توسط برد ولف ، رویاهای مشترکژانویه 15، 2023
[یادداشت سردبیر: کار برای پایان دادن به جنگ گاهی اوقات مانند یک صعود بی پایان به نظر می رسد، با یک جنبش کوچک صلح که توسط مجتمع اندیشکده آکادمیک کنگره صنعتی نظامی پیشی گرفته و به پایان رسیده و روایت جنگ را پیش می برد. بیایید همیشه به یاد داشته باشیم، ما دو مزیت فوق العاده در کنار خود داریم - حقیقت و زیبایی. این مقاله زیبا آن را بسیار بهتر از من بیان می کند. در این مورد، زیبایی شعر با کارهای دیگر نویسنده افزایش می یابد - برد ولف یکی از اعضای کمیته راهبری پروژه حفاظت از Zaporizhzhya است که در حال آموزش تیمی از داوطلبان برای رفتن به اوکراین برای افزایش ایمنی نیروگاه هسته‌ای در خطر جنگ.]
جنگ زبان دروغ است. سرد و بی‌رحم، از ذهن‌های کسل‌کننده و تکنوکرات سرچشمه می‌گیرد و زندگی را از رنگ می‌گیرد. این یک توهین نهادی به روح انسان است.
پنتاگون به زبان جنگ صحبت می کند. رئیس جمهور و کنگره به زبان جنگ صحبت می کنند. شرکت ها به زبان جنگ صحبت می کنند. آنها ما را از خشم و شجاعت و قدردانی از زیبایی دور می کنند. مرتکب قتل عام روح می شوند.
به عنوان مثال، اخیر را در نظر بگیرید گزارش صادر شده توسط مرکز مطالعات استراتژیک و بین المللی (CSIS) با عنوان «نبرد اول جنگ بعدی: بازی جنگی تهاجم چینی به تایوان" این اندیشکده 24 بازی جنگی را تکرار کرد که به موجب آن چین به تایوان حمله کرد. آمریکا و متحدانش پاسخ می دهند. نتیجه هر بار: هیچ کس برنده نمی شود. نه واقعا.
La گزارش ایالت ها،
ایالات متحده و ژاپن ده ها کشتی، صدها هواپیما و هزاران نیروی نظامی را از دست می دهند. چنین ضررهایی به موقعیت جهانی ایالات متحده برای چندین سال آسیب می رساند. در حالی که ارتش تایوان شکست ناپذیر است، به شدت تخریب شده و برای دفاع از اقتصاد آسیب دیده در جزیره ای بدون برق و خدمات اولیه رها شده است. چین نیز به شدت آسیب می بیند. نیروی دریایی آن از هم پاشیده است، هسته نیروهای آبی خاکی آن شکسته است و ده ها هزار سرباز اسیر جنگی هستند.»
تحقیر شده. اقتصاد آسیب دیده تلفات. این گزارش به تعداد زیادی از مردان، زنان و کودکانی که توسط بمب ها و گلوله ها سلاخی شده اند، از اقتصادها و معیشت هایی که به طرز فاجعه باری ویران شده اند، اشاره می کند، کشورهایی که سال ها ویران شده اند. حتی احتمال تبادل هسته ای را نیز مورد توجه قرار نمی دهد. کلامش خالی از درد و غم تیز چنین واقعیتی است، بی جان، بی روح. این تکنوکرات‌های زامبی فقط با مردم جنگ نمی‌کنند، بلکه با عقل و احساسات انسانی جنگ می‌کنند.
برای گفتن حقیقت به شاعر نیاز است. شعر نه آرمان بلکه واقعیت را می شناسد. تا استخوان بریده می شود. تکون نمیخوره به دور نگاه نمی کند.
آنها مردند و در گل دفن شدند اما دستانشان بیرون زد.
بنابراین دوستانشان از دست ها برای آویزان کردن کلاه ایمنی استفاده کردند.
و زمینه ها؟ آیا با اتفاقی که افتاد، زمینه ها تغییر نکردند؟
مرده ها مثل ما نیستند
چگونه می توان فیلدها را به صورت فیلدهای ساده ادامه داد؟
زبان می تواند ذهن ما را آزاد کند یا آنها را زندانی کند. آنچه ما می گوییم مهم است. سخنان سخت، لخت و صادقانه حسابرسی. سخنان حقیقت را در مورد جنگ به زبان بیاورید و ارتش دیگر نمی تواند به تلاوت غم انگیز مرگ ادامه دهد.
یک پسر سرباز زیر آفتاب داغ با چاقوی خود کار می کند
برای کندن صورت مرده
و آن را از شاخه درخت آویزان کنید
با چنین چهره هایی گل می دهد
جنگ از یک فیلولوژی خالی از انسانیت استفاده می کند. این به شیوه‌ای عمداً بی‌حس‌کننده صحبت می‌کند تا به اعمال وحشتناک و مرگ‌باری که در نظر گرفته شده نگاهی بیاندازد. جنگ های همه کش گزارش توسط CSIS ادامه می‌دهد، "هیچ تحلیل دقیق و منبع باز از پویایی عملیاتی و نتایج یک تهاجم علیرغم ماهیت بحرانی آن وجود ندارد." به نظر می رسد ضد عفونی کننده، خسته کننده است، اما در واقعیت، خوب، . . .
بدتر از حافظه است، کشور باز مرگ.
قرار بود ما شاعرانه فکر کنیم و صحبت کنیم. برای آشکار کردن دروغ. شعر از چیزهای پیش پاافتاده متنفر است، ریزه ها را می تراشد تا شهادتی غیر معمول بدهد. این است که واقع بینانه و متعالی بیندیشیم و بگوییم، تا آثار جهان را روشن کنیم، خواه آن آثار مذموم باشند یا زیبا. شعر چیزها را آنگونه که هستند می‌بیند، به زندگی نه به‌عنوان ابژه‌ای می‌نگرد که مورد بهره‌برداری قرار گیرد، بلکه مورد تأمل و احترام قرار گیرد.
دروغ چرا؟ چرا زندگی را آنطور که در نظر داشتی نه؟
اگر انسانیت خود را جدی بگیریم، پاسخ ما به گرم‌سازان باید عصیان باشد. صلح آمیز و شاعرانه، نیرومند و بی امان. ما باید شرایط انسانی را بالا ببریم، زیرا آنها به دنبال تحقیر آن هستند. بازرگانان مرگ نمی توانند جنبشی را که به زبان شعر صحبت می کند شکست دهند.
دولت شرکت می داند که چه می کنند. آنها ابتدا به دنبال بیهوشی ذهن ما هستند تا بتوانند بدن ما را بدون مقاومت بکشند. آنها در آن خوب هستند. آنها می دانند چگونه ما را منحرف کنند، ما را تهی کنند. و اگر ما به اندازه کافی خشم خشونت آمیز را جمع آوری کنیم، آنها می دانند چگونه به خشونت ما پاسخ دهند. اما نه اعتراض شاعرانه. مسیرهای عصبی آنها به شعر، به پتانسیل غیرخشونت آمیز، به رویاهای محبت آمیز منتهی نمی شود. زبان و گفتار و قدرتشان در برابر بیان صادقانه اعمالشان پژمرده می شود.
به همین دلیل است که ما احساس می کنیم
گوش دادن کافی است
به باد تکان دادن لیموها،
به سگ هایی که در تراس ها تیک تیک می زنند،
دانستن اینکه در حالی که پرندگان و هوای گرمتر برای همیشه به سمت شمال حرکت می کنند،
فریاد کسانی که ناپدید می شوند
ممکن است سالها طول بکشد تا به اینجا برسیم
انقلابیون بدون خشونت که به زبان شعر صحبت می کنند می توانند پیروز شوند. تخمین زده می شود که فقط طول می کشد 3.5 درصد جمعیتی که سرکوبگرترین دولت توتالیتر را سرنگون کند. و با وجود حقوقمان، ما در یک دولت سرکوبگر شرکتی-توتالیتر زندگی می کنیم که حقیقت گویان را زندانی می کند و به طور گسترده و بی رویه در سراسر جهان می کشد. آیا در میان ما 11 میلیون نفر در ایالات متحده حاضرند به زبان صادقانه شعر صحبت کنند و بشنوند؟
و بنابراین، به دور نگاه نکنید. با شجاعت و صداقت تسلیم ناپذیر صحبت کنید. کلمات مهم هستند به زندگی و دروغ کثیف جنگ شهادت بده. شاعر انقلابی باشید. حقیقت جانور را خواهد کشت.
تو به من بگو شاعری اگر چنین است، مقصد ما همان است.
اکنون خود را قایق‌نشین میبینم که در انتهای دنیا تاکسی می‌راند.
میبینم که سالم میرسی دوست من تو را به آنجا میرسانم.
(شعر کارولین فورش)
