Van TomDispatch, Juni 13, 2019
Het is bijna 18 jaar geleden “oneindig” oorlog, bloedbad, de massa verplaatsing of volkeren vernietiging van steden... je kent het verhaal. Dat doen we allemaal... een beetje... maar meestal is het een verhaal zonder aan hen. Je hoort het zelden hun stemmen. Ze worden in onze wereld zelden behandeld. Ik denk aan de Afghanen, Irakezen, Syriërs, Jemenieten, Somaliërs, Libiërs, enzovoort, die de dupe zijn geworden van onze nooit eindigende oorlogen. Ja, zo nu en dan is er een opvallend stuk in de Amerikaanse media, zoals onlangs in een gezamenlijk onderzoek door het bureau voor onderzoeksjournalistiek en New York Times van de slachting van een moeder en haar zeven kinderen (de jongste was vier jaar oud) in een Afghaans dorp veroorzaakt door een Amerikaanse JDAM-raket (en aanvankelijk ontkend door het Amerikaanse leger). Het was er een van stijgend aantal van Amerikaanse luchtaanvallen in dat land. In elk van die stukken hoor je de gekwelde stem van de echtgenoot, Masih Ur-Rahman Mubarez, die er niet was toen de bom toesloeg en zo leefde om gerechtigheid voor zijn gezin te zoeken. ("We hebben een gezegde: zwijgen tegen onrecht is een misdaad, daarom zal ik mijn stem over de hele wereld verspreiden. Ik zal met iedereen praten, overal. Ik zal niet zwijgen. Maar dit is Afghanistan. Als iemand ons hoort of niet, zullen we nog steeds onze stem verheffen. ")
Over het algemeen gesproken is de tijd die wij Amerikanen besteden aan de levens van degenen in landen die we in deze eeuw zo hebben kunnen veranderen in wanhopig mislukte of falende staten, inderdaad klein. Ik denk vaak aan een onderwerp dat TomDispatch heeft bedekt bijna alleen in deze jaren: de manier waarop de Amerikaanse luchtmacht tussen 2001 en 2013 huwelijksfeesten wegvaagde in drie landen in het Grotere Midden-Oosten: Afghanistan, Irak en Jemen. (Met behulp van Amerikaanse vliegtuigen en wapens hebben de Saoedi's voortgezet dergelijke grimmige slachtingen in de afgelopen jaren in Jemen.)
U herinnert zich waarschijnlijk niet dat er ook maar één huwelijksfeest is weggevaagd door een Amerikaanse luchtaanval - het werkelijke aantal was dat tenminste acht - en ik neem het je niet kwalijk, want ze kregen hier niet veel aandacht. Een uitzondering: de tabloid van Murdoch, de New York Post, op de voorpagina van een drone-aanval op een karavaan voertuigen op weg naar een bruiloft in Jemen in 2013 met de kop "Bride and Boom!"
Ik stel me altijd voor wat er zou gebeuren als een door Al-Qaeda of ISIS geïnspireerde zelfmoordterrorist hier een Amerikaanse bruiloft zou plegen en de bruid of bruidegom, gasten en zelfs muzikanten zou doden (zoals de toenmalige generaal-majoor van de marine James Mattis's krachten deed in Irak in 2004). U kent het antwoord: er zouden dagen van verontwaardigde 24/7 media-aandacht zijn, inclusief interviews met huilende overlevenden, allerlei soorten achtergrondverhalen, gedenktekens, ceremonies, enzovoort. Maar als wij het zijn die de vernietigers zijn, niet de vernietigden, gaat het nieuws in een flits voorbij (of helemaal niet), en het leven (hier) gaat door, en daarom TomDispatch regelmatig De post van Laura Gottesdiener vandaag is naar mijn mening zo speciaal. Ze doet precies wat de rest van onze media zo zelden doet: de onbemiddelde stemmen van twee jonge Iraakse vredesactivisten - wist je zelfs dat er jonge Iraakse vredesactivisten waren? - het bespreken van levens die diep zijn getroffen door de Amerikaanse invasie en bezetting van hun land in 2003. Tom
Twee Iraakse vredesactivisten confronteren een Trumpian World
Terwijl de Trump-regering de oorlog weegt, bereiden Irakezen een carnaval voor vrede voor
By Laura GottesdienerEr gaat tegenwoordig een duistere grap rond in Bagdad. Noof Assi, een 30-jarige Iraakse vredesactivist en humanitair werker, vertelde het me telefonisch. Ons gesprek vindt eind mei plaats, net nadat de regering-Trump heeft aangekondigd dat ze 1,500 extra Amerikaanse troepen aan haar garnizoenen in het Midden-Oosten zal toevoegen.
"Iran wil vechten om de Verenigde Staten en Saoedi-Arabië uit Irak te krijgen", begon ze. "En de Verenigde Staten willen vechten om Iran uit Irak te krijgen." Ze pauzeerde dramatisch. "Dus wat als wij Irakezen Irak gewoon verlaten zodat ze hier in hun eentje kunnen vechten?"
Assi behoort tot een generatie jonge Irakezen die het grootste deel van hun leven hebben geleefd, eerst onder de Amerikaanse bezetting van hun land en vervolgens door het rampzalige geweld dat het ontketende, inclusief de opkomst van ISIS, en die nu argwanend kijken naar het wapengekletter van Washington richting Teheran. Ze waren zich er maar al te goed van bewust dat, mocht er een conflict uitbreken, de Irakezen vrijwel zeker opnieuw midden in het verwoestende conflict terecht zullen komen.
In februari wekte president Trump woede op door te beweren dat de Verenigde Staten hun militaire aanwezigheid zouden behouden – 5,200 troepen – en de vliegbasis al-Asad in Irak om “kijk Iran.” In mei komt het State Department dan opeens besteld alle niet-dringende overheidsmedewerkers om Irak te verlaten, daarbij verwijzend naar vage informatie over bedreigingen van "Iraanse activiteit". (Deze zogenaamde intelligentie was prompt tegengesproken door de Britse plaatsvervangend commandant van de door de VS geleide coalitie die tegen ISIS vecht, die beweerde dat "er geen verhoogde dreiging is geweest van door Iran gesteunde troepen in Irak en Syrië.") Een paar dagen later, een raket landde ongevaarlijk in de zwaar versterkte Groene Zone van Bagdad, waar de Amerikaanse ambassade is gevestigd. De Iraakse premier Adel Abdul Mahdi kondigde toen aan dat hij delegaties naar Washington en Teheran zou sturen om te proberen “spanningen stoppen”, terwijl duizenden gewone Irakezen rally in Bagdad om te protesteren tegen de mogelijkheid dat hun land opnieuw in een conflict terechtkomt.
Een groot deel van de berichtgeving in de Amerikaanse media over de toenemende spanningen tussen de VS en Iran in deze weken, vol met "informatie" gelekt door niet bij naam genoemde Trump-regeringsfunctionarissen, vertoont een opvallende gelijkenis met de aanloop naar de Amerikaanse invasie van Irak in 2003. Als een recente Al Jazeera stuk - kopte "Beslaan de Amerikaanse media de oorlogstrommels tegen Iran?" — zet het botweg: “In 2003 was het Irak. In 2019 is dat Iran.”
Helaas is de Amerikaanse berichtgeving over Irak in de tussenliggende 16 jaar niet veel verbeterd. Zeker, de Irakezen zelf zijn grotendeels vermist. Wanneer hoort het Amerikaanse publiek bijvoorbeeld hoe vrouwelijke studenten in Mosul, de op een na grootste stad van Irak, in 2017 zwaar werden gebombardeerd en teruggenomen van ISIS, hebben georganiseerd om de planken van de eens beroemde bibliotheek aan de Universiteit van Mosul, die ISIS-militanten in brand hebben gestoken tijdens hun bezetting van de stad, opnieuw te bevoorraden; of hoe boekverkopers en uitgevers zijn heroplevendBagdads wereldberoemde boekenmarkt in Mutanabbi Street, verwoest door een verwoestende autobom in 2007; of hoe, elk jaar in september, tienduizenden van de jongeren verzamelt zich nu in heel Irak om Vredesdag te vieren – een carnaval dat acht jaar geleden in Bagdad begon als het geesteskind van Noof Assi en haar collega Zain Mohammed, een 31-jarige vredesactivist die ook de eigenaar is van een restaurant en speelruimte?
Met andere woorden, zelden krijgt het Amerikaanse publiek een glimp van Irak waardoor oorlog daar minder onvermijdelijk lijkt.
Assi en Mohammed zijn niet alleen gewend aan zo'n scheve weergave van hun land in ons land, maar ook aan het feit dat Irakezen zoals zij vermist worden in het Amerikaanse bewustzijn. Ze blijven zelfs verbaasd dat Amerikanen zoveel vernietiging en pijn hebben kunnen veroorzaken in een land waar ze nog steeds zo weinig vanaf weten.
“Jaren geleden ging ik voor een uitwisselingsprogramma naar de Verenigde Staten en ontdekte dat mensen niets van ons wisten. Iemand vroeg me of ik een kameel gebruikte als transportmiddel,' vertelde Assi me. “Dus keerde ik terug naar Irak en ik dacht: verdomme! We moeten de wereld over ons vertellen.”
Eind mei sprak ik met Assi en Mohammed afzonderlijk per telefoon in het Engels over de toenemende dreiging van een nieuwe Amerikaanse oorlog in het Midden-Oosten en hun collectieve twee decennia van vredeswerk gericht op het ongedaan maken van het geweld van de laatste twee Amerikaanse oorlogen in hun land. Hieronder heb ik de interviews van deze twee vrienden bewerkt en samengevoegd zodat Amerikanen een paar stemmen uit Irak kunnen horen die het verhaal vertellen van hun leven en hun inzet voor vrede in de jaren na de invasie van hun land in 2003.
Laura Gottesdiener:Wat inspireerde u om vredeswerk te gaan doen?
Zain Mohammed:Eind 2006, op 6 december, executeerde al-Qaida-[in-Irak, de voorloper van ISIS] mijn vader. We zijn een klein gezin: ik en mijn moeder en twee zussen. Mijn kansen waren beperkt tot twee opties. Ik was 19 jaar oud. Ik was net klaar met de middelbare school. Dus de beslissing was: ik moest emigreren of ik moest deel gaan uitmaken van het systeem van milities en wraak nemen. Dat was de levensstijl in Bagdad in die tijd. We emigreerden naar Damascus [Syrië]. Toen plotseling, na ongeveer zes maanden, toen ons papierwerk bijna klaar was om naar Canada te emigreren, zei ik tegen mijn moeder: 'Ik wil terug naar Bagdad. Ik wil niet weglopen.”
Eind 2007 ging ik terug naar Bagdad. Er was een grote autobomaanslag in Karrada, het deel van de stad waar ik vroeger woonde. Mijn vrienden en ik besloten iets te doen om onze vrienden te vertellen dat we moeten samenwerken om vrede te bevorderen. Dus op 21 december, op Internationale Dag van de Vrede, hielden we een klein evenement op dezelfde plek als de explosie. In 2009 kreeg ik een beurs van de American University in Sulaymaniyah voor een workshop over vrede en keken we een film over Peace Day. Aan het einde van de film waren er flitsen van vele scènes van over de hele wereld en heel even was er ons evenement in Karrada. Deze film was geweldig voor mij. Het was een bericht. Ik ging terug naar Bagdad en sprak met een van mijn vrienden wiens vader was vermoord. Ik vertelde hem dat het systematisch is: als hij sjiiet is, zal hij worden gerekruteerd door een sjiitische militie om wraak te nemen; als hij soennitisch is, wordt hij gerekruteerd door een soennitische militie of al-Qaeda om wraak te nemen. Ik zei hem: we moeten een derde optie creëren. Met een derde optie bedoelde ik elke optie behalve vechten of emigreren.
Ik sprak met Noof en zij zei dat we jongeren moesten verzamelen en een bijeenkomst moesten organiseren. "Maar wat heeft het voor zin?" Ik vroeg haar. Alles wat we hadden was dit idee van een derde optie. Ze zei: "We moeten de jeugd verzamelen en vergaderen om te beslissen wat we gaan doen."
Noof Assi: Toen Bagdad voor het eerst werd gebouwd, heette het de Stad van de Vrede. Toen we voor het eerst met mensen begonnen te praten, lachte iedereen ons uit. Een City of Peace-viering in Bagdad? Het zal nooit gebeuren, zeiden ze. Op dat moment waren er geen evenementen, er gebeurde niets in de openbare parken.
Zain:Iedereen zei: je bent gek, we zijn nog steeds in oorlog…
Neef:We hadden geen geld, dus besloten we om kaarsen aan te steken, op straat te gaan staan en de mensen te vertellen dat Bagdad de Stad van de Vrede wordt genoemd. Maar toen groeiden we uit tot een groep van ongeveer 50 mensen, dus creëerden we een klein festival. We hadden nul budget. We waren kantoorbenodigdheden aan het stelen van ons kantoor en gebruikten daar de printer.
Toen dachten we: oké, we hebben een punt gemaakt, maar ik denk niet dat mensen willen doorgaan. Maar de jeugd kwam bij ons terug en zei: “We hebben ervan genoten. Laten we het nog eens doen."
Laura:Hoe is het festival sindsdien gegroeid?
Neef:Het eerste jaar kwamen er ongeveer 500 mensen en de meesten van hen waren onze families of familieleden. Nu bezoeken 20,000 mensen het festival. Maar ons idee gaat niet alleen over het festival, het gaat over de wereld die we creëren door middel van het festival. We doen letterlijk alles vanaf nul. Zelfs de versieringen: er is een team dat de versieringen met de hand maakt.
Zain: In 2014 voelden we de eerste resultaten toen ISIS en deze shit opnieuw gebeurde, maar deze keer begonnen veel groepen op maatschappelijk niveau samen te werken en geld en kleding in te zamelen voor intern ontheemden. Iedereen was samen aan het werk. Het voelde als een licht.
Neef:Nu vindt het festival plaats in Basra, Samawah, Diwaniyah en Bagdad. En we hopen uit te breiden naar Najaf en Sulaymaniya. De afgelopen twee jaar hebben we gewerkt aan de oprichting van het eerste jongerencentrum in Bagdad, het IQ Peace Center, waar verschillende clubs zijn gevestigd: een jazzclub, een schaakclub, een huisdierenclub, een schrijfclub. We hadden een vrouwen- en meisjesclub om hun problemen in de stad te bespreken.
Zain:We hadden veel financiële uitdagingen omdat we een jeugdbeweging waren. We waren geen geregistreerde ngo [niet-gouvernementele organisatie] en we wilden niet werken als een gewone ngo.
Laura:Hoe zit het met andere vredesinspanningen in de stad?
Neef:In de afgelopen jaren zien we veel verschillende bewegingen rond Bagdad. Na vele jaren alleen gewapende acteurs, oorlogen en soldaten te hebben gezien, wilden jongeren een ander beeld van de stad opbouwen. Dus nu hebben we veel bewegingen rond onderwijs, gezondheid, amusement, sport, marathons, boekenclubs. Er is een beweging genaamd "I'm Iraqi, I Can Read." Het is het grootste festival voor boeken. Boeken ruilen of meenemen is voor iedereen gratis en ze halen auteurs en schrijvers binnen om de boeken te signeren.
Laura:Dit is niet bepaald het beeld dat veel Amerikanen, vermoed ik, voor ogen hebben als ze aan Bagdad denken.
Neef: Op een dag verveelden Zain en ik ons op kantoor, dus begonnen we verschillende afbeeldingen te Googlen. We zeiden: "Laten we Irak googelen." En het waren allemaal foto's van de oorlog. We hebben Bagdad gegoogeld: hetzelfde. Toen googelden we iets - het is beroemd over de hele wereld - de Leeuw van Babylon [een oud beeld], en wat we vonden was een foto van een Russische tank die Irak ontwikkelde tijdens het regime van Saddam [Hussein] en die ze de Leeuw van Babylon noemden.
Ik ben Irakees en ik ben Mesopotamisch met zo'n lange geschiedenis. We zijn opgegroeid in een stad die oud is en waar elke plaats, elke straat die je passeert een geschiedenis heeft, maar de internationale media praten niet over wat er in die straten gebeurt. Ze concentreren zich op wat de politici zeggen en laten de rest achterwege. Ze geven niet het echte beeld van het land weer.
Laura:Ik wil u iets vragen over de toenemende spanningen tussen de Verenigde Staten en Iran, en hoe de mensen in Irak reageren. Ik weet dat je je eigen interne problemen hebt, dus wat Trump op een bepaalde dag tweet, is misschien niet het grootste nieuws voor jou...
Neef:Helaas is dat zo.
Vooral sinds 2003 zijn Irakezen niet meer degenen die ons land controleren. Zelfs de regering nu, we willen het niet, maar niemand heeft het ons ooit gevraagd. We betalen nog steeds met ons bloed terwijl Paul Bremer - ik las hier een artikel over een paar maanden geleden - nu skiles geeft en zijn eenvoudige leven leidt nadat hij ons land heeft verwoest. [In 2003 benoemde de regering-Bush Bremer tot hoofd van de Coalition Provisional Authority, die het bezette Irak bestuurde na de Amerikaanse invasie en verantwoordelijk was voor de rampzalige beslissing om het leger van de Iraakse autocraat Saddam Hoessein te ontbinden.]
Laura:Wat vindt u van het nieuws dat de VS van plan zijn 1,500 extra troepen naar het Midden-Oosten te sturen?
Zain: Als ze uiteindelijk naar Irak komen, waar we veel pro-Iraanse milities hebben, ben ik bang dat er een botsing kan plaatsvinden. Ik wil geen aanrijding. In een oorlog tussen de Verenigde Staten en Iran zullen misschien enkele soldaten worden gedood, maar ook veel Iraakse burgers, direct en indirect. Eerlijk gezegd, alles wat er sinds 2003 is gebeurd, is mij vreemd. Waarom vielen de Verenigde Staten Irak binnen? En toen zeiden ze dat ze weg wilden en nu willen ze terugkomen? Ik kan niet begrijpen wat de Verenigde Staten aan het doen zijn.
Neef:Trump is een zakenman, dus hij geeft om geld en hoe hij het gaat uitgeven. Hij gaat niets doen tenzij hij er zeker van is dat hij er iets voor terugkrijgt.
Laura:Dat doet me denken aan de manier waarop Trump de oplopende spanningen in de regio gebruikte om het Congres te omzeilen doorzetten een wapendeal van $ 8 miljard met Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten.
Neef:Precies. Ik bedoel, hij vroeg Irak om de Verenigde Staten terug te betalen voor de kosten van de Amerikaanse militaire bezetting in Irak! Kun je je voorstellen? Dus zo denkt hij.
Laura:Wat is uw boodschap aan de regering-Trump en aan het Amerikaanse publiek te midden van deze oplopende spanningen?
Zain:Voor de Amerikaanse regering zou ik zeggen dat je in elke oorlog, zelfs als je wint, iets verliest: geld, mensen, burgers, verhalen... We moeten de andere kant van oorlog zien. En ik weet zeker dat we kunnen doen wat we willen zonder oorlog. Voor het Amerikaanse publiek: ik denk dat het mijn boodschap is om tegen oorlog aan te dringen, zelfs tegen economische oorlog.
Neef:Voor de Amerikaanse regering zou ik zeggen: bemoei je met je eigen zaken. Laat de rest van de wereld met rust. Voor het Amerikaanse volk zou ik zeggen: het spijt me, ik weet hoe je je voelt in een land dat wordt geleid door Trump. Ik leefde onder het regime van Saddam. Ik herinner het me nog. Ik heb een collega, zij is Amerikaanse, en op de dag dat Trump de verkiezingen won, kwam ze huilend het kantoor binnen. En een Syriër en ik waren bij haar op kantoor en we vertelden haar: “We zijn daar eerder geweest. Je zal overleven."
Op 21 september zullen Noof Assi, Zain Mohammed en duizenden andere jonge Irakezen een park langs de rivier de Tigris verdringen om het achtste jaarlijkse Bagdad City of Peace Carnival te vieren. Ondertussen zullen we in de Verenigde Staten vrijwel zeker nog steeds leven onder de bijna dagelijkse oorlogsdreigingen van de Trump-regering (zo niet de oorlog zelf) met Iran, Venezuela, Noord-Korea en god weet waar nog meer. Een recente opiniepeiling van Reuters/Ipsos shows dat Amerikanen steeds vaker een nieuwe oorlog in het Midden-Oosten als onvermijdelijk beschouwen, waarbij meer dan de helft van de ondervraagden zegt dat het "zeer waarschijnlijk" of "enigszins waarschijnlijk" is dat hun land "binnen enkele jaren" oorlog zal voeren met Iran. Maar zoals Noof en Zain maar al te goed weten, is het altijd mogelijk om een andere optie te vinden...
Laura Gottesdiener, een TomDispatch regelmatig, is een freelance journalist en voormalig Democracy Now! producent momenteel gevestigd in Noord-Libanon.
