Door Ariel Gold en Medea Benjamin
De pandemie van COVID-19 (coronavirus) is verre van het eerste bewijs van hoe verweven we zijn als wereldwijde gemeenschap. De klimaatcrisis en de vluchtelingencrisis zijn al lang schrijnende voorbeelden dat de oorlogen of de CO2-uitstoot op het ene continent het leven en welzijn van mensen op een ander continent in gevaar brengen. Wat het coronavirus biedt, is echter een unieke kans om specifiek te kijken naar hoe de opzettelijke schade aan het gezondheidszorgsysteem van een land het voor de hele wereld moeilijker kan maken om een pandemie aan te pakken.
Het coronavirus begon in december 2019 in China en president Donald Trump veegde het meteen af als iets dat beperkt is tot China. Eind januari 2020 verbood hij de toegang tot de Verenigde Staten van mensen uit China, maar stond er nog steeds op dat de Amerikanen zich geen zorgen hoefden te maken. Het zal "een heel goed einde voor ons hebben", zei hij, erop aandringend dat zijn regering de situatie "zeer goed onder controle" had.
Ondanks Trumps aandringen dat de medische pandemieën onder controle kunnen worden gehouden via reisverboden en gesloten grenzen, kent het coronavirus geen grenzen. Door Januari 20, Japan, Zuid-Korea en Thailand hadden allemaal gevallen gemeld. Op 21 januari bevestigden de VS de infectie van een 30-jarige man uit de staat Washington die net was teruggekeerd uit Wuhan, China.
Op 19 februari kondigde Iran twee gevallen van het coronavirus aan en meldde binnen enkele uren dat beide patiënten waren overleden. Op 13 maart, op het moment van schrijven, is het totale aantal besmettingen met het coronavirus in Iran op zijn minst 11,362 en minstens 514 mensen in het land zijn overleden. Per hoofd van de bevolking is het momenteel het meest besmette land in het Midden-Oosten en derde ter wereld, na Italië en Zuid-Korea.
In het Midden-Oosten zijn nu gevallen van coronavirus vastgesteld in Israël/Palestina, Saoedi-Arabië, Jordanië, Qatar, Bahrein, Koeweit, Verenigde Arabische Emiraten, Irak, Libanon, Omar en Egypte. Als Iran er niet in slaagt de crisis te stoppen, zal het virus zich blijven verspreiden in het Midden-Oosten en daarbuiten.
Tegen de tijd dat het coronavirus Iran trof op 19 februari, was de economie van het land, inclusief het gezondheidszorgsysteem, al verwoest door Amerikaanse sancties. Onder de regering-Obama kreeg de Iraanse economie een boost toen in 2015 de nucleaire deal met Iran werd ondertekend en de nucleair gerelateerde sancties werden opgeheven. In februari 2016 verscheepte Iran voor het eerst in drie jaar olie naar Europa. In 2017, directe buitenlandse investeringen meer met bijna 50% en de invoer van Iran uitgebreid met bijna 40% in de periode 2015-2017.
De herinvoering van sancties na de terugtrekking van de Trump-regering uit de nucleaire deal in 2018 heeft een grote impact gehad verwoestende impact op de economie en op het leven van gewone Iraniërs. De Iraniër valuta, de riaal, verloren 80 procent van zijn waarde. Voedselprijzen verdubbelde, huurprijzen stegen, en dat gold ook voor de werkloosheid. Door de decimering van de Iraanse economie, waardoor de verkoop van olie is teruggelopen van een piek van 2.5 miljoen vaten per dag begin 2018 tot ongeveer 250,000 vaten vandaag, beschikt de regering over weinig middelen om de enorme kosten te dekken van directe medische behandeling van patiënten die lijden van het coronavirus, evenals het ondersteunen van werknemers die hun baan verliezen en het helpen van bedrijven die failliet gaan.
Humanitaire hulp - voedsel en medicijnen - zou vrijgesteld zijn van sancties. Maar dat is niet het geval geweest. Scheepvaart- en verzekeringsmaatschappijen zijn niet bereid het risico te nemen om zaken te doen met Iran, en banken hebben geen betalingen kunnen of willen verwerken. Dit geldt vooral na 20 september 2019, wanneer de Trump-administratie gesanctioneerde De centrale bank van Iran, die de laatst overgebleven Iraanse financiële instelling die zich zou kunnen bezighouden met deviezentransacties met humanitaire invoer, ernstig aan banden legt.
Nog voordat Iran dat niet kon biedt Met genoeg testkits, beademingsmachines, antivirale medicijnen en andere benodigdheden om de verspreiding van het coronavirus te vertragen en levens te redden, hadden Iraniërs het moeilijk om toegang te krijgen tot levensreddende medicijnen. In oktober 2019 heeft Human Rights Watch (HRW) uitgebracht een rapport waarin wordt aangehaald dat “de te brede en belastende aard van de Amerikaanse sancties [tegen Iran] ertoe heeft geleid dat banken en bedrijven over de hele wereld zich hebben teruggetrokken uit de humanitaire handel met Iran, waardoor Iraniërs met zeldzame of gecompliceerde ziekten niet in staat zijn om het medicijn en de behandeling te krijgen ze vereisen."
Onder degenen in Iran die geen kritieke medicijnen hebben kunnen krijgen, is dat wel het geval geweest patiënten met leukemie, epidermolysis bullosa, epilepsie en chronisch oogletsel door blootstelling aan chemische wapens tijdens de oorlog tussen Iran en Irak. Nu wordt het coronavirus aan die lijst toegevoegd.
Op 27 februari 2020, toen meer dan 100 mensen in Iran besmet waren en met een gerapporteerde 16% sterftecijfer, het ministerie van Financiën aangekondigd dat het zou afzien van sancties voor bepaalde humanitaire leveringen via de centrale bank van Iran. Maar het was veel te weinig, veel te laat, aangezien de verspreiding van het coronavirus in Iran nog moet vertragen.
De Iraanse regering is niet zonder schuld. Het grof mishandeld het begin van de uitbraak, het bagatelliseren van het gevaar, het verspreiden van valse informatie en zelfs het arresteren van personen die alarm sloegen. China had daar aan het begin van het virus op dezelfde manier gehandeld. Hetzelfde kan gezegd worden van president Trump, aangezien hij aanvankelijk de Democraten de schuld gaf van het virus, mensen vertelde geen sociale afstand te nemen en weigerde tests te accepteren die door de Wereldgezondheidsorganisatie werden aangeboden. Tegenwoordig zijn er nog lang niet genoeg tests in de VS, weigert Trump zich te laten testen ondanks dat hij in contact is geweest met geïnfecteerde personen, en hij blijft dit een 'buitenlands virus' noemen. Noch China, noch de VS hebben echter de verergerende problemen van sancties die hen ervan weerhouden de benodigde medicijnen, uitrusting en andere middelen te verkrijgen om de crisis aan te pakken.
Niet alleen Iran wordt gesanctioneerd. De VS leggen een of andere vorm van sancties op tegen 39 landen, waardoor meer dan een derde van de wereldbevolking wordt getroffen. Naast Iran is Venezuela een van de landen die het hardst zijn getroffen door Amerikaanse sancties, waaronder nieuwe maatregelen die zojuist zijn opgelegd maart 12.
Volgens president Nicolas Maduro heeft Venezuela nog geen gevallen van coronavirus. Sancties hebben er echter toe bijgedragen dat Venezuela een van de meest is geworden kwetsbaar landen ter wereld. Het gezondheidszorgsysteem is zo'n puinhoop dat veel openbare ziekenhuizen vaak geen water, elektriciteit of medische basisbenodigdheden hebben en dat veel huishoudens slechts beperkte toegang hebben tot elementaire schoonmaakbenodigdheden zoals water en zeep. "Vanaf vandaag heeft het Venezuela niet bereikt", zei president Maduro zei op 12 maart. “Maar we moeten ons klaarmaken. Dit is een tijd voor president Donald Trump om de sancties op te heffen, zodat Venezuela kan kopen wat het nodig heeft om het virus het hoofd te bieden.”
Evenzo de Iraanse regering, die nu is vragen het Internationaal Monetair Fonds voor $ 5 miljard aan noodfinanciering om de pandemie te bestrijden schreef een brief aan de secretaris-generaal van de Verenigde Naties, Antonio Guterres, waarin wordt opgeroepen tot opheffing van de Amerikaanse sancties.
Er zijn ingrijpende veranderingen die president Trump moet doorvoeren om de pandemie van het coronavirus in binnen- en buitenland serieus aan te pakken. Hij moet stoppen met het minimaliseren van de crisis en erop aandringen dat mensen geen sociale afstand hoeven te houden. Hij moet stoppen met valse beweringen dat er getest kan worden. Hij moet stoppen met zich te richten op de hebzuchtige, op winst gebaseerde gezondheidszorg. Bovendien, en niet minder belangrijk, moet de regering-Trump de sancties opheffen tegen Iran, Venezuela en andere landen waar gewone mensen lijden. Dit is niet het moment om landen economisch onder druk te zetten omdat we hun regeringen niet mogen. Het is een tijd om samen te komen, als een wereldwijde gemeenschap, om bronnen en best practices te delen. Als het coronavirus ons iets leert, is het dat we deze verschrikkelijke pandemie alleen kunnen verslaan door samen te werken.
Medea Benjamin is medeoprichter van CODEPINK voor vredeen auteur van verschillende boeken, waaronder Binnen Iran: de echte geschiedenis en politiek van de Islamitische Republiek Iran.
Ariel Gold is nationaal mededirecteur van CODEPINK voor Vrede.
One Response
verspreid geen ziektes naar iemand!