politie is een leugen

Door David Swanson, World BEYOND War, Juni 24, 2022

Ik schreef een boek jaren geleden genaamd War Is A Lie, met het argument dat alles wat ons wordt verteld dat oorlogvoering ondersteunt, niet waar is.

De parallellen tussen het politie-vervolging-gevangenissysteem en het oorlogssysteem zijn groot. Ik bedoel niet de directe verbindingen, de stroom van wapens, de stroom van veteranen. Ik bedoel de overeenkomsten: het opzettelijk nalaten om superieure alternatieven te gebruiken, de ideologie van geweld die wordt gebruikt om afschuwelijke ideeën te rechtvaardigen, en de kosten en corruptie.

Het is geen mysterie dat diplomatie en de rechtsstaat, samenwerking en respect, ongewapende burgerverdediging en ontwapening beter werken dan oorlog, minder vreselijke bijwerkingen hebben, duurzamere oplossingen creëren en aanzienlijk minder kosten.

Nog minder is het een geheim dat armoedebestrijding, een sociaal vangnet, goede banen, beter ouderschap, scholen en programma's voor jongeren misdaad beter voorkomen dan politie en gevangenissen, terwijl ze minder schade aanrichten en een fractie kosten.

Ja, de officier van justitie van San Francisco werd zojuist door de kiezers teruggeroepen omdat hij niet "hard op misdaad" was. Maar dat is het punt. Hij verminderde de misdaad, en toch besloten mensen die bedrijfsreclames geloven dat 'criminaliteit streng aanpakken' beter zou zijn dan het daadwerkelijk terugdringen van de misdaad. Dit zijn dezelfde mensen die zullen juichen voor elke oorlog waar hun televisie om juicht, tenminste voor 20 maanden of zo, waarna ze zullen verklaren dat het nooit had mogen beginnen, hoewel het natuurlijk een belediging zou zijn voor de troepen die moet er voor onbepaalde tijd in blijven moorden en sterven.

Aanklagers die betere politici zijn, zoals Kamala Harris, schrijven boeken over wat beter zou werken, zonder daadwerkelijk iets beters te doen. Maar het feit dat iemand als Harris een boek kan schrijven genaamd Slim in misdaad het afwijzen van hard-on-crime-ism vertelt je hoe weinig wat nodig is geheim wordt gehouden. Zoals Irvin Waller opmerkt in zijn boek Wetenschap en de geheimen van het beëindigen van gewelddadige misdaad, de Verenigde Naties en verschillende regeringen verkondigen openlijk hun bedoelingen om precies te doen wat nodig is om gewelddadige misdaad terug te dringen; ze doen het gewoon niet.

“Volg de wetenschap!” wordt vaak geschreeuwd over milieubeleid, dat de wetenschap volledig negeert. Maar er is niet eens een pretentie als het gaat om de bewezen superioriteit van geweldloze instrumenten in het buitenlands beleid of instrumenten waarvan bekend is dat ze misdaad voorkomen in plaats van er slordig op te reageren.

Waller's boek pleit sterk voor een dramatische verschuiving in benadering. In 2017, schrijft hij, werden 17,000 mensen vermoord en 1,270,000 verkracht in de Verenigde Staten. Hulpmiddelen die geweld drastisch hebben verminderd waar het werd geprobeerd, worden onvergeeflijk genegeerd. Ondertussen wordt de toename van de politie - niet geassocieerd met minder misdaad maar met meer - gedachteloos herhaald, waarbij elke keer een ander resultaat wordt verwacht. Gevangenissen, die ook niet correleren met verminderde criminaliteit, worden steeds groter gebouwd. Net als bij oorlog overtreffen de Verenigde Staten de andere 96% van de mensheid ver als het gaat om het bouwen van gevangenissen in de naam van het aanpakken van die meedogenloze demon, 'de menselijke natuur'.

Net als bij het verplaatsen van geld van militarisme naar geweldloosheid, hebben we geld nodig dat wordt verplaatst van politie en opsluiting naar krachtigere benaderingen.

Waller vraagt ​​zich af waarom activistische groepen prioriteit geven aan detentie van degenen die veroordeeld zijn voor geweldloze misdaden, terwijl degenen die in de gevangenis zitten voor geweldsmisdrijven de grotere groep zijn, en de kennis over hoe dergelijke misdaden kunnen worden voorkomen direct beschikbaar is. Wat is dit voor een manier om gevangenissen af ​​te schaffen?

De vraag is ongetwijfeld retorisch, maar ik zal hem beantwoorden. Er is een wijdverbreid magisch geloof in het inherente en eeuwige en onherstelbare kwaad van degenen die zich schuldig hebben gemaakt aan gewelddadige misdaden, evenals een onzinnige overtuiging dat het verbeteren van de levens van jonge mensen om toekomstige misdaden te voorkomen in strijd is met de wrede, wraakzuchtige en rechtvaardige straffen uit het verleden misdaden. Om criminelen te blijven haten, moeten we vermijden te weten dat fatsoenlijke huisvesting en scholen hen tot niet-criminelen zouden hebben gemaakt, net zoals het onze plicht is als goede, verantwoordelijke Poetin-haters om iedereen te kruisigen die ooit verstandige alternatieven voorstelde voor de geleidelijke opbouw naar de nieuwste oorlog.

Oorlog is natuurlijk big business. Oorlogen worden uitgevochten over wapenopbouw en veroorzaken verdere wapenopbouw. Vrede is zeer, zeer slecht voor de wapenhandel. En wapenbedrijven lobbyen openlijk voor oorlogszuchtig beleid.

"Justitie" is ook een big business. Lokale overheden dumpen hun middelen in de politie, zoals nationale overheden in oorlogen. En particuliere "beveiliging" is nog groter. Deze bedrijven hebben misdaad nodig op dezelfde manier als Lockheed-Martin oorlog nodig heeft. Niemand werkt harder om aanklagers te verwijderen die de misdaad verminderen (door het strafrechtelijk "rechtssysteem" te verminderen) dan de politie.

Waarom pikken we het? Het probleem is niet alleen patriottisme en oorlogsmuziek. Die dingen gaan niet over op politie en opsluiting. Het grootste probleem, denk ik, is het ondersteunen van zowel oorlog als politie (en het op de markt brengen van oorlog als een vorm van mondiaal politiewerk) is een geloof in en gehechtheid aan geweld, zowel voor wat het wordt verondersteld te bereiken als omwille van zichzelf.