Een groep middelbare scholieren in Steinbach, Manitoba, Canada World BEYOND War heeft de afgelopen jaren steun verleend en onlangs deelgenomen aan en gepresenteerd op de Youth Nuclear Peace Summit. Zij hielden de volgende toespraak over wederzijds verzekerde vernietiging.
Door Althea Arevalo, Kristine Bolisay, Anton Ador, Erik Vladimirov, Karen Torres, Emery Roy, World BEYOND War, Februari 7, 2024
Alleen al het bezit van kernwapens is een gok met het lot. Het risico van ongelukken en misrekeningen die een onbedoelde kernoorlog teweegbrengen hangt als een zwaard van Damocles boven ons hoofd. De angst en instabiliteit die ze veroorzaken vormen een hoge prijs voor een twijfelachtig gevoel van veiligheid.
De doctrine van Mutual Assured Destruction (MAD) is de dunne grens tussen ons en een atoomramp. MAD is een verwrongen en gevaarlijk kipspel dat de wereld tijdens de Koude Oorlog onder schot hield. Het principe is eenvoudig, maar gruwelijk: als twee landen genoeg kernwapens hebben om elkaar van de aardbodem weg te vagen, is het eerst slaan van de vijand zelfmoord, omdat het andere land met een even krachtige aanval zou kunnen reageren. Hoe zijn we op deze rand van waanzin gekomen? De evolutie van MAD onthult een dodelijke geschiedenis van eenmansschap, waarin politieke leiders en defensiefunctionarissen probeerden een voorsprong op hun rivalen te verwerven of te behouden door gebruik te maken van verschillende strategieën en technologieën.
De regering-Kennedy werd geconfronteerd met een nieuwe realiteit van nucleaire terreur: de Cubaanse rakettencrisis in 1962. Toen de Sovjet-Unie kernraketten in Cuba plaatste, bouwden de VS een nucleaire triade – een mix van bommenwerpers, landraketten en onderzeeërs – om ervoor te zorgen dat ze konden terugslaan, zelfs als ze als eerste werden geraakt. Kennedy en Nikita Chroesjtsjov hebben de crisis op vreedzame wijze bezworen, maar het leidde tot een verandering in de Amerikaanse nucleaire doctrine door de Amerikaanse minister van Defensie Robert McNamara, die een tegenwaardestrategie voorstelde die zich op steden zou richten, en niet op militaire bases. Hij beweerde dat de dreiging van verzekerde vernietiging elke aanval zou afschrikken. Dit impliceerde dat ze slechts een minimumaantal kernwapens nodig hadden om dit evenwicht te bewaren. De doctrine van McNamara werd echter uitgedaagd door militair analist Donald Brennan, die de term MAD bedacht om de spot te drijven met wat hij zag als een onstabiele en onrealistische strategie. Hij drong aan op een anti-ballistisch raketafweersysteem om de VS te beschermen tegen Sovjetraketten.
De door de VS gesteunde invasie van Cuba in 1961 was een ramp. Een groep van 1,400 verbannen Cubanen probeerde Castro omver te werpen, maar ze werden snel verslagen en gevangengenomen. De VS ontkenden elke betrokkenheid, maar de waarheid kwam al snel aan het licht. Ze trainden en bewapenden de indringers en keurden zelfs het plan goed. Historicus Theodore Draper noemde het ‘een perfecte mislukking’, omdat een klein land de VS vernederde en zich verzette tegen een van de sterkste legers uit de geschiedenis.
De VS wilden een legitieme regering omverwerpen die niet in hun belangen paste. De VS deden hetzelfde in veel andere landen, zoals Oekraïne, Korea en Libië. Maar als Rusland hetzelfde doet, noemt het Westen dat agressie. Dit toont de hypocrisie en arrogantie van het Westen aan.
De invasie had vreselijke gevolgen. Het leidde tot de Cubaanse rakettencrisis, die bijna een nucleaire oorlog veroorzaakte. De VS probeerden Cuba te destabiliseren met geheime operaties, zoals Operatie Mongoose en Operatie Northwoods. Het ging hierbij om sabotage, moordaanslagen en zelfs valse vlagaanvallen op Amerikaans grondgebied. JFK verwierp een aantal van deze plannen, maar hun voorstellen lieten zien hoe ver de VS zouden gaan om hun doelen te bereiken.
Cuba raakte na de invasie nauwer verbonden met de Sovjet-Unie. De Sovjet-Unie plaatste ter afschrikking atoomwapens in Cuba. Dit leidde tot een crisis die de wereld dreigde te vernietigen.
De invasie was een mislukte en dwaze poging van de VS om zijn wil aan een ander land op te leggen. Het mislukte en veroorzaakte bijna een nucleaire catastrofe. Het laat zien hoe gevaarlijk en roekeloos het buitenlands beleid van de VS kan zijn, en hoe zij verantwoordelijk moeten worden gehouden voor hun daden. Kernwapens zijn een gruwelijke manifestatie van onze macht en onze waanzin. Ze kunnen alles in een oogwenk wegvagen en alleen as en straling achterlaten. Kernwapens vormen een constante dreiging die boven onze wereld hangt.
Geen enkel nucleair bewapend land heeft te maken gehad met een invasie door een buitenlandse macht. Er zijn twee voorbeelden van landen die na ontwapening werden aangevallen: Libië en Oekraïne.
In het geval van Oekraïne beschikten zij over de op twee na grootste nucleaire voorraad, na de afscheiding van de Sovjet-Unie. In de jaren negentig droegen ze hun wapens echter over aan de Russische Federatie, waardoor deze een niet-nucleaire staat werd.
Eind 1994 ondertekenden de VS, Groot-Brittannië en Rusland het Memorandum van Boedapest. Alle bovengenoemde landen beloofden de soevereiniteit van Oekraïne te erkennen. Rusland brak deze belofte in februari 2022 toen het de oostelijke gebieden van Oekraïne binnenviel.
Het besluit van Oekraïne om te ontwapenen kwam omdat de genoemde kernmachten hen aanspoorden hun veiligheid te garanderen door middel van een overeenkomst, in plaats van de economisch en politiek duurdere methode om hun kernwapenprogramma in stand te houden. Was deze beslissing onverstandig? Heeft ontwapening geleid tot de huidige situatie met de invasie van Rusland en het verschepen van meer wapens door de NAVO naar Oekraïne; in plaats van hen te helpen met de situatie om te gaan?
De voormalige Russische president Dmitry Medvedev staat aan het hoofd van een panel van de Veiligheidsraad dat de wapenproductie coördineert. Hij spotte met de westerse beweringen dat Rusland bijna geen wapens meer heeft en zegt dat de Russische wapenindustrie de productie heeft verhoogd.
Medvedev zei dat Oekraïne ertoe kan leiden dat Rusland een kernwapen gaat gebruiken als hun tegenoffensief slaagt, en dat de nederlaag van Rusland in de oorlog tot een nucleair conflict zou kunnen leiden. Hij zei, en ik citeer:
“De nederlaag van een kernmacht in een conventionele oorlog kan leiden tot het uitbreken van een kernoorlog… Kernmachten verliezen de grote conflicten waarvan hun lot afhangt niet.”
Met Libië begon voormalig dictator Muammar Gaddafi in december 2003 het ontwapeningsproces om de door de Amerikanen opgelegde sancties op te heffen en de betrekkingen van Libië met het Westen te verbeteren.
In reactie daarop zei de toenmalige Amerikaanse president Bush dat Libië een voorbeeld voor andere landen zou moeten zijn, en dat anderen de boodschap zouden moeten wegnemen dat: “leiders die het streven naar chemische, biologische en nucleaire wapens opgeven, en de middelen om deze te leveren, een open weg vinden naar betere betrekkingen met de Verenigde Staten en andere vrije naties.”
In 2011 hielp de NAVO Libische rebellen bij het omverwerpen van de regering van Gaddafi...
Vóór hun inmenging had Libië een van de hoogste levensstandaarden in Afrika. Het Ontwikkelingsprogramma van de VN beoordeelde hen in 2010 als een “land met een hoge ontwikkeling”. Onder het bewind van Gaddafi steeg Libië van een van de armste landen van Afrika in 1969 naar een plaats bovenaan de Human Development Index van het continent in 2011.
Het begin van de regering van Gaddafi luidde een paradigmaverandering in, waardoor Libië zijn nieuwe olie-inkomsten ging gebruiken om herverdelingsmaatregelen onder de bevolking te stimuleren. Bovendien verbeterde hij de betrekkingen van Libië met de buurlanden en werkte hij aan het onderhouden van de banden met andere landen, zoals Frankrijk en Rusland.
Nu blijft Libië “gevangen zitten in een spiraal van geweld”, deels veroorzaakt door de NAVO-bombardementen. Ze maakten van Libië een voorbeeld voor andere kernwapenlanden die zich tegen het Westen verzetten, en stuurden daarmee duidelijk de onbedoelde boodschap om niet te ontwapenen.
Velen geloven dat als Libië zijn nucleaire programma had gehandhaafd, de huidige situatie zich mogelijk niet zou hebben voorgedaan. Het land verkeert in een voortdurende staat van politieke onrust. Met de constante dreiging van gewapende conflicten, vele mensenrechtenschendingen en een disfunctioneel rechtssysteem is het huidige Libië in niets verwijderd van het hoogontwikkelde land onder de regering van Gaddafi.
De geschiedenis van Noord-Korea met kernwapens begon in de jaren tachtig en negentig. Het einde van de Koude Oorlog bracht het Noord-Koreaanse regime ertoe zich zorgen te maken dat zijn beschermende supermachten Pyongyang in de steek zouden laten. En dus zagen ze kernwapens steeds meer als een manier om de veiligheid te garanderen. Noord-Korea maakte in 1980 deel uit van het Non-proliferatieverdrag van kernwapens. Door dit verdrag te schenden, ontwikkelden ze een militair nucleair programma en maakten vervolgens bekend dat ze van plan waren zich terug te trekken uit het NPV. Pyongyang verzekerde dat ze niet van plan waren dit soort wapens te ontwikkelen, ondanks de sancties die op de Aziatische natie drukten, en voerde tussen 1990 en 1985 zes kernproeven uit.
Kim reageerde door te zeggen dat zijn land zich moet voorbereiden op zowel ‘dialoog als confrontatie’.
Noord-Korea heeft zijn hermetische politieke systeem decennia lang intact gehouden, ondanks spanningen met de internationale gemeenschap. Noord-Koreaanse functionarissen hebben zelfs het voorbeeld van Libië aangehaald bij het bespreken van hun eigen wapens. In 2011, toen de bommen op de regering van Gaddafi regenden, zei een functionaris van het Noord-Koreaanse ministerie van Buitenlandse Zaken: “De Libische crisis leert de internationale gemeenschap een ernstige les.” Die functionaris verwees vervolgens naar het opgeven van wapens in ondertekende overeenkomsten als ‘een invasietactiek om het land te ontwapenen’.
Het Westen heeft de voortzetting door Noord-Korea van zijn programma's voor massavernietigingswapens veroordeeld, omdat het land heeft laten zien dat het over raketten beschikt met voldoende bereik om Europa aan te vallen. De Europese Unie heeft ook een autonoom sanctieregime goedgekeurd dat voorziet in aanvullende maatregelen.
De volledige en effectieve implementatie van deze sancties is een prioriteit voor het Westen bij gebrek aan concrete vooruitgang in de richting van volledige denuclearisering. Ze voorzien in een totaal embargo op de wapenhandel met Noord-Korea, een verbod op de import van bepaalde producten uit Noord-Korea (steenkool, ijzer, mineralen, enz.) en op de export van andere producten naar het land (luxeartikelen, enz.).
Grote nucleaire supermachten als de NAVO en Rusland vielen minder machtige landen binnen toen hun wapens geen bedreiging meer vormden voor de binnenvallende strijdkrachten, maar wat daarop volgde heeft Oekraïne en Libië teruggebracht tot staten van chaos en politieke onrust, verscheurd door oorlog en buitenlandse interventie. Dergelijke oorlogen vergroten alleen maar het risico dat kernwapens worden gebruikt. Noord-Korea heeft de nucleaire macht over de hele wereld, maar nu MAD er nauwelijks voor zorgt dat de aarde niet ten gronde gaat, dwingt het ons om te leven in de wetenschap dat er elk moment een nucleaire vernietiging op ons af kan komen.
Er zou geen gevaar zijn voor een nucleair armageddon als er geen kernwapens zouden bestaan, maar de geschiedenis wijst uit dat het bezit van kernwapens aanvallen van vijandige landen afschrikt. Is de gedachte aan nucleaire ontwapening realistisch? Of zullen voorbeelden als Libië en Oekraïne voorkomen dat landen hun voorraden ontwapenen? Kan de mensheid elkaar voldoende vertrouwen om het risico van vernietiging door deze verschrikkelijke wapens uit te sluiten of is Mutually Assured Destruction werkelijk de enige realistische optie?
