Van Peace Science Digest, Juni 28, 2020
Fotocredit: foto van de Verenigde Naties
Deze analyse vat het volgende onderzoek samen en reflecteert erop: Belgioioso, M., Di Salvatore, J., & Pinckney, J. (2020). Tangled up in blue: het effect van VN-vredeshandhaving op geweldloze protesten in landen na de burgeroorlog. Internationale studies per kwartaal. https://doi.org/10.1093/isq/sqaa015
Talking Points
In contexten na de burgeroorlog:
- Landen met VN-vredesoperaties hebben meer geweldloze protesten dan landen zonder VN-vredeshandhavers, vooral als die vredesmissies de VN-politie (UNPOL) omvatten.
- Wanneer UNPOL-vredeshandhavers afkomstig zijn uit landen met hoge scores voor het maatschappelijk middenveld, is de voorspelde kans op geweldloos protest in landen na de burgeroorlog 60%.
- Als UNPOL-vredeshandhavers afkomstig zijn uit landen met lage scores voor het maatschappelijk middenveld, is de voorspelde kans op geweldloos protest in landen na de burgeroorlog 30%.
- Omdat UNPOL-vredeshandhavers rechtstreeks communiceren met de burgerbevolking, en trainen en samenwerken met de lokale politie, is er een "verspreiding van normen en praktijken die geweldloze politieke mobilisatie beschermen" - wat suggereert dat de eigen socialisatie van vredeshandhavers met de waarde van geweldloos protest een grote invloed heeft op deze uitkomst.
Samengevat
Veel van het bestaande onderzoek naar VN-vredeshandhaving richt zich op vredesprocessen van bovenaf, zoals politieke overeenkomsten of institutionele veranderingen. Deze processen alleen kunnen de internalisering van democratische normen of culturele verschuivingen die een terugkeer naar oorlog ondenkbaar maken, niet meten. Om zulke "bottom-up" vredesopbouwende effecten van VN-vredeshandhaving te meten, concentreren de auteurs zich op een essentieel onderdeel van burgerbetrokkenheid - geweldloze politieke twist - en vragen ze zich af: "faciliteren vredesmissies geweldloze politieke twist in landen na de burgeroorlog?"
Om deze vraag te beantwoorden, ontwikkelden ze een nieuwe dataset met 70 landen die tussen 1990 en 2011 uit een burgeroorlog kwamen en tests voor het aantal geweldloze protesten die die landen hebben meegemaakt. Als conservatieve maatregel sluit de dataset gevallen uit waarin protesten leidden tot rellen en spontaan geweld. Deze dataset bevat ook variabelen zoals of het land al dan niet gastheer was van een VN-vredesoperatie, het aantal vredeshandhavers en een score van het maatschappelijk middenveld van het land van herkomst van de vredeshandhavers. Deze score van het maatschappelijk middenveld is afkomstig van de Varieties of Democracy-index over de participatieve omgeving van het maatschappelijk middenveld. Deze index kijkt naar hoe betrokken maatschappelijke organisaties (zoals belangengroepen, vakbonden of belangengroepen, etc.) zijn in het openbare leven. Het gaat bijvoorbeeld om vragen over of ze worden geraadpleegd door beleidsmakers of hoeveel mensen betrokken zijn bij het maatschappelijk middenveld.
De resultaten laten zien dat landen na de burgeroorlog met VN-vredesoperaties meer geweldloze protesten hebben dan landen zonder vredeshandhavers. De omvang van de missie lijkt niet uit te maken. De score van het maatschappelijk middenveld van het land van herkomst voor vredeshandhavers is alleen van belang voor de VN-politie (UNPOL), maar niet voor andere soorten vredeshandhavers. Om dat in cijfers uit te drukken,
- De aanwezigheid van VN-vredeshandhavers, ongeacht het type vredeshandhavers, verhoogt de voorspelde kans op geweldloos protest tot 40%, vergeleken met 27% wanneer er geen VN-vredeshandhavers aanwezig zijn.
- De aanwezigheid van UNPOL-agenten uit landen met een lage score van het maatschappelijk middenveld resulteert in een voorspelde kans van 30% op geweldloos protest.
- De aanwezigheid van UNPOL-agenten uit landen met een hoge score van het maatschappelijk middenveld resulteert in een voorspelde kans van 60% op geweldloos protest.
Om uit te leggen wat deze resultaten betekenen in de context van VN-vredeshandhaving en "bottom-up" vredesopbouw, ontwikkelen de auteurs een theoretische oriëntatie die geweldloos protest ziet als een belangrijke markering voor de brede internalisering van democratische normen. Dat deze protesten geweldloos blijven, is ook belangrijk, vooral in landen na de burgeroorlog waar het gebruik van geweld als politieke uitdrukking en als middel om politieke doelen te bereiken normaal is. Bovendien falen nieuwe politieke instellingen in deze landen vaak, dus het vermogen van een land om deze uitdagingen geweldloos aan te pakken is de sleutel tot het bewaren van de vrede. De auteurs stellen dat VN-vredeshandhavers, met name de VN-politie (UNPOL), veiligheid bieden en dat hun aanwezigheid "normen voor geweldloze politieke participatie" bevordert. Verder, als landen van na de burgeroorlog geweldloze protesten kunnen steunen, dan hebben zowel de burgers als de regering de democratische normen werkelijk geïnternaliseerd.
Door zich te concentreren op de aanwezigheid van de VN-politie (UNPOL), identificeren de auteurs de belangrijkste weg waarlangs deze democratische normen worden verspreid van vredesoperaties naar de gastlanden. UNPOL-agenten trainen en werken samen met de nationale politie, waardoor ze de meest directe interactie met gemeenschappen hebben en de mogelijkheid hebben om de nationale politie te beïnvloeden om geweldloos protest te respecteren. Daarnaast een sterk maatschappelijk middenveld[1] staat centraal bij het organiseren van geweldloze protesten. Hoewel landen die uit een burgeroorlog komen de burgermaatschappij misschien hebben verzwakt, vertegenwoordigt het vermogen van de burgermaatschappij om volledig deel te nemen aan het politieke proces na de oorlog een bottom-upbenadering van vredesopbouw. De eigen socialisatie van UNPOL-officieren met het maatschappelijk middenveld (of die officieren nu afkomstig zijn uit landen met een sterk maatschappelijk middenveld of niet) beïnvloedt dus hun vermogen om geweldloze protesten te steunen in landen waar ze worden ingezet. Met andere woorden, als UNPOL-officieren afkomstig zijn uit landen met een sterk maatschappelijk middenveld, is de kans groter dat ze het recht op geweldloos protest beschermen en "harde repressie door regeringen die zich zorgen maken over internationale veroordeling" ontmoedigen.
De auteurs sluiten af met een kort overzicht van gevallen waarin VN-missies in landen na de burgeroorlog hebben bijgedragen aan vredesopbouw van onderaf en de verspreiding van democratische normen. In Namibië zou de Transition Assistance Group van de Verenigde Naties burgers omsingelen en beschermen tijdens openbare bijeenkomsten en onpartijdigheid tonen bij het beheersen van mensenmassa's tijdens protesten. Hetzelfde gebeurde in Liberia, waar de VN-missie in Liberia tijdens de verkiezingen van 2009 vreedzame demonstraties zou volgen en tussenbeide zou komen om het geweld te stoppen, ook tussen de nationale politie en demonstranten. Deze wet, die het recht op protest beschermt en ervoor zorgt dat het geweldloos gebeurt, verspreidt normen over geweldloze politieke participatie die cruciaal zijn voor positieve vrede in landen na de burgeroorlog. De auteurs eindigen met een opmerking van bezorgdheid over de verschuiving van de last van VN-vredeshandhaving van rijkere landen met een sterker maatschappelijk middenveld naar armere landen met een zwakker maatschappelijk middenveld. Ze roepen beleidsmakers die VN-vredesmissies ontwerpen op om opmerkzaam te zijn om meer personeel te rekruteren uit landen met een sterker maatschappelijk middenveld.
Informerende praktijk
De nieuwe focus van dit artikel op de rol van de politie bij vredesopbouw biedt een nieuwe manier om na te denken over VN-vredeshandhaving, vooral als een bottom-upbenadering via een instelling die zich anders richt op een top-down of op de staat gerichte benadering. Een deel van vredesopbouw, vooral voor landen na de burgeroorlog, is het opnieuw opbouwen van het sociale contract tussen de regering en haar bevolking dat tijdens de burgeroorlog werd verscheurd. Een vredesakkoord kan formeel een einde maken aan vijandelijkheden, maar er is veel meer werk nodig om mensen echt te laten geloven dat ze kunnen deelnemen aan het openbare leven en verandering kunnen bewerkstelligen. Protesten zijn een fundamenteel instrument voor politieke participatie: ze dienen om mensen bewust te maken van een probleem, politieke coalities te mobiliseren en publieke steun te winnen. Als een regering met geweld reageert, betekent dit dat het sociale contract dat de samenleving samenbindt, wordt afgebroken.
We kunnen niet beweren dat deze analyse, die zich richt op aspecten van protest en politiewerk in het buitenland, losgekoppeld is van onze wens om de huidige situatie in de VS constructief aan te pakken. Hoe ziet politiewerk eruit in een samenleving die zich inzet voor ieders beveiliging? Het is een noodzakelijk gesprek voor de Digesten redactieteam en voor anderen die rekening houden met de politiemoorden op George Floyd, Breonna Taylor en talloze andere zwarte Amerikanen. Als het essentiële doel van de politie het bieden van veiligheid is, moet men zich afvragen: voor wiens veiligheid zorgt de politie? Hoe gaat de politie te werk om die veiligheid te bieden? In de Verenigde Staten is de politie al veel te lang gebruikt als een instrument voor onderdrukking van zwarte, inheemse en andere gekleurde mensen (BIPOC). Deze geschiedenis van politiewerk gaat gepaard met een diepgewortelde cultuur van blanke suprematie, zichtbaar in de raciale vooringenomenheid gevonden in het hele rechtshandhavings- en strafrechtsysteem. We zijn ook getuige van de omvang van politiegeweld tegen geweldloze demonstranten – wat, even ironisch als tragisch, meer bewijs levert voor de noodzaak om de betekenis van politiewerk in de Verenigde Staten fundamenteel te veranderen.
Een groot deel van het gesprek over politiewerk in de Verenigde Staten was gericht op de militarisering van de politie, van het aannemen van een "krijgers"-mentaliteit (in tegenstelling tot een "bewakers"-mentaliteit van politiewerk - zie Verder lezen) tot de overdracht van militair materieel aan politie-afdelingen via het 1033-programma van de Defense Authorization Act. Als samenleving beginnen we ons voor te stellen hoe de alternatieven voor een gemilitariseerde politie eruit zouden kunnen zien. Er is ongelooflijk bewijs over de doeltreffendheid van niet-gemilitariseerde en ongewapende benaderingen van veiligheid die in de Peace Science Digest. Bijvoorbeeld in Beoordeling van gewapende en ongewapende benaderingen van vredeshandhaving, blijkt uit onderzoek dat "ongewapende civiele vredeshandhaving (UCP) zich met succes heeft beziggehouden met de taken die traditioneel geassocieerd worden met vredeshandhaving, wat aantoont dat voor vredeshandhaving geen militair personeel of de aanwezigheid van wapens nodig is om haar functies voor geweldpreventie en civiele bescherming uit te voeren." Hoewel ze meestal bewapend zijn, gaat de VN-politie vooral met hun omhelzing om gemeenschapsgericht politiewerkvertegenwoordigen nog steeds een minder gemilitariseerde benadering van veiligheid in vergelijking met andere VN-vredesmachten, vooral die met agressievere mandaten om deel te nemen aan gevechtsmissies. Maar zoals steeds duidelijker wordt in de VS (zelfs met zijn levendige burgermaatschappij en democratische normen), kan gewapende politie nog steeds een fundamentele bedreiging vormen voor grote delen van de burgerij. Wanneer erkennen we dat gewapende politie, in plaats van het sociale contract te handhaven, grotendeels bijdraagt aan de desintegratie ervan? Deze erkenning moet ons uiteindelijk nog verder aanzetten in de richting van demilitarisering naar het omarmen van volledig ongewapende benaderingen van veiligheid - benaderingen die de veiligheid van de een niet eisen ten koste van die van een ander. [KC]
Verder lezen
Sullivan, H. (2020, 17 juni). Waarom worden protesten gewelddadig? Geef de relatie tussen staat en samenleving de schuld (en niet provocateurs). Politiek geweld in één oogopslag. Ontvangen 22 juni 2020, vanaf https://politicalviolenceataglance.org/2020/06/17/why-do-protests-turn-violent-blame-state-society-relations-and-not-provocateurs/
Hunt, CT (2020, 13 februari). Bescherming door politiewerk: de beschermende rol van de VN-politie bij vredesoperaties. Internationaal vredesinstituut. Ontvangen 11 juni 2020, vanaf https://www.ipinst.org/2020/02/protection-through-policing-un-peace-ops-paper
De Coning, C., & Gelot, L. (2020, 29 mei). Mensen centraal stellen bij VN-vredesoperaties. Internationaal vredesinstituut. Ontvangen 26 juni 2020, vanaf https://theglobalobservatory.org/2020/05/placing-people-center-un-peace-operations/
NPR. (2020, 4 juni). Amerikaanse politie. Doorgaande lijn. Ontvangen 26 juni 2020, vanaf https://www.npr.org/transcripts/869046127
Serhan, Y. (2020, 10 juni). Wat de wereld Amerika zou kunnen leren over politiewerk, De Atlantische. Ontvangen 11 juni 2020, vanaf https://www.theatlantic.com/international/archive/2020/06/america-police-violence-germany-georgia-britain/612820/
Wetenschap dagelijks. (2019, 26 februari). Gegevensgestuurd bewijs over politiewerk tussen krijgers en voogden. Op 12 juni 2020 opgehaald van https://www.sciencedaily.com/releases/2019/02/190226155011.htm
Vredeswetenschappelijk overzicht. (2018, 12 november). Beoordeling van gewapende en ongewapende benaderingen van vredeshandhaving. Opgehaald op 15 juni 2020 van https://peacesciencedigest.org/assessing-armed-and-unarmed-approaches-to-peacekeeping
Organisaties/initiatieven
Politie van de Verenigde Naties: https://police.un.org/en
Trefwoorden: naoorlogs, vredeshandhaving, vredesopbouw, politie, Verenigde Naties, burgeroorlog
[1] De auteurs definiëren het maatschappelijk middenveld als "een categorie [die] georganiseerde en ongeorganiseerde burgers omvat, van mensenrechtenverdedigers tot geweldloze demonstranten."
