Het THAAD-antiraketsysteem is beslist geweldig, zeggen analisten wier salarissen gedeeltelijk worden betaald door de fabrikant van THAAD.
BY ADAM JOHNSON, FAIR.
Terwijl de spanningen tussen de Verenigde Staten en Noord-Korea blijven stijgen, is één denktank, het Centrum voor Strategische en Internationale Studies (CSIS), een alomtegenwoordige stem geworden over het onderwerp raketverdediging, die officieel klinkende citaten verstrekt aan tientallen verslaggevers in de VS. Westerse mediakanalen. Al deze citaten spreken over de urgente dreiging van Noord-Korea en hoe belangrijk de Amerikaanse inzet van het Terminal High Altitude Area Defense (THAAD) raketsysteem is voor Zuid-Korea:
- “THAAD’s zijn afgestemd op de bedreigingen op middellange afstand die Noord-Korea in overvloed heeft – Noord-Korea demonstreert regelmatig dat soort capaciteiten”, zegt Thomas Karako, directeur van het Missile Defense Project bij het Centrum voor Strategische en Internationale Studies. “THAADs zijn precies wat je zou willen voor een regionaal gebied.” (Bedraad, 4/23/17)
- Maar Karako van [CSIS] noemde [THAAD] een belangrijke eerste stap. “Dit gaat niet over het hebben van een perfect schild, dit gaat over het kopen van tijd en daarmee bijdragen aan de algemene geloofwaardigheid van de afschrikking,” vertelde Karako. AFP. (France24, 5/2/17)
- THAAD is een goede optie, zegt Thomas Karako, directeur van het Missile Defense Project bij het Center for Strategic and International Studies (CSIS) in Washington, daarbij verwijzend naar een perfect onderscheppingsrecord in processen tot nu toe. (Christelijke wetenschapsmonitor, 7/21/16)
- Bonnie Glaser, senior adviseur voor Azië bij het Centrum voor Strategische en Internationale Studies (CSIS), ziet THAAD als een ‘natuurlijk gevolg’ van een zich ontwikkelende dreiging vanuit Noord-Korea. VOA dat Washington Peking moet blijven vertellen “dit systeem is niet op China gericht … en [China] zal gewoon met deze beslissing moeten leven.” (Stem van Amerika, 3/22/17)
- Victor Cha, een Korea-expert en voormalig functionaris van het Witte Huis, nu verbonden aan het Center for Strategic and International Studies in Washington, bagatelliseerde de kansen dat THAAD zou worden teruggedraaid. “Als THAAD vóór de verkiezingen wordt ingezet en gezien de Noord-Koreaanse raketdreiging, denk ik niet dat het verstandig zou zijn als een nieuwe regering zou vragen dat de THAAD wordt teruggedraaid”, zei Cha. (Reuters, 3/10/17)
- Thomas Karako, senior fellow bij het International Security Program van het Centrum voor Strategische en Internationale Studies, zei dat de indirecte vergeldingsmaatregelen van China tegen de inzet van de THAAD de vastberadenheid van Zuid-Korea alleen maar zouden versterken. Hij noemde de Chinese interventie ‘kortzichtig’. (Stem van Amerika, 1/23/17)
De lijst gaat verder. In het afgelopen jaar heeft FAIR in de Amerikaanse media dertig vermeldingen in de media opgemerkt waarin CSIS het THAAD-raketsysteem of de onderliggende waardepropositie ervan stimuleert, waarvan de meeste in de afgelopen twee maanden. Business Insider was de meest enthousiaste locatie voor de analisten van de denktank,routinematig kopiëren-en-plakken CSIS bespreekpunten in verhalen waarin wordt gewaarschuwd voor de Noord-Koreaanse dreiging.
Uit al deze CSIS-optredens in de media wordt echter weggelaten dat een van de topdonoren van CSIS, Lockheed Martin, de hoofdcontractant van THAAD is. Lockheed Martins visie op het THAAD-systeem is de moeite waard. ongeveer $ 3.9 miljard alleen. Lockheed Martin financiert rechtstreeks het Missile Defense Project Program bij CSIS, het programma waarvan de pratende hoofden het vaakst worden geciteerd door de Amerikaanse media.
Hoewel het onduidelijk is hoeveel Lockheed Martin precies aan CSIS doneert (specifieke totalen staan niet vermeld op hun website, en een woordvoerder van CSIS zou het FAIR niet vertellen als hem daarom wordt gevraagd), behoren ze tot de top tien van donoren, vermeld in de lijst van '$ 500,000 en hoger'. categorie. Het is onduidelijk hoe hoog “en hoger” gaat, maar de bedrijfsopbrengsten van de denktank voor 2016 waren dat wel $ 44 miljoen.
Geen van deze stukken vermeldde dat 56 procent van de Zuid-Koreanen verzet zich tegen de inzet van THAAD, in ieder geval tot er op 9 mei nieuwe verkiezingen worden gehouden. De persoon die groen licht gaf voor de THAAD-inzet, voormalig president Park Geun-hye, vertrok in ongenade na een fraudeschandaal, waardoor de legitimiteit van de THAAD-inzet in twijfel werd getrokken en deze bij de daaropvolgende verkiezingen tot een hot-button-probleem geworden.
In het licht van haar afzetting – en ongetwijfeld de verrassende verkiezing van een wispelturige president Trump in de VS – willen de meeste Zuid-Koreanen begrijpelijkerwijs wachten tot de nieuwe verkiezingen voordat ze een besluit nemen over THAAD. Afgezien van een paar artikelen waarin ondoorzichtig werd verwezen naar de “gemengde” reacties van Zuid-Koreanen, of waarin lokale protesten werden verdoezeld, werd dit feit geheel weggelaten uit de Amerikaanse mediaberichten. Trump, het Pentagon en Amerikaanse wapenleveranciers wisten wat het beste was en kwamen te hulp.
Geen van de dertig stukken met pro-THAAD-talkers van CSIS citeerde Zuid-Koreaanse vredesactivisten of anti-THAAD-stemmen. Om achter de zorgen van de Koreaanse THAAD-critici te komen, moest men zich wenden tot onafhankelijke mediaberichten, zoals die van Christine Ahn in The Nation (2/25/17):
“Het zal de economische en sociale levensader van de gemeenschappen bedreigen”, zei de Koreaans-Amerikaanse beleidsanalist Simone Chun.
“De inzet van THAAD zal de spanningen tussen Zuid- en Noord-Korea vergroten”, zegt Ham Soo-yeon, een inwoner van Gimcheon die nieuwsbrieven over hun verzet publiceert. In een telefonisch interview zei Ham dat THAAD “de eenwording van Korea moeilijker zou maken” en dat het “het Koreaanse schiereiland in het centrum van de Amerikaanse drang naar dominante macht over Noordoost-Azië zou plaatsen.”
Geen van deze zorgen is in de bovenstaande artikelen terechtgekomen.
Vijf van CSIS's tien grote zakelijke donoren (“$500,000 en meer”) zijn wapenfabrikanten: naast Lockheed Martin zijn dit General Dynamics, Boeing, Leonardo-Finmeccanica en Northrop Grumman. Drie van de vier grootste overheidsdonoren (“$ 500,000 en meer”) zijn de Verenigde Staten, Japan en Taiwan. Zuid-Korea geeft ook geld aan CSIS via de Koreaanse Foundation (€200,000 – €499,000).
Afgelopen augustus (8/8/16), De New York Times onthulde interne documenten van CSIS (en de Brookings Institution) die laten zien hoe denktanks optraden als geheime lobbyisten voor wapenfabrikanten:
Als denktank heeft het Centrum voor Strategische en Internationale Studies geen lobbyrapport ingediend, maar de doelstellingen van de inspanning waren duidelijk.
“Politieke obstakels voor de export”, lees de agenda van één gesloten deur "Werkgroep"-bijeenkomst georganiseerd door de heer Brannen, waarbij Tom Rice, een lobbyist in het kantoor van General Atomics in Washington, op de uitnodigingslijsten stond, zo blijkt uit de e-mails.
Boeing en Lockheed Martin, dronemakers die belangrijke bijdragen leverden aan CSIS, waren ook uitgenodigd om de sessies bij te wonen, zo blijkt uit de e-mails. De bijeenkomsten en het onderzoek culmineerden in een rapport dat in februari 2014 werd uitgebracht en dat de prioriteiten van de sector weerspiegelde.
“Ik heb mij krachtig uitgesproken voor de export”, schreef de heer Brannen, de hoofdauteur van het onderzoek, in een e-mail aan Kenneth B. Handelman, de plaatsvervangend staatssecretaris voor defensiehandelscontroles.
Maar daar stopte de inspanning niet.
De heer Brannen startte bijeenkomsten met functionarissen van het ministerie van Defensie en personeel van het Congres om aan te dringen op de aanbevelingen, waaronder ook het opzetten van een nieuw Pentagon-kantoor om meer aandacht te besteden aan de aanschaf en inzet van drones. Het centrum benadrukte tijdens een conferentie ook de noodzaak om de exportbeperkingen te versoepelen gehost op het hoofdkantoor met topfunctionarissen van de marine, de luchtmacht en het marinekorps.
CSIS geweigerd aan de Times dat zijn activiteiten lobbywerk vormden. In reactie op het verzoek van FAIR om commentaar heeft een woordvoerder van CSIS “de bewering van [FAIR] volledig afgewezen” dat er sprake was van enig conflict.
De consistente promotie door CSIS van het raketsysteem van zijn financier zou uiteraard volkomen toeval kunnen zijn. De bebrilde experts van CSIS zouden eerlijk kunnen geloven dat de meerderheid van de Zuid-Koreanen ongelijk heeft, en Trumps inzet van THAAD is een verstandige keuze. Of het zou kunnen zijn dat door wapenfabrikanten gefinancierde denktanks geen onpartijdige scheidsrechters zijn over de vraag of meer wapens een goed idee zijn – en geen bruikbare bronnen zijn voor lezers die hopen op een neutrale analyse van dergelijke vragen.
