روزی که ضد جنگ شدم

بسیاری از ما که زنده بودیم پس از آن به یاد می آوریم که صبح حملات 9 سپتامبر کجا بودیم. در حالی که هجدهمین سالگرد جنگ عراق را در ماه مارس برگزار می کنیم ، تعجب می کنم که چه تعداد از آنها نیز به یاد می آورند که آن روز کجا بودیم.

در 9 سپتامبر ، من دانش آموز كاتولیك کلاس هشتم بودم. من هرگز معلم خود ، خانم اندرسون را فراموش نمی کنم که به سادگی گفت: "من چیزی برای گفتن دارم." او توضیح داد که اتفاق افتضاحی رخ داده است و تلویزیون را داخل اتاق چرخاند تا ما خودمان ببینیم.

بعد از ظهر آن روز ، ما را به یک سرویس دعا در کلیسای همسایه فرستادند و سپس زودتر به خانه فرستادیم ، همه ما از آموزش یا یادگیری هر چیزی شوکه شده ایم.

یک سال و نیم بعد ، وقتی دانشجوی سال اول دبیرستان کاتولیک بودم ، تلویزیون ها دوباره آمدند.

در یک فیلم کاملاً واضح و دید در شب ، بمب ها بر فراز بغداد منفجر شدند. این بار ، هیچ سکوت خاموش یا خدمات نماز وجود نداشت. در عوض ، برخی از مردم در واقع تشویق کرد. سپس زنگ به صدا درآمد ، کلاسها تغییر کرد و افراد همچنان ادامه داشتند.

دلم و بهت زده به کلاس بعدی ام راه افتادم.

ما به سختی نوجوان بودیم و دوباره اینجا بودیم ، و در حال تماشای انفجارهایی بودیم که انسان را از تلویزیون بخار می کرد. اما این بار مردم تشویق می کردند؟ مانند زندگی عادی زندگی خود را ادامه می دهند؟ مغز نوجوان من نمی تواند آن را پردازش کند.

در سن 15 سالگی همه سیاسی نبودم. اگر من بیشتر درگیر می شدم ، شاید می دیدم که چقدر همکلاسی های من برای پاسخ دادن به این روش مشروط شده اند.

حتی با وجود یک سال جنگ در افغانستان ، ضد جنگ بودن در آن روزهای پس از حیرت انگیز پس از 9 سپتامبر - حتی بدون هیچگونه ارتباط از راه دور قابل قبول بین عراق و 11 سپتامبر - انحرافی به نظر می رسید.

بسیج های گسترده مردمی علیه جنگ عراق صورت گرفته است. اما سیاستمداران جریان اصلی - جان مک کین ، جان کری ، هیلاری کلینتون ، جو بایدن - غالباً با شور و هیجان وارد هیئت می شدند. در همین حال ، با رو به رو شدن خشونت ، جنایات نفرت بر علیه هر کسی که برای عرب یا مسلمان گرفته شده بود در حال افزایش بود.

کمپین بمباران ایالات متحده "شوک و هیبت" که باعث آغاز جنگ عراق شد نزدیک به 7,200 غیرنظامی را کشت - بیش از دو برابر تعداد کشته شدگان در 9 سپتامبر. مورد اخیر به عنوان یک آسیب نسل شناخته شد. اولی پاورقی بود.

در سالهای بعد ، به بالا از یک میلیون عراقی ها خواهند مرد. اما فرهنگ سیاسی ما این افراد را چنان غیرانسانی کرده بود که به نظر می رسید مرگ آنها اهمیتی ندارد - دقیقاً به همین دلیل است که آنها رخ داده اند.

خوشبختانه از آن زمان تاکنون برخی چیزها تغییر کرده است.

جنگ های ما پس از یازده سپتامبر اکنون به عنوان اشتباهات پرهزینه مورد توجه قرار گرفته است. اکثریت قریب به اتفاق ، دو حزب آمریکایی ها اکنون از پایان دادن به جنگ های ما ، آوردن نیروها به خانه و بیل زدن پول کمتری به ارتش پشتیبانی می کنند - حتی اگر سیاستمداران ما به سختی عمل کرده باشند.

اما خطر غیرانسانی سازی همچنان وجود دارد. ممکن است آمریکایی ها از جنگ های ما در خاورمیانه خسته شده باشند ، اما بررسی ها نشان می دهد که آنها اکنون خصومت روزافزون با چین را بیان می کنند. نگران کننده این است که جنایات نفرت بر علیه آمریکایی های آسیایی - مانند قتل عام اخیر در آتلانتا - در حال افزایش است.

راسل جیونگ ، که یک گروه حامی برای مبارزه با سوگیری ضد آسیایی را هدایت می کند ، به گفت la واشنگتن پست, "جنگ سرد آمریكا و چین - و به ویژه استراتژی جمهوری خواهان برای حمله به چین و حمله به چین برای ویروس كرونا - نژاد پرستی و نفرت را نسبت به آمریکایی های آسیایی تحریک كرد."

اهانت به چین برای سیاست های شکست خورده بهداشت عمومی ما ممکن است بیشتر در سمت راست زندگی کند ، اما سخنان جنگ سرد دو حزب است. حتی سیاستمدارانی که نژادپرستی ضد آسیایی را محکوم می کنند ، احساسات ضدچینی را در مورد تجارت ، آلودگی یا حقوق بشر - موضوعات واقعی - برانگیخته اند ، اما هیچ یک از آنها با کشتن یکدیگر حل نخواهد شد.

ما دیدیم که غیرانسانی شدن به کجا منجر می شود: به خشونت ، جنگ و پشیمانی.

من هرگز همکلاسی هایم را فراموش نخواهم کرد - در غیر این صورت بچه های عادی ، به معنای خوب - با تشویق آن انفجارها. خوب حالا بلند صحبت کنید ، قبل از اینکه خیلی دیر شود. بچه های شما هم گوش می دهند.