Door Joseph Essertier, coördinator, Japan voor a World BEYOND War, 17 december 2018
Op de Amerikaanse televisie, in Amerikaanse kranten en op Amerikaanse internetnieuwssites heerst deze week een bijna volmaakte stilte terwijl onze regering serieus begint te bouwen, op het eiland van een vreedzaam en democratie-liefhebbend volk in Japan, een ander militair baseren. Het koraal is eerder beschadigd, bijvoorbeeld toen ze er betonblokken op lieten vallen, maar nu pas zal het voorgoed worden gedood, aangezien ze het stortwerk doen en het samen met al zijn prachtige biodiversiteit begraven. Geen nieuwsberichten, geen foto's, geen interviews met Okinawa-intellectuelen of demonstranten of politici, zelfs niet met de nieuwe en interessante gouverneur van Okinawa, Denny Tamaki, die zei dat Okinawanen zich met "alle methoden" zullen verzetten (arayuru shudan).
Een andere dag, een andere basis. Hoezo. Geef de koekjes door. Welke oorlogsverheerlijkende film is er vanavond op de buis?
Alsof onze honderden bases die China, Rusland en Noord-Korea intimideerden niet genoeg waren. Alsof we onzeker zijn op ons continent omringd door Canada en Mexico, en twee uitgestrekte oceanen.
Bijna alle bases ter wereld - die in andermans landen - zijn van ons, maar wij willen nog een? Op dezelfde manier dat miljardairs meer jets nodig hebben? Echt?! Is dat waar we voor staan? Omdat we gaan het te bezitten. deze basis, zelfs als Japanners ervoor betalen. Wij zullen het te bezitten. de vernietiging en de escalatie van de spanning in Noordoost-Azië. Wij zullen het te bezitten. de haat die het oproept. Wij zullen het te bezitten. het beeld van de 'brute Amerikanen', die de Japanse regering onder druk zetten om te proberen een basis voor ons te bouwen op 'stevige basis van mayonaise. '
Dankzij onze regering hebben de Okinawanen de afgelopen decennia op een slagveld geleefd, sinds de Slag om Okinawa, toen een derde van hun mensen werd gedood en bijna alle overlevenden dakloos werden. Het is een volk dat keer op keer onrecht wordt aangedaan, voornamelijk door de Amerikaanse regering, met de steun van Tokio. Toch wordt de bevolking van de VS bijna niets over Okinawa verteld door hun leraren, hun regering of hun journalisten. Zoals Oost-Timor – wiens mensen tientallen jaren werden gemarteld met Amerikaanse wapens en financiële steun van de VS voordat ik zelfs maar van het land had gehoord.
Het is mogelijk om met een strak gezicht te beweren dat de Okinawanen in zekere zin "beschermd" zijn door onze bases if luisteraars zijn ervan overtuigd dat Noord-Korea ooit een bedreiging vormde voor de VS of dat de Koude Oorlog noodzakelijk was. Maar feit is dat ze onze “bescherming” niet meer willen. Verkrachtingen en moorden; het uitsterven van prachtige en fascinerende zeedieren zoals de doejong; jets en ongevalgevoelige vliegtuigen zoals de Ospreys die over hun scholen vliegen en een veilige leeromgeving onmogelijk maken; de dreiging van een nieuwe oorlog op hun land; giftige chemicaliën van bases die in hun rivieren stromen en hun lichaam vervuilen; een democratie dwarsbomende centrale regering in Tokio wiens arm door Washington is verdraaid om mee te doen aan het pesten; enz., enz. Dat is niet hun idee van veiligheid. Ze hebben een heel andere visie op waar hun land naartoe moet. Ongeveer 80% van de Okinawanen wil de nieuwe basis in Henoko, Okinawa, niet. En de meerderheid van de burgers van Japan wil het niet. (ANN News, 17 december 2018, “Henoko e no kichi isetsu kouji 55% ga hyuka sezu” [55% is niet in het voordeel van het verplaatsen van de Futenma-basis naar Henoko]).
Gelukkig letten er wat Japanners op. Op 14 december was er een levendig en cultureel interessant protest voor de officiële residentie van premier Shinzo Abe in Nagata-chō, Chiyoda-ku, Tokio tegen de stortwerkzaamheden die net zijn begonnen om het koraalrif in Henoko, grenzend aan “ Man Camp” (dat wil zeggen Camp Schwab. Daar werken alleen echte mannen. Ze laten die ongewapende, geweldloze locals en vrouwen zien wie de baas is).
Het lijkt net een ander straatnaambord, maar dit teken geeft aan dat dit een plek is waar de macht geconcentreerd is, zoals het Amerikaanse Witte Huis.
Altijd zwart en onheilspellend, de auto's van dikke kat VIP's stroomden de hele dag door vanaf de ingang van de residentie van de premier.
Er werd een komisch lied gezongen met teksten als "Shinzo Abe, Taro Aso, Abe en Aso are not human" (Abe Shinzo, Aso Taro, Abe to Aso hito de nashi); "Stop Abe, stop" (Abe yamero, Abe yamero")
Taro Aso is de rechterhand van premier Abe. Hij heeft gediend als vice-premier en minister van Financiën. Hij is een kaartdragend lid van de ultranationalistische club van Japan, aangezien hij familie is van Kishi Nobusuke (Abe's grootvader die ternauwernood ontsnapte aan executie als een "A-klasse" oorlogsmisdadiger); heeft banden met de keizerlijke familie door het huwelijk van zijn zus met de neef van de keizer; en is de erfgenaam van een mijnbouwfortuin dat gedeeltelijk is opgebouwd door uitbuiten Koreaanse dwangarbeiders tijdens de oorlog.
Het hoofdthema van het protest werd uitgedrukt door het rode opschrift op de witte achtergrond “Stop the Henoko Landfill” (Yamero! Henoko dosha tonyu).
Veel verschillende soorten demonstranten namen deel, waaronder feministen,
milieuactivisten,
groepen die Abe oproepen om af te treden,
advocatenorganisaties,
Christenen en natuurbeschermers,
activisten tegen kernenergie,
en arbeidsactivisten, en degenen die zich de slachtoffers van de ramp in Fukushima Dai'ichi herinneren, net zoals ze zich de slachtoffers herinneren van de verwoesting van het thuisland van de Okinawanen.
Een foto van ondergetekende is zo vriendelijk gemaakt om samen met een Japanse vrouwenrechtengroep te werken aan de bescherming van de rechten van vrouwen, inclusief de Koreaanse vrouwen die tientallen jaren geleden werden gekwetst door kolonialistisch, patriarchaal, seksueel geweld.
De borden waren gewaagd, interessant en origineel, zoals:
“Dood de harten van Okinawa niet”
Een handgemaakte "No Base Henoko" spandoek in het Engels door een groep dames die vonden dat ze iets moesten doen, dat ze achter Okinawa moesten staan.
Een kleurrijke poster 'Red onze zee'
“Begraaf Henoko niet”
“Geen pasaran”
Een schattig roze model van een doejong, de zeer bedreigde diersoort, waarvan twee leden vermist zijn sinds een paar weken geleden, toen de voorbereidingen voor het storten begonnen. De dieren werden waarschijnlijk afgeschrikt door het lawaai. Dit zijn gevoelige wezens, niet minder dan dolfijnen gevoelig zijn.
Het 9 uur durende protest op een vrijdag begon om 9 uur en eindigde om 00 uur. Hier is een fragment van de vroege ochtend:
En hier is er een van de avond, toen de temperatuur snel daalde en het hard waaide:
De muziek was onderhoudend en eclectisch. Er waren prachtige Okinawaanse liedjes.
Een lied over iemands woonplaats in de zomer.
Een bluesachtig nummer met teksten uit een Okinawaans dialect en Engels, zoals 'wake up, no way, no war, no cry'.
De gezangen waren hartstochtelijk.
Sommige toespraken waren boos en rechtschapen. De geschiedenis zal deze demonstranten gelijk geven. Wie naast de Trump-regering en de Abe-regering juicht de nieuwe Henoko-basisconstructie toe? Historici zullen niet schrijven dat 'dat geld goed besteed was', zeker niet Japanse historici, aangezien later zal worden aangetoond dat Japanse belastingbetalers werden misleid.
Eigenlijk was er nooit een saai moment tijdens deze lange dag. De Okinawanen en Japanners die tegen de bases zijn, weten hoe ze moeten protesteren op een manier die duurzaam, zinvol en soms zelfs plezierig is.
