توسط کریشن مهتا ، کمیته آمریکایی توافق ایالات متحده و روسیه، می 4، 2021
من که از یک کشور در حال توسعه آمده ام ، تا حدودی دیدگاه متفاوتی نسبت به تحریم ها دارم زیرا این امکان را به من داده است که اقدامات ایالات متحده را از دو منظر مثبت و نه چندان مثبت ببینم.
نکته مثبت اول: بعد از استقلال هند در سال 1947 ، تعدادی از م institutionsسسات این کشور (از جمله دانشگاه های مهندسی ، دانشکده های پزشکی و ...) از پشتیبانی فنی و مالی ایالات متحده برخوردار شدند. این به صورت کمک مستقیم ، همکاری مشترک با موسسات در ایالات متحده ، بازدید از محققان و سایر مبادلات بود. در هندوستان که بزرگ شده ایم ، این مسئله را بازتاب بسیار مثبتی از آمریکا می دانیم. انستیتوهای فناوری ، جایی که من امتیاز دریافت مدرک مهندسی خود را داشتم ، دانش آموختگان مانند Sundar Pichai ، مدیر عامل فعلی مایکروسافت و Satya Nadella ، مدیر عامل فعلی مایکروسافت را نیز فارغ التحصیل کردم. رشد سیلیکون ولی تا حدی به دلیل همین سخاوت و حسن نیت بود که دانشمندان سایر کشورها را تحصیل می کرد. این دانشمندان نه تنها به کشورهای خودشان خدمت می کردند بلکه در استعدادهای خود و کارآفرینی خود در ایالات متحده نیز سهیم بودند. این یک برد برد برای هر دو طرف بود و بهترین های آمریکا را نشان می داد.
برای موارد نه چندان مثبت: در حالی که برخی از فارغ التحصیلان ما برای کار در ایالات متحده آمدند ، دیگران برای کار در اقتصادهای مختلف در حال ظهور مانند عراق ، ایران ، سوریه ، اندونزی و سایر کشورها کار کردند. همکاران فارغ التحصیل من که به آن کشورها رفتند و من با آنها ارتباط برقرار کردم ، جنبه دیگری از سیاست آمریکا را دیدند. به عنوان مثال ، کسانی که به ساخت زیرساخت ها در عراق و سوریه کمک کرده بودند ، مشاهده کردند که این اقدامات به طور قابل ملاحظه ای توسط اقدامات آمریکا تخریب شده است. گیاهان تصفیه آب ، گیاهان بهداشتی ، کانال های آبیاری ، بزرگراه ها ، بیمارستان ها ، مدارس و کالج ها ، که بسیاری از هم سن و سالان من برای ساخت آنها کمک کرده بودند (همکاری نزدیک با مهندسان عراقی) به ویرانه تبدیل شد. تعدادی از همکاران من در حرفه پزشکی به دلیل تحریم هایی که باعث کمبود آب تمیز ، برق ، آنتی بیوتیک ، انسولین ، بیهوشی دندان و سایر وسایل ضروری بقا شده بودند ، بحران گسترده انسانی را دیدند. آنها تجربه دیدن کودکانی را داشتند که به دلیل کمبود دارو برای مبارزه با وبا ، تیفوس ، سرخک و سایر بیماری ها در آغوش خود می میرند. همین همکاران فارغ التحصیل شاهد میلیونها نفر بودند که در نتیجه تحریم های ما بی مورد رنج می بردند. این برای هر دو طرف یک برد نبود و بهترین های آمریکا را نشان نمی داد.
امروز چه چیزی در اطراف خود می بینیم؟ ایالات متحده بیش از 30 کشور ، نزدیک به یک سوم جمعیت جهان را تحریم کرده است. هنگامی که بیماری همه گیر در اوایل سال 2020 آغاز شد ، دولت ما سعی کرد ایران را از خرید ماسک های تنفسی از خارج از کشور و همچنین تجهیزات تصویربرداری حرارتی که می تواند ویروس را در ریه ها تشخیص دهد ، جلوگیری کند. ما وام اضطراری 5 میلیارد دلاری را که ایران از صندوق بین المللی پول برای خرید تجهیزات و واکسن از بازار خارجی درخواست کرده بود ، وتو کردیم. ونزوئلا برنامه ای به نام CLAP دارد ، که یک برنامه محلی توزیع غذا به شش میلیون خانواده در هر دو هفته یا حدود آن است و مواد ضروری مانند غذا ، دارو ، گندم ، برنج و سایر مواد اصلی را تأمین می کند. ایالات متحده بارها و بارها تلاش کرده است تا این برنامه مهم را به عنوان راهی برای آسیب رساندن به دولت نیکلاس مادورو به هم بزند. با توجه به اینکه هر خانواده دارای چهار عضو است که تحت بسته CLAP این بسته ها را دریافت می کند ، این برنامه حدود 24 میلیون خانواده را پشتیبانی می کند ، از کل 28 میلیون نفر جمعیت در ونزوئلا. اما ممکن است تحریم های ما ادامه این برنامه را غیرممکن کند. آیا این ایالات متحده در بهترین حالت است؟ تحریم های سزار علیه سوریه باعث ایجاد یک بحران انسانی فوق العاده در این کشور شده است. در نتیجه تحریم ها 80 درصد مردم اکنون به زیر خط فقر رسیده اند. از منظر سیاست خارجی ، تحریم ها ، صرف نظر از بحران انسانی ناشی از آن ، بخشی مهم از ابزار ما هستند. جیمز جفریس ، دیپلمات ارشد ما در آنجا برای سالها ، گفته است که هدف از این تحریم ها تبدیل سوریه به باتلاق برای روسیه و ایران است. اما هیچ بحرانی انسانی که برای مردم عادی سوریه ایجاد شده قابل تشخیص نیست. ما میادین نفتی سوریه را اشغال می کنیم تا از داشتن منابع مالی این کشور برای بازیابی آن جلوگیری کنیم و زمین های حاصلخیز کشاورزی آن را اشغال می کنیم تا از دسترسی آنها به مواد غذایی جلوگیری کنیم. آیا این آمریکا در بهترین حالت خود است؟
اجازه دهید ما به روسیه روی بیاوریم. در 15 آوریل ، ایالات متحده تحریم بدهی دولت روسیه را به دلیل اصطلاح دخالت در انتخابات سال 2020 و حملات سایبری اعلام کرد. بخشی از نتیجه این تحریم ها ، در تاریخ 27 آوریل ، بانک مرکزی روسیه اعلام کرد که نرخ بهره از 4.5٪ به 5٪ افزایش می یابد. این بازی با آتش است. در حالی که بدهی حاکمیت روسیه تنها حدود 260 میلیارد دلار است ، تصور کنید که اگر وضعیت برعکس شود. بدهی ملی ایالات متحده نزدیک به 26 تریلیون دلار است که بیش از 30٪ آن متعلق به کشورهای خارجی است. اگر چین ، ژاپن ، هند ، برزیل ، روسیه و سایر کشورها از تمدید بدهی خود خودداری کنند یا تصمیم به فروش بگیرند چه می کنید؟ می تواند افزایش چشمگیری در نرخ بهره ، ورشکستگی ، بیکاری و تضعیف چشمگیر دلار آمریکا داشته باشد. اگر همه کشورها از این کشور خارج شوند ، اقتصاد ایالات متحده می تواند یک اقتصاد در سطح رکود باشد. اگر ما این را برای خود نمی خواهیم ، چرا آن را برای کشورهای دیگر می خواهیم؟ ایالات متحده به دلایلی علیه روسیه تحریم کرده است و بسیاری از آنها ناشی از درگیری های اوکراین در سال 2014 است. اقتصاد روسیه تنها حدود 8 درصد اقتصاد ایالات متحده است ، 1.7 تریلیون دلار در مقایسه با اقتصاد 21 تریلیون دلاری ما ، و اما ما می خواهیم بیشتر به آنها آسیب برسانیم. روسیه سه منبع اصلی درآمد دارد و ما همه آنها را تحریم می کنیم: بخش نفت و گاز آنها ، صنعت صادرات اسلحه و بخش مالی که اقتصاد را ادامه می دهد. فرصتی که جوانان برای شروع کار ، وام گرفتن ، ریسک کردن دارند تا حدی به بخش مالی آنها گره خورده است و اکنون حتی به دلیل تحریم ها تحت فشار جدی قرار دارد. آیا این واقعاً همان چیزی است که مردم آمریکا می خواهند؟
چند دلیل اساسی وجود دارد که کل سیاست تحریم ما باید مورد بازنگری قرار گیرد. این موارد عبارتند از: 1) تحریم ها به روشی برای "سیاست خارجی ارزان" بدون پیامد داخلی تبدیل شده اند و اجازه داده اند این "عمل جنگ" جای دیپلماسی را بگیرد ، 2) می توان گفت که تحریم ها حتی از جنگ نیز بدتر است ، زیرا در حداقل در جنگ پروتکل ها یا کنوانسیون های خاصی در مورد آسیب رساندن به جمعیت غیرنظامی وجود دارد. تحت رژیم تحریم ها ، جمعیت غیرنظامی به طور مداوم آسیب می بیند ، و بسیاری از اقدامات در واقع به طور مستقیم علیه غیرنظامیان هدف قرار می گیرد ، 3) تحریم ها راهی برای زانو زدن در کشورها است که قدرت ، هژمونی ، نگاه تک قطبی ما به جهان را به چالش می کشد ، 4) از آنجا که تحریم ها دارای یک جدول زمانی نیستند ، این "اقدامات جنگی" می تواند برای مدت طولانی ادامه یابد و هیچ مشکلی برای دولت یا کنگره وجود ندارد. آنها بخشی از جنگهای ابد ما می شوند. 5) عموم مردم آمریكا هر بار مورد تحریم ها قرار می گیرند ، زیرا آنها تحت عنوان حقوق بشر بسته بندی می شوند ، كه نشان دهنده برتری اخلاق ما بر دیگران است. عموم مردم صدمه ویرانگر تحریم های ما را درک نمی کنند و چنین گفتگویی عموماً از رسانه های اصلی ما دور مانده است. 6) در نتیجه تحریم ها ، ما در معرض خطر بیگانگی جوانان در کشورهای مربوطه هستیم ، زیرا زندگی و آینده آنها در نتیجه تحریم ها به خطر می افتد. این افراد می توانند برای آینده ای صلح آمیز و صلح آمیز با ما شریک شوند و ما توانایی از دست دادن دوستی ، حمایت و احترام آنها را نداریم.
بنابراین من فکر می کنم که زمان آن رسیده است که سیاست تحریم های ما توسط کنگره و دولت ارزیابی شود ، گفتگوی عمومی بیشتری در مورد آنها وجود داشته باشد و ما به جای ادامه دادن این "جنگ های برای همیشه" از طریق تحریم ها به دیپلماسی برگردیم. که به سادگی نوعی جنگ اقتصادی هستند. من همچنین در مورد چگونگی فاصله ما از ساختن مدارس و دانشگاه ها در خارج از کشور ، اعزام زنان و مردان جوان خود به عنوان اعضای سپاه صلح ، به وضعیت فعلی 800 پایگاه نظامی در 70 کشور و تحریم تقریبا یک سوم جمعیت جهان فکر می کنیم . تحریم ها نشان دهنده بهترین چیزی نیست که مردم آمریکا ارائه می دهند و نشان دهنده سخاوت و عطوفت ذاتی مردم آمریکا نیست. به همین دلایل ، رژیم تحریم باید پایان یابد و زمان آن اکنون است.
کریشن مهتا عضو هیئت مدیره ACURA (کمیته آمریکایی برای توافق روسیه روسیه) است. او یک شریک سابق در PwC است و در حال حاضر یک عضو ارشد عدالت جهانی در دانشگاه ییل است.
