Door Brian Garvey, Vrede & Planeet Nieuws, Juli 17, 2022
Wie de muziek van Roger Waters kent, weet dat de creatieve kracht achter Pink Floyd een uitgesproken activist is. Maar om er zeker van te zijn dat iedereen op de hoogte was van de partituur van de uitvoering, begon met een eenvoudige aankondiging die via de luidsprekers werd uitgezonden en in gigantische letters op enorme videoschermen werd getypt:"Als je een van die 'ik hou van Pink Floyd, maar ik kan Rogers politieke mensen niet uitstaan', kun je er goed aan doen om nu naar de bar te gaan."
Hij maakte geen grapje. Van begin tot eind gebruikte Waters zijn platform om een boodschap naar een overvolle Boston Garden te schreeuwen. Het was een boodschap die expliciet anti-oorlog, anti-autoritair, pro-mensen en pro-rechtvaardigheid was; commentaar bieden dat niet alleen aangrijpend maar ook opzettelijk uitdagend was voor een mainstream publiek.
Activisten moeten weten dat Roger Waters de echte deal is. Vrijwilligers en stafleden van Massachusetts Peace Action waren aanwezig op de vriendelijke uitnodiging van onze oude bondgenoten, de Smedley D. Butler Brigade van Veterans for Peace. Ze kregen de kaartjes van Roger Waters zelf. De oude frontman van een van de grootste rockbands in de geschiedenis, die het belang van VFP's werk inzag, nodigde vredesactivisten uit voor zijn optreden en vroeg hen hun boodschap te verspreiden. Terwijl de Vets for Peace exemplaren van Peace and Planet, hun anti-oorlogs- en pro-klimaatkrant, aan een educatieve tafel in de Garden uitdeelde, deelden MAPA-activisten buiten flyers uit om Oekraïne te overspoelen met wapens die dienen om oorlogsprofiteurs te verrijken.
We wisten dat het publiek ontvankelijk zou zijn en dat onze boodschap vanaf het podium zou worden versterkt. Niemand van ons had verwacht dat het zo luid en duidelijk zou worden herhaald. In de loop van twee en een half uur behandelde Waters bijna alle kwesties waar Massachusetts Peace Action dagelijks aan werkt. Hij sloeg op oorlog in het Midden-Oosten, Palestijnse rechten, Latijns-Amerika, kernwapens, raciale gerechtigheid, gemilitariseerde politie, inheemse rechten, en ga zo maar door. De bereidheid van Waters om uiterst moeilijke onderwerpen direct en diepgaand aan te pakken, en de weerklank die het kreeg van een mainstream publiek, was een inspiratie die een nadere beschouwing verdient.
De show begon met een ingetogen versie van 'Comfortably Numb'. In combinatie met beelden van een verwoeste en verlaten stad op 100 meter hoge videoschermen was de boodschap duidelijk. Dit zijn de gevolgen van apathie. Terwijl de gigantische schermen opstonden en een centraal podium in de ronde blootlegden, ging de band in op "Another Brick in the Wall", misschien wel het beroemdste volkslied van Pink Floyd. Waters gebruikte het deuntje om het onderwijs te benadrukken dat we allemaal ontvangen door middel van propaganda met berichten als "US GOOD THEM EVIL" die keer op keer over het scherm scrolden.
Vervolgens kwamen tijdens 'The Bravery of Being out of Range' beelden van elke president sinds Ronald Reagan. Naast het grote label 'WAR CRIMINAL' stonden hun rapsheets. Waters noemde 500,000 Iraakse kinderen gedood door de sancties van Bill Clinton, 1 miljoen gedood in de oorlogen van George W. Bush, de drone-programma's van Barack Obama en Donald Trump, en het beeld van Joe Biden met het cryptische citaat "net begonnen..." Zeg wat je wilt, voor Roger Waters gaat het niet om partijdigheid. Hij vervolgde met een positieve viering van het verzet bij Standing Rock tijdens een nieuw nummer, "the Bar", dat eindigde met een simpele vraag: "zou je zo vriendelijk willen zijn om van ons land af te komen?"
Na een paar liedjes als eerbetoon aan zijn mede-oprichter en beste vriend Syd Barrett, die eind jaren 60 tragisch bezweek aan een psychische aandoening, speelde Waters "Sheep" op zijn eerbetoon aan George Orwell uit 1977, Animals. Hij klaagde dat “de varkens en honden tegenwoordig nog krachtiger zijn, en toch leren we onze kinderen nog steeds niet goed. We leren ze onzin zoals de vervoering, ultranationalisme en de haat van anderen. En helaas leren we ze ook hoe ze goede schapen kunnen zijn.”
Niet om een moment te verspillen, het spektakel tijdens de pauze was misschien wel de duidelijkste boodschap tegen militarisme en oorlogswinsten van de hele voorstelling. Een gigantisch opblaasbaar varken, een hoofdbestanddeel van Pink Floyd-concerten, ook van Animals, zweefde hoog boven het publiek en vloog door het stadion. Aan de ene kant stond de boodschap "Fuck the Poor". Aan de andere kant: "Stel van de armen, geef aan de rijken." Naast deze berichten stonden de logo's van 's werelds grootste 'defensie-aannemers', de oorlogsprofiteurs Raytheon Technologies, Lockheed Martin, BAE Systems, Elbit Systems en meer.
Toen de tweede set begon, vielen rode spandoeken van het plafond en werd de menigte plotseling naar een fascistische bijeenkomst getransporteerd met 'In the Flesh' en 'Run like Hell'. Gekleed als een autoritair figuur in een zwarte leren trenchcoat, een donkere zonnebril en een rode armband, illustreerde Waters de gevaren van gemilitariseerd politiewerk, racisme en persoonlijkheidsculten. Op de schermen waren beelden te zien van politiemensen die niet te onderscheiden waren van fascistische stormtroopers, een gezicht dat de laatste jaren maar al te bekend is geworden.
Waters ging verder met de hele tweede kant van Pink Floyd's album Dark Side of the Moon. Door het kapitalisme opnieuw te verbinden met militarisme toonde hij beelden van het stapelen van contant geld met gevechtsvliegtuigen, aanvalshelikopters en aanvalsgeweren tijdens 'Money'. Hij ging verder met het spelen van 'Us and Them', 'Any Color you Like' en 'Eclipse', die werden gebruikt om diversiteit te vieren en een gevoel van eenheid met de hele mensheid te verdedigen. Snapshots van mensen uit culturen over de hele wereld die samen een wandtapijt vormden, vormden uiteindelijk het spectrum van licht door het prisma in Dark Side's iconische albumhoezen.
Op dit punt in de show was de verbinding tussen artiest en publiek voelbaar. Het applaus ging maar door tot het punt dat Waters zichtbaar ontroerd was door de reactie, bijna tranen van vreugde en waardering. Zijn toegift was kort maar krachtig. "Two Suns in the Sunset", een lied over nucleaire holocaust, toonde een groen landschap dat werd overwonnen door de enorme vuurstorm van een atoomwapen. Onschuldige mensen werden silhouetten en die silhouetten veranderden in zoveel brandende stukjes papier als ze werden verdampt door de schokkende schokgolf.
Het zijn niet de Doobie Brothers. Het is een moeilijke voorstelling. Roger Waters, evenzeer een artiest en activist als een muzikant, herinnert zijn publiek eraan zich ongemakkelijk te voelen bij wat er mis is in onze samenleving. Hij maakt ons doelbewust oncomfortabel. Het is bedoeld als een klap in het gezicht en het prikt meer dan dat het lekker is. Maar er zit ook hoop in. Te weten dat deze complexe en uitdagende kwesties kunnen spelen voor een mainstream publiek, of in ieder geval voor een menigte die een van de grootste zalen van de stad heeft gevuld, geeft hart. Het moet de klimaatactivisten een hart onder de riem steken die strijden tegen 200 jaar olie en kolen en gas en geld. Het zou kracht moeten geven aan BLM-activisten die worden geraakt met traangas en wapenstokken en oproerschilden; of ze nu worden vastgehouden door nazi-misdadigers of agenten die zich als hen gedragen. Het zou vredesactivisten in het land van eeuwige oorlog hoop moeten geven.
Roger Waters is niet bang om te zeggen: "Fuck the Warmongers." Hij is niet bang om "Fuck your Guns" te zeggen. Niet bang om "Fuck Empires" te zeggen. Niet bang om 'Bevrijd Assange' te zeggen. Niet bang om "Vrij Palestina" te zeggen. Bereid om een show te wijden aan mensenrechten. Op reproductieve rechten. Om rechten te transponeren. Op het recht om zich te verzetten tegen de bezetting.
Het is niet voor iedereen. Sommige mensen gingen naar de bar. Wie heeft ze nodig? Dinsdagavond stond de Boston Garden vol met mensen die klaar stonden om deze boodschap te horen. Onze boodschap. In onze donkere nachten van de ziel hebben alle activisten zich afgevraagd: "Is er iemand daarbuiten?"
Het antwoord is ja. Ze zijn daar en ze zijn het zat, net als wij. Ideeën als vrede en gerechtigheid en anti-autoritarisme zijn niet in de marge. Ze zijn mainstream. Het helpt om dat te weten. Omdat Waters gelijk heeft. Dit is geen oefening. Het is echt en de inzet is hoog. Maar onze mensen zijn daarbuiten. En als we samen kunnen komen, kunnen we winnen.
