Emanuel Pastreich (Director The Asia Institute) Novembro 8th, 2017, O Peace Report.
Observar os discursos do presidente Donald Trump e do presidente Moon Jae-in en Seúl nos últimos días déronme unha idea de quão podre a política de ambos os países creceu. Trump falou sobre o seu espléndido campo de golf e as boas comidas que gozara, sobre a sensual indulgencia e finxindo que os millóns de persoas con desemprego e desempregados en Corea e Estados Unidos non existían. Falou xigante da sobrecarga de equipamento militar que a Corea do Sur viuse obrigada a adquirir e agradecía a guerra de Corea tan distante dos desafíos que enfrontaba a xente común. A súa charla nin sequera era "America First". Foi "Trump primeiro".
E Moon non o desafiou nin o fixo nin un único punto. Non se fixo ningunha mención da rabiosa linguaxe racista e do seu impacto nos asiáticos, nin nas súas políticas de inmigración discriminatorias. Tampouco se dixo nada sobre a tímida furia de Trump e as súas ameazas imprudentes de guerra contra Corea do Norte, e ata ameazadas veladas contra Xapón no seu recente discurso en Tokio. Non, a hipótese de traballo detrás das reunións foi que a cúpula era unha mecánica e un tritón grand guignol para as masas, combinado con grandes negocios por detrás das escenas para os super-ricos.
Os medios de comunicación coreanos fixeron que parecese que todos os americanos, ea maioría dos coreanos, apoiaron as políticas ridículas e perigosas de Donald Trump, e lexitimaban as súas políticas reaccionarias con abandono. Un veu coa impresión de que era perfectamente bo para un presidente estadounidense ameazar unha guerra nuclear preventiva por probas de misiles por parte de Corea do Norte (unha acción que non viola o dereito internacional) e as armas nucleares (que fixo a India co estímulo americano).
Fixen un pequeno discurso para ofrecer outra visión do que podería ser o papel dos Estados Unidos no leste de Asia. Fíxeno porque me preocupaba que moitos coreanos saísen do Trump coa impresión de que todos os estadounidenses eran tan militantes e sen motivos de lucro.
Aínda que Trump pode estar batendo os tambores de guerra para asustar a Xapón e Corea por máis de mil millóns de dólares por armas que non necesitan nin queren, el e o seu réxime están xogando claramente nun xogo extremadamente perigoso. Hai forzas profundas no exército que están perfectamente dispostas a lanzar unha guerra catastrófica se aumenta o seu poder, e que pensan que só tal crise pode distraer á xente das accións criminais do goberno dos Estados Unidos e chamar a atención do que se achega. catástrofe do cambio climático.
Emanuel Pastreich
"Un papel alternativo para os Estados Unidos no leste de Asia"
Texto de vídeo:
Emanuel Pastreich (director The Asia Institute)
Novembro 8, 2017
“Un papel alternativo para os Estados Unidos no leste de Asia.
Discurso en resposta ao discurso de Donald Trump na Asemblea Nacional de Corea
Son un norteamericano que traballou durante máis de vinte anos co goberno coreano, institutos de investigación, universidades, industria privada e cidadáns comúns.
Acabamos de escoitar o discurso de Donald Trump o presidente dos Estados Unidos á Asemblea Nacional de Corea. O presidente Trump expuxo unha visión perigosa e insostenible para os Estados Unidos e para Corea e Xapón, un camiño que vai cara á guerra e cara a conflitos sociais e económicos masivos, tanto a nivel nacional como internacional. A visión que ofrece é unha aterradora combinación de illamento e militarismo, e fomentará na nación a política de poder despiadado sen ningunha preocupación para as xeracións futuras.
Antes do tratado de seguridade entre Estados Unidos e Corea, houbo a Carta das Nacións Unidas, asinada polos Estados Unidos, Rusia e China. A carta das Nacións Unidas definiu o papel dos Estados Unidos, China, Rusia e outras nacións como a prevención da guerra e un esforzo activo para afrontar a terrible desigualdade económica que leva ás guerras. A seguridade debe comezar aquí, con esa visión de paz e de cooperación. Necesitamos hoxe o idealismo da Carta das Nacións Unidas, esa visión para a paz global tras os horrores da Segunda Guerra Mundial.
Donald Trump non representa aos Estados Unidos, senón a un pequeno grupo dos máis ricos e membros da extrema dereita. Pero estes elementos aumentaron o control do goberno do meu país a un nivel perigoso, en parte debido á pasividade de tantos cidadáns.
Pero creo que nós, o pobo, podemos recuperar o control do diálogo sobre seguridade, economía e sociedade. Se temos creatividade e valentía, podemos presentar unha visión diferente para que un futuro inspirador sexa posible.
Comecemos polo tema da seguridade. Os coreanos foron bombardeados con informes sobre un ataque nuclear de Corea do Norte. Esta ameaza foi unha xustificación para THAAD, para os submarinos con enerxía nuclear e calquera outro sistema de armas caro que xera riqueza para un pequeno número de persoas. Pero estas armas traen seguridade? A seguridade vén da visión, da cooperación e da acción valente. Non se pode mercar a seguridade. Ningún sistema de armas garante a seguridade.
Por desgraza, os Estados Unidos negáronse a involucrar a Corea do Norte diplomáticamente durante anos e a pasividade e arrogancia estadounidenses levounos a esta situación perigosa. A situación é aínda peor agora porque a administración de Trump xa non practica a diplomacia. O Departamento de Estado foi despoxado de toda autoridade e a maioría das nacións non saben a onde virar se queren involucrar aos Estados Unidos. A construción das paredes, vistas e invisibles, entre os Estados Unidos eo mundo é a nosa maior preocupación.
Deus non deu aos Estados Unidos un mandato para permanecer en Asia para sempre. Non só é posible, senón desexable, que Estados Unidos reduza a súa presenza militar na rexión e reduza as súas armas nucleares e as forzas convencionais como un primeiro paso para crear un ciclo positivo que mellorará as relacións con Corea do Norte. China e Rusia.
As probas de misiles por parte de Corea do Norte non son unha violación do dereito internacional. Máis ben, o Consello de Seguridade das Nacións Unidas foi manipulado por forzas poderosas dos Estados Unidos para apoiar posicións respecto de Corea do Norte que non teñen ningún sentido.
O primeiro paso cara á paz comeza cos Estados Unidos. Os Estados Unidos, o meu país, deben seguir as súas obrigacións no marco do Tratado de non proliferación e comezar de novo a destruír as súas armas nucleares e establecer unha data nun futuro próximo para a destrución total de todas as armas nucleares. Os perigos da guerra nuclear, e dos nosos programas de armas secretas, mantivéronse dos americanos. Se informado da verdade, estou seguro de que os estadounidenses apoiarán abrumadoramente a sinatura do tratado das Nacións Unidas para prohibir as armas nucleares.
Houbo moita discusión sobre Corea e Xapón desenvolvendo armas nucleares. Aínda que tales accións poden proporcionar unha emoción a curto prazo para algúns, non traerán ningún tipo de seguridade. China mantivo as súas armas nucleares baixo 300 e estaría disposta a reducila aínda máis se os Estados Unidos están comprometidos co desarme. Pero China pode aumentar facilmente o número de armas nucleares a 10,000 se ameazado por Xapón ou por Corea do Sur. A promoción do desarme é a única acción que pode aumentar a seguridade de Corea.
China debe ser un compañeiro igual en calquera marco de seguridade para o Leste de Asia. Se a China, que emerxe rápidamente como o poder mundial dominante, queda fóra dun marco de seguridade, este marco está garantido como irrelevante. Ademais, Xapón tamén debe incluírse en calquera marco de seguridade. Debemos sacar o mellor da cultura xaponesa, o seu coñecemento sobre o cambio climático ea súa tradición de activismo para a paz a través desta colaboración. A bandeira da seguridade colectiva non debe ser usada como unha chamada de reunión para os ultranacionalistas que soñan cun "guerreiro Xapón" senón como un medio para sacar a coñecer aos mellores de Xapón, os seus "mellores anxos". Non podemos deixar Xapón a si mesmo.
Hai un papel real para os Estados Unidos no leste de Asia, pero non se preocupa en última análise con mísiles ou tanques.
O papel dos Estados Unidos debe transformarse radicalmente. Os Estados Unidos deben centrarse en coordinarse para responder á ameaza do cambio climático. Debemos reinventar o exército e redefinir a "seguridade" para este propósito. Esta resposta esixirá a cooperación e non a competencia.
Este cambio na definición de seguridade require valentía. Reinterpretar a misión para a mariña, o exército, a forza aérea e a comunidade de intelixencia para centrarse en axudar aos cidadáns a responder ao cambio climático e reconstruír a nosa sociedade será un acto que esixirá unha bravura incrible, quizais máis valente que loitar nun campo de batalla. Non teño dúbida de que hai militares que teñen ese valor. Chámovos para erguerte e esixir que enfrontemos a ameaza do cambio climático no medio desta grotesca negación masiva.
Debemos cambiar fundamentalmente a nosa cultura, a nosa economía e os nosos hábitos.
O ex-xefe estadounidense do mando do almirante Sam Locklear declarou que o cambio climático é a ameaza de seguridade esmagadora e que foi sometido a ataques constantes.
Pero os nosos líderes non deberían ver ser popular como o seu traballo. Podería importarme menos cantos selfies levas cos estudantes. Os líderes deben identificar os retos da nosa época e facer todo o que estea en disposición para facer fronte a estes perigos, aínda que iso signifique un enorme sacrificio. Como escribiu unha vez o estadista romano Marcus Tullius Cicero,
"A impopularidade gañada facendo o que fai é gloria"
Pode que sexa doloroso para algunhas corporacións renunciar a contratos multimillonarios para portaavións, submarinos e mísiles, pero para os membros dos nosos militares, con todo, servir un papel claro para protexer aos nosos países da maior ameaza na historia daralles un novo sentido do deber e do compromiso.
Tamén necesitamos tratados de limitación de armas, como os que establecemos en Europa nos 1970 e 1980. Son a única forma de responder a misiles de próxima xeración e outras armas. Hai que negociar novos tratados e protocolos para que os sistemas defensivos colectivos respondan á ameaza dos drones, a guerra cibernética e das armas emerxentes.
Tamén necesitamos a valentía para asumir os sombríos actores non estatais que ameazan aos nosos gobernos desde dentro. Esta batalla será a batalla máis difícil, pero importante.
Os nosos cidadáns deben saber a verdade. Os nosos cidadáns están inundados de falsedades nesta era de internet, negacións do cambio climático, ameazas terroristas imaxinarias. Este problema requirirá o compromiso de todos os cidadáns de buscar a verdade e non aceptar mentiras convenientes. Non podemos esperar que o goberno ou as empresas poidan facer este traballo por nós. Tamén debemos asegurarnos de que os medios consideren os seus papeis primordiales como transmitir información precisa e útil aos cidadáns, en vez de facer un beneficio.
As bases da cooperación entre Estados Unidos e Corea deben estar baseadas en intercambios entre cidadáns, non sistemas de armas ou subvencións masivas para corporacións internacionais. Necesitamos intercambios entre escolas elementais, entre ONGs locais, entre artistas, escritores e traballadores sociais, intercambios que transcorren durante anos e ao longo de décadas.
Non podemos confiar nos acordos de libre comercio que se benefician principalmente ás corporacións e que danen o noso precioso ambiente, para unirnos.
É preciso establecer un verdadeiro "libre comercio" entre os Estados Unidos e Corea. Isto significa un comercio xusto e transparente que nós, eu e os nosos veciños podemos beneficiar directamente a través das nosas propias iniciativas e da nosa creatividade. Necesitamos un comercio que sexa bo para as comunidades locais. O comercio debe ser principalmente sobre a colaboración e cooperación globais entre comunidades e a preocupación non debe ser co investimento masivo de capital, nin con economías de escala, senón coa creatividade dos individuos.
Por último, debemos restablecer o goberno á súa posición adecuada como un xogador obxectivo responsable da saúde a longo prazo da nación e que ten a facultade de defender e regular as corporacións. O goberno debe ser capaz de promover proxectos en ciencia e infraestruturas dirixidas ás verdadeiras necesidades dos nosos cidadáns nos dous países, e non debe centrarse nos beneficios a curto prazo dun pequeno número de bancos privados. As bolsas de valores teñen o seu papel, pero son marginales para a realización da política nacional.
A época da privatización das funcións gobernamentais debe chegar ao seu fin. Necesitamos respectar aos funcionarios que consideran que o seu papel é axudar ás persoas e darlles os recursos que necesitan. Todos debemos unirnos para a causa común de crear unha sociedade máis equitativa e debemos facelo rapidamente.
Como escribiu Confucio unha vez, "Se a nación perde o seu camiño, a riqueza eo poder serán cousas vergonzosas de posuír". Traballemos xuntos para crear unha sociedade en Corea e nos Estados Unidos que poidamos estar orgullosos.
