Oleh Lawrence S. Wittner, PeaceVoice
Pada masa ini, pelucutan senjata nuklear nampaknya telah terhenti. Sembilan negara mempunyai jumlah kira-kira Hulu peluru nuklear 15,500 dalam senjata mereka, termasuk 7,300 dimiliki oleh Rusia dan 7,100 dimiliki oleh Amerika Syarikat. Perjanjian Rusia-Amerika untuk mengurangkan lagi kuasa nuklear mereka sukar dicapai kerana tidak berminat Rusia dan penentangan Republikan.
Namun pelucutan senjata nuklear kekal penting, kerana, selagi senjata nuklear wujud, kemungkinan besar ia akan digunakan. Peperangan telah diperjuangkan selama beribu-ribu tahun, dengan persenjataan paling kuat sering dibawa ke dalam permainan. Senjata nuklear telah digunakan dengan sedikit teragak-agak oleh kerajaan AS pada tahun 1945 dan, walaupun mereka tidak pernah bekerja dalam peperangan sejak itu, berapa lama kita boleh menjangkakan untuk meneruskan tanpa ditekan untuk berkhidmat semula oleh kerajaan yang bermusuhan?
Tambahan pula, walaupun kerajaan mengelak daripada menggunakannya untuk berperang, masih ada bahaya letupan mereka oleh fanatik pengganas atau hanya secara tidak sengaja. Lebih daripada seribu kemalangan melibatkan senjata nuklear AS berlaku antara 1950 dan 1968 sahaja. Banyak yang remeh, tetapi yang lain boleh membawa bencana. Walaupun tiada bom nuklear, peluru berpandu, dan kepala peledak yang dilancarkan secara tidak sengaja—beberapa daripadanya tidak pernah ditemui—meletup, kita mungkin tidak bernasib baik pada masa hadapan.
Selain itu, program senjata nuklear adalah sangat mahal. Pada masa ini, kerajaan AS merancang untuk berbelanja $ 1 trilion dalam tempoh 30 tahun akan datang untuk membaik pulih keseluruhan kompleks senjata nuklear AS. Adakah ini benar-benar berpatutan? Memandangkan fakta bahawa perbelanjaan ketenteraan sudah mengunyah Peratus 54 daripada perbelanjaan budi bicara kerajaan persekutuan, tambahan $1 trilion untuk "pemodenan" senjata nuklear nampaknya akan diperoleh daripada apa sahaja yang masih ada dana untuk pendidikan awam, kesihatan awam dan program domestik yang lain.
Di samping itu, percambahan senjata nuklear ke lebih banyak negara kekal sebagai bahaya yang berterusan. Perjanjian Non-Proliferasi nuklear (NPT) 1968 adalah perjanjian antara negara-negara bukan nuklear dan negara-negara bersenjata nuklear, dengan negara-negara bersenjata nuklear yang dahulu meninggalkan pembangunan senjata nuklear manakala yang kedua menghapuskan senjata nuklear mereka. Tetapi pengekalan senjata nuklear kuasa nuklear menghakis kesediaan negara lain untuk mematuhi perjanjian itu.
Sebaliknya, pelucutan senjata nuklear selanjutnya akan menghasilkan beberapa faedah yang sangat nyata kepada Amerika Syarikat. Pengurangan ketara dalam 2,000 senjata nuklear AS yang digunakan di seluruh dunia akan mengurangkan bahaya nuklear dan menjimatkan sejumlah besar wang kerajaan AS yang boleh membiayai program domestik atau hanya dikembalikan kepada pembayar cukai yang gembira. Selain itu, dengan menunjukkan penghormatan terhadap tawaran yang dibuat di bawah NPT, negara bukan nuklear akan kurang cenderung untuk memulakan program senjata nuklear.
Pengurangan nuklear AS secara unilateral juga akan menjana tekanan untuk mengikuti petunjuk AS. Jika kerajaan AS mengumumkan pengurangan dalam senjata nuklearnya, sambil mencabar Kremlin untuk melakukan perkara yang sama, itu akan memalukan kerajaan Rusia sebelum pendapat umum dunia, kerajaan negara lain, dan rakyatnya sendiri. Akhirnya, dengan banyak keuntungan dan sedikit kerugian dengan melibatkan diri dalam pengurangan nuklear, Kremlin mungkin mula membuatnya juga.
Penentang pengurangan nuklear berpendapat bahawa senjata nuklear mesti dikekalkan, kerana ia berfungsi sebagai "penghalang." Tetapi adakah pencegahan nuklear benar-benar berkesan? Ronald Reagan, salah seorang presiden Amerika yang paling berfikiran ketenteraan, berulang kali menepis dakwaan lapang bahawa senjata nuklear AS telah menghalang pencerobohan Soviet, sambil membalas: "Mungkin ada perkara lain." Selain itu, kuasa bukan nuklear telah berperang dalam pelbagai peperangan dengan kuasa nuklear (termasuk Amerika Syarikat dan Kesatuan Soviet) sejak 1945. Mengapa mereka tidak dihalang?
Sudah tentu, banyak pemikiran pencegahan memberi tumpuan kepada keselamatan daripada nuklear serangan yang didakwa disediakan oleh senjata nuklear. Tetapi, sebenarnya, pegawai kerajaan AS, walaupun senjata nuklear mereka yang luas, nampaknya tidak berasa sangat selamat. Bagaimana lagi kita boleh menjelaskan pelaburan kewangan mereka yang besar dalam sistem pertahanan peluru berpandu? Juga, mengapa mereka begitu bimbang tentang kerajaan Iran mendapatkan senjata nuklear? Lagipun, pemilikan beribu-ribu senjata nuklear oleh kerajaan AS harus meyakinkan mereka bahawa mereka tidak perlu risau tentang pemerolehan senjata nuklear oleh Iran atau mana-mana negara lain.
Tambahan pula, walaupun pencegahan nuklear tidak kerja, mengapa Washington memerlukan 2,000 senjata nuklear yang digunakan untuk memastikan keberkesanannya? A Kajian 2002 membuat kesimpulan bahawa, jika hanya 300 senjata nuklear AS digunakan untuk menyerang sasaran Rusia, 90 juta rakyat Rusia (daripada 144 juta penduduk) akan mati dalam setengah jam pertama. Lebih-lebih lagi, pada bulan-bulan berikutnya, kemusnahan besar yang dihasilkan oleh serangan itu akan mengakibatkan kematian sebahagian besar mangsa yang terselamat akibat luka, penyakit, pendedahan, dan kelaparan. Pastinya tiada kerajaan Rusia atau kerajaan lain akan mendapati ini keputusan yang boleh diterima.
Kapasiti berlebihan ini mungkin menjelaskan mengapa Ketua Staf Bersama AS berpendapat bahawa 1,000 senjata nuklear yang digunakan adalah mencukupi untuk menjaga keselamatan negara AS. Ia juga mungkin menjelaskan mengapa tiada satu pun daripada tujuh kuasa nuklear yang lain (Britain, Perancis, China, Israel, India, Pakistan, dan Korea Utara) mengganggu untuk mengekalkan lebih daripada Senjata nuklear 300.
Walaupun tindakan unilateral untuk mengurangkan bahaya nuklear mungkin terdengar menakutkan, tindakan itu telah diambil berkali-kali tanpa kesan buruk. Kerajaan Soviet secara unilateral menghentikan ujian senjata nuklear pada tahun 1958 dan, sekali lagi, pada tahun 1985. Bermula pada tahun 1989, ia juga mula mengeluarkan peluru berpandu nuklear taktikalnya dari Eropah Timur. Begitu juga, kerajaan AS, semasa pentadbiran presiden AS George HW Bush, bertindak secara unilateral untuk mengeluarkan semua senjata nuklear jarak dekat AS dari Eropah dan Asia, serta semua senjata nuklear jarak dekat dari kapal Tentera Laut AS di seluruh dunia—pemotongan keseluruhan beberapa ribu kepala peledak nuklear.
Jelas sekali, merundingkan perjanjian antarabangsa yang melarang dan memusnahkan semua senjata nuklear akan menjadi cara terbaik untuk menghapuskan bahaya nuklear. Tetapi itu tidak perlu menghalang tindakan berguna lain daripada diambil di sepanjang jalan.
