خوب و بد در ماکسیم های لاتین

کسانی از ما که این امتیاز را داشتیم که از آموزش رسمی به زبان لاتین لذت ببریم، خاطرات خوبی از ترنتیوس، سیسرو، هوراتیوس، ویرجیلیوس، اویدیوس، سنکا، تاسیتوس، جوونالیس، و غیره داریم که همگی آفریسین های برجسته ای بودند.

بسیاری از اصول دیگر به زبان لاتین در گردش هستند - همه آنها گنجی برای بشریت نیستند. اینها از پدران کلیسا و دانشمندان قرون وسطی به ما رسیده است. در دوران اوج هرالدریک، اکثر خانواده‌های سلطنتی و شبه سلطنتی برای عبارات لاتین هوشمندانه رقابت می‌کردند تا نشان‌های مربوطه خود را بپوشانند. nemo me impune lacessit، شعار سلسله استوارت (هیچکس بدون مجازات مناسب مرا تحریک نمی کند).

نقل قول وحشتناک "si vis pacem، para bellum(اگر صلح می خواهید، برای جنگ آماده شوید) از قرن پنجم پس از میلاد، نویسنده لاتینی، پوبلیوس فلاویوس رناتوس، که مقاله اش د دوباره نظامی به غیر از این عبارت سطحی و قابل بحث هیچ علاقه ای ندارد. از زمانی که جنگ‌افروزان در سرتاسر جهان از استناد به این ادعای شبه روشنفکرانه لذت می‌برند - برای خوشحالی تولیدکنندگان و فروشندگان سلاح داخلی و بین‌المللی.

در مقابل، اداره بین‌المللی کار در سال 1919 یک خط برنامه بسیار معقول‌تر ابداع کرد:si vis pacem، cole justitiamبا بیان یک راهبرد منطقی و قابل اجرا: «اگر صلح می‌خواهی، عدالت را پرورش بده». اما منظور از عدالت چیست؟ کنوانسیون‌های سازمان بین‌المللی کار بیان می‌کنند که «عدالت» باید به چه معنا باشد، یعنی پیشبرد عدالت اجتماعی، روند قانونی، حاکمیت قانون. «عدالت» «قانون» نیست و اجازه ابزاری کردن دادگاه‌ها و دادگاه‌ها را به منظور ایجاد رعب و وحشت علیه رقبا نمی‌دهد. عدالت یک مفهوم برج عاج نیست، نه یک فرمان الهی، بلکه نتیجه نهایی فرآیند تنظیم استاندارد و مکانیسم های نظارت است که سوء استفاده و خودسری را محدود می کند.

سیسرون ارجمند مواردی را که به طرز دردناکی مورد سوء استفاده قرار گرفته اند به ما داد: بی صدا enim leges inter arma (در او طرفدار میلون دعانویسی) که قرن ها به اشتباه نقل شده است بین آرما ساکت leges. زمینه درخواست سیسرو بود در برابر خشونت اوباش با انگیزه سیاسی، و هرگز به منظور پیشبرد این فکر نبود که در زمان منازعه، قانون به سادگی ناپدید می شود. کمیته بین المللی صلیب سرخ یک نسخه سازنده دارد.اینتر آرما کاریتاس": در جنگ، ما باید کمک های بشردوستانه، همبستگی با قربانیان، خیریه را تمرین کنیم.

به این معنا، تاسیتوس هرگونه ایده «صلح» مبتنی بر انقیاد و نابودی را رد کرد. در او آگریکولا او شیوه های لژیون های رومی را طعنه می زند.solitudinem faciunt، pacem appellant” – زمین بایر می سازند و بعد به آن صلح می گویند. امروزه تاسیتوس احتمالاً به عنوان یک «ممم‌کننده»، یک جاه‌طلب محکوم می‌شود.

یکی از احمقانه ترین اصطلاحات لاتینی که من می شناسم این است که امپراتور فردیناند اول (1556-1564) متعصب است.Fiat justitia، et pereat world- بگذار عدالت اجرا شود، حتی اگر دنیا از بین برود. در ابتدا این ادعا قابل قبول به نظر می رسد. در واقع، این یک گزاره فوق العاده متکبرانه است که از دو نقص عمده رنج می برد. اول، ما از مفهوم «عدالت» چه می‌فهمیم؟ و چه کسی تصمیم می گیرد که یک فعل یا ترک عادلانه یا ناعادلانه باشد؟ آیا حاکم باید تنها داور عدالت باشد؟ این پیش‌بینی می‌کند که لویی چهاردهم به همان اندازه دلخراش باشد.L'Etat، c'est moi". مزخرفات مطلقه ثانیاً اصل تناسب به ما می گوید که در وجود انسان اولویت هایی وجود دارد. مطمئنا حیات و بقای کره زمین از هر مفهوم انتزاعی از «عدالت» مهمتر است. چرا به نام ایدئولوژی انعطاف ناپذیر «عدالت» انتزاعی جهان را نابود می کنیم؟

علاوه بر این، "فیات جاستیتیااین تصور را به انسان می دهد که عدالت به نحوی توسط خود خدا مقرر شده است، اما توسط قدرت دنیوی تفسیر و تحمیل شده است. با این حال، آنچه ممکن است یک شخص «عادل» بداند، ممکن است شخص دیگری آن را به عنوان مذموم یا «ناعادلانه» رد کند. همانطور که ترنتیوس به ما هشدار داد: به نقل از homines، tot sententiae. به تعداد سرها دیدگاه ها وجود دارد، بنابراین بهتر است جنگ بر سر چنین اختلافاتی آغاز نشود. بهتر است موافقت کنید که مخالف باشید.

بسیاری از جنگ ها به دلیل ناسازگاری بر اساس درک ذهنی از معنای عدالت صورت گرفته است. من یک اصل را پیشنهاد می کنم که به ما انگیزه دهد تا برای عدالت کار کنیم:fiat justitia ut prosperatur mundus” - برای اجرای عدالت تلاش کنید تا دنیا آباد شود. یا حداقل "fiat justitia، ne pereat mundusسعی کنید عدالت را اجرا کنید تا دنیا انجام دهد نه هلاک شدن

جنگ فعلی در اوکراین به شدت منعکس کننده این گزینه است.pereat mundus". ما می شنویم که شاهین های سیاسی برای "پیروزی" فریاد می زنند، ما آنها را تماشا می کنیم که روی آتش می ریزند. در واقع، با افزایش مستمر، بالا بردن خطرات، به نظر می رسد که ما آگاهانه به سمت پایان جهان آنطور که می شناسیم عجله داریم - آخرالزمان. کسانی که اصرار دارند که حق با آنهاست و دشمن اشتباه می کند، کسانی که از نشستن و مذاکره برای پایان دیپلماتیک جنگ امتناع می ورزند، کسانی که خطر یک رویارویی هسته ای را دارند، آشکارا از نوعی از آسیب رنج می برند. تادیوم ویتا - خستگی از زندگی این بسیار خطرناک است.

در طول جنگ 30 ساله 1618-1648، پروتستان ها معتقد بودند که عدالت با آنهاست. افسوس که کاتولیک ها نیز مدعی بودند که در سمت راست تاریخ قرار دارند. حدود 8 میلیون انسان بیهوده جان خود را از دست دادند و در اکتبر 1648 که از کشتار خسته شده بودند، طرف های متخاصم صلح وستفالیا را امضا کردند. هیچ برنده ای وجود نداشت.

به اندازه کافی جالب توجه است که با وجود جنایات وحشتناکی که در جنگ 30 ساله انجام شد، پس از آن هیچ محاکمه ای برای جنایات جنگی صورت نگرفت، و در معاهده های 1648 مونستر و اسنابروک هیچ مجازاتی وجود نداشت. در مقابل، ماده 2 هر دو معاهده عفو عمومی را پیش بینی کرده است. خون زیادی ریخته شده بود. اروپا به استراحت نیاز داشت و «مجازات» به خدا سپرده شد: «از یک طرف و طرف دیگر فراموشی، عفو یا بخشش همیشگی تمام آنچه مرتکب شده است... به گونه‌ای که هیچ بدنی … هر گونه خصومت را انجام دهید، دشمنی کنید، یا برای یکدیگر مشکل ایجاد کنید.»

خلاصه خلاصه، بهترین ها همچنان شعار صلح وستفالن است.Pax optima rerum” - صلح بالاترین خیر است.