توسط دیوید سوانسون، نوامبر 12، 2020
كتاب جدید خارق العاده كریس لومباردی I Ain't Marching Anymore: Dissenters، Deserters، and Objectors to Wars of America نام دارد. این یک تاریخ شگفت انگیز از جنگ های ایالات متحده است ، و هم حمایت و هم مخالفت با آنها ، با تمرکز عمده بر سربازان و کهنه سربازان ، از 1754 تاکنون.
بزرگترین نقطه قوت کتاب عمق جزئیات آن است ، روایتهای فردی که به ندرت از طرفداران جنگ ، مقاومت ، افشاگر ، معترضین و همه پیچیدگیهایی که بسیاری از افراد را در بیش از یکی از این دسته ها گرفتار کرده است ، شنیده می شود. یک عنصر ناامیدی برای من وجود دارد ، از این جهت که از متنفر شدن درباره نسل بعد از نسل که اعتقاد دارند جنگ خوب و نجیب است ، و سپس یاد می گیرد که این راه سخت نیست ، متنفر است. اما یک روند مثبت نیز در طول قرن ها قابل تشخیص است ، آگاهی فزاینده از جنگ شکوهمند نیست - اگر خردی نباشد که همه جنگ ها را رد می کند ، حداقل این تصور که یک جنگ باید به طریقی به طرز خارق العاده ای توجیه شود.
در طول انقلاب ایالات متحده ، برخی از سربازان کمی عقیده فرماندهان خود را که فکر می کردند برای حقوق شهروندان برابر می جنگند ، جدی گرفتند. آنها حتی به عنوان سرباز این حقوق را خواستار شدند و برای بدست آوردن آنها دست به تجاوز جنسی زدند و برای اجرای آنها خطر ایجاد کردند. این تناقض بین ادعاهایی که سربازان برای آزادی می کشند و ادعا می کند که سربازان لیاقت هیچ آزادی نیستند ، از بین نرفته است.
پیش نویس منشور حقوق شامل حق مخالفت با وجدان بود. نسخه نهایی این کار را نکرد و هرگز به قانون اساسی اضافه نشده است. اما تا حدی به عنوان یک حق توسعه یافته است. می توان چنین روندهای مثبتی را در کنار روندهای منفی مانند توسعه تکنیک های تبلیغاتی ، و روند آمیخته ای مانند فرار و رفتن سطح سانسور را یافت.
کهنه سربازان اولین سازمان های صلح را از اوایل قرن نوزدهم شروع کردند و از آن زمان تاکنون قسمت عمده ای از فعالیت های صلح بوده اند. Veterans For Peace ، سازمانی که در فصل های بعدی کتاب معرفی می شود ، این هفته سعی کرده است روز تعطیل را از تعطیلاتی که اکنون بسیاری از آنها روز سربازان قدیمی نامیده می شود ، پس بگیرد.
جانبازانی که مخالف جنگ هستند تقریباً طبق تعریف افرادی هستند که تفکر آنها درباره جنگ تکامل یافته است. اما تعداد بی شماری وارد جنگ و ارتش شده اند در حالی که می گویند از قبل مخالفت کرده اند. و تعداد بی شماری از نظامیان در همه درجات مختلف مخالفت کرده اند. کتاب لومباردی شامل انواع و اقسام روایت های خاص است ، از اولیس گرانت که به جنگ با مکزیک می پرداخت و معتقد بود غیراخلاقی و جنایتکارانه است ، تا شرکت کنندگان اخیر در جنگ که با آنچه که انجام می دهند مخالف هستند.
معمول تر از امتناع از استقرار ، فرار از منزل بوده است. کوچکتر از آن ، اما به طرز شگفت آور مکرر ، عزیمت برای پیوستن به طرف دیگر بوده است - چیزی که در جنگ های مکزیک ، فیلیپین و جاهای دیگر دیده می شود. اظهارنظر پس از واقعیت رایج تر از هرگونه امتناع از اطاعت است. در این کتاب ما گزارشی از نیروهای فعال ایالات متحده و کهنه سربازان جنگ را در طول قرن ها به زبان می آوریم که با نامه ها و در رویدادهای عمومی صحبت می کنند. برای مثال می بینیم که نامه های نظامیان آمریکایی در روسیه به پایان جنگ آمریكایی در آنجا در سالهای 1919-1920 كمك كرد.
ما همچنین در اینجا تاریخچه ای از هنر و ادبیات ضد جنگ را می یابیم که ناشی از تجارب کهنه سربازان پس از جنگ های مختلف است - اما بیشتر آنها (یا سانسور کمتر) در پی برخی از جنگ ها بیش از سایر موارد است. به طور خاص ، به نظر می رسد جنگ جهانی دوم هنوز در جنگ ضد جنگ توسط کتاب ها و فیلم ها از جنگ های دیگر عقب است.
در فصل های بعدی کتاب ، به داستان بسیاری از افراد معروف امروز و سال های اخیر در جنبش صلح می رسیم. با این حال ، حتی در اینجا ما جزئیات جدیدی درباره دوستان و متحدان خود یاد می گیریم. و ما در مورد تکنیک هایی خواندیم که باید واقعاً دوباره امتحان شوند ، مانند پرتاب آگهی های ضد جنگ در پایگاه های نظامی آمریکا در سال 1968.
لومباردی در این صفحات به نحوه تغییر عقاید اعضای ارتش توجه دارد. اغلب قسمت اصلی آن این است که کسی کتاب مناسب را به آنها تحویل دهد. این کتاب ممکن است در نهایت خود آن نقش را بازی کند.
I Ain't Marching Anymore همچنین برخی از تاریخ های همپوشانی جنبش صلح و سایر جنبش ها ، مانند حقوق مدنی را به ما ارائه می دهد. جنبش صلح هنگامی که جنگ داخلی به یک هدف خوب گره خورد ، ضربه بزرگی به ایالات متحده وارد کرد (حتی اگر بسیاری از جهان بدون چنین جنگی به برده داری پایان داد - بقیه جهان به سختی تفکر ایالات متحده یا این مسئله را نشان می دهند) کتاب برای آن موضوع) اما مقاومت در برابر جنگ جهانی دوم جنبش حقوق مدنی را تقویت کرد.
اگر من نگران چنین روایت مدون هستم ، این است که در خواندن صفحات اولیه ، گزارشی از قربانیان معمولی بسیاری از جنگ ها است ، در حالی که صفحات بعدی در درجه اول گزارشی از قربانیان غیرمعمول جنگ ها است. از جنگ جهانی دوم به بعد ، بیشتر قربانیان جنگ غیرنظامی بوده اند ، نه سرباز. بنابراین ، این کتابی است که انتخاب می کند در مورد سربازان باشد و اتفاق می افتد همانطور که به گذشته برمی گردد و به کتابی در مورد آسیب کلی جنگ تبدیل می شود.
