Amerikaans imperialisme is het grootste gevaar voor de wereldvrede

Door Raoul Hedebouw, lid van het Belgische parlement, World BEYOND War, Juli 15, 2021
Vertaald naar het Engels door Gar Smith

Dus wat we vandaag voor ons hebben, collega's, is een resolutie waarin wordt gevraagd om het herstel van de trans-Atlantische betrekkingen na de Amerikaanse verkiezingen. De vraag is dus: is het in het belang van België om vandaag aansluiting te vinden bij de Verenigde Staten van Amerika?

Collega's, ik zal vandaag proberen u uit te leggen waarom ik denk dat het een slecht idee is om dit strategische partnerschap met de politieke en economische macht te sluiten en dat zich de afgelopen eeuw zeer agressief heeft gedragen tegenover de naties van deze wereld.

Ik denk dat, voor de belangen van de werkende mensen in België, in Vlaanderen, Brussel en de Walen, en van de werkende mensen in Europa en in het Zuiden, deze strategische alliantie tussen de VS en Europa een slechte zaak is.

Ik denk dat Europa er geen enkel belang bij heeft om samen te werken met de VS als een van de gevaarlijkste wereldmachten. En dat wil ik u heel graag duidelijk maken, want vandaag zijn de economische spanningen in de wereld op een gevaarlijk niveau.

Waarom is dat zo? Want voor het eerst sinds 1945 staat een ultradominante economische macht zoals de Verenigde Staten op het punt economisch te worden ingehaald door andere machten, met name door China.

Hoe reageert een imperialistische macht wanneer ze wordt ingehaald? De ervaring van de vorige eeuw leert ons. Het reageert met oorlog, omdat het de functie van zijn militaire superioriteit is om economische conflicten met andere naties op te lossen.

De Verenigde Staten van Amerika hebben een lange traditie van militair ingrijpen in de binnenlandse aangelegenheden van andere landen. Ik herinner u eraan, collega's, dat het Handvest van de Verenigde Naties heel duidelijk is over dit onderwerp. Na 1945 werd een pact gesloten tussen de naties, die overeenkwamen: „Wij zullen ons niet mengen in de binnenlandse aangelegenheden van andere naties.” Op deze basis werd de Tweede Wereldoorlog beëindigd.

De geleerde les was dat geen enkel land, zelfs niet de grote mogendheden, het recht had om in te grijpen in de interne aangelegenheden van andere landen. Dat mocht niet meer want dat leidde tot de Tweede Wereldoorlog. En toch is het precies dit basisprincipe dat de Verenigde Staten van Amerika hebben verworpen.

Collega's, staat u mij toe de directe en indirecte militaire interventies van de Verenigde Staten van Amerika sinds 1945 op te sommen. De VS en het VS-imperialisme kwamen tussenbeide: in China in 1945-46, op Syrië in 1940, op Korea in 1950-53, op China in 1950-53, op Iran in 1953, op Guatemala in 1954, op Tibet tussen 1955 en 1970, in Indonesië in 1958, in de Varkensbaai in Cuba in 1959, in de Democratische Republiek Congo tussen 1960 en 1965, in de Dominicaanse Republiek in 1961, op Vietnam gedurende meer dan tien jaar van 1961 tot 1973, in Brazilië in 1964, in de Republiek Congo in 1964, opnieuw in Guatemala in 1964, op Laos van 1964 tot 1973, in de Dominicaanse Republiek 1965-66 in.

Ik ben nog niet klaar, beste collega's. Het Amerikaanse imperialisme kwam ook tussenbeide Peru in 1965, op Griekenland in 1967, op Guatemala opnieuw in 1967, in Cambodja in 1969, op Chili met het aftreden [omverwerping en dood] van kameraad [Salvador] Allende, gedwongen door de CIA in 1973, in Argentinië in 1976. Amerikaanse troepen waren binnen Angola van 1976 tot 1992.

De VS kwamen tussenbeide Turkije in 1980, op Polen in 1980, op El Salvador in 1981, op Nicaragua in 1981, op Cambodja in 1981-95, op Libanon, Grenada en Libië in 1986, op Iran in 1987. De Verenigde Staten van Amerika kwamen tussenbeide in Libië in 1989, de Filippijnen in 1989, op Panama in 1990, op Irak in 1991, op Somalië tussen 1992 en 1994. De Verenigde Staten van Amerika kwamen tussenbeide in Bosnië in 1995, opnieuw in Irak van 1992 tot 1996, in Soedan in 1998, op Afghanistan in 1998, op Joegoslavië in 1999, op Afghanistan in 2001.

De Verenigde Staten van Amerika kwamen opnieuw tussenbeide in Irak tussen 2002 en 2003, in Somalië in 2006-2007, op Iran tussen 2005 en vandaag, in Libië in 2011 en Venezuela in 2019.

Beste collega's, wat valt er nog te zeggen? Wat kunnen we zeggen over zo'n dominante macht in de wereld die in al deze landen heeft ingegrepen? Welk belang hebben wij, België, hebben wij, de naties van Europa, om ons strategisch aan te sluiten bij zo'n dominante macht?

Ik heb het hier ook over vrede: vrede in de wereld. Ik heb alle Amerikaanse militaire interventies doorstaan. Om die interventies te kunnen doen, hebben de Verenigde Staten van Amerika een van de grootste militaire budgetten ter wereld: $ 732 miljard per jaar aan investeringen in wapens en een leger. 732 miljard dollar. Het militaire budget van de VS alleen is groter dan dat van de volgende tien landen samen. De militaire begrotingen van China, India, Rusland, Saoedi-Arabië, Frankrijk, Duitsland, Groot-Brittannië, Japan, Zuid-Korea en Brazilië vertegenwoordigen samen minder militaire uitgaven dan die van de Verenigde Staten alleen. Dus ik vraag u: wie is een gevaar voor de wereldvrede?

De Verenigde Staten van Amerika: het imperialisme van Amerika, dat met zijn gigantische militaire budget ingrijpt waar het maar wil. Ik herinner u eraan, beste collega's, dat de interventie van de Verenigde Staten van Amerika in Irak en het embargo dat daarop volgde, het leven heeft gekost aan 1.5 miljoen Irakezen. Hoe kunnen we nog steeds een strategisch partnerschap hebben met een macht die verantwoordelijk is voor de dood van 1.5 miljoen Iraakse arbeiders en kinderen? Dat is de vraag.

Voor een fractie van die misdaden roepen we op tot sancties tegen andere machten in de wereld. We zouden schreeuwen: "Dit is schandalig." En toch, hier houden we ons stil, want het is de Verenigde Staten van Amerika. Omdat we het laten gebeuren.

We hebben het hier over multilateralisme, de noodzaak van multilateralisme in de wereld. Maar waar is het multilateralisme van de Verenigde Staten van Amerika? Waar is het multilateralisme?

De Verenigde Staten weigeren tal van verdragen en conventies te ondertekenen:

Het Statuut van Rome van het Internationaal Strafhof: niet ondertekend.

Het Verdrag inzake de Rechten van het Kind: Niet ondertekend door de Verenigde Staten.

Het Verdrag inzake het recht van de zee: niet ondertekend.

Het Verdrag tegen dwangarbeid: niet ondertekend door de Verenigde Staten.

Het Verdrag inzake de vrijheid van vereniging en de bescherming ervan: niet ondertekend.

Kyoto-protocol: niet ondertekend.

Alomvattend Testverbod Verdrag tegen kernwapentests: niet ondertekend.

Verdrag inzake het verbod op kernwapens: niet ondertekend.

Het Verdrag voor de bescherming van arbeidsmigranten en hun gezinnen: niet ondertekend.

Het Verdrag tegen discriminatie in onderwijs en werk: niet ondertekend.

De Verenigde Staten van Amerika, onze grote bondgenoot, hebben eenvoudigweg niet al deze multilaterale verdragen ondertekend. Maar ze hebben tientallen keren ingegrepen in andere landen zonder enig mandaat, zelfs niet van de Verenigde Naties. Geen probleem.

Waarom, collega's, moeten we dan vasthouden aan dit strategische partnerschap?

Noch onze eigen mensen, noch de mensen van het Zuiden hebben enig belang bij dit strategische partnerschap. Dus mensen zeggen tegen mij: “Ja, maar de VS en Europa delen normen en waarden.”

De huidige resolutie begint eigenlijk met het noemen van onze gedeelde normen en waarden. Wat zijn deze normen en waarden die we delen met de Verenigde Staten van Amerika? Waar zijn die gedeelde waarden? In Guantánamo? Marteling officieel gemaakt in een detentiecentrum als Guantanamo, is dat een waarde die we delen? Op het eiland Cuba bovendien, in weerwil van de Cubaanse territoriale soevereiniteit. Kun je je voorstellen? Deze Guantanamo-gevangenis staat op het eiland Cuba, terwijl Cuba er niets over te zeggen heeft.

[Kamervoorzitter]: Mevrouw Jadin wil het woord voeren, meneer Hedebouw.

[Dhr. Hedebouw]: Met veel plezier, mevrouw de president.

[Kattrin Jadin, heer]: Ik voel dat mijn communistische collega zichzelf letterlijk woedend maakt. Ik had liever gezien dat u had deelgenomen aan de debatten in commissie en dat u had gehoord - ik had ook liever gezien dat u naar mijn interventie had geluisterd om te begrijpen dat er niet slechts één kant aan de medaille is, maar meerdere. Samenwerking heeft niet slechts één kant. Er zijn meerdere.

Net zoals we dat elders met andere landen doen. Als we geweld veroordelen, als we de schending van grondrechten veroordelen, zeggen we dat ook. Dat is het domein van de diplomatie.

[Dhr. Hedebouw]: Ik wilde alleen maar vragen, als u zoveel kritiek heeft op de Verenigde Staten, waarom heeft dit parlement dan nooit één sanctie tegen de Verenigde Staten genomen?

[Stilte. Geen antwoord]

[Dhr. Hedebouw]: Voor degenen die deze video bekijken, je kunt op dit moment een speld horen vallen in deze kamer.

[Dhr. Hedebouw]: En dat is het probleem: ondanks de bombardementen, ondanks de 1.5 miljoen Iraakse doden, ondanks de niet-erkenning van alles wat er in Palestina is gebeurd en het in de steek laten van de Palestijnen door Joe Biden, zal Europa nooit de helft van een sanctie tegen de Verenigde Staten van Amerika. Voor alle andere naties van de wereld is dat echter geen probleem: geen probleem. Boem, boem, boem, we leggen sancties op!

Dat is het probleem: de dubbele moraal. En uw resolutie heeft het over strategisch partnerschap. Ik noemde de gedeelde waarden die het beweert. De Verenigde Staten van Amerika sluiten 2.2 miljoen Amerikanen op in hun gevangenissen. 2.2 miljoen Amerikanen zitten in de gevangenis. Is dat een gedeelde waarde? 4.5% van de mensheid is Amerikaans, maar 22% van de wereldbevolking in gevangenissen bevindt zich in de Verenigde Staten van Amerika. Is dat de gedeelde norm die we delen met de Verenigde Staten van Amerika?

Kernenergie, kernwapens: de regering-Biden kondigt de vervanging aan van het hele Amerikaanse kernarsenaal voor een bedrag van 1.7 miljard dollar. Waar is het gevaar voor de wereld?

Interstatelijke betrekkingen. Laat me het hebben over de betrekkingen tussen staten. Drie weken, nee, vijf of zes weken geleden had iedereen het hier over hacken. Er was geen bewijs, maar ze zeiden dat het China was. De Chinezen hadden het Belgische parlement gehackt. Iedereen had het erover, het was een groot schandaal!

Maar wat doen de Verenigde Staten van Amerika? De Verenigde Staten van Amerika, heel eenvoudig, ze afluisteren officieel de telefoons van onze premier af. Mevrouw Merkel, al die gesprekken via Denemarken, de Amerikaanse National Security Agency luistert naar al onze premiers. Hoe reageert Europa? Dat doet het niet.

"Sorry, we zullen de volgende keer proberen niet te snel te praten aan de telefoon, zodat je onze gesprekken beter kunt begrijpen."

Edward Snowden vertelt ons dat de Verenigde Staten van Amerika, via het Prism-programma, al onze Europese e-mailcommunicatie filteren. Al onze e-mails, degene die je hier naar elkaar stuurt, ze gaan door de Verenigde Staten, ze komen terug, ze zijn "gefilterd". En we zeggen niets. Waarom zeggen we niets? Omdat het de Verenigde Staten van Amerika is!

Waarom deze dubbele standaard? Waarom laten we deze problemen gewoon voorbij gaan?

Dus, beste collega's, ik denk - en ik eindig met dit punt - dat we ons op een belangrijk historisch kruispunt bevinden, dat een groot gevaar voor de wereld vormt en ik ga terug naar enkele marxistische denkers, die mij inderdaad na aan het hart liggen . Omdat ik vind dat de analyse die ze aan het begin van de 20^th eeuw lijken relevant. En ik vind dat wat een man als Lenin zei over imperialisme interessant was. Hij had het over de fusie tussen bankkapitaal en industrieel kapitaal en hoe dit financierskapitaal dat in de jaren 20 was ontstaan^th eeuw heeft een hegemonische macht en intentie in de wereld.

Ik denk dat dit een belangrijk element is in de evolutie van onze geschiedenis. We hebben nog nooit zo'n concentratie van kapitalistische en industriële macht gekend als vandaag in de wereld. Van de 100 grootste bedrijven ter wereld zijn er 51 Amerikaans.

Ze concentreren miljoenen arbeiders, miljoenen dollars, miljarden dollars. Ze zijn machtiger dan staten. Deze bedrijven exporteren hun kapitaal. Ze hebben een gewapende macht nodig om markten die hun toegang weigeren te onderwerpen.

Dit is wat er de afgelopen 50 jaar is gebeurd. Gezien de wereldwijde economische crisis, en de spanningen tussen de grote mogendheden, denk ik dat het strategisch belang van Europa en van België ligt in het bereiken van alle machten van de wereld.

De Verenigde Staten van Amerika zullen ons in een oorlog leiden - eerst een 'koude oorlog' en daarna een 'hete oorlog'.

Op de laatste NAVO-top – ik heb het hier over feiten in plaats van theorie – vroeg Joe Biden ons, België, om hem te volgen in deze Koude Oorlog tegen China door China tot systemische rivaal uit te roepen. Nou, daar ben ik het niet mee eens. Ik ben het er niet mee eens. Ik denk dat het in ons belang zou zijn - en ik heb de debatten van de grote partijen gehoord, mevrouw Jadin, u hebt gelijk - we hebben er alle belang bij om alle naties van de wereld te bereiken.

Wat heeft de NAVO met China te maken? De NAVO is een Noord-Atlantische alliantie. Sinds wanneer grenst China aan de Atlantische Oceaan? Eerlijk gezegd dacht ik altijd dat de NAVO een trans-Atlantische coalitie was, dat de NAVO helemaal over de Atlantische Oceaan ging, weet je. En nu, met Biden in functie, ontdek ik dat China aan de Atlantische Oceaan ligt! Het is niet te geloven.

En dus stuurt Frankrijk – en ik hoop dat België niet zal volgen – Franse militaire schepen om deel te nemen aan een Amerikaanse operatie in de Chinese Zee. Wat doet Europa in godsnaam in de Chinese Zee? Kun je je voorstellen dat China zijn vliegdekschepen voor de Noordzeekust paradeert? Wat doen we daar? Wat is deze Nieuwe Wereldorde die ze nu willen creëren?

Het oorlogsgevaar is dus groot. Waarom is dat?

Omdat er een economische crisis is. Een supermacht als de Verenigde Staten van Amerika zal zijn wereldhegemonie niet vrijwillig opgeven.

Ik vraag Europa vandaag, ik vraag België, om niet het spel van de Verenigde Staten van Amerika te spelen. In dat opzicht is dit strategische partnerschap, zoals hier vandaag wordt voorgesteld, geen goede zaak voor de volkeren van de wereld. Dat is ook een van de redenen waarom de vredesbeweging weer actiever wordt. Het is een van de redenen waarom in de Verenigde Staten en in Europa een beweging tegen die Koude Oorlog begint te ontstaan. Als iemand als Noam Chomsky zegt dat we er beter aan doen eerst ons eigen huis op orde te brengen voordat we naar alle andere plekken in de wereld wijzen waar we willen ingrijpen, denk ik dat hij gelijk heeft.

Als ze oproepen tot een mobilisatie tegen de Koude Oorlog, hebben ze gelijk, dit Amerikaanse progressieve links.

Dus, beste collega's, het zal u niet verbazen dat de tekst die ons vandaag is voorgelegd, op zijn zachtst gezegd, ons niet enthousiasmeert bij de Arbeiderspartij van België (PTB-PVDA). Ik hoop dat we de debatten de komende maanden kunnen voortzetten, want deze vraag is de cruciale vraag voor de komende vijf, tien jaar, of de economische crisis, zoals in 1914-18, zoals in 1940-45, tot oorlog zal leiden – en het is duidelijk dat de Verenigde Staten van Amerika zich daarop voorbereiden - of een vreedzaam resultaat hebben.

In dit nummer hebben wij, als PTB-PVDA, als anti-imperialistische partij, onze kant gekozen. We kiezen de kant van de volkeren van de wereld die vandaag de dag lijden onder de heerschappij van Amerikaanse en Europese multinationals. We kiezen de kant van de mobilisatie van de mensen van de wereld voor vrede. Want in oorlog is er maar één macht die profiteert, en dat is de macht van het bedrijfsleven, de wapenproducenten en -handelaars. Het zijn de Lockheed-Martins en andere bekende wapenhandelaren die geld zullen verdienen door vandaag de dag steeds meer wapens aan de Amerikaanse imperialistische macht te verkopen.

Wij zullen dus tegen deze tekst stemmen, beste collega's. We zullen tegen alle initiatieven stemmen om toe te treden, om Europa volledig te verbinden met de Verenigde Staten van Amerika en we hopen dat Europa een rol van vrede kan spelen en niet de rol van het verdedigen van zijn eigen geostrategische belangen op basis van economisch gewin.

We willen niet rijden voor de Philips. We willen niet rijden voor de Amerikaanse multinationals, voor de Volvo's, de Renaults enzovoort. Wat we willen is rijden voor de mensen van de wereld, want de arbeiders en deze imperialistische oorlogen zijn niet in het belang van de arbeiders. Het belang van de arbeiders is vrede en sociale vooruitgang.