Door James Wilt, Canadese dimensie, Juli 5, 2022
World BEYOND War is een vitale kracht in de wereldwijde strijd tegen de oorlog en helpt bij het organiseren van campagnes tegen militaire bases, de wapenhandel en imperialistische beurzen. Canadese dimensie sprak met Rachel Small, de organisator van Canada voor: World BEYOND War, over de toenemende financiering van de Canadese regering voor het leger, recente directe acties tegen wapenfabrikanten, de relatie tussen strijd tegen oorlog en klimaatrechtvaardigheid en de aanstaande wereldwijde #NoWar2022-conferentie.
Canadese dimensie (CD): Canada heeft er net nog een aangekondigd $ 5 miljard aan militaire uitgaven om NORAD te moderniseren, bovenop de miljarden toegewezen in recente begrotingen samen met nieuwe straaljagers en oorlogsschepen. Wat zegt deze uitgave over de huidige positie en prioriteiten van Canada in de wereld en waarom zou er tegen moeten worden gekant?
Rachel Klein (RS): Deze recente aankondiging over de extra uitgaven om NORAD te moderniseren is nog maar één ding bovenop een enorme aanhoudende stijging van de Canadese militaire uitgaven. Veel daarvan is de afgelopen maanden echt gemarkeerd. Maar als we iets verder terugkijken, zijn de Canadese militaire uitgaven sinds 2014 met 70 procent gestegen. Vorig jaar heeft Canada bijvoorbeeld 15 keer meer uitgegeven aan het leger dan aan het milieu en klimaatverandering, om deze uitgaven een beetje in perspectief te plaatsen. Trudeau spreekt misschien veel meer over zijn initiatieven om klimaatverandering aan te pakken, maar als je kijkt naar waar het geld naartoe gaat, zijn de echte prioriteiten duidelijk.
Natuurlijk kondigde minister van Defensie Anita Anand onlangs aan dat de uitgaven de komende vijf jaar met nog eens 70 procent zullen stijgen. Een ding dat interessant is met deze nieuwe beloofde uitgaven voor NORAD, is dat mensen dit soort militaire uitgavenverhogingen zullen verdedigen terwijl ze praten over het verdedigen van "Canadese onafhankelijkheid" en "het hebben van ons eigen buitenlands beleid", en zich niet noodzakelijk realiseren dat NORAD in wezen is over de volledige integratie van Canada's leger, buitenlands beleid en "veiligheid" met de Verenigde Staten.
Velen van ons in Canadese anti-oorlogsbewegingen zijn de afgelopen jaren betrokken geweest bij een langdurig cross-Canada campagne om te voorkomen dat Canada 88 nieuwe straaljagers koopt. Wat mensen vaak zullen zeggen ter verdediging van dat programma is: "we moeten onafhankelijk zijn, we moeten een onafhankelijk buitenlands beleid van de Verenigde Staten hebben." Terwijl we in feite niet eens met deze complexe bommenwerpers kunnen vliegen zonder te vertrouwen op een militaire infrastructuur voor gevechtsbeheer die de ruimte in reikt, waarvoor we volledig afhankelijk zullen zijn van het Amerikaanse leger om te opereren. Canada zou in wezen fungeren als gewoon een ander squadron of twee van de Amerikaanse luchtmacht. Dit gaat echt over een volledige verstrengeling van ons militaire en buitenlandse beleid met de Verenigde Staten.
Iets dat belangrijk is om hier over te praten, is ook het bredere beeld van waar we mee te maken hebben, namelijk een enorm krachtige wapenindustrie. Ik denk dat veel mensen zich misschien niet realiseren dat Canada een van 's werelds beste wapenhandelaars aan het worden is. Dus aan de ene kant investeren en kopen we enorm dure nieuwe wapensystemen, en dan produceren en exporteren we ook miljarden aan wapens. We zijn een grote wapenfabrikant en de op één na grootste wapenleverancier voor het hele Midden-Oosten.
En deze wapenbedrijven reageren niet alleen op het buitenlands beleid van de overheid. Vaak is het andersom: zij geven er actief vorm aan. De vele honderden lobbyisten van de wapenindustrie die momenteel kokhalzen over deze nieuwe aankondigingen, lobbyen voortdurend op Parliament Hill, niet alleen voor nieuwe militaire contracten, maar om daadwerkelijk vorm te geven aan hoe Canada's buitenlands beleid eruitziet, om te passen in deze ongelooflijk dure apparatuur die ze ben aan het verkopen.
Ik denk dat we ook moeten opmerken dat veel van wat we lezen over deze nieuwe aankopen en plannen, om nog maar te zwijgen van de NAVO in het algemeen of de oorlog in Oekraïne, wordt gevormd door de public relations-machine van de Canadian Forces, die letterlijk de grootste is PR-machine in het land. Ze hebben meer dan 600 fulltime PR-medewerkers. Dit is het moment waarop ze jarenlang hebben gewacht om te pushen voor wat ze willen. En ze willen de militaire uitgaven oneindig verhogen. Het is geen geheim.
Ze doen er alles aan om Canada deze 88 nieuwe oorlogsvliegtuigen te laten kopen die geen verdedigingswapens zijn: hun enige doel is letterlijk om bommen te laten vallen. Ze willen nieuwe oorlogsschepen en Canada's allereerste bewapende drones kopen. En als ze deze honderden miljarden aan deze wapens uitgeven, is dat een verbintenis om ze te gebruiken, toch? Net als wanneer we pijpleidingen aanleggen: dat verankert een toekomst van winning van fossiele brandstoffen en klimaatcrisis. Deze beslissingen die Canada neemt - zoals de aankoop van 88 nieuwe Lockheed Martin F-35 straaljagers - verankeren een buitenlands beleid voor Canada dat gebaseerd is op een verbintenis om de komende decennia oorlog te voeren met oorlogsvliegtuigen. We hebben hier veel te maken met het verzetten van deze aankopen.
CD: De Russische invasie van Oekraïne is in veel opzichten het moment waarop veel van deze industrieën en belangen hebben gewacht, zoals het discours over 'Arctische veiligheid' dat wordt gebruikt om verdere militaire uitgaven te rechtvaardigen. Hoe zijn de zaken in dat opzicht veranderd en hoe wordt wat er in Oekraïne gebeurt door deze belangen gebruikt?
RS: Het eerste dat moet worden gezegd, zijn dezelfde conflicten over de hele wereld die de laatste tijd bovenaan het nieuws zijn geweest - en velen die dat niet hebben gedaan - die miljoenen mensen enorme ellende hebben gebracht en dit jaar recordwinsten hebben opgeleverd voor wapenfabrikanten. We hebben het over de grootste oorlogsprofiteurs ter wereld die dit jaar recordbrekende miljarden hebben verdiend. Deze leidinggevenden en bedrijven zijn de enige mensen die een van deze oorlogen "winnen".
Ik heb het over de oorlog in Oekraïne, die dit jaar al meer dan zes miljoen vluchtelingen heeft gedwongen hun huizen te ontvluchten, maar ik heb het ook over de oorlog in Jemen die al meer dan zeven jaar duurt en meer dan 400,000 burgers heeft gedood . Ik heb het over wat er gebeurt in Palestina, waar sinds het begin van dit jaar minstens 15 kinderen zijn vermoord op de Westelijke Jordaanoever - en dat zijn alleen de kinderen. Er zijn nog veel meer conflicten waar we niet altijd over in het nieuws horen. Maar ze hebben allemaal een meevaller opgeleverd voor deze wapenbedrijven.
Er is echt geen moeilijkere tijd om anti-imperialistisch te zijn dan wanneer onze regeringen, het Westen, op de trommels van de oorlog slaan. Het is op dit moment erg moeilijk om de propaganda aan te vechten die deze oorlogen legitimeert: deze razernij van nationalisme en patriottisme.
Ik denk dat het nu vooral cruciaal is voor links om te weigeren in zwart-wit te denken, om te passen bij de verhalen waarvan de media ons vertellen dat dit de enige opties zijn. We moeten het afschuwelijke militaire geweld van de Russische staat veroordelen zonder te pleiten voor escalatie van de NAVO. Om te streven naar een staakt-het-vuren in plaats van een no-flyzone. We moeten anti-imperialistisch zijn, ons tegen oorlog verzetten, diegenen steunen die te maken hebben met oorlogsgeweld zonder ook nationalistisch te zijn, en zonder ooit een bondgenoot te zijn met of excuses te maken voor fascisten. We weten dat 'onze kant' niet kan worden uitgedrukt door de vlag van een staat, van welke staat dan ook, maar gebaseerd is op internationalisme, een wereldwijde solidariteit van mensen die verenigd zijn om geweld te bestrijden. Bijna alles wat je nu zegt, behalve "ja, laten we meer wapens sturen zodat meer mensen meer wapens kunnen gebruiken", wordt een "Poetin-marionet" of een aantal ergere dingen dan dat.
Maar ik zie dat steeds meer mensen doorzien wat ons wordt verteld, de enige manieren zijn om het geweld te stoppen. Vorige week werd er een gigantische NAVO-top gehouden in Madrid en daar verzetten mensen zich met ongelooflijke weerstand op de grond. En op dit moment protesteren mensen ook in heel Canada tegen de NAVO, eisen een einde aan de oorlog en weigeren solidariteit met Oekraïners die worden geconfronteerd met een brutale Russische invasie met de noodzaak om miljarden meer uit te geven aan wapens om een kostbare wapenwedloop aan te wakkeren. Er zijn anti-NAVO-protesten in 13 Canadese steden en het tellen van deze week, wat ik ongelooflijk vind.
CD: U heeft onlangs deelgenomen aan een hele grote en moedige actie op de Canadese Global Defense & Security Trade Show (CANSEC) in Ottawa. Hoe is die actie tot stand gekomen en waarom was het belangrijk om in te grijpen bij dit soort wapenbeurzen?
RS: Begin juni hebben we verzamelde honderden sterk om de toegang te blokkeren tot CANSEC - de grootste wapenshow van Noord-Amerika - die samen met vele andere groepen en bondgenoten in de regio van Ottawa en daarbuiten wordt georganiseerd. We organiseerden ons echt in solidariteit met degenen die werden gedood, ontheemd en beschadigd door de wapens die op CANSEC werden verkocht en verkocht. Zoals ik al eerder zei, waren we tegen de grootste oorlogsprofiteurs ter wereld: de mensen die bij CANSEC zijn verzameld, zijn de mensen die een fortuin hebben verdiend aan de oorlogen en conflicten over de hele wereld waar deze wapens worden gebruikt, en ze hebben het bloed van zo velen op hun hand.
We hebben het echt onmogelijk gemaakt voor iedereen om binnen te komen zonder direct het geweld en het bloedvergieten te confronteren waar ze niet alleen medeplichtig aan zijn, maar waarvan ze ook profiteren. We waren in staat om het verkeer op de conventie te hinderen en enorme vertragingen te veroorzaken voor de start van het evenement en voor Anand om haar openingstoespraak te houden. Het was om zeven uur 's ochtends, ver buiten het stadscentrum, in de stromende regen, de dag voor de verkiezingen in Ontario, en nog steeds kwamen honderden mensen opdagen om zich rechtstreeks te verzetten tegen enkele van de machtigste en rijkste mensen ter wereld.
CD: Er was een echt agressieve politiereactie op de CANSEC-actie. Wat is de relatie tussen politie- en militair geweld? Waarom moeten beide worden geconfronteerd?
RS: Het was heel duidelijk dat de politie daar verdedigde wat volgens hen hun ruimte en hun maatjes was. Het is in de eerste plaats een militaire wapenshow, maar de politie is ook grote klant van CANSEC en koopt veel van de uitrusting die daar wordt verkocht en verkocht. Dus in veel opzichten was het inderdaad hun ruimte.
Op een breder niveau zou ik zeggen dat de instellingen van politie en leger altijd nauw met elkaar verbonden zijn. De eerste en belangrijkste vorm van oorlogvoering voor Canada is kolonisatie. Toen het historisch moeilijker werd voor de Canadese staat om kolonisatie na te streven met gemilitariseerde middelen, is die oorlog bijna net zo effectief voortgezet door middel van politiegeweld. Er is niet eens een duidelijke scheiding in Canada tussen politie en leger op het gebied van inlichtingen, bewaking en welke apparatuur wordt gebruikt. Deze gewelddadige staatsinstellingen werken voortdurend nauw samen.
Ik denk dat we nu in het bijzonder kunnen kijken naar de manieren waarop degenen die stelling nemen aan de klimaatfrontlinies in heel Canada, met name inheemse volkeren, regelmatig worden aangevallen en gecontroleerd, niet alleen door de politie maar ook door het Canadese leger. Ik denk dat het nog nooit zo duidelijk is geweest op welke manier gemilitariseerde politiediensten in steden in het hele land verschrikkelijk geweld plegen, vooral tegen geracialiseerde gemeenschappen. Het is belangrijk op te merken dat veel van deze politiediensten letterlijk militaire uitrusting ontvangen die door het leger is geschonken. Waar het niet wordt gedoneerd, kopen ze uitrusting in militaire stijl, krijgen en geven ze militaire training, leren ze militaire tactieken. De Canadese politie gaat vaak zelfs naar het buitenland voor militaire operaties als onderdeel van militaire uitwisselingen of andere programma's. Om nog maar te zwijgen van het feit dat de RCMP aan het einde van de 1800e eeuw werd opgericht als een federale militaire politiemacht, en de militaire cultuur ervan is er een centraal aspect van gebleven. Wereldwijd werken we momenteel aan verschillende campagnes om politie demilitariseren.
World BEYOND War zelf is een abolitionistisch project. We zien onszelf dus absoluut als een broer of zus van andere abolitionistische bewegingen, zoals bewegingen om de politie en gevangenissen af te schaffen. Ik denk dat al deze bewegingen gaan over het bouwen van een toekomst die verder gaat dan staatsgeweld en dwingende staatstroepen. Oorlog komt niet voort uit een of ander aangeboren menselijk verlangen om elkaar te vermoorden: het is een sociale uitvinding die door regeringen en instellingen in stand wordt gehouden omdat ze er rechtstreeks van profiteren. Wij geloven dat net als andere sociale uitvindingen die zijn gebouwd om bepaalde groepen mensen te helpen, zoals slavernij, het kan en zal worden afgeschaft. Ik denk dat we een echt sterke, voortdurende alliantie met andere abolitionistische bewegingen moeten koesteren.
CD: World Beyond War en andere groepen zoals Labour Against the Arms Trade hebben echt moedige directe acties ondernomen. ik denk ook aan Palestijnse actie in het VK, dat onlangs opnieuw een enorme overwinning behaalde met hun tweede permanente sluiting van een Elbit-site door ongelooflijke aanhoudende directe actie. Welke lessen kunnen we trekken uit dit soort internationale inspanningen?
RS: Absoluut, het is zo inspirerend om te zien wat de mensen van Shut Elbit Down aan het doen zijn. Het is fantastisch. We denken dat een heel belangrijk aandachtspunt voor onze bewegingen en anti-oorlogsorganisatie in Canada moet zijn om te kijken naar wat hier gebeurt dat het geweld ondersteunt dat we op de grond zien, soms aan de andere kant van de wereld. Vaak kijken we naar degenen die schade ondervinden aan de frontlinie van oorlogen en de verbanden tussen hoe dat geweld vaak genoeg begint in onze steden, in onze dorpen, in onze ruimtes hier, worden verdoezeld.
Dus we hebben met bondgenoten gewerkt om ons echt te concentreren op hoe directe actie en ter plaatse organiseren tegen de oorlogsmachine hier eruit kan zien? Als je ernaar kijkt, realiseer je je dat bijvoorbeeld de miljarden dollars aan LAV's - in wezen kleine tanks - die aan Saoedi-Arabië worden verkocht, wapens die de oorlog in Jemen voortzetten, worden gemaakt in Londen, Ontario, en worden wordt in mijn geval bijna vlak bij mijn huis op de snelweg in Toronto vervoerd. Als je concreet begint te zien op welke manieren onze gemeenschappen, arbeiders en arbeiders direct betrokken zijn bij deze wapenhandel, zie je ook ongelooflijke mogelijkheden voor verzet.
We zijn bijvoorbeeld samengekomen met mensen om direct blok vrachtwagens en spoorlijnen het verschepen van LAV's op weg naar Saoedi-Arabië. We hebben geschilderd LAV tanksporen op de gebouwen waar Kamerleden die deze aankopen hebben goedgekeurd werken. Waar we kunnen, blokkeren we direct de stroom van deze wapens in solidariteit met de mensen op de grond in Jemen waarmee we werken, maar maken deze onzichtbare relaties ook zichtbaar.
Een paar maanden geleden hebben we een spandoek van 40 voet uit het kantoorgebouw van Chrystia Freeland laten vallen met de tekst "bloed aan je handen" om te benadrukken waar deze gezuiverde politieke beslissingen die in deze fraaie persconferenties naar voren komen, zich op het terrein daadwerkelijk vertalen. Het maakte deel uit van een gecoördineerde #CanadaStopArmingSaudi dag van actie ter gelegenheid van de zevenjarige verjaardag van de oorlog in Jemen, waarbij ongelooflijke acties in het hele land plaatsvonden, waarvan de meeste werden uitgevoerd met lokale Jemenitische gemeenschappen. Gelukkig heeft de anti-oorlogsbeweging net zoveel decennia aan voorbeelden van mensen die ongelooflijke actie ondernemen - bij kernwapenfaciliteiten, bij wapenfabrikanten, aan de frontlinie van gewelddadige conflicten - om hun lichaam direct op het spel te zetten. We hebben veel om uit te putten. Ik moet ook zeggen dat achter al deze directe acties het zeer onaantrekkelijke werk schuilgaat van mensen die onderzoek doen, onnoemelijke uren doorbrengen voor spreadsheets en internetdatabases uitkammen om de informatie te krijgen die ons vervolgens in staat stelt voor die vrachtwagens met de tanks te staan.
CD: Hoe verhoudt militarisme zich tot de klimaatcrisis. Waarom zouden klimaatactivisten tegen oorlog en imperialisme zijn?
RS: Op dit moment is er bij bewegingen in Canada een beetje een toenemend bewustzijn rond enkele van deze verbanden tussen bewegingen voor klimaatrechtvaardigheid en anti-oorlogsbewegingen, wat echt opwindend is.
Ten eerste moeten we zeggen dat het Canadese leger gewoon een buitensporige uitstoter van broeikasgassen is. Het is verreweg de grootste bron van alle overheidsemissies en het is handig dat het is vrijgesteld van alle nationale doelstellingen voor de vermindering van broeikasgassen in Canada. Dus Trudeau zal een aantal aankondigingen doen over de doelstellingen voor emissies en hoe we op weg zijn om ze te halen en het sluit gemakshalve de grootste uitstoter van de federale overheid uit.
Buiten dat, als je dieper kijkt, is er de verwoestende winning van materialen voor oorlogsmachines. Alles wat op de grond in een oorlogsgebied wordt gebruikt, is begonnen bij bijvoorbeeld een zeldzame aardelementenmijn of een uraniummijn. Er is het giftige mijnafval dat op die locaties wordt geproduceerd, plus de verschrikkelijke vernietiging van ecologische systemen veroorzaakt door oorlogsinitiatieven zelf. Op een heel basaal niveau is het leger gewoon ongelooflijk ecologisch destructief.
Maar we hebben ook gezien hoe het Canadese leger wordt gebruikt om degenen aan te vallen die een standpunt innemen aan de klimaatfrontlinies op Turtle Island, maar ook over de hele wereld. In veel gevallen lijkt het Canadese militarisme wereldwijd niet per se op Canadese troepen op de grond, maar het lijkt op wapens, financiering, diplomatieke steun voor militarisering ter verdediging van Canadese grondstofwinningsprojecten. In Latijns-Amerika is het buitengewoon opmerkelijk hoe het Canadese militarisme wordt gemobiliseerd om Canadese mijnen te 'veiligen' en in sommige gevallen hele gemilitariseerde zones van landen op te zetten om die mijnen te beschermen. Zo ziet het Canadese militarisme er ook uit.
Om klimaatbewegingen te laten slagen, moeten we verder gaan dan alleen maar praten over militaire emissies, maar ook over manieren waarop het Canadese leger wordt gebruikt om afwijkende meningen te onderdrukken, om de fossiele brandstofindustrie ten koste van alles te verdedigen, en de manieren waarop Canada investeert in een militarisering van zijn grenzen. Uit een recent rapport van het Transnational Institute blijkt dat Canada gemiddeld 1.9 miljard dollar per jaar besteedde aan de militarisering van zijn grenzen, terwijl het slechts minder dan 150 miljoen dollar per jaar aan klimaatfinanciering bijdroeg om de gevolgen van klimaatverandering die de gedwongen migratie in de eerste plaats.
Het is duidelijk wat de prioriteit van de staat is in termen van het militariseren van grenzen om migranten buiten te houden, versus het aanpakken van de crisis die mensen dwingt hun huizen te ontvluchten. Dit alles natuurlijk, terwijl wapens moeiteloos de grens oversteken, maar mensen niet in staat zijn.
CD: De wereldwijde No War-conferentie komt eraan. Waarom vindt deze conferentie plaats en, daarmee samenhangend, waarom is het belangrijk dat we onze strijd wereldwijd benaderen?
RS: Ik ben erg enthousiast over deze conferentie: #NoWar2022. Het thema dit jaar is weerstand en wedergeboorte. Eerlijk gezegd leek het een tijd waarin we echt niet alleen in hoop moesten leunen als een abstract idee, maar in de manier waarop Mariame Kaba erover spreekt van "hoop als hard werken, hoop als een discipline". Dus we richten ons niet alleen op hoe weerstand bieden tegen het militair-industriële complex en de oorlogsmachine eruit ziet, maar hoe we ook de wereld bouwen die we nodig hebben en erkennen de ongelooflijke organisatie die overal om ons heen gebeurt en dat eigenlijk al doet.
We werken bijvoorbeeld samen met mensen in Sinjajevina in Montenegro die deze ongelooflijke strijd op het terrein hebben om een nieuw militair oefenterrein van de NAVO blokkeren. We onderzoeken zowel hoe je militaire bases stopzet en sluit, maar ook hoe mensen over de hele wereld die sites vervolgens hebben omgezet om ze te gebruiken voor vreedzame middelen, voor soevereine middelen, voor inheemse landaanwinning. We kijken naar hoe jullie zowel de politie demilitariseren als alternatieve gemeenschapsgerichte modellen implementeren om jullie gemeenschap te beschermen. We gaan voorbeelden horen van bijvoorbeeld Zapatista-gemeenschappen die de staatspolitie jarenlang hebben afgeschaft. Hoe daag je zowel de vooringenomenheid en propaganda van de mainstream media uit, maar creëer je ook nieuwe instellingen? Folks from The Breach zal daarover presenteren als een nieuw spannend media-initiatief dat het afgelopen jaar is gestart.
Ik denk dat het op die manier heel spannend zal zijn om daadwerkelijk te horen van de mensen die alternatieven bouwen waarop we kunnen leunen en groeien. We zijn een paar jaar geleden, net als veel andere mensen, bij het begin van de pandemie overgestapt op een online conferentie. We waren erg overstuur om dat te doen, want om mensen bij elkaar te brengen, om directe acties samen te kunnen hebben, was een kernonderdeel van hoe we ons in het verleden organiseerden. Maar net als zoveel andere groepen waren we verbluft dat mensen uit meer dan 30 verschillende landen over de hele wereld live online meededen. Het werd dus echt een bijeenkomst van internationale solidariteit.
Als we het hebben over het verzet tegen deze ongelooflijk machtige instellingen, het militair-industriële complex, komen ze samen en brengen ze hun mensen en middelen van over de hele wereld samen om een strategie te bedenken over hoe ze de winst van Lockheed Martin laten groeien, hoe ze hun wapens overal exporteren, en het voelt als anti-oorlogsbeweging heel krachtig om op onze eigen manier samen te kunnen komen. Tijdens de openingssessie van de conferentie van dit jaar komt een van onze bestuursleden langs vanuit Kiev in Oekraïne. Vorig jaar spraken mensen vanuit Sanaa in Jemen en we konden bommen om hen heen horen vallen, wat angstaanjagend maar ook heel krachtig is om op deze manier samen te komen en een deel van de media-bullshit te doorbreken en rechtstreeks van elkaar te horen.
CD: Nog een laatste gedachte?
RS: Er is een citaat van George Monbiot waar ik de laatste tijd veel over nadenk in termen van hoe we mediaspin tegengaan en een deel van het gezond verstand dat ons in de media is verteld over hoe we onszelf beschermen, tegengaan. Hij schreef onlangs: "Als er ooit een tijd was om de echte bedreigingen voor onze veiligheid opnieuw te beoordelen en ze te scheiden van de eigenbelangrijke doelen van de wapenindustrie, dan is dit het wel." Ik denk dat dat waar is.
Dit interview is voor de duidelijkheid en lengte bewerkt.
James Wilt is een freelance journalist en afgestudeerde student in Winnipeg. Hij is de auteur van Dromen Androids van elektrische auto's? Openbaar vervoer in het tijdperk van Google, Uber en Elon Musk (Between the Lines Books) en de komende De revolutie opdrinken (Herhalingsboeken). Je kunt hem volgen op Twitter @james_m_wilt.
