wtedy pojęcia, ale tego samego dnia w Hiroszimie japońskie dzieci, ich rodzice i oczywiście ich zwierzęta domowe zostały spalone w najbardziej haniebnym akcie w historii ludzkości, ataku Stanów Zjednoczonych na ludność Hiroszima z atomowy bomba.
Jako 10-letniego amerykańskiego chłopca, który kochał wojnę, zniszczenie Hiroszimy nie pozostawiło we mnie współczucia ani smutku. Podobnie jak inni Amerykanie, zostałem poddany praniu mózgu, abym uwierzył, że wojna jest częścią ludzkiej natury i że zabijanie jest normalne. Pomyślałem, że to fajne, kiedy wcześniejsze raporty z Europy mówiły nam, że nasz przebój bomby mogą zniszczyć całe bloki miejskie w Niemczech. Ludzie, którzy mieszkali w tych blokach, nie byli dla mnie ważni. W końcu „wygrywaliśmy” wojnę.
Merriam Webster definiuje szkody uboczne jako „obrażenia zadane czemuś innemu niż zamierzony cel. Konkretnie: ofiary cywilne operacji wojskowej.
Prezydent Stanów Zjednoczonych Harry Truman powiedział, że Hiroszima była miasto wojskowe. To było jawne kłamstwo. Wiedział, że Hiroszima to miasto głównie japońskich cywilów, które nie stanowi zagrożenia dla Stanów Zjednoczonych. Raczej ten akt terroru wobec ludności cywilnej Hiroszimy był najprawdopodobniej a sygnał do powstającego Związku Radzieckiego, że Stany Zjednoczone traktują ludność cywilną jako zwykłe straty uboczne.
Mit, że bomby atomowe zapobiegły śmierci tysięcy Amerykanów, jest zwykłą propagandą, w którą większość Amerykanów wierzy do dziś. Admirał William Leahy, dowodzący siłami USA na Pacyfiku, powiedział: „Uważam, że użycie tej barbarzyńskiej broni w Hiroszimie i Nagasaki nie przyniosło materialnej pomocy w naszej wojnie z Japonią. Japończycy byli już pokonani i gotowi do poddania się z powodu skutecznej blokady morskiej”. Ostatecznie sześćdziesiąt pięć japońskich miast legło w gruzach. Ogólny Dwight D. Eisenhower powiedział w wywiadzie dla Newsweeka „Japończycy byli gotowi się poddać i nie trzeba było ich uderzać tą okropną rzeczą”.
W Boże Narodzenie 1991 roku moja żona Helene, jej siostra Mary, nasza córka Mary Ellen i syn Terry w milczeniu wzięli się za ręce w miejscu Hiroszimy, gdzie chrześcijańska załoga amerykańskiego bombowca spaliła dziesiątki tysięcy japońskich cywilów tego pamiętnego dnia. Rozważaliśmy też inne przerażające wydarzenie. Zaledwie trzy dni później, 9 sierpnia 1945 roku, drugi amerykański bombowiec z ochrzczoną chrześcijańską załogą miał użyć Katedra katolicka w Nagasaki jako punkt zerowy do wybuchu bomby plutonowej, spopielającej największą populację chrześcijańską w Azji.
Czy amerykańskie dzieci nadal mają pranie mózgu na temat wojny? Czy pandemia Covid-19 to dobry moment, aby pokazać dzieciom wartość wszystkich braci i sióstr na naszej planecie? Czy ta chwila pozwoli przyszłym pokoleniom porzucić niemoralną, nikczemną zbrodnię szkód ubocznych?
Upamiętnienie 75. rocznicy spalenia Hiroszimy odbędzie się w czwartek, 6 sierpnia, o godzinie 8 rano w First Congregational Church, na rogu ulic Main i Front Street, Binghamton, Nowy Jork, USA. Konieczne będą maseczki i dystans fizyczny. Sponsorowane przez Broome County Peace Action, Veterans for Peace of Broome County i First Congregational Church.
Jack Gilroy jest emerytowanym nauczycielem w Maine-Endwell High School.
