Wie is de vijand? Defund militarisme en fondsinstellingen van sociale waarde in Canada

Door Dr. Saul Arbess, medeoprichter en bestuurslid, Canadees vredesinitiatief, 8 november 2020

Terwijl Canada nadenkt over de post-COVID-wereld en burgers overal nadenken over het opheffen van de financiering van de gemilitariseerde politie, moeten we ons ook concentreren op de militaire budgetten van Canada, die zijn gestegen van 18.9 miljard dollar in 2016-17 tot 32.7 miljard dollar in 2019-20. Volgens het Canadese defensiebeleid van 2017 zal de federale overheid de komende twintig jaar 553 miljard dollar uitgeven aan nationale defensie. De belangrijkste aanschafkosten zijn voor: 88 F-35 gevechtsvliegtuigen; het Canadian Surface Combatant Project en het Joint Support Ship Project; twee bevoorradingsschepen, nu onder ontwerpbeoordeling; en raketten en bijbehorende kosten voor zijn CF 118 straaljagers. Deze schattingen omvatten geen militaire missies – bijvoorbeeld de meer dan 18 miljard dollar die werd uitgegeven aan de vergeefse gevechtsmissie in Afghanistan, waar we niet eens de knop omdraaiden om de Taliban te verwijderen.

Opgemerkt moet worden dat het nieuwe ontwerp van het marinefregat de mogelijkheid omvat om deel te nemen aan Ballistic Missile Defence, dat Canada begint te binden aan deze eindeloos kostbare, onbewezen strategie. In juni 2019 heeft het Parliamentary Budget Office een herziene kostenraming voor de nieuwe schepen opgesteld, waarbij wordt voorspeld dat het programma de komende kwart eeuw bijna $ 70 miljard zal kosten - $ 8 miljard meer dan de vorige schatting. Interne overheidsdocumenten schatten in 2016 de totale bedrijfskosten, gedurende de looptijd van het programma, op meer dan $ 104 miljard. Al deze investeringen zijn voor high-end oorlogsgevechten. We moeten ons afvragen: wie is de vijand waartegen we ons agressief bewapenen met deze enorme kosten? 

Op 11 juni 2020 meldde de Canadese pers dat vice-minister van Defensie, Jody Thomas, verklaarde dat ze geen indicatie van de federale regering heeft ontvangen dat ze van plan is haar sterk gestegen militaire uitgaven te verminderen, ondanks het stijgende federale tekort en de kritieke behoefte ter voorbereiding op het herstel na COVID-19 in Canada. Sterker nog, ze gaf aan dat: “… ambtenaren blijven werken aan de geplande aanschaf van nieuwe oorlogsschepen, straaljagers en ander materieel.” 

Vergelijk dit met de bijna vlakke overheidsinvesteringen in de beperking van de klimaatverandering en het milieu, met ongeveer $ 1.8 miljard per jaar. Dit is jammerlijk klein, als we kijken naar de crises waarmee we worden geconfronteerd, ervan uitgaande dat er maar één golf van de huidige pandemie zal zijn. Canada heeft een omschakeling naar een groene economie nodig, weg van de productie van fossiele brandstoffen, met een eerlijke overgang en omscholing van ontheemde werknemers. Er is behoefte aan buitengewone investeringen in de nieuwe economie om een ​​stap in de richting van beperking van de klimaatverandering, ecologische duurzaamheid en sociale rechtvaardigheid mogelijk te maken, waar alle Canadezen van zullen profiteren. We hebben geen behoefte aan meer investeringen in dingen die geen verlossende maatschappelijke waarde hebben door ons eindeloos voor te bereiden op oorlog.

Waar komt het geld voor die investering vandaan? Door de enorme verwachte uitgaven van het leger om te zetten in deze essentiële taken. Het Canadese leger moet worden teruggebracht tot een niveau dat voldoende is om onze soevereiniteit te beschermen, maar niet in staat is om als oorlogvoerende partij in het buitenland op te treden, zoals twijfelachtige NAVO-missies over de hele wereld. In plaats daarvan zou Canada het voortouw moeten nemen ter ondersteuning van de voorgestelde VN Emergency Peace Service (UNEPS), een permanente VN-formatie van 14-15000 toegewijde personeelsleden die is ontworpen om gewapende conflicten te voorkomen en burgers te beschermen. De Canadese strijdkrachten zouden ook aanzienlijk meer moeten deelnemen aan VN-vredesoperaties, aangezien het personeelsbestand bijna nul is geworden.

UNEPS zou onze behoefte aan een nationale strijdmacht die verder gaat dan zelfverdediging radicaal kunnen verminderen. Integendeel, onze rol zou die van een niet-oorlogvoerende middenmogendheid moeten zijn die streeft naar een onderhandelde geweldloze oplossing van conflicten. We kunnen een opgeblazen leger hebben met een verhoogde gevechtsklare houding tegen onbepaalde vijanden, of een succesvol herstel na COVID dat de kwaliteit van leven en duurzame praktijken voor onze mensen verbetert. We kunnen ons beide niet veroorloven.