By Mbizo CHIRASHA, World BEYOND War, Juli 31, 2020
MIJN PIJNLIJKE POËZIE
De rijmpjes zijn van de van armoede ontdane weduwen in Liberia.
De symbolen zijn van de gedode agenten die vastvriezen op de mortuariumplaten van Gambia
Zijn beeldtaal is van vrijheid bezwijken in bomkreet in Nigeria
Het geluid is van in armoede verschrompelde borsten van moeders in Eritrea
Zijn verbazing gaat over de door honger gemartelde kinderen in Ethiopië
De echo is van door oorlog veroorzaakte weeskinderen die op de vuilnisbelten van Somalië naar fortuin en toekomst graven
Mijn pijnlijke poëzie
De connotaties zijn van het huilen van etnische stammen in Libië
Zijn stem is die van de kreunende magen van banken in Namibië
De tragedie is dat rioolbuizen walgelijke inhoud uit de straten van Zambia spuiten
De metaforen zijn machetes die baarmoeders doorsnijden in de valleien van Katanga
Zijn vergelijkingen zijn van met bloed besmeurde muren van geduld in Tanzania
De alliteraties zijn van genocides en wreedheden in Rwandese wandelgangen
De weerklank is van slagers en slachtingen in Burundese opritten
Mijn pijnlijke poëzie
De beat is van de apartheidsexplosies in Zuid-Afrika
De allegorie is van het huilen van de Povo in Zimbabwe
De satire is van het inkten van dorpen in Mozambique
De ironie is de ruilhandel van diamanten en riles in Angola
Het grafschrift is het uitsterven van de culturen in Algerije
Mijn pijnlijke poëzie is pijnlijk en nooit mooi
