Door Robert C. Koehler, 24 juni 2020
Van Gemeenschappelijke wonderen
Misschien de CHOP van Seattle (Capitol Hill-bezettingsprotest) zal niet blijven duren, maar er verandert iets. Ons nationale groepsdenken, zoals dat de afgelopen halve eeuw met zo'n krachtige zekerheid werd gehandhaafd door de centristische politiek en de reguliere media, lijkt voor onze ogen af te brokkelen.
En terwijl het groepsdenken afbrokkelt, opent zich een groter bewustzijn. Progressief denken vindt zijn weg terug naar het collectieve gesprek, waardoor de natie de normale situatie kan overstijgen – je weet wel, gemilitariseerde politie houdt ons veilig, racisme behoort tot het verleden, enz., enz. – en opent de mogelijkheid dat we kunnen beginnen met het creëren van een complexe medelevende toekomst.
Dit kleine begin is voortgekomen uit de politiemoord op George Floyd en de wereldwijde opstand die daarop volgde. De media en vele politieke en zakelijke leiders, in plaats van zich te verenigen om de demonstranten te marginaliseren, zoals ze in het verleden altijd hebben gedaan (met de hulp van de politie natuurlijk), zitten daar in een verbijsterde schijn van overeenstemming: Ja, er is iets mis. We moeten veranderingen aanbrengen.
Geloof me, ik zeg niet dat de politieke status quo op enigerlei wijze geradicaliseerd is, of dat de noodzakelijke veranderingen eenvoudig en voor de hand liggend zijn - alles behalve! Niettemin . . .
Laten we eens kijken naar de recente 'overname' van een wijk van zes blokken in het centrum van Seattle, bekend als Capitol Hill. De buurt was een brandpunt van de protesten in de stad en op een bepaald moment begin juni, te midden van botsingen tussen politie en demonstranten, verliet de politie het plaatselijke politiebureau. Demonstranten verklaarden vervolgens een klein, afgezet gebied politievrij. Aanvankelijk bekend als CHAZ - de Capitol Hill Autonomous Zone - werd het uiteindelijk CHOP, voor Capitol Hill Occupied Protest. En het gebied behield gedurende enkele weken een zekere georganiseerde autonomie - compleet met patrouillerende paramedici en schildwachten, samen met talrijke deelnemers met interessante agenda's.
Het was ook het toneel van verschillende schietpartijen, waarvan er één op gruwelijke wijze resulteerde in de dood van een 19-jarige jongeman, Horace Lorenzo Anderson. Er werd geen verdachte gevonden.
Was de moord een gevolg van het feit dat CHOP politievrij was? Nee natuurlijk niet. Moorden vinden plaats waar en wanneer ze plaatsvinden, altijd, behalve in dit geval, in zones waar politiepatrouilles plaatsvinden. En soms wordt het geweld natuurlijk gepleegd door de politie zelf. Politie verdedigers en de ziedende politiek recht, riep natuurlijk meteen uit "ik zei het toch!" na de moord verklaarde CHOP te zijn overgegaan in chaos en maffia-heerschappij, zonder dat iemand meer veilig was.
Het verbazingwekkende is dat Trump rechts is overgelaten stoven vanzelf. De president kan tweeten "Binnenlandse terroristen hebben Seattle overgenomen" en dreigen met het sturen van het leger. Maar de burgemeester van Seattle, Jenny Durkan, twittert terug: “Maak ons allemaal veilig. Ga terug naar je bunker.”
En de media hebben CHOP niet behandeld met dezelfde afwijzende, groepsdenkende mentaliteit die kenmerkend is geweest voor de berichtgeving over . . . Oh God . . . onze oorlogen in de 21e eeuw, waanzinnig opgeblazen militaire budgetten, ontelbare sociale misstanden. Er is nu iets anders. Is dat mogelijk? Zou het kunnen dat er een bewustzijn - ja, een complexe intelligentie - aanwezig is in deze berichtgeving die wijst op transformatieve verandering?
Misschien maak ik hier teveel van. Maar denk bijvoorbeeld aan dit Washington Post verhaal, door onderzoeksverslaggever Meryl Kornfield, in de nasleep van de CHOP-schietpartijen. Het was vrij van de rechtse veronderstelling dat de demonstranten een fout hadden begaan en wees voortdurend op hun fundamentele vrede, waarbij ze bijvoorbeeld opmerkten dat de slachtoffers van de schietpartij snel door ambulancepersoneel naar het ziekenhuis werden gebracht. Dit was geen maffia-chaos, gewoon een ander soort sociale orde.
Kornfield interviewde een bewoner van een CHOP-tent, die erop wees: “Meestal laten ze in een situatie met actieve schutters wanneer de politie erbij betrokken is, de schutter zonder kogels komen te zitten en dan gaan ze naar binnen. Dat is hier niet gebeurd. Zodra er geschoten werd, werd men actief betrokken en was er direct een medisch team ter plaatse. We hadden geen sirenes en meer wapens nodig om de klus te klaren.”
Zelfs de echte problemen van CHOP werden met ruimdenkende openheid besproken. De bewoner vertelde haar bijvoorbeeld: “Ik kwam een jongere jongen tegen die een geweer had en zijn vriend het wilde laten afschieten als een feest. Ik zei hem dat dit niet zo'n omgeving kan zijn; we proberen te protesteren. Actief gebruik van wapens in welke vorm of mode dan ook zal wensen en verlangens oproepen voor de politie om terug te komen.
En toen was er een verhaal in de Tijden van Seattle, waarin een klein aspect van CHOP's uniciteit wordt beschreven. Een jeugdbasketbaltrainer genaamd Dari Arrington, die een uitlaatklep nodig had voor zijn woede en wanhoop over de dood van George Floyd (en zonder werk tijdens de pandemie), creëerde een project met de naam Shoot 4 Change, “waar hij mensen vraagt om creatief een wens voor verandering op een stuk papier te zetten, het op te rollen en in een plastic emmer te schieten”, schrijft verslaggever Jayda Evans.
Arrington vertelt de deelnemers: “Als je eenmaal hebt opgeschreven wat je hebt opgeschreven, vertegenwoordigt dat je hart. En de harten van alle anderen die verpletterd zijn in de wereld omdat er zoveel chaos gaande is. We hebben allemaal deze verpletterde harten. Maar wat in ons hart zit, is een mooie boodschap. Een mooie droom. Een mooie wens of wat dan ook. En ik wil dat mensen eensgezind samenkomen om te vechten voor verandering.”
Arrington vertelde Evans: “De sfeer in CHOP is vredig en energiek. Mensen spreken zich echt uit over de Black Lives Matter-beweging en het geeft me het gevoel dat ik in een creatieve bubbel zit waar mensen hun stem op een positieve manier willen gebruiken om een zeer krachtige boodschap te verspreiden. Ze willen helemaal niet opgeven. We gaan ermee door totdat er daadwerkelijk verandering komt.”
Het is niet eenvoudig om een creatieve bubbel te bedekken. Alles, goed of slecht, kan hier gebeuren. Maar dit is waar fragmenten van de toekomst sudderen. CHOP is blijkbaar nu ongedaan gemaakt. Het was wat het was zolang het duurde, een ketel van mogelijkheden, waarover veel media gelukkig liever wilden schrijven dan negeren.
De mogelijkheid is nog steeds springlevend.
