Oleaginous Kakistocratie: een goed moment om pijpleidingen af ​​te schaffen

Door David Swanson, uitvoerend directeur van World BEYOND War, Maart 25, 2020

Een moment waarop Amerikaanse politici zijn openlijk praten over de noodzaak om levens op te offeren aan een ziekte in naam van winst, kan een goed moment zijn om de kwade beweegredenen van dezelfde politici te erkennen als het gaat om buitenlands beleid.

Congresleden deden dat niet, wat er ook gebeurde Joe Biden zegt, stem voor oorlog tegen Irak om oorlog tegen Irak te voorkomen. Ze hebben ook geen fout gemaakt of een misrekening gemaakt. Het maakt ook niet uit hoe succesvol ze waren in het overtuigen van belachelijke en irrelevante leugens over wapens en terrorisme. Ze stemden voor massamoord omdat ze geen waarde hechtten aan het menselijk leven en wel waarde hechtten aan een of meer van de volgende zaken: elite, zakelijke en nationalistische steun; wereldwijde overheersing; wapenwinsten; en de belangen van grote oliemaatschappijen.

Het is al lang bekend dat, zoals we altijd wisten, oorlogen gebeuren waar olie is, niet waar een jonkvrouw of een dictatuur in nood moet worden gered door democratiebommen. Twintig jaar geleden werd daar nog over gelogen. Nu Troef zegt openlijk dat hij troepen in Syrië wil voor olie, Bolton zegt openlijk dat hij een staatsgreep wil in Venezuela voor olie, Pompeo zegt openlijk dat hij het noordpoolgebied wil veroveren voor olie (waarmee meer van het noordpoolgebied kan smelten tot een overwinbare staat).

Maar nu het allemaal schaamteloos daarbuiten is, zouden we dan niet terug moeten gaan en erop wijzen hoe het daar al die tijd was, zij het meer in het geheim en met zelfs een beetje schaamte?

Een minderheid van ons heeft plaatselijk, waar we wonen, of op inheems land in Noord-Amerika strijd geleverd tegen olie- en gaspijpleidingen, zonder altijd te beseffen dat een groot deel van de olie en gas uit deze pijpleidingen, als ze worden aangelegd, zal worden gebruikt om de vliegtuigen, tanks en vrachtwagens van verre oorlogen van brandstof te voorzien – en zeker zonder te beseffen in hoeverre de verre oorlogen ook oorlogen zijn tegen het verzet tegen pijpleidingen.

Het nieuwe boek van Charlotte Dennett, De crash van vlucht 3804, is onder meer een overzicht van pijplijnoorlogen. Dennett is zich er natuurlijk terdege van bewust dat oorlogen talloze motieven hebben en dat zelfs de motieven die verband houden met olie niet allemaal verband houden met de aanleg van pijpleidingen. Maar wat ze duidelijker dan ooit maakt, is de mate waarin pijpleidingen in feite een belangrijke factor zijn geweest in meer oorlogen dan de meeste mensen beseffen.

Dennetts boek is een combinatie van een persoonlijk onderzoek naar de dood van haar vader, het eerste lid van de CIA dat werd erkend met een ster op de CIA-muur ter ere van degenen die zijn gestorven voor wat het ook is waarvoor ze allemaal zijn gestorven, en een overzicht van het Midden-Oosten, land voor land. Het is dus niet in chronologische volgorde, maar als dat zo was, zou een samenvatting (met een paar kleine toevoegingen) er ongeveer zo uit kunnen zien:

De geplande spoorlijn van Berlijn naar Bagdad was een proto-pijpleiding die internationale conflicten veroorzaakte zoals pijpleidingen dat zouden doen. Het besluit van Churchill om de Britse marine om te zetten in olie en die olie uit het Midden-Oosten te halen, vormde het toneel voor eindeloze oorlogen, staatsgrepen, sancties en leugens. Een belangrijke (lang niet de enige) motivatie achter de Eerste Wereldoorlog was de concurrentie om olie uit het Midden-Oosten, en in het bijzonder de kwestie van een pijpleiding van de Iraq Petroleum Company, en of die naar Haifa in Palestina of naar Tripoli in Libanon moest gaan.

Na de Eerste Wereldoorlog legden de Sykes-Picot-overeenkomst en de San Remo-overeenkomst inzake olie koloniale aanspraak op de olie die op de een of andere manier onder andermans land was terechtgekomen – en op het land waarop pijpleidingen konden worden aangelegd. Dennett merkt op met betrekking tot de San Remo-overeenkomst inzake olie: "Na verloop van tijd verdween het woord 'olie' uit beschrijvingen van de overeenkomst in geschiedenisboeken, net zoals het zou verdwijnen uit het publieke discours over het buitenlands beleid van de VS, dat in de jaren 1920 bekend stond als 'olieachtige diplomatie', totdat ook de term 'olieachtige' verdween.'

De Tweede Wereldoorlog vond plaats om vele redenen, waaronder de Eerste Wereldoorlog en het meedogenloze Verdrag van Versailles. De redenen die de meeste mensen in de Verenigde Staten je zullen geven voor de Tweede Wereldoorlog, zijn verzonnen nadat deze voorbij was. Zoals ik heb geschreven Vaak leidde de Amerikaanse regering de regeringen van de wereld ertoe de Joden te weigeren, en de Amerikaanse en Britse regeringen weigerden tijdens de oorlog enige diplomatieke of zelfs militaire actie te ondernemen om de slachtoffers van nazi-kampen te helpen, voornamelijk omdat het ze niets kon schelen. Maar Dennett wijst op een andere reden voor die passiviteit, namelijk de Saoedische pijplijnwensen.

De koning van Saoedi-Arabië was misschien een vooraanstaande tegenstander van democratie, vrijheid, vrijheid en (waarschijnlijk niet) appeltaart, maar hij had olie en de islam, en hij wilde niet dat grote aantallen joden naar Palestina migreerden en controle kregen over een deel van een pijpleiding naar de Middellandse Zee. In 1943, toen de Verenigde Staten besloten om Auschwitz niet te bombarderen en de berichten over de Holocaust achterwege te laten, waarschuwde de koning tegen te veel joden die zich na de oorlog in het Midden-Oosten zouden vestigen. Het Amerikaanse leger bombardeerde andere doelen zo dicht bij Auschwitz dat de gevangenen de vliegtuigen zagen overkomen en ten onrechte dachten dat ze op het punt stonden gebombardeerd te worden. In de hoop het werk van de vernietigingskampen te stoppen ten koste van hun eigen leven, juichten gevangenen voor de bommen die nooit kwamen.

Posters en afbeeldingen die ik deze week heb gezien om mensen eraan te herinneren dat Ann Frank stierf aan een ziekte in een detentiekamp, ​​zijn bewonderenswaardig bedoeld om gevangenen te bevrijden om hun risico op het oplopen van het coronavirus te verkleinen. Niemand vermeldt de rol van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken bij het afwijzen van de visumaanvraag van Franks familie. Niemand grijpt de Amerikaanse cultuur bij de kraag en houdt zijn neus vast in het grimmige besef dat zo'n afwijzing geen vreemde gril of een vergissing of een misrekening was, maar iets dat werd gedreven door kwade motieven, vergelijkbaar met degenen die nu Amerikaanse senioren vertellen om te sterven voor Wall Street.

De trans-Arabische pijpleiding, die eindigt in Libanon in plaats van in Palestina, zou helpen om van de Verenigde Staten een wereldmacht te maken. Haifa zou het verliezen als eindpunt van een pijpleiding, maar zou later de status krijgen van een reguliere haven voor de Zesde Vloot van de Verenigde Staten. Israël als geheel zou een gigantisch fort voor de bescherming van pijpleidingen worden. Maar Syrië zou lastig zijn. De Levant-crisis van 1945 en de staatsgreep van de CIA in Syrië in 1949 waren pure pijplijnpolitiek. De VS installeerde een pro-pijpleidingheerser in deze eerste, en vaak vergeten, staatsgreep door de CIA.

De huidige oorlog tegen Afghanistan is begonnen en jarenlang voortgezet, deels vanwege de droom om een ​​TAPI-pijpleiding (Turkmenistan, Afghanistan, Pakistan, India) aan te leggen – een doel dat vaak openlijk toegegeven naar, een doel dat de selectie van ambassadeurs en presidenten heeft bepaald, en een doel dat nog steeds deel uitmaakt van de lopende "vredes"-onderhandelingen.

Evenzo was een belangrijk doel van de laatste (in 2003 begonnen) fase van de oorlog tegen Irak de droom om een ​​pijpleiding van Kirkuk naar Haifa te heropenen, een doel dat werd gesteund door Israël en door de beoogde Iraakse dictator Ahmed Chalabi.

De eindeloze oorlog in Syrië is oneindig complex, zelfs in vergelijking met andere oorlogen, maar een belangrijke factor is het conflict tussen voorstanders van een Iran-Irak-Syrië-pijpleiding en financiers van een Qatar-Turkije-pijpleiding.

De VS zijn niet het enige grote leger dat handelt over pijplijnbelangen in het buitenland. Door Rusland gesteunde (evenals door de VS gesteunde) staatsgrepen en geweld in Azerbeidzjan en Georgië vonden grotendeels plaats via de Baku-Tblisi-Ceyhan-pijpleiding. En een mogelijke verklaring voor het bizarre belang dat de Amerikaanse elites hechten aan de bevolking van de Krim die heeft gestemd om zich weer bij Rusland aan te sluiten, is het gas dat onder het Krim-gedeelte van de Zwarte Zee ligt en de pijpleidingen die onder die zee lopen om gas naar markten te brengen.

Meer fossiele brandstoffen om de aarde mee te vernietigen liggen onder de Middellandse Zee, wat het Israëlische geweld in Libanon en Gaza aanwakkert. De door de VS en de Golfstaten gesteunde Saoedische oorlog tegen Jemen is een oorlog voor een Saoedische trans-Jemen pijpleiding, evenals voor Jemenitische olie, en voor de gebruikelijke andere rationele en irrationele drijfveren.

Als ik deze kroniek van pijplijnpolitiek doorlees, komt er een vreemde gedachte bij me op. Als er niet zoveel gevechten tussen naties waren geweest, zou er nog meer olie en gas zijn ontgonnen en uit de aarde zijn gehaald. Maar dan lijkt het ook waarschijnlijk dat dergelijke extra gifstoffen niet zijn verbrand, omdat een grote verbruiker ervan de oorlogen zijn die in de feitelijke geschiedenis zijn uitgevochten en om hen worden uitgevochten.

Waar ik woon in Virginia, hebben we borden en shirts met de simpele tekst "No Pipeline", erop rekenend dat mensen begrijpen welke we bedoelen. Ik ben geneigd een 's' toe te voegen. Wat als we allemaal voor "Geen pijpleidingen" waren? Het klimaat van de planeet zou langzamer instorten. De oorlogen zouden een andere motivatie nodig hebben. Oproepen zoals die van de secretaris-generaal van de Verenigde Naties deze week om alle oorlogen op te schorten om de ernstige problemen aan te pakken waarmee de mensheid wordt geconfronteerd, hebben wellicht meer kans om gehoor te krijgen.