Martwe Wyspy Kanaryjskie

Autor Robert C. Koehler, World BEYOND War, Sierpień 8, 2019

„Wielu ludzi uważa, że ​​walka o Amerykę jest już przegrana. Nie mogli się bardziej mylić. To dopiero początek walki o Amerykę i Europę. Jestem zaszczycony, że mogę stanąć na czele walki o odzyskanie mojego kraju od zniszczenia”.

Tak zakończył swój zabójca z El Paso jastrych białej supremacji, opublikowany tuż przed tym, jak „wszedł” i zabił 22 „najeźdźców”, którzy robili zakupy w sklepie Walmart w miniony weekend. A jak wszyscy wiedzą, pół dnia później inny uzbrojony maniak, ubrany w kamizelkę kuloodporną i półautomat, strzelił przed barem w Dayton w stanie Ohio, zabijając 26 osób i raniąc XNUMX. A kilka dni wcześniej uzbrojony bandyta zabił trzy osoby , w tym dwoje dzieci, na festiwalu w Gilroy w Kalifornii.

Co jeszcze jest nowego? Czy powinniśmy śpiewać hymn narodowy?

Coś jest strasznie nie tak w tym kraju prawie 400 milionów sztuk broni — zło wykraczające poza kontrolę nad bronią lub wzmożone środki bezpieczeństwa. . . w centrach handlowych, szkołach, festiwalach czosnku, kościołach, świątyniach, synagogach i wszędzie indziej. Amerykanie zabijają się nawzajem średnio jedna masowa strzelanina dziennie. Jak to jest możliwe? Jaka trucizna przenika infrastrukturę społeczną?

Prawie siedem lat temu, po przerażającej strzelaninie w Sandy Hook Elementary School, socjolog Peter Turchin nazwał masowe morderstwa narodu, których liczba wzrosła w zawrotnym tempie w ciągu ostatniego półwiecza, „kanarkami w kopalni węgla”.

Napisał: „Powód, dla którego powinniśmy się martwić szaleństwem. . . dzieje się tak dlatego, że są one powierzchownymi wskaźnikami bardzo niepokojących negatywnych trendów, które torują sobie drogę przez głębokie warstwy naszego społeczeństwa”.

Innymi słowy, jakkolwiek tragiczne i przerażające są takie wydarzenia same w sobie, są one również zbiorowym sygnałem jakiejś głęboko zakorzenionej wady w infrastrukturze społecznej, którą należy odkryć i zająć się nią. Rasizm to tylko część tego. Broń to tylko część.

Weźmy pod uwagę konsensus medialny po strzelaninie w El Paso, że była to również „zbrodnia z nienawiści”. Czy to miało podnieść poziom powagi? Niewinni ludzie są martwi, bez względu na to, jak to nazwiesz. Zastanawianie się, czy należy to uznać za przestępstwo z nienawiści, wydawało mi się równie drażliwe, jak wskazanie, że strzelec nie tylko zabił 22 osoby, ale także nielegalnie zaparkował samochód przed wejściem do Walmart.

Oto, co to było: A odczłowieczanie przestępczość. W każdej masowej strzelaninie, jaka kiedykolwiek miała miejsce, zabójca nie miał osobistego związku ze swoimi ofiarami. To nie byli ludzie, albo symbole zła społecznego, na punkcie którego miał obsesję, albo, w najlepszym przypadku, straty uboczne.

Turchin nazwał to „społeczną zastępowalnością” — zastępowaniem określonej grupy ludzi ogólnym złem, ogłaszaniem ich wrogami z powodu ich pochodzenia etnicznego, religii, obecności w klasie lub z jakiegokolwiek innego powodu.

Zaangażowanie ma zatem inną nazwę. To się nazywa iść na wojnę.

„Na polu bitwy”, napisał Turchin, „powinieneś spróbować zabić osobę, której nigdy wcześniej nie spotkałeś. Nie próbujesz zabić tej konkretnej osoby, strzelasz, ponieważ ma na sobie mundur wroga. . . . Żołnierze wroga są społecznie zastępowalni”.

To są gooki. To są sutki. To hadji.

Pisząc w następstwie masowego morderstwa w maju (w Virginia Beach), Zauważyłem: „Wojna jest kombinacją odczłowieczania, a następnie zabijania wroga wraz z wszelkimi cywilami na drodze (inaczej szkody uboczne), a następnie gloryfikowania tego procesu: to znaczy masowe morderstwo plus public relations”.

Kiedy świętujemy wojnę, pozdrawiamy ją i czcimy, nie świętujemy zwłok w masowych grobach ani zniszczonych przez bomby miast i wsi oraz przyjęć weselnych. Nie świętujemy opadu radioaktywnego, wad wrodzonych spowodowanych zubożonym uranem ani niewyobrażalnie dużego śladu węglowego globalnego wojska, który przyczynił się do załamania środowiska planety Ziemia. Nie świętujemy zespołu stresu pourazowego i wysokiego wskaźnika samobójstw wśród weterynarzy.

Świętujemy powiewającą flagę i hymn narodowy, chwałę, odwagę i bohaterstwo. Wszystko to porusza serce — zwłaszcza serce młodego człowieka — jak mało co. Wszystko to sprowadza mnie z powrotem do stolika zabójcy z El Paso. Szedł w pełni uzbrojony do centrum handlowego, aby zabić matki i ojców kupujących przybory szkolne dla swoich dzieci, aby „odzyskać mój kraj od zniszczenia”.

Bawił się w wojnę. Domyślam się, że wszyscy bawią się w wojnę, w taki czy inny sposób. Bez względu na to, czy masowym mordercą jest weterynarz – a jest nim duży procent – ​​nadają sens swojemu życiu, zamieniając swój gniew i rozpacz w operację wojskową. Kiedy połączymy rasizm z łatwą dostępnością śmiercionośnej broni, zamienia się on w terroryzm, czyli zbiorowe szaleństwo – szaleństwo, którego zasięg i koszt ludzki przewyższa jedynie szaleństwo samej wojny.

Więc moje pytanie brzmi: dlaczego nie możemy o tym rozmawiać na szczeblu krajowym? Ile minut z ostatnich dwóch demokratycznych debat prezydenckich poświęcono budżetowi obronnemu, broni jądrowej lub zjawisku XXI wieku niekończącej się wojny? Tulsi Gabbard, weterynarz, poświęciła około minuty swojego czasu, aby zająć się tą kwestią, wyraźnie sprzeciwiając się naszym wojnom o zmianę reżimu. W przeciwnym razie . . . nic.

Czy komukolwiek wydaje się, że ćwiczenia blokad w szkołach publicznych albo kontrole bezpieczeństwa w centrach handlowych (ostatnio Kreskówka z Nowego Jorku przedstawiał kobietę stojącą w kolejce do kasy spożywczej, zdejmującą buty i kładącą je na taśmie) zapewni nam bezpieczeństwo? Czy ktoś wierzy, że nasz obecny system polityczny jest w stanie poradzić sobie z rozpowszechnieniem wojny i bilionem dolarów plus krwotok, który corocznie tracimy na „obronę narodową”, więzienia i „bezpieczeństwo granic”?

Czy ktoś wątpi, że masowe mordy będą kontynuowane?