Studentenprotest in Rome op 12 december 1990, verjaardag van het bloedbad op Piazza Fontana. Op een spandoek staat Gladio = door de staat gesponsord terrorisme. Bron: Il Post.
Door Cym Gomery, Montreal voor een World BEYOND War, Mei 24, 2023
Voor het eerst gepubliceerd door De Canada-bestanden.
Op 21 april 2023 heeft het Franse Hof van Assisen verklaarde de Palestijns-Canadese professor Hassan Diab schuldig van de bomaanslag op de rue Copernic in Parijs in 1980, ondanks het bewijs dat hij op dat moment niet in Frankrijk was, maar in Libanon om sociologie-examens af te leggen.
Opnieuw staat de zachtaardige professor Hassan Diab op het punt te worden uitgeleverd aan Frankrijk. De media lijken gepolariseerd te zijn over dit onderwerp – veel reguliere mediajournalisten schreeuwen – Eraf met zijn hoofd! – zoals de vooruitstrevende media standvastig herhaal de feiten van deze zaak, alsof de waarheid, vaak genoeg herhaald, de rechtbanken op de een of andere manier zou kunnen beïnvloeden.
Deze drama is in het nieuws geweest sinds 2007, toen Diab hoorde dat hij werd beschuldigd van de bomaanslag in de rue Copernic van een verslaggever van Le Figaro. Hij werd gearresteerd in november 2008, kreeg eind 2009 te maken met getuigenverhoren en beloofde in juni 2011 uitlevering, ondanks een 'zwakke zaak'. De beproeving ging verder:
-
14 november 2014: Diab werd uitgeleverd aan Frankrijk en gevangengezet;
-
12 november 2016: Franse onderzoeksrechter vindt "consistent bewijs" ter ondersteuning van de onschuld van Diab;
-
15 november 2017: Hoewel Franse onderzoeksrechters acht keer de vrijlating van Diab hadden bevolen, vernietigde het Hof van Beroep het laatste (achtste) bevel tot vrijlating;
-
12 januari 2018: Franse onderzoeksrechters wijzen beschuldigingen af; Diab vrijgelaten uit de gevangenis in Frankrijk;
Nu, in 2023, namen de Franse aanklagers de verrassende beslissing om Diab bij verstek te berechten. Een even verbazingwekkend schuldig vonnis heeft het spook van uitlevering doen herleven en ons eraan herinnerd dat er veel onopgeloste vragen zijn. Diab heeft altijd zijn onschuld verkondigd. Al het bewijs dat door de Franse aanklagers is geleverd, is keer op keer weerlegd.
Waarom is de Franse regering zo vastbesloten om deze zaak gesloten te krijgen en haar enige verdachte achter de tralies? Waarom is er nooit een onderzoek geweest naar de echte dader van het bombardement?
Een onderzoek naar andere misdaden rond de tijd van de rue Copernic-bombardementen suggereert dat de Franse regering en andere actoren duistere motieven kunnen hebben om een zondebok te zoeken.
De rue Copernic bombardementen
Ten tijde van de bomaanslag op de rue Copernic synagoge (3 oktober 1980), kranten bepaald dat een anonieme beller de aanval had toegeschreven aan een bekende antisemitische groepering, de Faisceaux nationalistes Européans. De FNE (voorheen bekend als FANE) ontkende echter uren later de verantwoordelijkheid.
Het verhaal van het bombardement veroorzaakte algemene verontwaardiging in Frankrijk, maar zelfs na maanden van onderzoek, Le Monde meldde dat er geen verdachten waren.
De bomaanslag in de rue Copernic maakte deel uit van een patroon van soortgelijke aanvallen rond die tijd in Europa:
Slechts twee maanden eerder, op 2 augustus 1980, ontplofte een bom in een koffer in Bologna, Italië, waarbij 85 mensen omkwamen en meer dan 200 gewond raakten [1]. De gebruikte bom in Amerikaanse militaire stijl was vergelijkbaar met explosieven die de Italiaanse politie had gevonden in een van Gladio's wapenopslagplaatsen in de buurt van Triëst. Leden van de Nuclei Armati Rivoluzionary (NAR), een gewelddadige neofascistische groepering, waren aanwezig bij de explosie en behoorden tot de gewonden. Zesentwintig NAR-leden werden gearresteerd, maar werden later vrijgelaten dankzij de tussenkomst van SISMI, de militaire dienst van Italië.
-
Op 26 september 1980 ontplofte een pijpbom op het Oktoberfest in München, waarbij 13 mensen om het leven kwamen en meer dan 200 anderen gewond raakten. [2]
-
Op 9 november 1985 klonken er schoten in de Delhaize-supermarkt in België, een van een reeks evenementen tussen 1982 en 1985 die bekend staat als de Brabantse bloedbaden waarbij 28 mensen om het leven kwamen. [3]
-
De moordenaars van deze terreuraanslagen zijn nooit geïdentificeerd en in sommige gevallen is bewijsmateriaal vernietigd. Een blik op de geschiedenis van de achterblijvende legers van Gladio helpt ons om de punten met elkaar te verbinden.
Hoe de achterblijvende legers van Gladio naar Europa kwamen
Na de Tweede Wereldoorlog werden de communisten erg populair in West-Europa, vooral in Frankrijk en Italië [4]. Dit veroorzaakte rode vlaggen voor de Central Intelligence Agency (CIA) in de VS, en onvermijdelijk ook voor de Italiaanse en Franse regeringen. De Franse premier Charles De Gaulle en zijn Socialistische Partij moesten samenwerken met de VS, anders liepen ze het risico de essentiële economische hulp van het Marshallplan te verliezen.
De Gaulle beloofde aanvankelijk de leden van de communistische partij (PCF) een eerlijke behandeling in zijn regering, maar de pleidooien van de PCF-parlementsleden voor "radicaal" beleid, zoals bezuinigingen op het militaire budget, leidden tot spanningen tussen hen en de Franse socialisten van De Gaulle.
Het eerste schandaal (1947)
In 1946 had de PCF ongeveer een miljoen leden, een breed lezerspubliek van haar twee dagbladen en controle over jongerenorganisaties en vakbonden. De hondsdolle anticommunistische VS en hun geheime dienst besloten een geheime oorlog tegen de PCF te beginnen, met de codenaam 'Plan Bleu'. Ze slaagden erin de PCF uit het Franse kabinet te verdrijven. Het anticommunistische complot van Plan Bleu werd echter eind 1946 onthuld door de socialistische minister van Binnenlandse Zaken Edouard Depreux en werd in 1947 gesloten.
Helaas eindigde de geheime oorlog tegen de communisten daar niet. De Franse socialistische premier Paul Ramadier organiseerde een nieuw geheim leger onder de bevoegdheid van de Service dedocumentation extérieure et de contre-spionnage (SDECE) [5]. Het geheime leger werd omgedoopt tot 'Rose des Vents' – een verwijzing naar het stervormige officiële symbool van de NAVO – en getraind om sabotage-, guerrilla- en inlichtingenvergaringsoperaties uit te voeren.
Het geheime leger gaat schurkenstaten (jaren 1960)
Met de oorlog voor de onafhankelijkheid van Algerije begin jaren zestig begon de Franse regering haar geheime leger te wantrouwen. Hoewel De Gaulle zelf de onafhankelijkheid van Algerije steunde, deden de geheime soldaten dat in 1960 niet [1961]. Ze lieten elke schijn van samenwerking met de regering vallen, namen de naam l'Organisation de l'armée secret (OAS) aan en begonnen prominente regeringsfunctionarissen in Algiers te vermoorden, willekeurige moorden op moslims uit te voeren en banken te plunderen [6].
De OAS heeft de Algerijnse crisis mogelijk gebruikt als een "schokdoctrine" kans om gewelddadige misdaden te plegen die nooit deel uitmaakten van haar oorspronkelijke mandaat: verdediging tegen een Sovjetinvasie. Democratische instellingen als het Franse parlement en de regering hadden de controle over de geheime legers verloren.
SDECE en de SAC in diskrediet gebracht, maar ontsnappen aan gerechtigheid (1981-82)
In 1981 was de SAC, een onder De Gaulle opgericht geheim leger, op het toppunt van haar macht, met 10,000 leden bestaande uit de politie, opportunisten, gangsters en mensen met extreemrechtse opvattingen. De gruwelijke moord op voormalig SAC-politiechef Jacques Massif en zijn hele gezin in juli 1981 spoorde de nieuw gekozen president Francois Mitterand echter aan om een parlementair onderzoek naar de SAC in te stellen [8].
Uit getuigenissen van zes maanden bleek dat de acties van de SDECE-, SAC- en de OAS-netwerken in Afrika 'nauw met elkaar verbonden' waren en dat de SAC was gefinancierd uit SDECE-fondsen en drugshandel [9].
De onderzoekscommissie van Mitterand concludeerde dat het geheime leger van de SAC de regering had geïnfiltreerd en gewelddadigheden had gepleegd. Agenten van de inlichtingendienst, "gedreven door fobieën uit de Koude Oorlog", hadden de wet overtreden en een overvloed aan misdaden verzameld.
De regering van Francois Mitterand beval de ontbinding van de militaire geheime dienst SDECE, maar dit gebeurde niet. De SDECE werd slechts omgedoopt tot de Direction Generale de la Securité Extérieure (DGSE), en admiraal Pierre Lacoste werd de nieuwe directeur. Lacoste bleef het geheime leger van de DGSE leiden in nauwe samenwerking met de NAVO [10].
Misschien wel de meest beruchte actie van de DGSE was de zogenaamde "Operatie Satanique:" Op 10 juli 1985 bombardeerden geheime legersoldaten het Greenpeace-schip Rainbow Warrior dat vreedzaam had geprotesteerd tegen Franse atoomproeven in de Stille Oceaan [11] . Admiraal Lacoste werd gedwongen af te treden nadat de misdaad was terug te voeren op de DGSE, minister van Defensie Charles Hernu en president Francois Mitterand zelf.
In maart 1986 won politiek rechts de parlementsverkiezingen in Frankrijk en trad de Gaullistische premier Jacques Chirac toe tot president Mitterrand als staatshoofd.
1990: Het Gladio-schandaal
Op 3 augustus 1990 bevestigde de Italiaanse premier Giulio Andreotti het bestaan van een geheim leger met de codenaam "Gladio" - het Latijnse woord voor "zwaard" - binnen de staat. Zijn getuigenis voor de subcommissie van de Senaat die terrorisme in Italië onderzoekt, schokte het Italiaanse parlement en het publiek.
De Franse pers onthulde toen dat de soldaten van het Franse geheime leger waren getraind in het gebruik van wapens, het manipuleren van explosieven en het gebruik van zenders op verschillende afgelegen locaties in Frankrijk.
Chirac was echter waarschijnlijk niet zo happig om de geschiedenis van het Franse geheime leger onderzocht te zien, aangezien hij zelf in 1975 voorzitter van de SAC was geweest [12]. Er was geen officieel parlementair onderzoek, en hoewel minister van Defensie Jean Pierre Chevenement met tegenzin aan de pers bevestigde dat er geheime legers hadden bestaan, suggereerde hij dat die tot het verleden behoorden. De Italiaanse premier Giulio Andreotti liet de pers later echter weten dat vertegenwoordigers van het Franse geheime leger op 24 oktober 1990 hadden deelgenomen aan de vergadering van het Gladio Allied Clandestine Committee (ACC) in Brussel - een gênante onthulling voor Franse politici.
1990 tot 2007 - de NAVO en de CIA in schadebeperkingsmodus
De Italiaanse regering deed er tien jaar over, van 1990 tot 2000, om haar onderzoek af te ronden en een rapport uit te brengen dat specifiek betrokken de VS en de CIA in verschillende bloedbaden, bombardementen en andere militaire acties.
De NAVO en de CIA weigerden commentaar te geven op deze beschuldigingen, eerst ontkenden ze ooit clandestiene operaties te hebben ondernomen, daarna trokken ze de ontkenning in en weigerden verder commentaar, met een beroep op "kwesties van militaire geheimhouding". Echter, voormalig CIA-directeur William Colby brak rang in zijn memoires, waarin hij bekende dat het opzetten van de geheime legers in West-Europa "een groot programma" was geweest voor de CIA.
Motief en precedent
Als ze de opdracht kregen om alleen het communisme te bestrijden, waarom zouden de achterblijvende legers van Gladio dan zoveel aanvallen uitvoeren op ideologisch diverse onschuldige burgerbevolkingen, zoals het bloedbad op de Piazza Fontana-bank (Milaan), het bloedbad op het Oktoberfest in München (1980), de Belgische supermarkt schieten (1985)? In de video "De geheime legers van de NAVO" suggereren insiders dat deze aanvallen bedoeld zijn om publieke instemming te verkrijgen voor meer veiligheid en voortzetting van de koude oorlog. Zo vielen de bloedbaden in Brabant samen met anti-NAVO-protesten in België in die tijd, en werd de Greenpeace Rainbow Warrior gebombardeerd toen deze protesteerde tegen Franse atoomproeven in de Stille Oceaan.
Hoewel de bomaanslag op de rue Copernic-synagoge niet bedoeld was om afwijkende meningen over een nucleaire oorlog de kop in te drukken, was het in overeenstemming met de 'spanningsstrategie' van het terrorisme in vredestijd van de CIA.
De daders van aanslagen zoals het bloedbad op Piazza Fontana in Milaan in 1980, de bomaanslag op het Oktoberfest in München in 1980 en de schietpartij in Delhaize in België in 1985 zijn nooit gevonden. De bomaanslag op de Rue Copernic Synagogue vertoont dezelfde modus operandi, met als enige verschil dat de Franse regering hardnekkig heeft aangedrongen op een veroordeling voor deze specifieke misdaad.
De historische samenwerking van de Franse regering met de geheime legers van Gladio is misschien de reden waarom de regering zelfs vandaag de dag liever wil voorkomen dat het publiek te nieuwsgierig wordt naar onopgeloste terroristische aanslagen in Europa.
De NAVO en de CIA, als gewelddadige entiteiten waarvan het bestaan afhankelijk is van oorlog, hebben er geen belang bij een multipolaire wereld te zien waarin diverse groepen harmonieus samenleven. Ze hebben, samen met verschillende Franse regeringsfunctionarissen, een duidelijk motief om een zondebok te zoeken om hen te helpen de rue Copernic-zaak te begraven.
Nu een nucleaire oorlog een zeer reële mogelijkheid is, kan het oplossen van deze misdaad wereldwijde implicaties en repercussies hebben. Want, zoals één getuige in de documentaire Operatie Gladio - de geheime legers van de NAVO merkte op: "Als je de moordenaars ontdekt, ontdek je waarschijnlijk ook andere dingen."
Referenties
[1] De geheime legers van de NAVO, Pagina 5
[2] De geheime legers van de NAVO, Pagina 206
[3] Ibidem, pagina
[4] Ibidem, pagina 85
[5] Geheime Legers van de NAVO, Pagina 90
[6] Ibidem, pagina 94
[7] Ibidem, pagina 96
[8] Ibidem, pagina 100
[9] Ibidem, pagina 100
[10] Ibidem, pagina 101
[11] Ibidem, pagina 101
[12] Ibidem, pagina 101
Noot van de redactie: The Canada Files is het enige nieuwscentrum van het land dat zich richt op het Canadese buitenlands beleid. We hebben sinds 2019 kritische onderzoeken en grondige analyses van het Canadese buitenlands beleid uitgevoerd en hebben uw steun nodig.
