Van Pat Elder, World BEYOND War, Mei 5, 2019
De borden die aan de Venezolaanse ambassade hangen, vatten ons verzet tegen het buitenlands beleid van de VS in Venezuela samen. Wij roepen op tot vrede. We zeggen: “Handen af van Venezuela. Geen oorlog om olie. Stop de staatsgreep en maak een einde aan de dodelijke sancties.”
Er is hier een bureau in een kantoor dat bezaaid is met enkele honderden onbeantwoorde brieven die de regering van Maduro aanklagen voor mensenrechtenschendingen en een betere behandeling eisen van alle politieke gevangenen, vooral degenen die geweldloos zijn. Ondertussen melden de Amerikaanse bedrijfsmedia dat degenen die de ambassade bezetten als gasten van de Venezolaanse regering fervente Maduro-aanhangers zijn.
Dat ben ik zeker niet.
Tot 1 mei konden we komen en gaan zoals we wilden. Nu kunnen we alleen maar vertrekken; niemand kan naar binnen. Die eerdere vrijheid bood me de gelegenheid om een langdurige dialoog aan te gaan met twee Venezolaanse aanhangers van de door de VS gesteunde Juan Guaido. Ze stonden aanvankelijk vijandig tegenover me, maar hun vijandigheid kalmeerde na vijftien of twintig minuten rationele discussie.
Ze zeiden dat ze tegen Maduro waren, die ze een meedogenloze dictator noemden. Ze noemden me een medeplichtige aan moord en een onwetende dupe. Een van hen zei dat de zoon van een kennis, die geweldloos was en "altijd op Facebook zat", door de politie was neergeschoten, in executiestijl. De andere zei dat mensen maandenlang in de gevangenis kunnen belanden en gemarteld kunnen worden omdat ze simpelweg een teken opsteken dat Maduro uitdaagt. Ik luisterde, wetende dat ze waarschijnlijk de waarheid spraken, hoewel mijn trouw aan het collectief niet aan het wankelen was gebracht.
Het is een zware pil om te slikken voor een pacifist als ik, maar ik ben niet bereid om aan de zijlijn te blijven staan. De Amerikaanse regering beraamt een nieuwe oorlog en ik wil ze stoppen. Ik weet wat de leidende mensenrechtenorganisaties ter wereld zeggen over het regime van Maduro.
Amnesty International zegt dat Maduro "honger, straf en angst" gebruikt als een formule voor repressie. Ze zeggen dat veiligheidstroepen onder het bevel van president Maduro "buitensporig geweld tegen mensen hebben geëxecuteerd en gebruikt, en willekeurig honderden anderen hebben vastgehouden, waaronder tieners, in een escalatie van hun beleid van repressie als middel om de bevolking van Venezuela onder controle te houden." Amnesty zegt dat verschillende mensen die Maduro hadden bekritiseerd op posts op sociale media die viraal gingen, werden geëxecuteerd.
Human Rights Watch meldt dat Venezolaanse veiligheidstroepen en gewapende pro-regeringsgroepen belden “colectivos” demonstraties aan te vallen - sommige werden bijgewoond door tienduizenden demonstranten. Personeel van de veiligheidstroepen heeft demonstranten van dichtbij neergeschoten, mensen die geen weerstand boden op brute wijze in elkaar geslagen en gewelddadige invallen gedaan in appartementsgebouwen. Alleen al in 2017 hebben militaire rechtbanken meer dan 750 burgers vervolgd, wat in strijd is met de internationale mensenrechtenwetgeving.
Het Bureau van de Hoge Commissaris voor de Mensenrechten van de Verenigde Naties, OHCHR, meldde dat straffeloosheid voor mensenrechtenschendingen in Venezuela “alomtegenwoordig” was. Het VN-bureau zegt diep bezorgd te zijn over "de inkrimping van de democratische ruimte, met name de voortdurende criminalisering van vreedzaam protest en afwijkende meningen". OHCHR heeft ook gedocumenteerd "talrijke mensenrechtenschendingen en misbruiken door veiligheidstroepen en regeringsgezinde gewapende groepen (colectivos armados), waaronder buitensporig gebruik van geweld, moorden, willekeurige detenties, marteling en mishandeling in detentie, en bedreigingen en intimidatie."
Als hij zo'n slechterik is, vraag je je misschien af, waarom verdedig ik zijn ambassade? Het korte antwoord is dat Maduro, vergeleken met een door de VS gemanipuleerde staatsgreep, de minste van twee kwaden is. We moeten het fort behouden en tegelijkertijd pleiten voor een internationaal gesponsorde dialoog om het conflict tussen de twee facties geweldloos op te lossen.
"We moeten het fort behouden en tegelijkertijd pleiten voor een internationaal gesponsorde dialoog om het conflict tussen de twee facties geweldloos op te lossen."
De VS hebben de kneepjes van het vak geleerd van hun regimeveranderingsprojecten in Irak, Syrië, Libië en hun lange, gewelddadige geschiedenis van het sponsoren van regimeveranderingen in Latijns-Amerika. Een open brief —ondertekend door Noam Chomsky en 70 prominente geleerden en activisten, uitgegeven op 24 januari 2019 in verzet tegen de voortdurende interventie door de Verenigde Staten in Venezuela. In de brief staat mijn beweegreden om naar de ambassade te verhuizen. Ze schreven: “Als de regering-Trump en haar bondgenoten hun roekeloze koers in Venezuela blijven volgen, zal bloedvergieten, chaos en instabiliteit het meest waarschijnlijke resultaat zijn. Geen van beide partijen in Venezuela kan de ander simpelweg overwinnen. Het leger heeft bijvoorbeeld minstens 235,000 leden in de frontlinie en er zijn minstens 1.6 miljoen milities. Veel van deze mensen zullen vechten, niet alleen op basis van een geloof in nationale soevereiniteit dat wijdverbreid is in Latijns-Amerika – in het licht van wat steeds meer lijkt op een door de VS geleide interventie – maar ook om zichzelf te beschermen tegen waarschijnlijke repressie als de oppositie zet de regering met geweld omver.”
De staat van dienst op het gebied van de mensenrechten van de regering-Maduro is verschrikkelijk, maar het resulterende menselijk leed verbleekt in vergelijking met de waarschijnlijke uitkomst van een nieuwe succesvolle staatsgreep, georkestreerd door de VS.
We zouden kunnen beginnen met het geweldloos oplossen van problemen in Venezuela en de rest van de wereld als de VS zich aan het internationale recht zouden houden, te beginnen met de Verdrag van Wenen inzake diplomatiek verkeer, 1961 De VS schenden dat verdrag door toe te staan dat criminele elementen eigendommen vernielen en mensen mishandelen bij de Venezolaanse ambassade in Washington.
Tegenwoordig is de VS een van de landen die het minste aantal internationale mensenrechtenverdragen heeft geratificeerd. Hier is een lijst met verdragen die de VS hebben geweigerd te ratificeren:
- Internationaal Arbeidsverdrag, 1949
- Internationaal Verdrag inzake economische, sociale en culturele rechten, 1966
- Het Verdrag inzake de uitbanning van alle vormen van discriminatie van vrouwen, 1979
- Het recht van de zee, 1982
- Verdrag tegen foltering, 1987
- Verdrag inzake de rechten van het kind, 1989
- Alomvattend kernstopverdrag, 1996
- Verdrag inzake het verbod op mijnen, of het Verdrag van Ottawa, 1997
- Kyoto-protocol, 1997
- Statuut van Rome van het Internationaal Strafhof, 1998
- Verdrag voor een verbod op mijnen, 1999
- Rechten van personen met een handicap, 2006
- Klimaatakkoord Parijs, 2015
Het is tijd voor een enorme paradigmaverschuiving in dit land. De Verenigde Staten van Amerika houden zich niet aan de regels.
