By Jozef Essertier, World BEYOND War, Mei 3, 2019
Een bijeenkomst van Japan voor een World BEYOND War op 27 april markeerde de eerste verjaardag van de Panmunjom-verklaring, waarmee een jaar eerder Noord-Korea en Zuid-Korea overeenkwamen samen te werken om officieel een einde te maken aan de Koreaanse oorlog.
Tijdens een serieus maar leuk evenement in een karaokeruimte in Nagoya bespraken we de huidige omstandigheden waarmee Koreanen en Okinawanen worden geconfronteerd en de geschiedenis van door Washington en Tokio gesponsord geweld tegen hen. We keken naar videoclips van een reis naar Okinawa die ik en een ander WBW-lid begin februari samen maakten, en natuurlijk hebben we veel gekletst en elkaar beter leren kennen. Na de karaoke-bijeenkomst voegden we ons bij andere vredelievende burgers van Nagoya en verbonden onze lichamen symbolisch aan elkaar tot een "menselijke ketting" in solidariteit met de menselijke ketting in Korea op dezelfde dag.
Dit evenement werd gedekt door de Zuid-Koreaanse massamedia. Zien deze video in het Engels Bijvoorbeeld. (In Korea deden ze het om 14:27 op 4 april, omdat de datum in hun taal als "27" wordt geschreven. Japanse talen geven ook datums op deze manier weer). Het deel van ons vijven dat een ketting vormde op de foto hierboven in Nagoya was slechts een deel van een lange ketting van ongeveer 4.27 mensen, misschien 30 meter lang op een grote straathoek.
Merk op dat er geen spandoeken of plakkaten waren die specifieke politieke of religieuze groeperingen markeerden. Dit was opzettelijk. Er werd besloten dat vanwege de verscheidenheid aan deelnemende organisaties, soms met tegengestelde politieke doelen, tijdens dit specifieke evenement geen organisatorische banden zouden worden getoond. Ook wij in Nagoya hebben deze wens van de organisatoren gerespecteerd.
De afgelopen drie jaar zijn er bijna 150 protesten geweest tegen de nieuwe basisconstructie in Henoko en Takae, op de hoek op de foto. Deze hoek bevindt zich in een centraal winkelgebied van Nagoya genaamd "Sakae". De belangrijkste focus lag op het tegenhouden van de VS om deze twee bases te bouwen, maar soms zijn er meningen geuit tegen oorlog en voor vrede op het Koreaanse schiereiland, uit solidariteit met Koreanen en anderen in Noordoost-Azië die door de Verenigde Staten worden bedreigd.
Deze wekelijkse protesten vinden plaats op zaterdag van 18 tot 00 uur. Alleen de ergste tyfoons en sneeuwstormen hebben mensen ervan weerhouden zich te verzamelen. Zelfs bij hevige sneeuw en regen komen wij/zij week na week bij elkaar. We informeren voorbijgangers met foto's die laten zien wat er in Okinawa gebeurt, houden toespraken, zingen anti-oorlogsliederen en doen een 'line dance'. Japan voor een World BEYOND War is een van de groepen die deze inspanningen de afgelopen anderhalf jaar hebben ondersteund.
Okinawanen en Japanners die in Okinawa wonen of hebben gewoond, houden vaak toespraken, soms in "Uchinaa-guchi", de meest voorkomende taal/dialect in Uchinaa. (Uchinaa is een lokale naam voor Okinawa). En mensen uit Okinawa en mensen van andere eilanden van de archipel, zoals Honshu (waar Tokio, Kyoto, Osaka, Nagoya en andere grote steden liggen), kleden zich vaak in de traditionele kleding en zingen liedjes van Okinawa. Zo bieden de protesten, naast het maken van een politiek statement, ook een forum voor mensen uit andere delen van de archipel en de buitenlandse mensen die langslopen, om de cultuur van Okinawa te ervaren. Dit is een interessant kenmerk van anti-basisprotesten van Nagoya en andere grote steden zoals Tokio.
Een manier om te zeggen "Het land is niet van jou" in Uchinaa-guchi is "Iita mun ya nan dou." In Tokio-Japans, de dominante "gemeenschappelijke taal" in heel Japan, zou dit kunnen worden uitgedrukt met "Anata no tochi dewa nai." Dit is een voorbeeld van hoe verschillend deze talen/dialecten van elkaar zijn en een voorbeeld van de rijke taaldiversiteit van de Archipel. Ik spreek geen Uchinaa-guchi, maar ik heb onlangs aan een Okinawaan gevraagd hoe hij dit in zijn eigen taal moet zeggen, omdat ik wil zeggen: "Het is niet van jou" tegen Amerikaanse militairen die wonen en trainen en zich voorbereiden op oorlog in de bezette gebieden van deze onteigende mensen. Ooit waren er boerderijen, wegen, huizen en graven op die gronden. Er zijn nog steeds enkele Okinawa-mensen in leven die kinderen waren die lang geleden op dat land woonden voordat het door Amerikaanse burgers van hen werd gestolen.
En de taal van Uchinaa, of 'dialecten' van Okinawa, is aan het uitsterven. Dit is niet alleen te danken aan het taalimperialisme, dwz het onderwijsbeleid van de staat van het Japanse rijk en het naoorlogse Japan, maar ook aan de decennialange invloed van de VS. Sommige oudere Okinawanen spreken goed Engels, terwijl hun kleinkinderen de lokale taal van hun grootouders, "Uchinaa-guchi", niet kunnen spreken. Ik kan me alleen maar voorstellen hoe verdrietig en pijnlijk dat voor hen moet zijn. (Maar zelfs binnen Okinawa is er variatie en diversiteit in termen van dialecten. Dit is ook typerend voor andere delen van de archipel, die oorspronkelijk vol verbazingwekkende en vaak prachtige culturele diversiteit waren).
Soms tonen demonstranten video's van de prachtige natuur van Okinawa, inclusief de met uitsterven bedreigde "dugong" of zeekoe, met behulp van een digitale projector die de beelden projecteert op een draagbaar scherm of een eenvoudig wit laken of gordijn. Op een T-shirt dat veel vredesactivisten tijdens deze protesten dragen, staat het woord 'vasthoudend' in Chinese karakters, zoals op de vrouw met het grijze T-shirt die rechts van me staat. Inderdaad, de demonstranten tegen de basis van Nagoya zijn de afgelopen drie jaar zeer vasthoudend geweest, en ook creatief en origineel. En niet alleen ouderen die niet de last hebben om met fulltime werk een salaris te verdienen. Er zijn veel werkende, middelbare leeftijd en zelfs jonge volwassenen die op deze manier hun verzet uiten.
Helaas hebben Amerikaanse en Japanse journalisten nauwelijks verslag gedaan van het evenement op de 27e in Korea, zelfs toen vele tienduizenden – ik heb gehoord dat er wel 200,000 – Koreanen in de rij stonden en elkaars hand vasthielden langs de door de VS opgelegde “DMZ” (Demilitarized Zone at de 38e breedtegraad die de natie Korea gedurende het grootste deel van de vorige eeuw heeft verdeeld). Bovendien waren er veel solidariteitsdemonstranten buiten Korea.
Een basisvideo over de 27e in het Koreaans is hier:
Een blogpost in het Engels en Duits, en met video wel hier.
Het evenement was aangekondigd in ieder geval al in januari.
paus Franciscus gemarkeerd de 4/27 met een toespraak.
“Moge deze viering hoop bieden aan allen dat een toekomst gebaseerd op eenheid, dialoog en broederlijke solidariteit inderdaad mogelijk is”, zegt paus Franciscus in zijn boodschap. "Door geduldige en aanhoudende inspanningen kan het streven naar harmonie en eendracht verdeeldheid en confrontatie overwinnen."
Nobelprijswinnaar Mairead Maguire, en de professoren Noam Chomsky en Ramsay Liem verklaringen die werden behandeld in Koreaanse media.
Er waren ook evenementen in Los Angeles, New York en Berlijn.
Naast andere evenementen in Japan was er een educatief evenement ter herdenking van de Panmunjom-verklaring in Nagoya met een lezing door een professor van Korea University in Japan (朝鮮 大 学校) en een onderzoeker bij het “Korea Issues Research Institute” (韓国問題研究所所長).
Houd in de toekomst in Korea meer menselijke kettingen in de gaten. Dit zijn levensbevestigende kettingen die de mensheid bevrijden van de levensberoving door oorlog.
Veel dank aan de professor en activiste Simone Chun voor het verstrekken van de meeste informatie hierboven over gebeurtenissen in Korea en de rest van de wereld. Ze deelde het met ons via het Korea Peace Network. Ze draagt bij aan de vredesbeweging op het gebied van zowel onderzoek als activisme via organisaties zoals de Alliance of Scholars Concerned about Korea, Women Cross DMZ en het Nobel Women's Initiative.
