NAVO's "Doodswens" zal niet alleen Europa vernietigen, maar ook de rest van de wereld

Het is moeilijk te begrijpen waarom westerse politici en de reguliere media het existentiële gevaar niet inzien dat ze Rusland en de rest van ons roekeloos hebben opgelegd. Het aandringen van de NAVO op haar zogenaamde "open deur"-beleid is solipsistisch en negeert vrolijk de legitieme veiligheidsbelangen van Rusland. Geen enkel land zou zo'n expansie verdragen. Zeker niet de VS als Mexico in vergelijking daarmee in de verleiding zou komen om zich bij een door China geleide alliantie aan te sluiten.

De NAVO heeft blijk gegeven van wat ik verwijtbare onverzettelijkheid zou willen noemen, en haar weigering om te onderhandelen over een Europese of zelfs wereldwijde veiligheidsovereenkomst vormde een vorm van provocatie die de huidige oorlog in Oekraïne rechtstreeks in gang zette. Bovendien is het gemakkelijk te begrijpen dat deze oorlog heel gemakkelijk zou kunnen escaleren tot wederzijdse nucleaire vernietiging.

Dit is niet de eerste keer dat de mensheid wordt geconfronteerd met een ernstige crisis die voorkomen had kunnen worden door de beloften na te komen die de voormalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken James Baker aan wijlen Michail Gorbatsjov heeft gedaan.^[1] en door andere Amerikaanse functionarissen. De oostelijke uitbreiding van de NAVO sinds 1997 wordt door Russische leiders gezien als een ernstige schending van een cruciale veiligheidsovereenkomst met een existentiële ondertoon. Het is gezien als een steeds groter wordende bedreiging, een "dreiging van het gebruik van geweld" in de zin van artikel 2 (4) van het VN-Handvest. Dit brengt een groot risico op een nucleaire confrontatie met zich mee, aangezien Rusland een enorm nucleair arsenaal heeft en de middelen om de kernkoppen te leveren.

De belangrijke vraag die niet door de reguliere media wordt gesteld, is: waarom provoceren we een kernmacht? Zijn we ons gevoel voor verhoudingen kwijt? Spelen we een soort "Russische roulette" met het lot van toekomstige generaties mensen op aarde?

Dit is niet alleen een politieke kwestie, maar vooral een sociale, filosofische en morele kwestie. Onze leiders hebben zeker niet het recht om het leven van alle Amerikanen in gevaar te brengen. Dit is een hoogst ondemocratisch gedrag en zou door het Amerikaanse volk moeten worden veroordeeld. Helaas verspreiden de reguliere media al tientallen jaren anti-Russische propaganda. Waarom speelt de NAVO dit zeer riskante 'va banque'-spel? Kunnen we ook het leven van alle Europeanen, Aziaten, Afrikanen en Latijns-Amerikanen in gevaar brengen? Gewoon omdat we “uitzonderlijk” zijn en onverzoenlijk willen zijn over ons “recht” om de NAVO uit te breiden?

Laten we diep ademhalen en bedenken hoe dicht de wereld bij de Apocalyps was ten tijde van de Cubaanse rakettencrisis in oktober 1962. Godzijdank waren er koelbloedige mensen in het Witte Huis en John F. Kennedy koos voor directe onderhandelingen met de Sovjets, omdat het lot van de mensheid in zijn handen lag. Ik was een middelbare scholier in Chicago en herinner me de debatten tussen Adlai Stevenson III en Valentin Zorin (die ik vele jaren later ontmoette toen ik een senior VN-mensenrechtenfunctionaris in Genève was).

In 1962 hebben de VN de wereld gered door het forum te bieden waar geschillen vreedzaam konden worden opgelost. Het is een tragedie dat de huidige secretaris-generaal Antonio Guterres het gevaar van de uitbreiding van de NAVO niet tijdig heeft aangepakt. Hij had de onderhandelingen tussen Rusland en de NAVO-landen vóór februari 2022 kunnen vergemakkelijken, maar niet gelukt. Het is een schande dat de OVSE de Oekraïense regering niet heeft kunnen overtuigen dat ze de Minsk-akkoorden moest uitvoeren – pacta zonder dienstbaarheid.

Het is betreurenswaardig dat neutrale landen als Zwitserland er niet in zijn geslaagd op te komen voor de mensheid toen het nog mogelijk was het uitbreken van de oorlog te stoppen. Zelfs nu is het noodzakelijk om de oorlog te stoppen. Iedereen die de oorlog verlengt, begaat een misdaad tegen de vrede en een misdaad tegen de menselijkheid. Het moorden moet vandaag stoppen en de hele mensheid moet NU opstaan ​​en vrede eisen.

Ik herinner me de openingstoespraak van John F. Kennedy aan de American University in Washington DC op 10 juni 1963^[2]. Ik denk dat alle politici deze opmerkelijk wijze verklaring moeten lezen en zien hoe relevant deze is voor het oplossen van de huidige oorlog in Oekraïne. Professor Jeffrey Sachs van de Columbia University in New York schreef er een verhelderend boek over.^[3]

Terwijl hij de eindexamenklas prees, herinnerde Kennedy zich Masefields beschrijving van een universiteit als "een plaats waar degenen die onwetendheid haten ernaar kunnen streven om te weten, waar degenen die de waarheid waarnemen, ernaar kunnen streven anderen te laten zien."

Kennedy koos ervoor om te praten over “het belangrijkste onderwerp op aarde: wereldvrede. Wat voor vrede bedoel ik? Wat voor vrede zoeken we? niet een Pax Americana door Amerikaanse oorlogswapens aan de wereld opgelegd. Niet de rust van het graf of de veiligheid van de slaaf. Ik heb het over echte vrede, het soort vrede dat het leven op aarde de moeite waard maakt, het soort dat mensen en naties in staat stelt te groeien en te hopen en een beter leven voor hun kinderen op te bouwen - niet alleen vrede voor Amerikanen, maar vrede voor iedereen mannen en vrouwen – niet alleen vrede in onze tijd, maar vrede voor altijd.”

Kennedy had goede adviseurs die hem eraan herinnerden dat "totale oorlog geen zin heeft ... in een tijd waarin een enkel kernwapen bijna tien keer de explosieve kracht bevat die door alle geallieerde luchtmachten in de Tweede Wereldoorlog werd geleverd. Het heeft geen zin in een tijdperk waarin de dodelijke vergiften die door een nucleaire uitwisseling worden geproduceerd, door wind en water, grond en zaad naar de verre uithoeken van de wereld en naar nog ongeboren generaties zouden worden gedragen.

Kennedy en zijn voorganger Eisenhower veroordeelden herhaaldelijk de uitgaven van miljarden dollars per jaar aan wapens, omdat dergelijke uitgaven geen efficiënte manier zijn om vrede te verzekeren, wat het noodzakelijke rationele doel is van rationele mensen.

In tegenstelling tot Kennedy's opvolgers in het Witte Huis, had JFK een gevoel voor realiteit en een vermogen tot zelfkritiek: “Sommigen zeggen dat het nutteloos is om te spreken van wereldvrede of wereldwet of wereldontwapening – en dat het nutteloos zal zijn totdat de leiders van de Sovjet-Unie nemen een meer verlichte houding aan. Ik hoop dat ze dat doen. Ik geloof dat we ze daarbij kunnen helpen. Maar ik geloof ook dat we onze eigen houding – als individuen en als natie – opnieuw moeten onderzoeken, want onze houding is net zo essentieel als die van hen.”

Dienovereenkomstig stelde hij voor de Amerikaanse houding ten opzichte van vrede zelf te onderzoeken. “Te veel van ons denken dat het onmogelijk is. Te veel mensen vinden het onwerkelijk. Maar dat is een gevaarlijk, defaitistisch geloof. Het leidt tot de conclusie dat oorlog onvermijdelijk is - dat de mensheid gedoemd is - dat we worden gegrepen door krachten die we niet kunnen beheersen." Hij weigerde die mening te aanvaarden. Zoals hij de afgestudeerden van de American University vertelde: "Onze problemen zijn door de mens veroorzaakt - daarom kunnen ze door de mens worden opgelost. En de mens kan zo groot zijn als hij wil. Geen enkel probleem van het lot van de mens gaat verder dan de mens. Het verstand en de geest van de mens hebben vaak het schijnbaar onoplosbare opgelost - en we geloven dat ze het opnieuw kunnen doen ... "

Hij moedigde zijn publiek aan zich te concentreren op een meer praktische, meer bereikbare vrede, niet gebaseerd op een plotselinge revolutie in de menselijke natuur, maar op een geleidelijke evolutie in menselijke instellingen - op een reeks concrete acties en effectieve overeenkomsten die in het belang zijn van alle betrokkenen : "Er is geen enkele, eenvoudige sleutel tot deze vrede - geen grootse of magische formule die door een of twee machten kan worden aangenomen. Echte vrede moet het product zijn van vele naties, de som van vele daden. Het moet dynamisch zijn, niet statisch, veranderend om de uitdaging van elke nieuwe generatie aan te gaan. Want vrede is een proces – een manier om problemen op te lossen.”

Persoonlijk ben ik bedroefd door het feit dat Kennedy's woorden zo ver verwijderd zijn van de retoriek die we vandaag horen van zowel Biden als Blinken, wiens verhaal er een is van zelfingenomen veroordeling - een zwart-wit karikatuur - geen spoor van JFK's humanistische en pragmatische benadering van internationale betrekkingen.

Ik ben aangemoedigd om de visie van JFK te herontdekken: “Wereldvrede, zoals vrede in de gemeenschap, vereist niet dat elke man zijn naaste liefheeft - het vereist alleen dat ze samenleven in wederzijdse tolerantie en hun geschillen onderwerpen aan een rechtvaardige en vreedzame regeling. En de geschiedenis leert ons dat vijandschap tussen naties, zoals tussen individuen, niet eeuwig duurt.”

JFK stond erop dat we moesten volharden en een minder categorische kijk moesten hebben op onze eigen goedheid en het kwaad van onze tegenstanders. Hij herinnerde zijn toehoorders eraan dat vrede niet onuitvoerbaar hoeft te zijn en oorlog niet onvermijdelijk. "Door ons doel duidelijker te definiëren, door het beheersbaarder en minder ver weg te laten lijken, kunnen we alle mensen helpen het te zien, er hoop uit te putten en er onweerstaanbaar naar toe te gaan."

Zijn conclusie was een krachttoer: “We moeten daarom volharden in het zoeken naar vrede in de hoop dat constructieve veranderingen binnen het communistische blok oplossingen binnen handbereik kunnen brengen die ons nu te boven lijken te gaan. We moeten onze zaken zo regelen dat het in het belang van de communisten wordt om het eens te worden over een echte vrede. Bovenal moeten kernmachten, terwijl ze onze eigen vitale belangen verdedigen, die confrontaties afwenden die een tegenstander ertoe brengen te kiezen tussen een vernederende terugtocht of een nucleaire oorlog. Zo'n koers volgen in het nucleaire tijdperk zou alleen maar het bewijs zijn van het bankroet van ons beleid - of van een collectieve doodswens voor de wereld."

De afgestudeerden van de American University juichten Kennedy in 1963 enthousiast toe. Ik zou willen dat elke universiteitsstudent, elke middelbare scholier, elk lid van het Congres, elke journalist deze toespraak zou lezen en nadenken over de implicaties ervan voor de wereld VANDAAG. Ik wou dat ze de New York Times van George F. Kennan zouden lezen^[4] essay van 1997 waarin de uitbreiding van de NAVO wordt veroordeeld, het perspectief van Jack Matlock^[5], de laatste Amerikaanse ambassadeur in de USSR, de waarschuwingen van de Amerikaanse geleerden Stephen Cohen^[6] en professor John Mearsheimer^[7].

Ik vrees dat Kennedy in de huidige wereld van nepnieuws en gemanipuleerde verhalen, in de gehersenspoelde samenleving van vandaag, ervan beschuldigd zou worden een 'appeaser' van Rusland te zijn, zelfs een verrader van Amerikaanse waarden. En toch staat het lot van de hele mensheid nu op het spel. En wat we echt nodig hebben, is nog een JFK in het Witte Huis.

Alfred de Zayas is een professor in de rechten aan de Geneva School of Diplomacy en was een onafhankelijke VN-expert op het gebied van internationale orde 2012-18. Hij is de auteur van elf boeken, waaronder “Building a Just World Order” Clarity Press, 2021, en “Countering Mainstream Narratives”, Clarity Press, 2022.

1. https://nsarchive.gwu.edu/document/16117-document-06-record-conversation-between ↑
2. https://www.jfklibrary.org/archives/other-resources/john-f-kennedy-speeches/american-university-19630610 ↑
3. https://www.jeffsachs.org/Jeffrey Sachs, To move the World: JFK's zoektocht naar vrede. Random House, 2013. Zie ook https://www.jeffsachs.org/newspaper-articles/h29g9k7l7fymxp39yhzwxc5f72ancr ↑
4. https://comw.org/pda/george-kennan-on-nato-expansion/ ↑
5. https://transnational.live/2022/05/28/jack-matlock-ukraine-crisis-should-have-been-avoided/ ↑
6. “Als we NAVO-troepen naar de Russische grenzen verplaatsen, zal dat uiteraard de situatie militariseren, maar Rusland zal niet terugdeinzen. Het probleem is existentieel.” ↑

7. https://www.mearsheimer.com/. Mearsheimer, The Great Delusion, Yale University Press, 2018.https://www.economist.com/by-invitation/2022/03/11/john-mearsheimer-on-why-the-west-is-principally-responsible- voor-de-Oekraïense-crisis ↑