តោះប្រើពេលវេលានេះយើងត្រូវពិចារណាឡើងវិញ

ដោយ Wolfgang Lieberknecht (រោងចក្រសន្តិភាព Wanfried) ថ្ងៃទី ១៨ ខែមីនាឆ្នាំ ២០២០

សូមប្រើពេលវេលា៖ ឥឡូវយើងត្រូវពិចារណាឡើងវិញ៖ ប្រជាជនត្រូវតែជាចំណុចស្នូលនៃនយោបាយ!

មនុស្សជាតិចំណាយប្រាក់ ១.៨០០.០០០.០០០.០០០ អឺរ៉ូជារៀងរាល់ឆ្នាំលើគ្រឿងសស្ត្រាវុធប្រឆាំងគ្នាទៅវិញទៅមក! នៅលើគេនៃបញ្ជីចំណាយគឺប្រទេសអ្នកមានដែលមានរដ្ឋណាតូនៅឆ្ងាយពីប្រទេសដទៃទៀត។

ប្រជាជននៃរដ្ឋណាតូមិនបះបោរប្រឆាំងនឹងការប្រើប្រាស់ពន្ធរបស់ពួកគេទេ។ ពួកគេជ្រើសរើសអ្នកនយោបាយដែលធ្វើការសម្រេចចិត្តទាំងនេះមិនរារាំងពួកគេនិងមិនជំនួសពួកគេដោយអ្នកនយោបាយដែលកំណត់អាទិភាពផ្សេងទៀត។

រហូតមកដល់ពេលនេះប្រជាជនភាគច្រើននៅក្នុងប្រទេសណាតូហាក់ដូចជាមិនមានហេតុផលណាមួយដើម្បីធ្វើនោះទេ៖ សន្តិសុខសង្គមរបស់ពួកគេហាក់ដូចជាមានសុវត្ថិភាពទោះបីជាប្រទេសរបស់ពួកគេរាប់រយពាន់លានចំណាយលើអាវុធក៏ដោយ។

ទោះយ៉ាងណាពេលនេះពួកគេប្រឈមនឹងហានិភ័យដែលអាចកើតមានដែលប្រជាជនរាប់រយលាននាក់នៅក្នុងប្រទេសក្រីក្រលើពិភពលោកត្រូវរស់នៅជាមួយរាល់ថ្ងៃ៖ មិនមានលទ្ធភាពទទួលបានថ្នាំពេទ្យមន្ទីរពេទ្យទេ។ ឥឡូវនេះអ្នករាល់គ្នាដឹងថាតើសង្គមនិងរដ្ឋមានសារៈសំខាន់ប៉ុណ្ណាសម្រាប់បុគ្គលម្នាក់ៗ។ ដោយសារតែគ្មាននរណាម្នាក់អាចការពារខ្លួនប្រឆាំងនឹងកូរ៉ូណាតែម្នាក់ឯងបានទេ! ដើម្បីរស់ជារៀងរាល់ថ្ងៃយើងពឹងផ្អែកលើមនុស្សផ្សេងទៀតសេវាវេជ្ជសាស្រ្តនិងផលិតផលនៃការងាររបស់ពួកគេ។ សព្វថ្ងៃនេះយើងពឹងផ្អែកលើទំនិញឬវត្ថុធាតុដើមដែលមកពីស្ទើរតែគ្រប់ប្រទេសនៅលើពិភពលោក។

ដាក់ខ្លួនអ្នកនៅទីតាំងម្តាយដែលកូនឃ្លាន។ ម្តាយរាប់ពាន់នាក់ជួបប្រទះបញ្ហានេះជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ហើយបន្ទាប់មកនរណាដឹងថាប្រទេសអ្នកមានចំណាយប្រាក់រាប់ពាន់លានអឺរ៉ូលើអាវុធនិងទាហានដើម្បីសុវត្ថិភាពរបស់ពួកគេ? គណនា ១,៥ ភាគរយនៃការចំណាយប្រចាំឆ្នាំរបស់យោធានឹងគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីលុបបំបាត់ភាពអត់ឃ្លាននៅទូទាំងពិភពលោក។World beyond War“ ។ ចូរយើងដាក់ខ្លួនយើងទៅនឹងស្បែកជើងឪពុកម្នាក់ដែលមិនអាចរកគ្រូពេទ្យសម្រាប់កូនរបស់គាត់ព្រោះផ្ទុយពីប្រទេសអ្នកមានមិនមានផ្គត់ផ្គង់នៅទូទាំងប្រទេសទេ។ នៅក្នុងប្រទេសភរិយាខ្ញុំនៅហ្គាណាមានវេជ្ជបណ្ឌិតម្នាក់សំរាប់ប្រជាជន ១០០០០ នាក់នៅក្នុងប្រទេសរបស់យើង ៣៩ ។

ក្នុង សេចក្តីប្រកាសជាសកលស្តីអំពីសិទ្ធិមនុស្សក្នុងឆ្នាំ ១៩៤៨ រដ្ឋនានាបានសំរេចចិត្តធ្វើដូចអនាគតគ្រួសារមនុស្សតែមួយទូទាំងពិភពលោក។ ពួកគេបានសន្យាថានឹងធ្វើការរួមគ្នាជាមនុស្សនៅទូទាំងពិភពលោកតាមរបៀបដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាអាចរស់នៅដោយសេចក្តីថ្លៃថ្នូរពីព្រោះក្នុងនាមជាមនុស្សគាត់មានសិទ្ធិធ្វើដូច្នេះ។ នៅក្នុងវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោករបបផ្តាច់ការនិងលើសពីសង្គ្រាមលោកទាំងអស់ដែលមានមនុស្ស ៦០ លាននាក់បានស្លាប់មនុស្សគ្រប់រូបធ្លាប់មានបទពិសោធន៍ថាគ្មានអ្វីសំខាន់ជាងការធានានូវការការពារជីវិតឡើយ។

ឥឡូវតើយើងមើលឃើញពីបញ្ហាប្រឈមទូទៅរបស់មនុស្សជាតិតើមានកម្លាំងដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សភាគច្រើនអាចទទួលបាននិងអនុវត្តបានទេ? តើយើងនឹងអាចផ្លាស់ប្តូរថវិកាសាធារណៈពីការប្រឈមមុខគ្នា (អាវុធយោធាប្រឆាំងនឹងគ្នា) ទៅជាកិច្ចសហប្រតិបត្តិការ (កិច្ចសហប្រតិបត្តិការសម្រាប់សន្តិសុខសង្គមសម្រាប់ទាំងអស់គ្នា) ទេ?

ឥឡូវនេះយើងត្រូវការដំណើរការរៀនសូត្រទូទៅនៅលើពិភពលោកអំពីវិធីដើម្បីសំរេចបាននិងរបៀបបង្ខំវាប្រឆាំងនឹងអ្នកដែលចង់រក្សាការប្រឈមមុខគ្នាប្រហែលជាដោយសារតែពួកគេទទួលបានលទ្ធផលល្អពីវា។ កសាងនៅវ៉ាន់ហ្វ្រីដជាកន្លែងបណ្តាញថ្នាក់តំបន់និងអន្តរជាតិសម្រាប់ការអនុវត្តសេចក្តីប្រកាសជាសកលស្តីពីសិទ្ធិមនុស្ស។ ពួកយើងដែលជឿជាក់លើតម្រូវការនៃកិច្ចសហប្រតិបត្តិការអន្តរជាតិអាចជួយបង្កើតការជឿទុកចិត្តនិងកិច្ចសហប្រតិបត្តិការដោយខ្លួនឯង។

តើពេលណាបើពេលនេះមិនមែនជាពេលវេលាដើម្បីរួមគ្នាដើម្បីផ្លាស់ប្តូរជីវិតនិងបញ្ចុះបញ្ចូលមនុស្សជាតិយើងពីរឿងនេះទេ? ផងដែរដោយសារតែកូរ៉ូណាមិនមែនជាការគំរាមកំហែងជាសកលតែមួយទេ។ សូម្បីតែសន្តិសុខពីការបំផ្លាញអាកាសធាតុពិភពលោកឬគ្រោះមហន្តរាយនុយក្លេអ៊ែរក៏អាចត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយពួកយើងដែលជាមនុស្សជាតិជាមួយគ្នានិងការយកឈ្នះភាពក្រីក្រផងដែរ។