Canada neemt dienst in het Amerikaanse rijk

Door Brad Wolf, World BEYOND War, Juli 25, 2021

Het lijkt erop dat de allure van het rijk gewoon te groot is. Voor veel Amerikanen is Canada een vreedzaam, verlicht en vooruitstrevend land met universele gezondheidszorg, betaalbaar onderwijs en wat we dachten dat een slank, niet-interventionistisch leger was, gefinancierd met een redelijk budget. Ze hebben hun huis op orde, dachten we. Maar hoewel het idee van een imperium aantrekkelijk kan zijn, is het in feite kankerverwekkend. Canada koopt wereldwijd militarisme in, in Amerikaanse stijl. En vergis u niet, "Amerikaanse stijl" betekent onder Amerikaanse leiding en ontworpen voor bedrijfswinst en bescherming.

De VS hebben dekking nodig voor hun doelen van economische en militaire dominantie en Canada is bereid om de proxy te spelen, met name bij het opzetten van militaire bases over de hele wereld. Canada houdt vol dat deze fysieke fabrieken geen bases zijn, maar eerder 'hubs'. De VS noemt ze leliebladen. Kleine, wendbare bases die snel kunnen worden opgeschaald, waardoor bijna overal ter wereld een "voorwaartse houding" mogelijk is.

Erkennend dat het Canadese publiek misschien geen voorstander is van een beweging in de richting van wereldwijd militarisme, omarmt de regering niet-bedreigende taal. Volgens de officiële website van de Canadese regering, zijn deze bases "operationele ondersteuningscentra" waardoor mensen en materiaal gemakkelijk over de hele wereld kunnen worden verplaatst om te reageren op crises zoals natuurrampen. Snel, flexibel en kostenefficiënt, stellen ze. Om slachtoffers van orkanen en aardbevingen te helpen. Wat is er niet leuk aan?

Momenteel zijn er vier Canadese hubs in vier gebieden over de hele wereld: Duitsland, Koeweit, Jamaica en Senegal. Oorspronkelijk bedacht in 2006, zijn deze hubs in de daaropvolgende jaren geïmplementeerd en uitgebreid. Toevallig past dit plan perfect bij de plannen van de VS om zich overal ter wereld in te zetten tegen opstandelingen, vooral in het Zuiden. Volgens de gepensioneerde Canadese kolonel Michael Boomer, een architect van het oorspronkelijke plan voor operationele ondersteuningshubs: "Het werd absoluut beïnvloed door de Verenigde Staten, maar dat is niets nieuws."

De Canadezen en Amerikanen zijn het blijkbaar eens met elkaar in het omgaan met uitdagingen voor het mondiale kapitalisme door het gebruik van hun respectieve legers en een agressieve opbouw van mondiale bases. Volgens Thomas Barnett, voormalig topadviseur van de Amerikaanse minister van Defensie Donald Rumsfeld, “is Canada een zeer nuttige bondgenoot. Canada is militair klein, maar wat je kunt hebben is een buitensporige rol in de politiefunctie en de VS een plezier doen.” in een recente dit artikel in The Breach schrijft Martin Lukacs hoe Canada een ondersteunende rol moet spelen voor de VS op het gebied van politie, training, bestrijding van opstand en speciale operaties bij de bescherming van westerse zakelijke belangen.

In 2017 heeft de Canadese nationale regering een 163 pagina's tellende verslag getiteld: "Sterk, veilig, betrokken. Canada's defensiebeleid." Het rapport gaat over rekrutering, diversiteit, aankopen van wapens en materiaal, cybertechnologie, ruimte, klimaatverandering, veteranenzaken en financiering. Maar niet het bouwen van militaire bases. Sterker nog, zelfs de door de overheid goedgekeurde term 'operational support hubs' is nergens te vinden in het uitgebreide rapport. Als je het leest, zou je denken dat het Canadese leger geen andere fysieke voetafdruk heeft dan binnen zijn eigen grenzen. Wat echter vaak wordt genoemd, is de nauwe samenwerking met NORAD, de NAVO en de VS om nieuwe en veranderende uitdagingen aan te gaan. Misschien is het een idee om van daaruit te extrapoleren.

De toenmalige Canadese minister van Buitenlandse Zaken, Chrystia Freeland, verklaarde in de openingsboodschap van het rapport: "Canada's veiligheid en welvaart gaan hand in hand." Onschuldige taal op het eerste gezicht, maar in de praktijk betekent een leger op afroep voor bedrijfsontwikkeling, uitbuiting en winst. De Canadese basis in Senegal is geen toeval. Het is in de buurt van Mali waar Canada onlangs miljarden in heeft geïnvesteerd mijnbouwactiviteiten. Canada heeft geleerd van de besten. Het Amerikaanse leger is voor een groot deel een enorm leger dat Amerikaanse zakelijke belangen verdedigt en uitbreidt met de loop van een geweer.

Overzeese bases creëren geen vrede en stabiliteit, maar extremisme en oorlog. Volgens professor David Vine, verdrijven militaire bases inheemse volkeren, plaveien en vergiftigen inheemse landen, voeden lokale wrok en worden een wervingsinstrument voor terroristen. Ze zijn een lanceerplatform voor ongewenste en onnodige interventies die worden aangewakkerd door bedrijfsinvloed. De beloofde chirurgische stakingen veranderen in twintigjarige oorlogen.

Canada's overzeese bases zijn momenteel klein, vooral in vergelijking met Amerikaanse bases, maar de afglijden naar wereldwijd militarisme kan een glibberige zijn. Het projecteren van militaire macht in het buitenland met een kolos als de VS zou bedwelmend kunnen zijn, misschien te moeilijk om te weerstaan. Een snel overzicht van rampzalige Amerikaanse interventies en oorlogen over de hele wereld zou Canadese functionarissen echter moeten ontnuchteren. Wat begint als een hub kan eindigen in een horror.

Na meer geld te hebben uitgegeven aan de oorlog in Afghanistan dan aan de wederopbouw van heel West-Europa na de Tweede Wereldoorlog, laten Amerikanen een land in puin achter op weg naar een terugkeer van de Taliban-heerschappij. Naar schatting 250,000 mensen stierven in de 20-jarige oorlog, met tienduizenden meer die omkomen door ziekte en honger. De humanitaire crisis die volgt op de Amerikaanse terugtrekking zal verpletterend zijn. Het bouwen van overzeese bases creëert niet alleen een 'voorwaartse houding', maar ook een voorwaarts momentum om ze te gebruiken, te vaak met tragische gevolgen. Laat het Amerikaanse bedrijfsmilitarisme de waarschuwing zijn, niet het model.