Door David Swanson, Opmerkingen over het Free Press Webinar op 11 december 2021
De glorie van Pearl Harbor Day bleef gisteren op de Dag van de Mensenrechten hangen, toen een Democratietop werd afgerond en winnaars van de zogenaamde Nobelprijs voor de Vrede spraken over door de Amerikaanse overheid goedgekeurde en gefinancierde journalistiek. De Amerikaanse media worden gedomineerd door Donald Trump en de manier waarop hij momenteel geen macht meer heeft. Alles gaat gewoon soepel in de gestage opmars van vrijheid en goedheid. Als je geen aandacht besteedt aan de kleine man achter het gordijn. Of misschien is het een klein leger van kleine mannen achter duizend gordijnen. We kunnen de vele oorzaken en motivaties van bedrog en zelfbedrog bespreken. Het volstaat te zeggen dat als je eenmaal naar de werkelijke toestand van de wereld kijkt, luistert of ruikt, je je niet meer kunt afwenden en het mooie plaatje niet meer kunt verdragen.
De Amerikaanse regering probeert Julian Assange gevangen te zetten of te vermoorden voor de misdaad van de journalistiek, Saoedi-Arabië te bewapenen voor de misdaad van genocide, en de regering van Venezuela omver te werpen vanwege de misdaad van het vertegenwoordigen van Venezolanen. Inwoners van Pearl Harbor hebben vliegtuigbrandstof in hun drinkwater, wat ronduit gezond is in vergelijking met de mythen die over de geschiedenis van Pearl Harbor worden verspreid. Het klimaat-instortende weer raast door Amerikaanse steden en sweatshops op het vasteland. En verschillende machtige Amerikaanse figuren worden van de wijs gebracht nu hun leverancier van seks met minderjarigen wordt vervolgd.
De uitsluiting van bepaalde landen van de “democratietop” was geen bijzaak. Dat was precies het doel van de top. En uitgesloten landen werden niet uitgesloten omdat ze niet voldeden aan de gedragsnormen van degenen die waren uitgenodigd of degene die de uitnodiging deed. De genodigden hoefden niet eens landen te zijn, aangezien zelfs een door de VS gesteunde mislukte staatsgreepleider uit Venezuela was uitgenodigd. Dat gold ook voor vertegenwoordigers van Israël, Irak, Pakistan, de DRC, Zambia, Angola, Maleisië, Kenia en – cruciaal – pionnen in het spel: Taiwan en Oekraïne.
Welk spel? Het wapenverkoopspel. Kijk naar het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken van de op de democratietop. Helemaal bovenaan: “'Democratie ontstaat niet zomaar. We moeten het verdedigen, ervoor vechten, versterken, vernieuwen.' –President Joseph R. Biden, Jr.”
Je moet niet alleen ‘verdedigen’ en ‘vechten’, maar je moet dit ook doen tegen bepaalde bedreigingen, en een grote bende betrekken bij de strijd om ‘de grootste bedreigingen waarmee democratieën vandaag de dag worden geconfronteerd, aan te pakken door middel van collectieve actie’. De vertegenwoordigers van de democratie op deze verbazingwekkende top zijn zulke experts op het gebied van de democratie dat ze “de democratie en de mensenrechten in binnen- en buitenland kunnen verdedigen.” Het is het buitenlandgedeelte dat je misschien op je hoofd krabt als je denkt dat democratie iets te maken heeft met, weet je, democratie. Hoe doe je dat voor het land van iemand anders? Maar houd lezing, en de Russiagate-thema's worden duidelijk:
“[A]uthoritaire leiders reiken over de grenzen heen om democratieën te ondermijnen – van journalisten en mensenrechtenverdedigers tot inmenging in verkiezingen.”
Ziet u, het probleem is niet dat de Verenigde Staten in werkelijkheid al lang een oligarchie. Het probleem is niet de status van de VS als hoogste standvastig van fundamentele mensenrechtenverdragen, hoogste tegenstander van internationaal recht, hoogste misbruiker van het veto bij de Verenigde Naties, hoogste opsluiting, hoogste milieuvernietiger, hoogste wapenhandelaar, hoogste financier van dictaturen, hoogste oorlog draagraket en topcoupsponsor. Het probleem is niet dat de Amerikaanse regering, in plaats van de Verenigde Naties te democratiseren, probeert een nieuw forum te creëren waarin zij, uniek en zelfs meer dan voorheen, gelijker is dan alle anderen. Het probleem is zeker niet de vervalste voorverkiezingen die Russiagate verzonnen had om af te leiden. En op geen enkele manier is het probleem de 85 buitenlandse verkiezingen, als we alleen die tellen mee weet van en kan lijst, waar de Amerikaanse regering zich mee heeft bemoeid. Het probleem is Rusland. En niets verkoopt wapens zoals Rusland, hoewel China een inhaalslag maakt.
Het vreemdste aan de democratietop is dat er geen democratie in zicht was. Ik bedoel, zelfs niet onder voorwendsel of formaliteit. Het Amerikaanse publiek stemt nergens over, zelfs niet over de vraag of er topconferenties over democratie moeten worden gehouden. In de jaren dertig gaf het Ludlow-amendement ons bijna het recht om te stemmen over de vraag of er een oorlog zou kunnen worden begonnen, maar het ministerie van Buitenlandse Zaken heeft die inspanning resoluut stopgezet, en er is nooit meer op teruggekomen.
De Amerikaanse regering is niet alleen een systeem van gekozen vertegenwoordiging in plaats van een democratie, en een zeer corrupt systeem dat er fundamenteel niet in slaagt te vertegenwoordigen, maar wordt ook gedreven door een antidemocratische cultuur waarin politici routinematig tegen het publiek opscheppen over het negeren van opiniepeilingen. en worden daarvoor geprezen. Wanneer sheriffs of rechters zich misdragen, is de voornaamste kritiek meestal dat zij gekozen zijn. Een hervorming die populairder is dan schoon geld of eerlijke media is het antidemocratisch opleggen van termijnen. Politiek is zo’n vies woord in de Verenigde Staten dat ik vorige week een e-mail ontving van een activistische groepering die een van de twee Amerikaanse politieke partijen beschuldigde van ‘het politiseren van verkiezingen’. (Het bleek dat ze verschillende vormen van onderdrukking van kiezers in gedachten hadden, die maar al te vaak voorkomen in het baken van de democratie in de wereld, waar de winnaar van elke verkiezing “geen van beide” is en de populairste partij “geen van beide.”)
Niet alleen was er geen nationale democratie in zicht. Er gebeurde ook niets democratisch op de top. De zorgvuldig uitgekozen bende ambtenaren stemde niet en bereikte nergens overeenstemming over. De deelname aan het bestuur die je zelfs op een evenement van de Occupy-beweging kon vinden, was nergens te bekennen. En er waren ook geen bedrijfsjournalisten die tegen hen schreeuwden: “WAT IS JE ENIGE EIS? WAT IS UW ENIGE EIS?” Ze hadden verschillende volkomen vage en hypocriete doelen op de website – uiteraard geproduceerd zonder dat er ook maar een greintje democratie werd toegepast of dat daarbij ook maar één tiran werd geschaad.
Beter dan een democratietop zou het instellen van het stemrecht zijn geweest, het publiekelijk financieren van verkiezingscampagnes, het beëindigen van gerrymandering, het beëindigen van de filibuster, het beëindigen van de Senaat, het publiekelijk tellen van de papieren stembiljetten in stembureaus, het creëren van de middelen voor burgerinitiatieven om het openbaar beleid te bepalen, het criminaliseren van omkoping, het verbieden dat overheidsfunctionarissen profiteren van hun publieke acties, het beëindigen van de verkoop of het schenken van wapens aan buitenlandse regeringen, het sluiten van buitenlandse militaire bases, het vervijfvoudigen van de feitelijke buitenlandse hulp en het geven van prioriteit aan steun aan gezagsgetrouwe regeringen, het niet langer de leidende macht zijn op het gebied van de menselijke verdragen over mensenrechten en ontwapening, toetreding tot het Internationaal Strafhof, afschaffing van het vetorecht in de VN-Veiligheidsraad, afschaffing van de VN-Veiligheidsraad ten gunste van de Algemene Vergadering, naleving van het verdrag over de non-proliferatie van kernwapens, toetreding tot het verdrag over het verbod op kernwapens kernwapens, het beëindigen van wetteloze immorele en dodelijke sancties tegen enkele tientallen landen, het investeren in een programma voor de omschakeling op vreedzame en groene energie, het verbieden van de consumptie van fossiele brandstoffen, het verbieden van ontbossing, het verbieden van het houden of slachten van vee, het verbieden van het doden van menselijke gevangenen, die massale opsluiting verbieden, en – nou ja – je zou de hele nacht kunnen doorgaan, terwijl het simpele antwoord is dat alles, zelfs een warme emmer met spuug, beter zou zijn geweest dan een democratietop.
Laten we hopen dat dit de laatste is, en laten we durven hopen dat de afgelopen Pearl Harbor Day ook de laatste is. De Amerikaanse regering plande, bereidde zich voor en provoceerde jarenlang een oorlog met Japan, en was in veel opzichten al in oorlog, wachtend tot Japan het eerste schot zou lossen, toen Japan de Filippijnen en Pearl Harbor aanviel. Wat verloren gaat in de vraag wie precies wat wanneer wist in de dagen vóór die aanvallen, en welke combinatie van incompetentie en cynisme ze mogelijk maakte, is het feit dat er onmiskenbaar grote stappen in de richting van oorlog waren gezet, maar geen enkele in de richting van vrede. .
De Aziatische spil van het Obama-Trump-Biden-tijdperk had een precedent in de jaren voorafgaand aan de Tweede Wereldoorlog, toen de Verenigde Staten en Japan hun militaire aanwezigheid in de Stille Oceaan opbouwden. De Verenigde Staten hielpen China in de oorlog tegen Japan en blokkeerden Japan om het van kritieke hulpbronnen te beroven voorafgaand aan de Japanse aanval op Amerikaanse troepen en keizerlijke gebieden. Het militarisme van de Verenigde Staten bevrijdt Japan niet van de verantwoordelijkheid voor zijn eigen militarisme, of omgekeerd, maar de mythe van de onschuldige omstander die schokkend uit het niets wordt aangevallen, is niet reëler dan de mythe van de oorlog om de joden te redden. De Amerikaanse oorlogsplannen en waarschuwingen voor de Japanse aanval werden voorafgaand aan de aanval gepubliceerd in Amerikaanse en Hawaiiaanse kranten.
Op 6 december 1941 had geen enkele peiling de publieke steun van de meerderheid van de Amerikaanse bevolking gevonden voor deelname aan de oorlog. Maar Roosevelt had het ontwerp al ingesteld, de Nationale Garde geactiveerd, een enorme marine in twee oceanen opgericht, oude torpedobootjagers aan Engeland verhandeld in ruil voor de huur van zijn bases in het Caribisch gebied en Bermuda, vliegtuigen, trainers en piloten aan China geleverd, strenge sancties tegen Japan oplegde, het Amerikaanse leger informeerde dat er een oorlog met Japan begon, en in het geheim opdracht gaf tot het opstellen van een lijst van alle Japanse en Japans-Amerikaanse personen in de Verenigde Staten.
Het maakt uit dat mensen de sprong maken van ‘alle oorlogen op één na in de geschiedenis zijn verschrikkelijke kwade catastrofes geweest’ naar ‘alle oorlogen in de geschiedenis zijn verschrikkelijke kwade catastrofes geweest’, en het afwijzen van schandalige Pearl Harbor-propaganda is nodig om dat te laten gebeuren.
