ترامپ ما را به جنگ دیگری می کشاند ... و هیچ کس در مورد آن صحبت نمی کند

بی سر و صدا، در حالی که آمریکایی ها بر روی درام جاری در مورد لغو قانون مراقبت مقرون به صرفه و افشاگری های جدید در مورد روابط کمپین ترامپ با روسیه متمرکز شده اند، رئیس جمهور ترامپ به طور چشمگیری مشغول گسترش حضور نیروهای آمریکایی در داخل سوریه بوده است. و عملا هیچ کس در واشنگتن متوجه نشده است. آمریکایی‌ها حق دارند بدانند ترامپ چه برنامه‌ای دارد و آیا این امر به اشغال سوریه به سبک عراق در سال‌های آینده منجر می‌شود یا خیر.

ترامپ بدون اطلاع رسمی، 500 نیروی جدید آمریکایی را به سوریه فرستاد تا ظاهراً در حمله آتی به پایگاه داعش در رقه شرکت کنند. گزارش‌های خبری حاکی از آن است که این استقرار ممکن است فقط نوک کوه یخ باشد، و برخی می‌گویند که طرح این است که صدها نیروی آمریکایی دیگر در هفته‌های آینده به نبرد اضافه شوند. هیچ کس واقعاً نمی داند که اکنون چه تعداد نیرو در داخل سوریه حضور دارند، زیرا دولت تا حد زیادی سعی کرده است تا این افزایش را مخفی نگه دارد.

این استقرار یک خطر بزرگ و بالقوه فاجعه بار برای ایالات متحده و آینده سوریه و خاورمیانه است. کنگره نمی تواند در این مورد سکوت کند. من مدت‌هاست که مخالف استقرار نیروهای آمریکایی در سوریه بوده‌ام - در دوران دولت اوباما با این ایده مخالف بودم و اکنون نیز با آن مخالفم، زیرا معتقدم اگر بخواهیم به سادگی ثبات سیاسی را تحمیل کنیم، مقدر است اشتباهات جنگ عراق را تکرار کنیم. از طریق لوله تفنگ من از همکارانم که روی مسئله حضور نیروهای آمریکایی در سوریه تمرکز نکرده‌اند می‌خواهم حداقل از دولت بخواهند به دو سؤال اساسی قبل از امضای پول برای تأمین مالی این تشدید خطرناک پاسخ دهد.

اول اینکه ماموریت ما چیست و استراتژی خروج ما چیست؟

توضیح عمومی تشدید تنش نظامی برای آماده شدن برای حمله به رقه بوده است. تصرف رقه یک هدف ضروری و آرزوی دیرینه است. مشکل در این است که نیروهای ایالات متحده را به بخشی جدایی ناپذیر از نیروی تهاجم تبدیل کنیم، که احتمالاً ما را ملزم به ماندن و تبدیل شدن به بخشی ضروری از نیروی اشغالگر می کند. این همان اتفاقی است که در عراق و افغانستان رخ داد و من دلیلی نمی بینم که چرا در سوریه با همان تله مواجه نشویم. اما اگر این برنامه دولت نیست، باید در این مورد صریح باشند. آنها باید به کنگره و مردم آمریکا اطمینان دهند که ما فقط تا زمان سقوط رقه در سوریه هستیم و نه دیگر.

سوالات مهم دیگری نیز وجود دارد که باید بپرسید. اخیرا ترامپ گروه کوچکی از اپراتورهای نیروهای ویژه را به منبج فرستاد تا صلح بین نیروهای کرد و تحت حمایت ترکیه را که برای کنترل این بخش دورافتاده شمال سوریه می جنگند، حفظ کنند. این نشان می‌دهد که مأموریت نظامی ما بسیار گسترده‌تر و پیچیده‌تر از کمک به بازپس‌گیری رقه است.

بسیاری از کارشناسان سوریه بر این عقیده هستند که پس از خارج شدن رقه از داعش، جنگ تازه آغاز شده است. سپس رقابت بین نیروهای نیابتی مختلف (سعودی، ایرانی، روسی، ترکی، کردی) بر سر اینکه در نهایت شهر را کنترل می کند آغاز می شود. آیا نیروهای ایالات متحده در آن نقطه ترک خواهند کرد یا طرح ترامپ پیش بینی می کند که ما برای کنترل آینده بخش های بزرگی از فضای نبرد میانجی خواهیم بود؟ این می تواند آینه ای از عراق باشد که در آن هزاران آمریکایی در تلاش برای پی بردن به تسویه حساب پس از صدام بین سنی ها، شیعیان و کردها جان خود را از دست دادند. و می تواند به همان اندازه به خونریزی آمریکایی ها منجر شود.

دوم اینکه آیا ما یک استراتژی سیاسی داریم یا فقط یک استراتژی نظامی؟

پنجشنبه گذشته، من برای ناهار با وزیر امور خارجه رکس تیلرسون به دیگر اعضای کمیته روابط خارجی سنای ایالات متحده پیوستم. خوشحالم که تیلرسون مایل بود درهای وزارت خارجه را به روی گروهی از سناتورهای دو حزبی باز کند و بحث ما صادقانه و صریح بود. در این دیدار، تیلرسون صراحت تحسین برانگیزی نشان داد و اعتراف کرد که استراتژی نظامی بسیار جلوتر از استراتژی دیپلماتیک در سوریه است.

اما این در واقع یک دست کم گرفتن دراماتیک بود. تا زمانی که طرح محرمانه ای وجود نداشته باشد که ترامپ از سناتورهای آمریکایی و وزیر امور خارجه خود محافظت می کند، مطلقاً هیچ برنامه ای برای اینکه چه کسی رقه یا سوریه پس از اسد را کنترل می کند وجود ندارد.

موانع طرح سیاسی برای آینده رقه هر هفته افزایش می یابد. رهبران نظامی ایالات متحده می خواهند برای بازپس گیری رقه به جنگجویان کرد و عرب تکیه کنند، اما امیدوارند که کردها پس از از دست دادن صدها یا هزاران سرباز خود در حمله، شهر را ترک کنند. حتی اگر این فانتزی به واقعیت تبدیل شود، بهایی دارد - کردها در ازای تلاش خود انتظار چیزی را خواهند داشت. و امروز، ما نمی‌دانیم چگونه می‌توان این دو مرحله را بدون تضعیف صلح توسط ترک‌ها، که به شدت مخالف دادن سرزمین به کردها هستند، اجرا کرد. برای اضافه کردن پیچیدگی‌ها، نیروهای تحت حمایت روسیه و ایران که امروز در خارج از رقه نشسته‌اند، اجازه نمی‌دهند که یک دولت عربی یا اعراب/کرد مورد حمایت ایالات متحده به طور مسالمت‌آمیز در داخل شهر مستقر شود. آنها بخشی از اقدام را می خواهند و ما امروز هیچ برنامه معتبری برای پذیرش آنها نداریم.

بدون برنامه سیاسی برای آینده رقه، طرح نظامی عملا بی فایده است. بله، بیرون آوردن داعش از رقه به خودی خود یک پیروزی است، اما اگر مجموعه‌ای از رویدادها را به راه بیندازیم که به سادگی درگیری گسترده‌تر را طولانی‌تر کند، داعش به راحتی تکه‌های آن را برمی‌دارد و از آشفتگی‌های جاری برای تجدید قوا و ظهور مجدد استفاده می‌کند. ما باید در عراق، افغانستان و لیبی یاد می گرفتیم که یک پیروزی نظامی بدون برنامه ریزی برای آینده واقعاً یک پیروزی نیست. اما به طور باورنکردنی، به نظر می رسد که ما در آستانه انجام دوباره این اشتباه هستیم، زیرا اشتیاق (قابل درک) برای بردن جنگ به سمت یک دشمن شریر است.

من می خواهم داعش از بین برود. من می خواهم آنها را نابود کنند. اما من می خواهم این کار به روش درست انجام شود. من نمی‌خواهم آمریکایی‌ها بمیرند و میلیاردها دلار در جنگی که اشتباهات حمله فاجعه‌بار آمریکا به عراق را مرتکب می‌شود، هدر دهند. و من مطمئناً نمی‌خواهم جنگ پنهانی شروع شود، بدون اینکه کنگره حتی متوجه شروع آن شود. کنگره باید وارد بازی شود و شروع به پرسیدن سؤال کند - قبل از اینکه خیلی دیر شود.