Door Robert Bernhard, World BEYOND War, November 16, 2020

Offer

Offer,
Bloed op het altaar,
het oorlogsaltaar.

Ah, ja,
God
En land.
Individuele moed ook,
Uitgerekt door de grens van het leven
naar verloren levens,
trieste hoorns blazen
hetzelfde deuntje voor slaap
als dood.

Velen hebben het allemaal waardig genoemd,
zodat ze het niet hoeven te zeggen
oorlog is verspilde zielen,
glamour en glorie
aangeboden aan overlevenden
in plaats van iemand te noemen
een onvolledig offer.
Aanbod geaccepteerd,
Mongers of War gaan door
niet vies of nat worden,
of bebloed,
of bedekt met zweet
van haasten om te wachten,
of van het werk,
of angst en spanningen
van moord
stromend door hun aderen.

We gaan allemaal dood,
soldaten en burgers,
voor die Mongers,
voor hun gevulde portemonnee,
niet voor vrijheid,
niet voor iemands vrijheid.

Sommigen stierven,
en we huilden toen allemaal,
voor onszelf evenveel
de dood.
En nu, bij The Wall,
we huilen om die,
en die,
en die,
die naam op The Wall,
elke naam op The Wall.

Elke naam op The Wall
zijn wij.
We huilden toen,
en we huilen nu
niet voor iemand die dat wel was
dichtbij of een stukje van ons,
maar voor iemand die dat wel was
elk van ons,
voor "ik".

Als we lachen en zingen
van god en glorie,
we huilen.
We huilen om het bloed van "ik"
gemorst,
gemorst op het altaar van god,
het altaar van elke god
er ooit was.
Voor elke god was er ooit
heeft een oorlogsaltaar gehad
voor het bloed van "ik" om op te druppelen,
om op te gieten.

We huilen
voor zelfs als de lijst van The Wall
is ons, is "ik",
zo zijn ook de Mongers of War,
die zo schoon, bevoorrecht zijn,
vrij van bloed, gemakkelijk leven, rijk
met geld erin gedrukt
"Ik" bloed op "ik" verbergt,
met genoeg winst om te kopen
iedereen een dog tag,
om ons allemaal aan het "wij" te laten denken
we zijn is niet een "ik"

We huilen omdat 'ik' sterft
voor een god wiens naam
niemand weet,
zelfs voor een god die dat zou doen
offeren zijn eigen zoon,
en sta het bloed van zijn zoon toe
rechtvaardigen meer oorlog.

Alleluia, ik ben "ik"
Ik ben jij.
Ik ben dat.
Ik ben dat ik ben dat ik kan zijn.

Ook al diende ik en
ben niet trots,
nog steeds ben ik
dankbaar om bedankt te worden,
en welkom thuis verwelkomd.
Ik moet bedankt worden
en welkom thuis.
En terwijl ik huil omdat
"Ik ging dood,
Ik vraag me af waarom,
vraag me af waarom god niet sterft,
waarom we niet eisen
die god sterft
op het altaar van "ik"
dat we allemaal zouden kunnen leven in een
oorlogloze vrede,
van elkaar houden

tot het punt van "ik."

Over de auteur:

Ik ben wat ik een cynisch satirische gepensioneerde hippie-curmudgeon noem, die nog steeds van vrede, liefde en haar houdt, de jaren 60 en 70 een-voor-een-zuivering overleefde van de straten van hippies die vocaal deel uitmaakten van die vermeende 'revolutie' , door mijn goedgelovige naïviteit te verliezen, noch door te verkopen door een yuppie te worden, werkte ik alleen onder de tafel (meestal mensen helpen in ruil voor voedsel en onderdak tijdens het werken, mijn idee dat ik geen belastingen van mij zou krijgen, zou in de zakken van politici of hun oorlogsmachine met winstoogmerk - mijn persoonlijke revolutie, toen ik, met niet-gediagnosticeerde PTSS, twintig jaar heen en weer liftte, van Alaska naar Panama, tevergeefs op zoek naar een volk om familie te noemen (ik werd verstoten door mijn conservatieve familie uit het Midwesten Ik keerde terug naar de Verenigde Staten) en een plek om naar huis te bellen. Ik vond wel een 'persoon' (meer zoals ze mij vond), toen ik stopte met bewegen, in het 1100 hectare grote kleding optionele hot spring resort waar ik woonde en werkte als nacht Beveiliging, mijn vrouw van nu 31 jaar, die op dat moment aan de Stanford University werkte met haar Masters Degree in kinderpsychologie (Robert Plant had het mis, denkend dat vrouwen WEL zielen hebben), kwam in het weekend naar het resort, onmiddellijk nadat we elkaar ontmoetten, verlieten we het hedonisme van het resort voor monogamie om een ranch omringd door 15,000 acres BLM-land, daarna, met een volledige bootbeurs, studeerde ze voor, behaalde haar doctoraat in het onderwijs en werd toen een praktiserend professor die kunst promootte in het onderwijs, leraren onderwees, onze 'plek' altijd waar dan ook door dromen en tekenen leidde Spirit ons te zijn, dat vanaf dit moment in de ZW VS is sinds we elkaar in 1989 ontmoetten.