de Kathy Kelly, xaneiro 1, 2018, A guerra é un delito.
As persoas que viven agora na terceira cidade máis grande do Iemen, Ta'iz, soportaron circunstancias inimaxinables nos últimos tres anos. Os civís temen saír ao exterior para non ser disparados por un francotirador ou pisar unha mina terrestre. Os dous bandos dunha guerra civil que empeoran usan obuses, Kaytushas, morteiros e outros mísiles para bombardear a cidade. Os veciños din que ningún barrio é máis seguro que outro, e os grupos de dereitos humanos denuncian violacións espantosas, incluída a tortura de cativos. Hai dous días, un bombardeiro da coalición liderada por Arabia Saudita matou a 54 persoas nun mercado ateigado.
Antes do desenvolvemento da guerra civil, a cidade era considerada como a capital cultural oficial do Iemen, un lugar onde autores e académicos, artistas e poetas elixiron vivir. Ta'iz foi o fogar dun movemento xuvenil vibrante e creativo durante o levantamento da Primavera Árabe de 2011. Os mozos e mozas organizaron manifestacións masivas para protestar polo enriquecemento das elites atrincheiradas mentres a xente común loitaba por sobrevivir.
Os mozos expuxeron as raíces dunha das peores crises humanitarias do mundo actual.
Estaban dando a voz de alarma sobre o retroceso das capas freáticas que dificultaban cada vez máis a excavación dos pozos e paralizaban a economía agrícola. Tamén estaban angustiados polo desemprego. Cando os agricultores e pastores famentos se trasladaron ás cidades, os mozos puideron ver como o aumento da poboación sobrecargaría os sistemas xa inadecuados de sumidoiros, saneamento e atención sanitaria. Eles protestaron pola cancelación do seu goberno das subvencións ao combustible e os prezos disparados que resultou. Reclamaron unha reorientación da política afastada das elites ricas e cara á creación de postos de traballo para os titulados de secundaria e universidade.
A pesar da súa miseria, optaron firmemente pola loita sen armas e non violentas.
Doutora Sheila Carapico, un historiador que seguiu de preto a historia moderna do Iemen, sinalou os slogans adoptados polos manifestantes en Taiz e en Saná, en 2011: "Permanecer en paz é a nosa elección" e "Pacífico, pacífico, non á guerra civil".
Carapico engade que algúns chamaron a Ta'iz o epicentro da sublevación popular. “Os estudantes cosmopolitas relativamente educados da cidade entretiron aos participantes da demostración con música, parodias, caricaturas, grafitis, pancartas e outros adornos artísticos. Fotografáronse multitudes: homes e mulleres xuntos; homes e mulleres por separado, todos desarmados”.
En decembro de 2011, 150,000 persoas percorreron case 200 quilómetros desde Taiz ata Saná, promovendo o seu chamamento a un cambio pacífico. Entre eles había persoas tribais que traballaban en ganderías e granxas. Poucas veces saían da casa sen os seus rifles, pero optaran por deixar de lado as armas e unirse á marcha pacífica.
Porén, os que gobernaron Iemen durante máis de trinta anos, en connivencia coa monarquía veciña de Arabia Saudita, que se opuxo ferozmente aos movementos democráticos en calquera lugar preto das súas fronteiras, negociaron un acordo político destinado a cooptar a disidencia e excluír decididamente á gran maioría dos iemenís da influencia na política. . Ignoraron as demandas de cambios que poderían sentir os iemenís comúns e facilitaron un cambio de liderado, substituíndo ao presidente ditatorial Ali Abdullah Saleh por Abdrabbuh Mansour Hadi, o seu vicepresidente, como presidente non electo de Iemen.
EEUU e as petromonarquías veciñas apoiaron ás elites poderosas. Nun momento no que os iemenís necesitaban desesperadamente financiamento para satisfacer as necesidades de millóns de persoas morrer de fame, ignoraron as súplicas dos mozos pacíficos que pedían un cambio desmilitarizado e destinaron fondos ao "gasto de seguridade", unha noción enganosa que se refería a unha maior acumulación militar, incluíndo o armamento. de ditadores clientes contra as súas propias poboacións.
E entón remataron as opcións non violentas e comezou a guerra civil.
Agora o pesadelo de fame e enfermidade que eses mozos pacíficos tiñan previsto converteuse nunha realidade horrible, e a súa cidade de Ta'iz transfórmase nun campo de batalla.
Que lle podemos desexar a Taiz? Seguramente, non desexaríamos que a praga do terror dos bombardeos aéreos causase morte, mutilación, destrución e múltiples traumas. Non desexaríamos que as liñas de batalla cambiantes se estenderan pola cidade e os cascallos nas súas rúas marcadas de sangue. Creo que a maioría da xente en Estados Unidos non desexaría tal horror a ningunha comunidade e non querería que a xente de Taiz fose sinalada para sufrir máis. No seu lugar, poderiamos construír campañas masivas esixindo un chamamento dos Estados Unidos para un cesamento do fogo permanente e o fin de todas as vendas de armas a calquera das partes en guerra. Pero, se os EUA seguen equipando á coalición liderada por Arabia Saudita, vendendo bombas a Arabia Saudita e aos Emiratos Árabes Unidos e reabastecendo os bombardeiros sauditas no aire para que poidan continuar as súas mortíferas saídas, a xente de Taiz e en todo Iemen seguirá sufrindo.
Os asediados de Ta'iz anticiparanse, todos os días, ao golpe repugnante, á explosión que rompe oídos ou á explosión atronadora que pode esgazar o corpo dun ser querido, ou dun veciño, ou do fillo dun veciño; ou converter as súas casas en masas de cascallos, e alterar as súas vidas para sempre ou acabar coas súas vidas antes de que acabe o día.
Kathy Kelly (kathy@vcnv.org) coordina as voces para a non violencia creativa (www.vcnv.org)
