Sumber Gambar: Zarateman – CC0
Oleh Daniel Falcone dan Stephen Zunes, Counterpunch, September 1, 2022
Stephen Zunes ialah seorang sarjana hubungan antarabangsa, aktivis, dan profesor politik di Universiti San Francisco. Zunes, pengarang pelbagai buku dan artikel, termasuk terbaharunya, Sahara Barat: Perang, Nasionalisme, dan Penyelesaian Konflik (Syracuse University Press, edisi kedua yang disemak dan dikembangkan, 2021) ialah sarjana dan pengkritik dasar luar Amerika yang dibaca secara meluas.
Dalam temu bual yang meluas ini, Zunes merungkai sejarah (1973-2022) ketidakstabilan politik di rantau ini. Zunes juga menjejaki Presiden George W. Bush (2000-2008) hingga Joseph Biden (2020-Sekarang) sambil mengetengahkan sejarah diplomatik AS, geografi dan penduduk di tanah sempadan yang bersejarah ini. Dia menyatakan bagaimana akhbar "sebahagian besarnya tidak wujud" mengenai perkara itu.
Zunes bercakap tentang bagaimana dasar luar dan isu hak asasi manusia ini akan dimainkan sejak pemilihan Biden sambil dia membongkar lagi hubungan Sahara Barat-Maghribi-AS dari segi konsensus dua parti bertema. Dia rosak MINURSO (Misi Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu untuk Referendum di Sahara Barat) dan memberikan kepada pembaca latar belakang, matlamat yang dicadangkan, dan keadaan situasi politik, atau dialog, di peringkat institusi.
Zunes dan Falcone berminat dengan persamaan sejarah. Mereka juga menganalisis bagaimana dan mengapa rancangan untuk autonomi ada jatuh pendek untuk Sahara Barat dan apa yang menjadi keseimbangan antara apa yang ditemui oleh ahli akademik dan apa yang disediakan oleh orang ramai, berkenaan kajian tentang prospek keamanan di rantau ini. Implikasi penolakan berterusan Maghribi terhadap keamanan dan kemajuan, dan kegagalan media melaporkannya secara langsung, berpunca daripada dasar Amerika Syarikat.
Daniel Falcone: Pada 2018 mencatatkan ahli akademik Damien Kingsbury, disunting Sahara Barat: Undang-undang Antarabangsa, Keadilan dan Sumber Asli. Bolehkah anda memberikan saya sejarah ringkas Sahara Barat yang disertakan dalam akaun ini?
Stephen Zunes: Sahara Barat ialah wilayah berpenduduk jarang kira-kira sebesar Colorado, terletak di pantai Atlantik di barat laut Afrika, hanya di selatan Maghribi. Dari segi sejarah, dialek, sistem persaudaraan, dan budaya, mereka adalah bangsa yang berbeza. Secara tradisinya didiami oleh suku Arab nomad, secara kolektif dikenali sebagai Sahrawis dan terkenal dengan sejarah panjang penentangan mereka terhadap penguasaan luar, wilayah itu diduduki oleh Sepanyol dari akhir 1800-an hingga pertengahan 1970-an. Dengan Sepanyol memegang wilayah itu lebih sedekad selepas kebanyakan negara Afrika mencapai kebebasan mereka daripada penjajahan Eropah, nasionalis Depan Polisario melancarkan perjuangan kemerdekaan bersenjata menentang Sepanyol pada tahun 1973.
Ini—bersama-sama dengan tekanan daripada Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu—akhirnya memaksa Madrid untuk menjanjikan rakyat apa yang ketika itu masih dikenali sebagai Sahara Sepanyol satu referendum mengenai nasib wilayah itu menjelang akhir tahun 1975. Mahkamah Keadilan Antarabangsa (ICJ) mendengar tuntutan irredentist oleh Maghribi dan Mauritania dan memerintah pada Oktober 1975 bahawa—walaupun ikrar taat setia kepada sultan Maghribi pada abad kesembilan belas oleh beberapa ketua puak yang bersempadan dengan wilayah itu, dan hubungan etnik yang rapat antara beberapa Suku Sahrawi dan Mauritania-hak penentuan nasib sendiri adalah yang terpenting. Misi lawatan khas dari Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu terlibat dalam penyiasatan keadaan di wilayah itu pada tahun yang sama dan melaporkan bahawa sebahagian besar Sahrawis menyokong kemerdekaan di bawah pimpinan Polisario, bukan integrasi dengan Maghribi atau Mauritania.
Dengan Maghribi mengancam perang dengan Sepanyol, terganggu oleh kematian yang akan berlaku diktator lama Francisco Franco, mereka mula menerima tekanan yang semakin meningkat daripada Amerika Syarikat, yang mahu menyokong sekutu Maghribinya, Raja Hassan II, dan tidak mahu melihat Polisario berhaluan kiri berkuasa. Akibatnya, Sepanyol mengingkari janji penentuan nasib sendiri dan sebaliknya bersetuju pada November 1975 untuk membenarkan pentadbiran Maghribi di dua pertiga utara Sahara Barat dan untuk pentadbiran Mauritania di sepertiga selatan.
Apabila tentera Maghribi berpindah ke Sahara Barat, hampir separuh daripada penduduk melarikan diri ke negara jiran Algeria, di mana mereka dan keturunan mereka kekal di kem pelarian sehingga hari ini. Maghribi dan Mauritania menolak beberapa siri sebulat suara Resolusi Majlis Keselamatan Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu menyeru penarikan pasukan asing dan pengiktirafan hak penentuan nasib sendiri oleh Sahrawis. Amerika Syarikat dan Perancis pula, walaupun mengundi menyokong resolusi ini, menghalang PBB daripada menguatkuasakannya. Pada masa yang sama, Polisario—yang telah dihalau dari bahagian utara dan barat negara yang lebih padat penduduknya—mengisytiharkan kemerdekaan sebagai Republik Demokratik Arab Sahrawi (SADR).
Terima kasih sebahagiannya kepada Algeria yang menyediakan sejumlah besar peralatan ketenteraan dan sokongan ekonomi, gerila Polisario berjuang dengan baik menentang kedua-dua tentera pendudukan dan mengalahkan Mauritania dengan 1979, menjadikan mereka bersetuju untuk menyerahkan ketiga Sahara Barat mereka kepada Polisario. Walau bagaimanapun, orang Maghribi kemudian menggabungkan bahagian selatan negara itu juga.
Polisario kemudian menumpukan perjuangan bersenjata mereka menentang Maghribi dan menjelang 1982 telah membebaskan hampir lapan puluh lima peratus negara mereka. Walau bagaimanapun, dalam tempoh empat tahun akan datang, arus perang berubah memihak kepada Maghribi terima kasih kepada Amerika Syarikat dan Perancis secara mendadak meningkatkan sokongan mereka terhadap usaha perang Maghribi, dengan pasukan AS menyediakan latihan penting untuk tentera Maghribi dalam memerangi pemberontakan. taktik. Di samping itu, Amerika dan Perancis membantu Maghribi membina a 1200 kilometer "dinding," terutamanya terdiri daripada dua tambak pasir selari yang diperkaya, yang akhirnya menutup lebih daripada tiga suku Sahara Barat—termasuk hampir semua bandar utama wilayah dan sumber semula jadi—dari Polisario.
Sementara itu, kerajaan Maghribi, melalui subsidi perumahan yang murah hati dan faedah lain, berjaya menggalakkan berpuluh-puluh ribu peneroka Maghribi—sebahagian daripada mereka berasal dari selatan Maghribi dan berlatar belakang etnik Sahrawi—untuk berhijrah ke Sahara Barat. Menjelang awal 1990-an, peneroka Maghribi ini mengatasi jumlah penduduk asli Sahrawis yang tinggal dengan nisbah lebih daripada dua berbanding satu.
Walaupun jarang dapat menembusi wilayah yang dikuasai Maghribi, Polisario meneruskan serangan tetap terhadap pasukan pendudukan Maghribi yang ditempatkan di sepanjang tembok sehingga tahun 1991, apabila PBB mengarahkan gencatan senjata dipantau oleh pasukan pengaman Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu yang dikenali sebagai MINURSO (Misi Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu untuk Referendum di Sahara Barat). Perjanjian itu termasuk peruntukan untuk memulangkan pelarian Sahrawi ke Sahara Barat diikuti dengan referendum yang diselia Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu mengenai nasib wilayah itu, yang akan membolehkan orang Sahrawi berasal dari Sahara Barat mengundi sama ada untuk kemerdekaan atau untuk integrasi dengan Maghribi. Walau bagaimanapun, penghantaran pulang mahupun referendum tidak berlaku kerana desakan Maghribi untuk menyusun daftar pemilih dengan peneroka Maghribi dan warga Maghribi lain yang didakwa mempunyai hubungan suku ke Sahara Barat.
Setiausaha Agung Kofi Annan bekas yang didaftarkan Setiausaha Negara AS James Baker sebagai wakil khasnya untuk membantu menyelesaikan kebuntuan. Maghribi, bagaimanapun, terus mengabaikan tuntutan berulang daripada Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu bahawa ia bekerjasama dengan proses referendum, dan ancaman veto Perancis dan Amerika menghalang Majlis Keselamatan daripada menguatkuasakan mandatnya.
Daniel Falcone: Anda menulis masuk Jurnal Dasar Luar Negara pada Disember 2020 tentang kekurangan titik kilat ini apabila dibincangkan dalam media barat dalam menyatakan bahawa:
“Sahara Barat tidak selalunya menjadi tajuk utama antarabangsa, tetapi pada pertengahan November ia berlaku: 14 November menandakan tragis—jika tidak mengejutkan—perpecahan gencatan senjata yang lemah selama 29 tahun di Sahara Barat antara kerajaan Maghribi yang menduduki dan pro -pejuang kemerdekaan. Wabak keganasan membimbangkan bukan sahaja kerana ia berlaku dalam menghadapi hampir tiga dekad stasis relatif, tetapi juga kerana tindak balas refleks kerajaan Barat terhadap konflik yang bangkit semula mungkin akan dihentikan—dan dengan itu menghalang dan mendelegitimasi untuk selama-lamanya—lebih daripada 75 tahun prinsip undang-undang antarabangsa yang ditetapkan. Adalah penting bagi masyarakat global menyedari bahawa, di Sahara Barat dan Maghribi, jalan ke hadapan terletak pada mematuhi undang-undang antarabangsa, bukan mengatasinya."
Bagaimanakah anda menerangkan liputan media mengenai pendudukan oleh akhbar Amerika Syarikat?
Stephen Zunes: Sebahagian besarnya tidak wujud. Dan, apabila terdapat liputan, Barisan Polisario dan pergerakan dalam wilayah yang diduduki sering dirujuk sebagai "pemisah" atau "pemisah", istilah yang biasanya digunakan untuk gerakan nasionalis dalam sempadan negara yang diiktiraf di peringkat antarabangsa, yang bukan Sahara Barat. Begitu juga, Sahara Barat sering dirujuk sebagai a wilayah "dipertikaikan"., seolah-olah ia adalah isu sempadan di mana kedua-dua pihak mempunyai tuntutan yang sah. Ini berlaku walaupun pada hakikatnya Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu masih secara rasmi mengiktiraf Sahara Barat sebagai wilayah yang tidak berkerajaan sendiri (menjadikan ia tanah jajahan terakhir Afrika) dan Perhimpunan Agung PBB merujuknya sebagai wilayah yang diduduki. Selain itu, SADR telah diiktiraf sebagai sebuah negara merdeka oleh lebih daripada lapan puluh kerajaan dan Sahara Barat telah menjadi negara anggota penuh Kesatuan Afrika (dahulunya Pertubuhan untuk Perpaduan Afrika) sejak 1984.
Semasa Perang Dingin, the Polisario dirujuk secara tidak tepat sebagai "Marxis" dan, baru-baru ini, terdapat artikel yang mengulangi dakwaan orang Maghribi yang tidak masuk akal dan sering bercanggah tentang hubungan Polisario dengan Al-Qaeda, Iran, ISIS, Hizbullah, dan pelampau lain. Ini berlaku walaupun fakta bahawa Sahrawis, walaupun Muslim yang taat, mengamalkan tafsiran agama yang agak liberal, wanita berada dalam kedudukan kepimpinan yang terkemuka, dan mereka tidak pernah terlibat dalam keganasan. Media arus perdana sentiasa mengalami kesukaran menerima idea bahawa gerakan nasionalis yang ditentang oleh Amerika Syarikat—terutamanya perjuangan Islam dan Arab—sebahagian besarnya boleh bersifat demokratik, sekular, dan sebahagian besarnya tanpa kekerasan.
Daniel Falcone: Obama seolah-olah mengabaikan pendudukan haram Maghribi. Sejauh manakah Trump memperhebatkan krisis kemanusiaan di rantau ini?
Stephen Zunes: Sebagai penghargaan kepada Obama, beliau agak berundur daripada dasar terbuka pro-Maghribi pentadbiran Reagan, Clinton, dan Bush kepada pendirian yang lebih neutral, menentang usaha dua parti dalam Kongres untuk menghalalkan pendudukan Maghribi secara berkesan, dan mendorong Maghribi untuk memperbaiki keadaan hak asasi manusia. Campur tangan beliau mungkin telah menyelamatkan nyawa Aminatou Haidar, wanita Sahrawi yang telah memimpin perjuangan penentuan nasib sendiri tanpa kekerasan di dalam wilayah yang diduduki dalam menghadapi penangkapan, pemenjaraan, dan penyeksaan berulang kali. Walau bagaimanapun, dia tidak berbuat banyak untuk menekan rejim Maghribi untuk menamatkan pendudukan dan membenarkan penentuan nasib sendiri.
Dasar Trump pada mulanya tidak jelas. Jabatan Negaranya mengeluarkan beberapa kenyataan yang kelihatan mengiktiraf kedaulatan Maghribi, tetapi Penasihat Keselamatan Negaranya John Bolton—walaupun pandangannya yang melampau tentang banyak isu—berkhidmat buat seketika dalam pasukan Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu yang memberi tumpuan kepada Sahara Barat dan mempunyai rasa tidak suka yang kuat terhadap orang Maghribi dan dasar mereka, jadi buat seketika dia mungkin telah mempengaruhi Trump untuk mengambil sikap yang lebih sederhana.
Bagaimanapun, semasa minggu terakhirnya memegang jawatan pada Disember 2020, Trump mengejutkan masyarakat antarabangsa dengan mengiktiraf secara rasmi pengilhakan Maghribi Sahara Barat—negara pertama yang berbuat demikian. Ini nampaknya sebagai balasan untuk Morocco mengiktiraf Israel. Memandangkan Sahara Barat adalah negara anggota penuh Kesatuan Afrika, Trump pada dasarnya menyokong penaklukan satu negara Afrika yang diiktiraf oleh negara lain. Ia adalah larangan penaklukan wilayah seperti yang termaktub dalam Piagam PBB yang ditegaskan oleh Amerika Syarikat perlu ditegakkan dengan melancarkan Perang Teluk pada tahun 1991, membalikkan penaklukan Iraq ke atas Kuwait. Kini, Amerika Syarikat pada asasnya mengatakan bahawa negara Arab yang menyerang dan mengilhakkan jiran selatannya yang kecil adalah OK.
Trump memetik "pelan autonomi" Maghribi untuk wilayah itu sebagai "serius, boleh dipercayai, dan realistik" dan "SATU-SATUNYA asas untuk penyelesaian yang adil dan berkekalan" walaupun ia jauh daripada definisi undang-undang antarabangsa "autonomi" dan sebenarnya akan hanya meneruskan pekerjaan. Human Rights Watch, Amnesty International dan kumpulan hak asasi manusia yang lain telah mendokumentasikan penindasan meluas oleh pasukan pendudukan Maghribi terhadap penyokong kemerdekaan yang aman, menimbulkan persoalan serius tentang bagaimana sebenarnya "autonomi" di bawah kerajaan itu. Pangkat Freedom House yang diduduki Sahara Barat mempunyai kebebasan politik paling sedikit berbanding mana-mana negara di dunia kecuali Syria. Pelan autonomi mengikut definisi menolak pilihan kemerdekaan yang, menurut undang-undang antarabangsa, penduduk wilayah yang tidak berkerajaan sendiri seperti Sahara Barat mesti mempunyai hak untuk memilih.
Daniel Falcone: Bolehkah anda bercakap tentang bagaimana sistem dua parti AS memperkukuh monarki Maghribi dan/atau agenda neoliberal?
Stephen Zunes: Kedua-dua Demokrat dan Republikan dalam Kongres telah menyokong Maghribi, sering digambarkan sebagai negara Arab yang "sederhana"—seperti dalam menyokong matlamat dasar luar AS dan mengalu-alukan model pembangunan neoliberal. Dan rejim Maghribi telah diberi ganjaran dengan bantuan asing yang murah hati, perjanjian perdagangan bebas, dan status sekutu utama bukan NATO. Kedua-duanya George W. Bush sebagai presiden dan Hillary Clinton sebagai Setiausaha Negara berulang kali memberikan pujian kepada raja Maghribi yang autokratik Mohammed VI, bukan sahaja mengabaikan pendudukan, tetapi sebahagian besarnya menolak pencabulan hak asasi manusia rejim, rasuah, dan ketidaksamaan teruk dan kekurangan banyak perkhidmatan asas yang telah dikenakan oleh dasarnya kepada rakyat Maghribi.
Yayasan Clinton menyambut baik tawaran oleh Pejabat Cherifien des Phosphates (OCP), sebuah syarikat perlombongan milik rejim yang mengeksploitasi rizab fosfat secara haram di Sahara Barat yang diduduki, untuk menjadi penderma utama kepada persidangan Inisiatif Global Clinton 2015 di Marrakech. Satu siri resolusi dan surat Rakan Sekerja yang dihormati yang disokong oleh majoriti luas dua parti Kongres telah mengesahkan cadangan Maghribi untuk mengiktiraf pengilhakan Sahara Barat sebagai pertukaran untuk pelan "autonomi" yang tidak jelas dan terhad.
Terdapat segelintir ahli Kongres yang telah mencabar sokongan AS untuk pendudukan dan menyeru penentuan nasib sendiri yang tulen untuk Sahara Barat. Ironinya, mereka bukan sahaja termasuk golongan liberal terkemuka seperti Rep. Betty McCollum (D-MN) dan Senator Patrick Leahy (D-VT), tetapi konservatif seperti Rep. Joe Pitts (R-PA) dan Senator Jim Inhoffe (R- OKEY.)[1]
Daniel Falcone: Adakah anda melihat sebarang penyelesaian politik atau langkah institusi yang boleh diambil untuk memperbaiki keadaan?
Stephen Zunes: Seperti yang berlaku semasa 1980-an di kedua-dua Afrika Selatan dan wilayah Palestin yang diduduki Israel, lokus perjuangan kemerdekaan Sahara Barat telah beralih daripada inisiatif ketenteraan dan diplomatik gerakan bersenjata yang dibuang negeri kepada penentangan rakyat yang sebahagian besarnya tidak bersenjata dari dalam. Aktivis muda di wilayah yang diduduki malah di bahagian selatan Maghribi yang berpenduduk Sahrawi telah berhadapan dengan tentera Maghribi dalam demonstrasi jalanan dan bentuk tindakan tanpa kekerasan yang lain, walaupun terdapat risiko tembakan, penangkapan besar-besaran dan penyeksaan.
Golongan Sahrawis dari pelbagai sektor masyarakat telah terlibat dalam protes, mogok, perayaan kebudayaan, dan bentuk penentangan awam lain yang tertumpu pada isu-isu seperti dasar pendidikan, hak asasi manusia, pembebasan tahanan politik, dan hak untuk menentukan nasib sendiri. Mereka juga menaikkan kos pendudukan untuk kerajaan Maghribi dan meningkatkan keterlihatan sebab Sahrawi. Malah, mungkin yang paling ketara, tentangan sivil membantu membina sokongan untuk gerakan Sahrawi di kalangan antarabangsa NGO, kumpulan perpaduan, dan juga orang Maghribi yang bersimpati.
Maghribi telah dapat berterusan dalam melanggar kewajipan undang-undang antarabangsanya terhadap Sahara Barat sebahagian besarnya kerana Perancis dan Amerika Syarikat terus mempersenjatai pasukan pendudukan Maghribi dan menyekat penguatkuasaan resolusi di Majlis Keselamatan PBB yang menuntut Maghribi membenarkan penentuan nasib sendiri atau malah membenarkan pemantauan hak asasi manusia di negara yang diduduki itu. Oleh itu, adalah malang bahawa terdapat sedikit perhatian yang diberikan kepada sokongan AS terhadap pendudukan Maghribi, walaupun oleh aktivis keamanan dan hak asasi manusia. Di Eropah, terdapat kempen boikot/pelepasan/sekatan yang kecil tetapi semakin berkembang (BDS) memfokuskan pada Sahara Barat, tetapi tidak banyak aktiviti di bahagian Atlantik ini, walaupun peranan kritikal yang dimainkan oleh Amerika Syarikat selama beberapa dekad.
Banyak isu yang sama—seperti penentuan nasib sendiri, hak asasi manusia, undang-undang antarabangsa, tidak sah menjajah wilayah yang diduduki, keadilan untuk pelarian, dll—yang dipertaruhkan berkenaan dengan pendudukan Israel juga terpakai kepada pendudukan Maghribi, dan orang Sahrawi layak mendapat sokongan kita sama seperti rakyat Palestin. Malah, termasuk Maghribi dalam panggilan BDS yang kini menyasarkan hanya Israel akan mengukuhkan usaha perpaduan dengan Palestin, kerana ia akan mencabar tanggapan bahawa Israel telah dikecualikan secara tidak adil.
Sekurang-kurangnya sama pentingnya dengan penentangan tanpa kekerasan yang berterusan oleh Sahrawis, adalah potensi tindakan tanpa kekerasan oleh warga Perancis, Amerika Syarikat dan negara lain yang membolehkan Maghribi mengekalkannya. pendudukan. Kempen sedemikian memainkan peranan utama dalam memaksa Australia, Great Britain, dan Amerika Syarikat untuk menamatkan sokongan mereka terhadap pendudukan Indonesia di Timor Timur, akhirnya membolehkan bekas jajahan Portugis itu bebas. Satu-satunya harapan yang realistik untuk menamatkan pendudukan Sahara Barat, menyelesaikan konflik, dan menyelamatkan prinsip penting pasca Perang Dunia II yang termaktub dalam Piagam Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu yang melarang mana-mana negara daripada meluaskan wilayahnya melalui kekuatan tentera, mungkin merupakan kempen yang sama. oleh masyarakat sivil global.
Daniel Falcone: Sejak pemilihan Biden (2020), bolehkah anda memberikan maklumat terkini mengenai bidang diplomatik yang membimbangkan ini?
Stephen Zunes: Terdapat harapan bahawa, setelah memegang jawatan, Presiden Biden akan membalikkan pengiktirafan Pengambilalihan haram Maghribi, kerana dia mempunyai beberapa inisiatif dasar luar impulsif Trump yang lain, tetapi dia enggan berbuat demikian. Peta kerajaan AS, berbeza dengan hampir mana-mana peta dunia lain, menunjukkan Sahara Barat sebagai sebahagian daripada Maghribi tanpa sempadan antara kedua-dua negara. The Jabatan Negara tahunan Laporan Hak Asasi Manusia dan dokumen lain telah menyenaraikan Sahara Barat sebagai sebahagian daripada Maghribi dan bukannya entri berasingan seperti yang telah mereka lakukan sebelum ini.
Akibatnya, desakan Biden mengenai Ukraine bahawa Rusia tidak berhak untuk menukar sempadan antarabangsa secara unilateral atau meluaskan wilayahnya secara paksa—walaupun sememangnya benar—adalah tidak jujur, memandangkan pengiktirafan berterusan Washington terhadap irredentisme haram Maghribi. Pentadbiran nampaknya mengambil pendirian bahawa walaupun adalah salah bagi negara-negara musuh seperti Rusia untuk melanggar Piagam PBB dan norma undang-undang antarabangsa lain yang melarang negara daripada menceroboh dan menggabungkan semua atau sebahagian negara lain, mereka tidak mempunyai bantahan untuk sekutu AS seperti Maghribi untuk berbuat demikian. Sesungguhnya, apabila ia datang ke Ukraine, sokongan AS untuk pengambilalihan Sahara Barat oleh Maghribi adalah contoh nombor satu kepura-puraan AS. Malah profesor Stanford Michael McFaul, yang berkhidmat sebagai duta Obama ke Rusia dan telah menjadi salah satu yang paling penyokong yang lantang bersuara sokongan kuat AS untuk Ukraine, telah mengakui bagaimana dasar AS terhadap Sahara Barat telah menjejaskan kredibiliti AS dalam mengumpulkan sokongan antarabangsa terhadap pencerobohan Rusia.
Pada masa yang sama, adalah penting untuk diperhatikan bahawa pentadbiran Biden tidak secara rasmi menyokong pengiktirafan Trump terhadap pengambilalihan Maghribi. Pentadbiran menyokong Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu dalam melantik utusan khas baharu selepas dua tahun tidak hadir dan meneruskan rundingan antara Kerajaan Maghribi dan Barisan Polisario. Selain itu, mereka masih belum membuka konsulat yang dicadangkan itu Dakhla di wilayah yang diduduki, menunjukkan mereka tidak semestinya melihat pengilhakan sebagai fait accompli. Pendek kata, mereka nampaknya cuba untuk memilikinya dalam dua cara.
Dalam aspek tertentu, ini tidak menghairankan, memandangkan kedua-duanya Presiden Biden dan Setiausaha Negara Blinken, walaupun tidak melampaui pentadbiran Trump, tetapi tidak menyokong undang-undang antarabangsa secara khusus. Mereka berdua menyokong pencerobohan Iraq. Walaupun retorik pro-demokrasi mereka, mereka terus menyokong sekutu autokratik. Di sebalik tekanan terlewat mereka untuk gencatan senjata dalam perang Israel ke atas Gaza dan bantuan selepas pemergian Netanyahu, mereka secara berkesan menolak sebarang tekanan kepada kerajaan Israel untuk membuat kompromi yang diperlukan untuk keamanan. Sememangnya, tidak ada petunjuk bahawa pentadbiran akan membatalkan pengiktirafan Trump terhadap pengilhakan haram Israel di Dataran Tinggi Golan Syria, sama ada.
Nampaknya sebahagian besar pegawai Jabatan Negara kerjaya yang biasa dengan wilayah itu menentang keras keputusan Trump. Sekumpulan ahli parlimen yang agak kecil tetapi bipartisan mengambil berat tentang isu itu. The Amerika Syarikat hampir bersendirian dalam komuniti antarabangsa dengan mengiktiraf secara rasmi pengambilalihan haram Maghribi dan mungkin terdapat tekanan senyap daripada beberapa sekutu AS juga. Sebaliknya, bagaimanapun, terdapat unsur-unsur pro-Maghribi dalam Pentagon dan dalam Kongres, serta kumpulan pro-Israel yang bimbang bahawa AS membatalkan pengiktirafannya terhadap pengilhakan Maghribi oleh itu akan menyebabkan Maghribi membatalkan pengiktirafannya terhadap Israel, yang nampaknya. telah menjadi asas perjanjian Disember lalu.
Daniel Falcone: Bolehkah anda pergi lebih jauh ke dalam cadangan penyelesaian politik kepada konflik ini dan menilai prospek untuk penambahbaikan serta berkongsi pendapat anda tentang bagaimana untuk memajukan penentuan nasib sendiri dalam hal ini? Adakah terdapat persamaan antarabangsa (dari segi sosial, ekonomi, politik) dengan sejarah ini sempadan?
Stephen Zunes: Sebagai wilayah yang tidak berkerajaan sendiri, seperti yang diiktiraf oleh Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu, penduduk Sahara Barat mempunyai hak untuk menentukan nasib sendiri, termasuk pilihan kemerdekaan. Kebanyakan pemerhati percaya bahawa memang itulah yang kebanyakan penduduk asli–penduduk wilayah itu (tidak termasuk peneroka Maghribi), serta pelarian–akan pilih. Ini mungkin sebab Maghribi selama beberapa dekad enggan membenarkan referendum seperti yang diamanatkan oleh PBB. Walaupun terdapat beberapa negara yang diiktiraf sebagai sebahagian daripada negara lain yang kebanyakan kita percaya secara moral mempunyai hak untuk penentuan nasib sendiri (seperti Kurdistan, Tibet, dan Papua Barat) dan sebahagian daripada beberapa negara yang berada di bawah pendudukan asing (termasuk Ukraine dan Cyprus), hanya Sahara Barat dan Tebing Barat yang diduduki Israel dan mengepung Semenanjung Gaza membentuk seluruh negara di bawah pendudukan asing dinafikan hak penentuan nasib sendiri.
Mungkin analogi yang paling dekat adalah yang pertama Pendudukan Indonesia di Timor Timur, yang—seperti Sahara Barat—adalah kes dekolonisasi lewat yang diganggu oleh pencerobohan jiran yang lebih besar. Seperti Sahara Barat, perjuangan bersenjata tiada harapan, perjuangan tanpa kekerasan telah ditindas dengan kejam, dan laluan diplomatik disekat oleh kuasa besar seperti Amerika Syarikat yang menyokong penjajah dan menyekat Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu daripada menguatkuasakan resolusinya. Ia hanya kempen oleh masyarakat sivil global yang secara berkesan memalukan penyokong Barat Indonesia untuk mendesak mereka membenarkan referendum mengenai penentuan nasib sendiri yang membawa kepada kebebasan Timor Timur. Ini mungkin harapan terbaik untuk Sahara Barat juga.
Daniel Falcone: Apa yang boleh dikatakan pada masa ini MINURSO (Misi Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu untuk Referendum di Sahara Barat)? Bolehkah anda berkongsi latar belakang, matlamat yang dicadangkan, dan keadaan situasi politik atau dialog di peringkat institusi?
Stephen Zunes: MINURSO telah tidak dapat memenuhi misinya untuk menyelia referendum kerana Maghribi enggan membenarkan referendum dan Amerika Syarikat dan Perancis menghalang Majlis Keselamatan PBB daripada melaksanakan mandatnya. Mereka juga telah menghalang MINURSO daripada memantau keadaan hak asasi manusia seperti hampir semua misi pengaman PBB yang lain dalam beberapa dekad kebelakangan ini telah dilakukan. Maghribi juga secara haram mengusir kebanyakan orang awam MINURSO kakitangan pada 2016, sekali lagi dengan Perancis dan Amerika Syarikat menghalang PBB daripada bertindak. Malah peranan mereka untuk memantau gencatan senjata tidak lagi penting kerana, sebagai tindak balas kepada beberapa siri pelanggaran Maghribi, Polisario meneruskan perjuangan bersenjata pada November 2020. Sekurang-kurangnya pembaharuan tahunan mandat MINURSO menghantar mesej bahawa, walaupun AS mengiktiraf Pengilhakan haram Maghribi, masyarakat antarabangsa masih terlibat dalam persoalan Sahara Barat.
Bibliografi
Falcone, Daniel. “Apa yang Boleh Kami Harapkan daripada Trump mengenai Pendudukan Maghribi di Sahara Barat?” Truthout. Julai 7, 2018.
Feffer, John dan Zunes Stephen. Profil Konflik Penentuan Diri: Sahara Barat. Dasar Luar Dalam Fokus FPIF. Amerika Syarikat, 2007. Arkib Web. https://www.loc.gov/item/lcwaN0011279/.
Kingsbury, Damien. Sahara Barat: Undang-undang Antarabangsa, Keadilan dan Sumber Asli. Disunting oleh Kingsbury, Damien, Routledge, London, England, 2016.
Majlis Keselamatan PBB, Laporan Setiausaha Agung mengenai situasi berkenaan Sahara Barat, 19 April 2002, S/2002/467, boleh didapati di: https://www.refworld.org/docid/3cc91bd8a.html [diakses pada 20 Ogos 2021]
Jabatan Negara Amerika Syarikat, Laporan Negara 2016 tentang Amalan Hak Asasi Manusia – Sahara Barat, 3 Mac 2017, boleh didapati di: https://www.refworld.org/docid/58ec89a2c.html [diakses 1 Julai 2021]
Zunes, Stephen. “Model Timor Timur Menawarkan Jalan Keluar untuk Sahara Barat dan Maghribi:
Nasib Sahara Barat terletak di Tangan Majlis Keselamatan PBB.” Dasar luar (2020).
Zunes, Stephen “Perjanjian Trump mengenai pengilhakan Sahara Barat Maghribi berisiko lebih banyak konflik global,” Washington Post, 15 Disember 2020 https://www.washingtonpost.com/opinions/2020/12/15/trump-morocco-israel-western-sahara-annexation/
