توسط Erin Niemela
حملات هوایی ائتلاف به رهبری آمریکا با هدف هدف قرار دادن دولت اسلامی (داعش) دروازه های طغیان روزنامه نگاری جنگ را که توسط رسانه های جریان اصلی شرکت گزارش می شود - به ضرر دموکراسی و صلح آمریکا باز کرده است. این به تازگی در ابزاری سنتی دموکراتیک که توسط مطبوعات آمریکا استفاده می شود مشهود است: نظرسنجی های افکار عمومی. این نظرسنجی های جنگ ، همانطور که باید در زمان جنگ خوانده شود ، هم روزنامه نگاری محترم و هم جامعه مدنی آگاه را تحقیر می کند. آنها محصولات جانبی روزنامه نگاری جنگی گردهمایی پرچم هستند و بدون بررسی مداوم ، نتایج نظرسنجی های جنگ افکار عمومی را بسیار بیشتر از آنچه که طرفدار جنگ است به نظر می رسانند.
منظور از نظرسنجی عمومی نشان دادن و تقویت نقش رسانه ها در یک دموکراسی به عنوان بازتاب دهنده یا نمایانگر افکار عمومی است. رسانه های جریان اصلی شرکت در ارائه این بازتاب مبتنی بر مفروضات عینیت و تعادل معتبر در نظر گرفته می شوند ، و سیاستمداران شناخته شده اند که نظرسنجی ها را در تصمیمات سیاسی خود در نظر می گیرند. در برخی موارد ، نظرسنجی ها ممکن است برای جلب نظرات بین نخبگان سیاسی ، رسانه ها و مردم مفید باشد.
مشکل زمانی رخ می دهد که رای گیری عمومی با روزنامه نگاری جنگی مطابقت داشته باشد؛ اهداف عدالت و تعادل در اتاق خبر داخلی می توانند به طور موقت به حمایت و تضمین - عمدا یا نه - به نفع جنگ و خشونت تبدیل شوند.
روزنامه نگاری جنگی که ابتدا توسط Johan Galtung محقق صلح و جنگ در 1970 ها شناسایی شده است، با چندین مولفه اصلی مشخص می شود که همه آنها تمایل به صدای نخبگان و منافع را دارند. اما یکی از نشانه های آن خلط طرفدار خشونت است. روزنامه نگاری جنگی پیش بینی می کند که خشونت تنها گزینه ی مدیریت مناسبی است. مشارکت ضروری است، خشونت تعامل است، هرچیز دیگری غیر فعال است و اکثر نادیده گرفتن اشتباه است.
در مقابل، روزنامه نگاری صلح، یک رویکرد طرفدار صلح را می پذیرد و فرض می کند که تعداد زیادی از گزینه های مدیریت منازعات خشونت آمیز وجود دارد. این تعریف استاندارد روزنامه نگاری صلح"زمانی که سردبیران و خبرنگاران انتخاب می کنند - در مورد آنچه گزارش می دهند و چگونگی گزارش دادن آن - فرصت هایی را برای جامعه در نظر می گیرند تا ارزش پاسخ های غیر خشونت آمیز را در برابر درگیری ها به ارمغان آورند." در مورد چه گزارش و چگونگی گزارش آن، اما به جای تأکید بر (یا حتی گنجاندن) گزینه های غیر خشونت آمیز، اغلب آنها به طور مستقیم به توصیه های درمان "آخرین گزینه" حرکت می کنند و در غیر این صورت قرار می گیرند. مثل یک سگ گارد.
نظرسنجی های افکار عمومی منعکس کننده سوگیری طرفدار خشونت در روزنامه نگاری جنگ در نحوه بیان سوالات و تعداد و نوع گزینه های ارائه شده به عنوان پاسخ است. "آیا شما از حملات هوایی ایالات متحده علیه شورشیان سنی در عراق حمایت یا مخالف آن هستید؟" "آیا شما از گسترش حملات هوایی ایالات متحده علیه شورشیان سنی به سوریه حمایت یا مخالف آن هستید؟" هر دو س fromال از آنجا می آیند یک نظرسنجی در واشنگتن پست در اوایل ماه سپتامبر 2014در پاسخ به استراتژی پرزیدنت اوباما برای شکست داعش. اولین سوال نشان داد که درصد 71 در حمایت وجود دارد. دوم نشان دهنده حمایت 65 درصد بود.
استفاده از "شورشیان سنی" باید در یک زمان دیگر مورد بحث قرار گیرد، اما یکی از مشکلات این سؤال ها یا پرسش های مربوط به جنگ، این است که آنها فرض می کنند که خشونت و بی عملی تنها گزینه های موجود هستند - حملات هوایی یا هیچ چیز، حمایت یا مخالفت. هیچ سوال در نظرسنجی جنگی واشنگتن پست پرسید که آیا آمریکایی ها ممکن است حمایت کنند یا خیر فشار به عربستان سعودی برای متوقف کردن مسلح کردن و تأمین بودجه داعشor انتقال سلاح های خود به خاورمیانه را متوقف می کند. و با این وجود ، این گزینه های بدون خشونت ، در میان بسیاری از موارد دیگر ، وجود دارد.
مثال دیگر نظرسنجی جنگ وال استریت ژورنال / NBC News از اواسط سپتامبر 2014 است که در آن 60 درصد شرکت کنندگان توافق کردند که اقدام نظامی علیه داعش به نفع منافع ملی ایالات متحده است. اما این نظرسنجی جنگ نتوانست این سال را بپرسد که آیا آمریکایی ها موافق هستند که اقدام سازش صلح در پاسخ به داعش به نفع منافع ملی ما است؟
از آنجا که روزنامه نگاری جنگی پیش بینی می کند که تنها یک نوع اقدام وجود دارد - اقدام نظامی - WSJ / NBC گزینه های نظرسنجی جنگ محدود است: آیا اقدام نظامی باید محدود به حملات هوایی و یا شامل مبارزه؟ گزینه خشونت آمیز یا گزینه خشونت ب اگر شما مطمئن نیستید یا مایل به انتخاب نیستید، روزنامه نگاری جنگی می گوید شما به سادگی "نظر ندارید".
نتایج نظرسنجی جنگ منتشر می شود، منتشر می شود و به عنوان واقعیت تکرار می شود تا زمانی که دیگر درصد 30-35، کسانی که از ما نمی خواهند بین گزینه های خشونت آمیز A و B یا انتخاب گزینه های جایگزین صلح حمایت شده تجربی حمایت کنند، کنار گذاشته شده اند. آنها می گویند "آمریکایی ها بمب ها و چکمه ها را می بینند، می بینند، و قوانین اکثریت". اما نظرسنجی های جنگ واقعا نظرات افکار عمومی را منعکس یا اندازه نمی گیرند. آنها تشویق می کنند و نظرشان را به نفع یک چیز مطرح می کنند: جنگ.
روزنامه نگاری صلح بسیاری از گزینه های بدون خشونت را که اغلب توسط روزنامه نگاران جنگ و شاهین های سیاسی نادیده گرفته می شوند ، تشخیص داده و مورد توجه قرار می دهد. روزنامه نگاری صلح "نظرسنجی صلح" به شهروندان این فرصت را می دهد تا استفاده از خشونت را در پاسخ به درگیری مورد سال قرار دهند و زمینه سازی کنند و گزینه های غیر خشونت آمیز را با طرح س questionsالاتی از قبیل "چقدر نگران هستید که بمباران مناطقی از سوریه و عراق موجب انسجام شود در میان گروه های تروریستی ضد غربی؟ " یا "آیا شما از ایالات متحده پیروی از قوانین بین المللی در واکنش به اقدامات دولت اسلامی حمایت می کنید؟" یا شاید ، "چقدر محکم از تحریم تسلیحاتی چند جانبه در منطقه ای که دولت اسلامی فعالیت می کند حمایت می کنید؟" چه موقع یک نظرسنجی س askال خواهد شد ، "آیا شما اعتقاد دارید حملات نظامی تمایل دارد به جذب تروریست های جدید کمک کند؟" این نتایج نظرسنجی چگونه خواهد بود؟
اعتبار روزنامه نگاران، نخبگان سیاسی و رهبران نادیده گرفته شده، باید با استفاده از نتایج انتخابات جنگی یا نتایج نظرسنجی جنگی مطابقت داشته باشد که در آن اثربخشی یا اخلاقی بودن خشونت صورت می گیرد. مخالفان خشونت نباید از استفاده از نتایج نظرسنجی جنگ در بحث استفاده کنند و باید به جای آن از نتایج نظرسنجی در مورد گزینه های ایجاد صلح بپرسند. اگر یک ساختار به معنای نگه داشتن ما به عنوان یک جامعه دموکراتیک باشد، اکثریت قریب به اتفاق گزینه های پاسخ احتمالی را فراتر از خشونت نادیده می گیرد یا خاموش می شود، ما نمی توانیم تصمیمات واقعا آگاهانه را به عنوان شهروندان دموکراتیک انتخاب کنیم. ما نیاز به روزنامه نگاری صلح بیشتر - روزنامه نگاران، سردبیران، مفسران و قطعا نظرسنجی - برای ارائه بیش از خشونت A و B. اگر ما قصد داریم تصمیمات خوبی در مورد درگیری، ما نیاز به خشونت علیه از طریق Z.
Erin Niemela است نامزد استاد در برنامه حل اختلاف در دانشگاه ایالتی پورتلند و سردبیر برای PeaceVoice.
