Door Fred Norman, World BEYOND War, December 30, 2021
Op een dag benaderde een klein meisje in de klas haar leraar en fluisterde alsof het een geheim was: "Leraar, wat was oorlog?" Haar leraar zuchtte en antwoordde: 'Ik zal het je vertellen
een sprookje, maar ik moet je eerst waarschuwen dat dat niet zo is
een verhaal dat je zult begrijpen; het is een verhaal voor volwassenen —
zij zijn de vraag, jij bent het antwoord — Eenmaal…”
Ze zei, er was eens...
er was een land dat altijd in oorlog was
- elk uur van elke dag van elk jaar -
het verheerlijkte oorlog en negeerde degenen die stierven,
het creëerde zijn vijanden en slachtte af en loog,
het martelde en vermoordde en slachtte en huilde
naar de wereld van veiligheidsbehoeften, van vrijheid en vrede
dat verborg goed de hebzucht die de winst doet toenemen.
Fictie en fantasie natuurlijk, maar stel je voor als je kunt,
en stel je ook de inwoners van dat fictieve land voor,
degenen die lachten en feestvierden en warm en goed gevoed waren,
die met hun liefjes trouwden en kinderen kregen die leidden
levens van de vrijen in huizen van de dapperen vol met twitters
en tweets en af en toe geblaat van vrolijke praatbeestjes,
de hele familie speelt allemaal de rollen van sprookjes slim,
een echt fantasieland waarin niemand ooit, nooit
eens in de zoveel tijd een poging gedaan om de oorlogen te beëindigen
dat maakte van hun land het land dat altijd in oorlog was.
Stel je ook de vijand voor, degenen die werden gebombardeerd
en gedreund, de straat op gesleurd en neergeschoten, die
wiens families werden vernietigd, de zonen die toekeken
hun vaders vermoordden, de dochters die hun moeders zagen
geschonden, de ouders die op de grond zonken als hun
het leven van kinderen doorweekte de grond waarop ze knielden,
degenen die voor altijd de vijand van het land zouden zijn
die altijd in oorlog was, degenen die voor altijd zouden haten
het land dat altijd in oorlog was, en haat zijn mensen.
En zo viel de wereld uit elkaar: de ene helft badend in geluk
leugens, de ene helft doordrenkt met bloed; beide helften vaak één,
niet te onderscheiden voor de doden, onverschillig voor de verminkten,
één gigantische wereld van ellende, van IED's, van armen en benen,
doodskisten en begrafenissen, van mannen in tranen, van vrouwen in het zwart,
van gouden sterren, blauwe sterren, sterren en strepen, van zwart en rood,
de kleuren van de anarchist, van groen en witte banden,
de gehate en de haat, de gevreesde en de angst, de horror.
Ze zei, er was eens...
of woorden in die zin, volwassen woorden voor volwassen oren,
en het kind zei: "Meester, ik begrijp het niet",
en de leraar zei: “Ik weet het en ik ben tevreden. I
zal je naar een heuvel brengen die overdag de zon weerkaatst
en gloeit 's nachts in maanlicht. Het schijnt altijd.
Het leeft. Daarop fonkelen 6,000 sterren, 6,000
herinneringen, 6,000 redenen waarom de oorlogen je niet doen
begrijpen zijn oorlogen die we nooit meer zullen hebben,
want in dit sprookje werden op een dag de mensen wakker,
de mensen spraken, en het land altijd
in oorlog was, was nu in vrede, en de vijand niet
noodzakelijkerwijs vriend, was niet langer vijand, en klein
kinderen begrepen het niet, en de wereld verheugde zich”,
waarop het kind smeekte: 'Breng me naar deze heuvel.
Ik wil tussen de sterren lopen en met ze spelen
in vrede."
Er was eens - een sprookje,
de droom van een leraar, de gelofte van een schrijver
aan kinderen allemaal - we kunnen niet falen
dat kleine meisje - de tijd is nu.
© Fred Norman, Pleasanton, CA
