Tien vragen over buitenlands beleid voor Amerikaanse presidentskandidaten

Door Stephen Kinzer, juli 25, 2019

Van de Boston Globe

Als u op zoek bent naar gedurfde ideeën over de toekomstige rol van Amerika in de wereld, stem dan niet in op de debatten van deze week onder Democratische presidentskandidaten. De eerste ronde van debatten maakte duidelijk dat moderators geen diepgaande vragen over het buitenlands beleid zullen stellen. Dat is prima met de meeste kandidaten, die dergelijke vragen niet willen beantwoorden. Kijkers blijven achter met weinig meer dan sombere herhaling van clichés en ritualistische veroordeling van veronderstelde vijanden.

Dit debatseizoen weerspiegelt een deprimerend feit in het Amerikaanse politieke leven. In de Verenigde Staten is het mogelijk om vele jaren in de politiek door te brengen en naar hoge posities te stijgen zonder ooit serieus na te denken over het buitenlands beleid. Deze zelfopgelegde onwetendheid zou in elk land te betreuren zijn. In de Verenigde Staten is het vooral gevaarlijk. Acties die we ondernemen, hebben niet alleen invloed op onze eigen veiligheid, maar ook op het dagelijkse leven van mensen over de hele wereld. Miljoenen gedijen of lijden afhankelijk van wat het Congres, het Witte Huis en het Pentagon van de ene op de andere dag beslissen. Dus wat moeten ze beslissen? Hoe moeten de Verenigde Staten omgaan met de rest van de wereld? Zelfs als we onze volgende president selecteren, stellen we zelden deze letterlijk aardverschuivende vragen.

Kandidaten maken deel uit van het probleem. De enige die zich hoofdzakelijk op het buitenlands beleid richt, Tulsi Gabbard, heeft moeite het bewustzijn van de kiezer te doorbreken. De meeste anderen zijn mond vol huilende neusgaten van het buitenlands beleid, maar hebben duidelijk geen diep overwogen kijk op de wereld. Elizabeth Warren is een echt voorbeeld van deze blinde vlek. Ze heeft duidelijk een scherpere en meer analytische geest dan de meeste van haar rivalen, maar lijkt het niet te hebben toegepast op het buitenlands beleid. Ze staat bijvoorbeeld bekend als een reflexieve voorstander van Israël, en heeft zelfs de Israëlische 2014-invasie en de bezetting van Gaza toegejuicht. Maar een paar weken geleden werd ze door een kiezer onder druk gezet om het beëindigen van die bezetting te steunen en antwoordde: "Ja, ja, dus ik ben er."

Dat klonk als een ommekeer. Was het? Verwacht niet te weten te komen door het debat te bekijken.

De enige vooraanstaande presidentskandidaat die graag over het buitenlands beleid lijkt te praten, is ook de enige met een consistent standpunt: Bernie Sanders. Hij verzet zich vastberaden tegen Amerikaanse militaire interventie- en regime-veranderingsprojecten en belooft een einde te maken aan onze buitenlandse oorlogen. Ben het met hem eens of niet, het is duidelijk dat Sanders serieus heeft nagedacht over mondiale vragen en een consistent beeld heeft ontwikkeld van wat Amerikaans buitenlands beleid zou moeten zijn.

Ongeacht hoe onwetend de meeste kandidaten zijn van het buitenlands beleid, of hoe graag ze het ook willen vermijden, ze zijn niet de echte boosdoeners in deze debatten. Het grotere probleem is de moderators. Netwerken kiezen moderators die instinctief het idee van Amerikaanse hegemonie omarmen en bereidwillig dienen als buiksprekers voor onze permanente oorlogsmachine. Kandidaten geven geen onthullende antwoorden op provocerende vragen over wereldaangelegenheden omdat moderators dergelijke vragen niet stellen.

Wat zouden die vragen zijn? Hier zijn enkele voor de hand liggende, die, indien gevraagd, kiezers kunnen helpen te leren wat kandidaten echt denken over de wereld en de plaats van Amerika daarin.

■ President Jimmy Carter heeft beweerd dat de Verenigde Staten 'het meest oorlogszuchtige land in de geschiedenis van de wereld' is. Is dat waar? Zo nee, waarom geloven zoveel mensen over de hele wereld het?

■ Onze oorlog in Afghanistan is de langste in de Amerikaanse geschiedenis geworden. Zult u beloven alle Amerikaanse troepen aan het einde van uw eerste termijn terug te trekken?

■ De Verenigde Staten hebben nieuwe sancties opgelegd Iran en Venezuela die gewone mensen veel pijn doen. Is het juist dat de Verenigde Staten gezinnen laten lijden om een ​​politiek doel te bereiken?

■ Hoe kunnen we conflicten met China vermijden?

■ De bijna 2 miljoen inwoners van Gaza leven onder de zwaarste bezetting van de wereld, zonder vrijheid om te reizen, hun economie te ontwikkelen of vrijuit te spreken. Israël beweert dat veiligheid het vereist om deze bezetting voort te zetten. Is het gerechtvaardigd of moet de bezetting eindigen?

■ De Verenigde Staten onderhouden bijna 800 buitenlandse militaire bases. Groot-Brittannië, Frankrijk en Rusland hebben in totaal ongeveer 30. China heeft er een. Hebben de VS 25 keer meer buitenlandse bases nodig dan deze andere krachten samen, of kunnen we het aantal halveren?

■ Als we denken dat de regering van een ander land haar volk gewelddadig maakt en tegen de Amerikaanse belangen handelt, moeten we dan proberen die regering te verzwakken of omver te werpen?

■ Zou u een einde willen maken aan militaire manoeuvres nabij de grenzen van Rusland en manieren zoeken om samen te werken, of is Rusland onze onverzoenlijke vijand?

■ Onze strijdkrachten controleren nu een derde van Syrië, waaronder veel van zijn bouwland en energiebronnen. Moeten we doorgaan met deze bezetting, of ons terugtrekken en de hereniging van Syrië toestaan?

■ Is het mogelijk om te betalen voor nationale ziektekostenverzekeringen en andere ingrijpende programma's die de meeste Democraten steunen zonder grote bezuinigingen op ons militaire budget?

Deze vragen leiden allemaal tot het meest diepgaande thema, een thema dat in de Amerikaanse politiek alles behalve taboe is: vrede. In onze moderne tijd gaat er geen dag voorbij zonder dat de Verenigde Staten een vreemd land bedreigen, aan de kaak stellen, bestraffen, aanvallen, bombarderen of bezetten. Confrontatie en conflict vormen onze benadering van de wereld. Dat maakt dit de belangrijkste vragen om iemand te stellen die zich kandidaat stelt voor de president van de Verenigde Staten: is eeuwige oorlog onze bestemming? Is vrede mogelijk? Zo ja, wat gaat u doen om het dichterbij te brengen?

Stephen Kinzer is een senior fellow bij het Watson Institute for International and Public Affairs van de Brown University.